Η ομορφιά της θλίψης.

 Πολλές φορές σκέφτομαι πως όσο και αν αγαπώ να μεγαλώνω- ταυτόχρονα θλίβομαι λιγάκι. Σίγουρα αποκτώ κάθε μέρα όλο και περισσότερη αυτοπεποίθηση, όλο και περισσότερη σιγουριά για τις επιλογές μου- όμως ταυτόχρονα συνειδητοποιώ, με θλίψη το συνειδητοποιώ, πως όσο θετική και να θέλω να είμαι, δεν είναι πάντα εφικτό. 

Δεν πραγματοποιούνται πάντα όλα τα όνειρα.  Δεν οδεύει πάντα η ζωή προς το καλύτερο. Ο ιδανικός κόσμος ο οποίος ονειρευόμουν μικρή, μοιάζει όλο και πιο ανέφικτος. Δεν γίνονται όλα για κάποιο λόγο. Όσο και αν παλεύω να μην σκοτώσω το μικρό παιδί που κρύβεται μέσα μου- νιώθω πως κάθε μέρα αυτο όλο και σωπαίνει, όλο και συρρικνώνεται μέχρι που τρέμω μην χαθεί.

Κατάφερα να μην χάσω την αισιοδοξία μου και τον ρομαντισμό μου όταν τόσο βίαια αποχαιρέτησα τα μωρά μου, και με τρόμο βλέπω να χάνω αυτά μου τα προτερήματα λόγω της  επαναλαμβανομενης  κακης συμπεριφοράς των ανθρώπων, λόγω των μονίμως αρνητικών γεγονότων, λόγω της ίδιας της ζωής που όσο γλυκειά και αν είναι, άλλο τόσο μπορεί να σε φαρμακωσει.

 Μα πιο πολύ από όλα, θλίβομαι που ο πιο σημαντικός άνθρωπος στο δικό μου μικρόκοσμο- ο γιος μου- δεν θα γνωρίσει την αθώα, γελαστή, ατρόμητη, αθεράπευτα ρομαντική, χιουμοριστικά καυστική πλευρά μου. Δεν θα με γνωρίζει στα καλύτερα μου. Δεν θα βιώσει τις σχέσεις ζωής μου στα καλύτερα τους. Αντίθετα, γνωρίζει την προβληματισμένη, κουρασμένη, κυνική Γιάννα- η οποία καθημερινά πολεμάει με αυτά ακριβώς τα συναισθήματα. Γνωρίζει τις σχέσεις μετά από χρόνια τριβής, όπου κάθε ένας μέσα σε αυτές μεγαλώνει και ο ίδιος, αλλάζει και παλεύει με τους δικούς του δαίμονες. Και σαν άνθρωπος που αγαπάει να ψάχνει την μαγεία στο καθετί, που παλεύει να ομορφαίνει τα πάντα, που πιστεύει περισσότερο στις νεράιδες και όχι στους δαίμονες, υπάρχουν απλά οι μέρες που θέλω να αφεθω-  να νιώσω λίγη μαγεία, να δω λίγη ομορφιά, να μην φανερωθεί κανένας δαίμονας-  χωρίς να προσπαθήσω όμως για αυτό.

 Η θλίψη δεν κλαίει πάντα. Ενίοτε, η θλίψη χαμογελάει. Αν κοιτάξεις όμως προσεκτικά- θα την δεις να κρύβεται  κάπου εκεί. Συνήθως στα μάτια.

Και αναρωτιέμαι... Πότε τελικά είναι πιο όμορφος ο άνθρωπος; Όταν έχει επίγνωση όλων αυτών μα παλεύει να τα πολεμήσει; Ή όταν έχει άγνοια και πιστεύει με κάθε αθωότητα;