Μια ευχή και κατάρα μαζί...

Ο θείος μου ο Φώτης έχασε τον γιο του, τον Δημήτρη, όταν αυτός ήταν 17 χρονών. Μαζί με τον Δημήτρη χάσαμε και την Μαίρη, πρώτα ξαδέλφια και πολύ αγαπημένα. Για μένα αυτή ήταν και η πρώτη φορά που ήρθα αντιμέτωπη με τον θάνατο, η πρώτη φορά που ανατράπηκε όλο το σύμπαν γύρω μου, η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα πως κανείς δεν θα είναι εδώ για πάντα. 

Έκτοτε πέρασαν  20 χρόνια. Είκοσι. 

Όταν ήμουν κλινήρης στο δεύτερο αγγελούδι μου, μου είχε τηλεφωνήσει ο θείος ο Φώτης. Αυτός ο υπέροχος άνθρωπος που πήρε την μεγαλύτερη δυσκολία που θα μπορούσε να τύχει ποτέ σε άνθρωπο- την κοίταξε κατάματα- την αγκάλιασε και μέσα από αυτήν έγινε ακόμα πιο ξεχωριστός, ακόμα πιο άνθρωπος. Με πήρε τηλέφωνο και μιλούσαμε σχεδόν 2 ώρες. Εγώ- που μιλούσα τότε μόνο με τον Παναγιώτη-  μίλησα μαζί του και μάλιστα στο τηλέφωνο το οποίο απεχθάνομαι, σχεδόν 2 ώρες. 

Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο καλό μου έκανε. Ένας άνθρωπος που παρά τον δικό του ατελείωτο Γολγοθά, βρήκε την δύναμη, την διάθεση, να μιλήσει σε εμένα που πάλευα να κρατήσω ένα αγέννητο ακόμα παιδί, στην ζωή. Ένας άνθρωπος που έβαλε την δυσκολία που περνούσα σε βάθρο- δεν την υποτίμησε, δεν επιχείρησε να της μειώσει την σημασία, παρά την αγκάλιασε και της έδωσε την δέουσα προσοχή. 

Εκείνη την ημέρα μου είπε το εξής: "Γιάννα, σου δίνω ευχή και κατάρα μαζί. Να καταλάβεις εγκαίρως πως τα παιδιά μας δεν μας ανήκουν. Δεν είναι ιδιοκτησία μας. Τα παιδιά μας ανήκουν σε Άλλον. Άλλος μας τα δίνει και Άλλος μας τα παίρνει. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσεις τόσο πιο ευτυχισμένη θα είσαι." 

Το γνώριζα ήδη. Είχα ζήσει έντονα τον πόνο του όταν έχασε τον Δημήτρη. Το έζησα ακόμα πιο έντονα όταν έχασε και ο θείος μου ο Στέλιος τον Κώστα του. Το έζησα στο πετσί μου όταν έχασα το κοριτσάκι μου. Το πρωτότοκο παιδί μου. 

Δεν το είχα όμως ακόμα αποδεχθεί. Δεν ήμουν ευτυχισμένη. 

Το κλικ έγινε στο δεύτερο αγγελούδι μου, τότε στο προσκύνημα στον Άγιο Γεράσιμο. Τότε ξαναθυμήθηκα τα λόγια του θείου μου, που ούτως ή άλλως τριγυρνούσαν μέσα στο μυαλό μου πάντα από την στιγμή που μου τα είπε. 

Πριν μερικούς μήνες ξαναμιλήσαμε στο τηλέφωνο. Ξανά για σχεδόν 2 ώρες. Μου διηγήθηκε πως μια μέρα που ήταν στο χωριό μιλούσε με έναν συγχωριανό και φίλο και γελούσαν. Εκείνη την στιγμή πέρασε ένας άλλος γνωστός του και βλέποντας τον να γελάει  του είπε: "Μπράβο βρε Φώτη μου. Το ξεπέρασες" 

"Το ξεπέρασες"....  Αν είναι δυνατόν; Ποιος τα λέει αυτά; 

Ο θείος μου τον πλησίασε και του ζήτησε να μην του ξαναμιλήσει αν δεν καταλάβει τι ακριβώς του είπε.  Και δεν του ξαναμίλησε. 

Δηλαδή δεν κατάλαβε τι λάθος έκανε. 

Το λάθος του ήταν που βλέποντας τον θείο μου να γελάει σε μια στιγμή της ημέρας του, θεώρησε πως "το ξεπέρασε". 

Το λάθος του ήταν να νομίζει πως είναι εφικτό να ξεπεράσει ένα γονιός τον χαμό του ίδιου του του παιδιού. 

Το λάθος του ήταν να νομίζει πως δεν μπορείς να γελάς και να πονάς ταυτόχρονα. 

Το λάθος του ήταν να νομίζει πως επειδή ζεις- ένα κομμάτι σου δεν έχει πεθάνει για πάντα μέσα σου. 

Το λάθος του είναι σε όλη του τη νοοτροπία, διότι ενώ προφανώς νομίζει πως η καρδιά του ήταν στην σωστή θέση και το είπε με αγάπη, δεν υποχώρησε μπροστά στην ξεκάθαρη δυσαρέσκεια του θείου μου. 

Άφησε τον εγωισμό του να υπερισχύσει μπροστά σε έναν άνθρωπο που αιμορραγεί ασταμάτητα 20 χρόνια τώρα. 

Την στιγμή που εμένα ο θείος μου έχει πάντα έναν παρηγορητικό λόγο να μου πει, πάντα μια γλυκιά κουβέντα, παρότι ξέρω πολύ πολύ καλά πως ο δικός μου ο πόνος δεν συγκρίνεται με τον δικό του. Το ξέρω. 

Ο άνθρωπος που έχει πονέσει βαθιά στην ζωή του, αποκτά μια κατανόηση και μια συμπόνοια για όλο τον κόσμο. Μια βαθιά ριζωμένη δύναμη μέσα του. Από τα πιο ασήμαντα προβλήματα μέχρι τα πιο σημαντικά. Και δε ξέρετε τι γαλήνη λαμβάνει στην ψυχή του από αυτή την στάση. Δεν ξέρετε τι χαρά και ικανοποίηση λαμβάνεις  όταν δείχνεις κατανόηση και αγάπη σε ανθρώπους που την χρειάζονται. 

Μα είμαι εδώ για να φωνάξω πως δεν χρειάζεται να πονέσεις, να αιμορραγήσεις, να χάσεις ένα κομμάτι του εαυτού σου για να δείξεις λίγη συμπόνοια. Για να εκτιμήσεις την ζωή. Κάντο όπως και να έχει. 

Αν υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που θα έλεγαν κάτι τέτοιο μπροστά σε μια τέτοια απώλεια- τι να περιμένω εγώ για την νεογνική απώλεια; Πόση κατανόηση και πόση συμπόνοια; Όταν δεν έχουν καν δει, ακούσει, γνωρίσει την πηγή όλου μου του πένθους; 

Εγώ θείε μου, θα συνεχίσω να "φωνάζω". Θα συνεχίσω να ελπίζω.  Θα συνεχίσω να είμαι άνθρωπος πρώτα από όλα- για να συνεχίσω να γίνομαι όσο καλύτερη μπορώ για όλα μου τα παιδιά.

Και αυτά που δεν έχω πια κοντά μου. Και για αυτό που έχω. 

Θα θυμάμαι πάντα πως το μαιμουδάκι δεν μου ανήκει και θα κάνω τα αδύνατα δυνατά- όσο είναι κάτω από τη σκέπη μου- να τον γαλουχήσω να γίνει ένας υπέροχα ελεύθερος άνθρωπος στην κοινωνία. Να σέβεται, να αγαπάει και να νοιάζεται. Να φωνάζει και αυτός o' τι θα πρεσβεύει. Και πάντα μα πάντα, θα χαμογελάω μόλις βλέπω το όνομα σου στην οθόνη του τηλεφώνου μου....