Ένα χεράκι... αρκεί...

Σήμερα ήταν μια από αυτές τις "μαμαδοδύσκολες" μέρες... 

Για πολλούς και διάφορους λόγους απόψε το μαιμουδάκι χρειάστηκε 4 ώρες να αποκοιμηθεί... 4 ολόκληρες ώρες... 3 στην αγκαλιά μου και 1 δίπλα μου στο κρεβάτι... 

Έφτασα στα όρια μου... Κάποιες στιγμές ήθελα να κλάψω από την κούραση... Άλλες μπήκα στον πειρασμό να τον αφήσω στην κούνια του και ας έκλαιγε γοερά... Στριφογυρνούσε σαν σβούρα. Τα ματάκια του κατακόκκινα. Να βλέπεις ότι νυστάζει τρομερά μα να μην μπορεί να κοιμηθεί. Να προσπαθεί να βολευτεί. Να προσπαθεί να σου κεντρίσει την προσοχή μήπως και αλλάξεις γνώμη και τον αφήσεις να παίξει. Να κλαίει και να ζητάει ότι μπορείς να φανταστείς απλά και μόνο επειδή είχε και ο ίδιος απελπιστεί. 

Και εγώ εκεί. Βράχος από βούτυρο, αφού εξωτερικά διατηρούσα την ψυχραιμία μου μα μέσα μου έβραζα. Είχα κουραστεί. ΄Και ήμουν ήδη πολύ μα πολύ κουρασμένη. Αντοχές κάτω από το όριο. 

Και εκεί που σκέφτομαι όλα αυτά και είμαι να σκάσω, νιώθω ένα χεράκι να ακουμπάει το δικό μου. Δεν τον κοιτάω από φόβο μην τον ξεσηκώσω. Κάθομαι εντελώς ακίνητη, σχεδόν δεν αναπνέω. Το χεράκι αυτό με έχει πιάσει ενσυνείδητα. Το νιώθω. Σαν χέρι ενήλικα που θέλει να με παρηγορήσει. Να μου δώσει δύναμη. Δακρύζω. 

Και τότε... όπως είναι μπρούμυτα τον βλέπω με την άκρη του ματιού μου να ανασηκώνει τον κορμό του, να γέρνει προς το μέρος μου, να σκύβει το κεφάλι του τόσο χαμηλά ώστε να δει τα μάτια μου- και αφού υποκύπτω φυσικά και τον κοιτάω- χαμογελάει όλο νάζι και γαλήνη και με στόμφο και  βροντερή φωνή μου λέει: "Απώωωω!!!!" 

"Και εγώ σε αγαπώ ματάκια μου" απαντώ με σπασμένη φωνή και αποφασίζω να κάτσω στωικά εκεί- ακοίμητος φρουρός- για όσο αυτός με χρειάζεται... Τόσο απλά. Από ένα και μόνο χεράκι... 

Αυτό μονάχα αρκεί...