Πόσο παράξενο το φετινό μας καλοκαίρι...
Διαφορετικό με τόσους τρόπους, ίδιο με άλλους τόσους, και τελικά τολμώ να πω, μαγικό. Μετά από έναν χειμώνα όπου ζήσαμε ακόμα ένα παρατεταμένο και άκρως κουραστικο lockdown, το καλοκαίρι ήρθε σαν ανάσα ελπίδας και χαράς.
Ένα καλοκαίρι, που αντί να σταματήσουμε όλες τις δραστηριότητες μας, τις αρχίσαμε και τις τραβήξαμε για όσο περισσότερο διάστημα γινόταν. Και ήταν απόλαυση τελικά, να τις κάνουμε χωρίς το άγχος του διαβάσματος και του πρωινού ξυπνήματος. (Αν και το μαϊμουδι, ποτέ μα ποτέ δεν έχει ξυπνήσει μετά τις εφτά το πρωί)
Ένα καλοκαίρι, που επισκέφτηκαμε σχεδόν κάθε παραλία που έχουμε κοντά μας, που εξερευνησαμε κάθε βυθό.
Ένα καλοκαίρι που μαζέψαμε τα λιγότερα κοχύλια και τις λιγότερες πέτρες, αφού ο Δημήτρης Γεράσιμος με το ζόρι έβγαινε από το νερό, με το ζόρι σταματούσε τις βουτιές.
Ένα καλοκαίρι που κάναμε τα λιγότερα μπάνια στο μπαλκονησι μας, αφού θέλαμε να είμαστε έξω συνέχεια- τίποτα δεν μας κρατούσε μέσα στο σπίτι.
Ένα καλοκαίρι που το ξεχειλωσαμε από αρχές Μαϊου, πηγαίνοντας κοντινές εκδρομές σε φυσικά τοπία με λίμνες και καταρράκτες, εξερευνώντας κάθε σπιθαμή της ίδιας μας της πόλης, κάθε αρχαιολογικό χώρο και μουσείο.
Ένα καλοκαίρι με άφθονα ραντεβού με φίλους και ξαδέλφια για παιχνίδι, με απρόοπτες συναντήσεις με αγαπημένους συγγενείς που ζουν μακρυά μας.
Ένα καλοκαίρι, που στην καρδιά του έκρυβε τα μαιμουδογενεθλια- ξεχωριστά και διαφορετικά και αυτά- όπως του αρμοζε.
Αν κάτι μου έλειψε από το φετινό καλοκαίρι, είναι τα μπάνια την ώρα του ηλιοβασιλέματος- δεν ξέρω πως και δεν τα καταφέραμε- όμως έχουμε μπροστά μας τον Σεπτέμβριο, δεν το βάζω κάτω...
Αποχαιρετώ το φετινό καλοκαίρι λοιπόν με μια διστακτική αισιοδοξία για έναν χειμώνα πιο κοντά στο φυσιολογικό, με λίγο βαριά καρδιά το ομολογώ, γιατί είμαι και δεν είμαι έτοιμη για την ρουτίνα που κρύβει στις μέρες του.
Το αποχαιρετώ με την ελπίδα, φέτος το χειμώνα, να ανακαλύψω και άλλο την Γιάννα που είχα κρύψει κάτω από τον ρόλο της μητέρας- τόσο την είχα κρύψει που ξέχασα πως έχει και αυτή ανάγκες και όνειρα πέρα από όσα αφορούν στα παιδιά της.
Μα κυρίως το αποχαιρετώ με την ευχή να προέχει η υγεία όλων, σωματική, ψυχική και πνευματική, μα και η "υγεία" του περιβάλλοντος που τόσο εγκάρδια μας φιλοξενεί...
Η πρώτη βροχή λένε σκοτώνει το καλοκαίρι. Ίσως και όχι... Γιατί ακόμα δεν έχει βρέξει κι όμως νιώθω ήδη έντονα την απουσία του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...