Όταν η φωτογραφία μιας λεμονάδας κάνει όλη την διαφορά....

Φέτος γνώριζα από πολύ πολύ νωρίς πως δεν θα πηγαίναμε διακοπές. Δεν πτοήθηκα, (πολύ), αντιθέτως ξεκίνησα από αρχές Ιουνίου σχεδόν να είμαι σε mood διακοπών έστω και έτσι και να προσπαθώ να περάσω ένα ξεχωριστό καλοκαίρι μέσα στην ίδια μου την πόλη. 

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να πηγαίνουμε λίγο πιο συχνά για καφέ, να επισκεπτόμαστε μέρη που δεν το συνηθίζουμε- όπως τον αρχαιολογικό χώρο που μετά βίας γνωρίζαμε την ύπαρξη του- να κατεβαίνουμε κέντρο για βόλτα και όχι για δουλειές, να δημιουργούμε μια μικρή όαση στο ίδιο μας το μπαλκόνι- είτε με πισίνα το πρωί για οικογενειακά πλατσουρίσματα, είτε με κεριά και λίγη μπυρίτσα για την μαμά και το μπαμπά το βραδάκι- να πηγαίνουμε όσο πιο συχνά μπορούμε στην θάλασσα- ακόμα και καθημερινά σε κάποιες περιπτώσεις- μερικά ποδόλουτρα για την μαμά, (στην λεκάνη των ρούχων, μα δεν έχει σημασία!) αλλά και ένα απολαυστικό αφρόλουτρο με αγαπημένα τραγούδια. (να παίζουν σιγανά- μην ξυπνήσει και το μαιμούδι!) Κάποια μεσάνυχτα διοργάνωσα και ένα "έκτακτο" coctail party για τα κορίτσια μου στο μπαλκόνι, (εμπνευσμένο από την διαφήμιση με τον παπαγάλο!), ενώ άλλη μια μέρα το άλλο μου εγώ, (αυτό που γουργουρίζει!), με πήγε εκδρομούλα express στο Αρκούδι. 

Δεν ήταν εύκολο, το ομολογώ. Δεν είναι καθόλου εύκολο να προσπαθείς να έχεις διάθεση διακοπών την στιγμή που ταυτόχρονα "τρέχουν" και όλες οι άλλες δουλειές, την στιγμή που ουσιαστικά επιστρέφεις καθημερινά στην γνωστή σου ρουτίνα, στις μόνιμες υποχρεώσεις σου. Κάποια στιγμή σχεδόν μελαγχόλησα- τότε ήταν που με συνέφερε ο Παναγιώτης με την μονοήμερη εκδρομούλα μας. 

Τώρα- που μπήκε πλέον για τα καλά ο Αύγουστος- ο κατεξοχήν μήνας των διακοπών των Ελλήνων, νομίζω πως αφέθηκα στην φετινή μου πραγματικότητα- αυτή που δεν συμπεριλαμβάνει έστω και μια ολιγοήμερη απόδραση κάπου- και άρχισα να σχεδιάζω το Φθινόπωρο. 

Χθες παρακάλεσα τους φίλους μου στον προσωπικό μου λογαριασμό στο facebook, αυτούς που βρίσκονται σε διακοπές, να ανεβάζουν και καμιά φωτογραφία για μας που κάνουμε διακοπές στην μπανιέρα τελικά- (φύγαν όλοι, μείναμε αγκαλιά!)- για να γλυκαθούμε και να ταξιδέψουμε μαζί τους. 

Αλήθεια. Το μικρό πράσινο τερατάκι της ζήλιας υποχώρησε και απλά απολαμβάνω να βλέπω τις υπέροχες εικόνες που μαρτυρούν όμορφα ελληνικά τοπία, ξέγνοιαστα και χαμογελαστά πρόσωπα, ξεκούραστα σώματα και ψυχές. Άλλωστε έχω περάσει πολύ δυσκολότερα καλοκαίρια- να προσπαθώ να αναδυθώ από μια Άβυσσο που με τραβούσε ανελέητα προς τα κάτω. 

Και εκεί που γίνονται όλα αυτά έρχεται στο inbox μια φωτογραφία από την κουμπαρούλα που παραθερίζει στην πανέμορφη Σκύρο...

Και ένα μήνυμα. "Είναι σπιτική λεμονάδα.....δεν είναι τόσο ωραία όσο η δικιά σου.....με μύησες στην σπιτική λεμονάδα......σε ευχαριστώ.....φιλάκια πολλά" "Το είδα στο κατάλογο κ αμέσως σκέφτηκα εσένα" "Και αμέσως σκέφτηκα να την πάρω δίχως δεύτερη σκέψη"

Και ξαφνικά ήμουν και εγώ εκεί! Ένιωθα τον αέρα στο πρόσωπο μου, άκουγα τις παιδικές φωνές, τα γέλια και την διαπεραστική φωνή της Όλγας να λέει τις ακατανίκητες ατάκες της! Δροσίστηκα και εγώ με την λεμονάδα και ας ήξερα πως θα είχα επιλέξει καφέ! (και μάλιστα ζεστό!)

Αν αυτή δεν είναι η μαγεία της φιλίας τότε τι; Αν αυτή δεν είναι η μαγεία του διαδικτύου, τότε τι;