Μνήμες στο σκοτάδι.

 Ξύπνησα αξημερωτα. 

Με δυσκολία, όμως ήθελα να ζυμωσω πρόσφορο. Έπλυνα το πρόσωπο μου, ντύθηκα  και έπιασα τα μαλλιά μου κότσο. Προσπάθησα να είμαι όσο το δυνατόν πιο αθόρυβη για να μην ξυπνήσω το παιδί. 

Σκοτάδι έξω. Πήγα στην κουζίνα, άναψα λιβάνι και είπα την προσευχή. Ξεκίνησα το ζύμωμα. Από το παιδικό δωμάτιο να ακούω να σαλευει. Το ξέρω είναι ξύπνιος. Απλά περιμένει να περάσει η ώρα που ξέρει ότι δεν θα τον μαλώσω που ξύπνησε μέσα στην νύχτα. 

Ενώ παλεύω με το ζυμάρι, από τον απέναντι καθρέφτη στον διάδρομο, βλέπω ένα μαϊμουδακι να έρχεται ύπουλα και σκυφτά ώστε να μην τον πάρω μυρωδιά. Δεν ξέρει ότι τον έχω πάρει μυρωδιά ώρα τώρα. Με βλέπει που τον βλέπω. Αγανακτεί. "Στο κρεβάτι γρήγορα" του λέω, μα ξέρω. Δεν πρόκειται να κοιμηθεί. Πράγματι. Λίγα λεπτά αργότερα είναι δίπλα μου ζητιανευοντας αγκαλιά και "άδεια" να σηκωθεί. Υποκύπτω και ας μην έχει ξημερώσει ακόμα. 

Το λιβάνι μυρίζει υπέροχα, το ίδιο και το γνήσιο κερί που λιώνω για να κερωσω τα ταψιά. Οι μυρωδιές ξυπνάνε μνήμες.  

Θυμάμαι την γιαγιά μου να ξυπνάει αξημερωτα. Όχι μόνο όταν ζυμωνε,  μα πάντα. Να ντύνεται, να πιάνει τα μαλλιά της κότσο, να φοράει το μαντήλι και να μην βγάζει άχνα. Μα δεν ξέρει ότι έχω ήδη ξυπνήσει. Ή μήπως ξέρει; Να κατεβαίνει στην αυλή και εγώ να πετάγομαι σαν ελατήριο, να ντύνομαι και να τρέχω κοντά της όλο νάζι- δεν θέλω να με ξαναστείλει στο κρεβάτι. Με μαλώνει, μα η γλυκά στο μάλωμα με ανακουφιζει. Ξέρω.  Θα με αφήσει παρέα της. Δεν θα με στείλει για ύπνο και ας είναι νύχτα έξω. 

Από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου, αυτές. 36 χρόνια πριν. 36 χρόνια μετά.  Περίεργο. Είμαι στην άλλη πλευρά... Κατά τα άλλα, λίγα έχουν αλλάξει...