Πάμε για τρέλες στις Σευχέλλες;;;

Νομίζω πως η έρευνα που έκανα στο διαδίκτυο όταν έψαχνα τον προορισμό για το γαμήλιο ταξίδι μας ήταν η καλύτερη που έχω κάνει ποτέ στην ζωή μου και μία που απόλαυσα σχεδόν όσο το ταξίδι! (εντάξει τώρα υπερβάλω!) 

Τότε δεν είχα φυσικά μπλογκ, δεν είχα προσωπικό λογαριασμό στο fb, δεν είχα καν internet σπίτι μου, έμπαινα πάντα από την δουλειά. (είναι οικογενειακή επιχείρηση μην βιαστείτε να με κατηγορήσετε!) 

Όμως κόντρα σε όλο το άγχος και την προετοιμασία του γάμου, συν το ότι το γαμήλιο ταξίδι ήταν δώρο από την αδελφή μου με μεγάλο όριο budget στην διάθεση μου, αλώνιζα στα πιο εξωτικά μέρη και στα καλύτερα ξενοδοχεία και ονειρευόμουν τις πιο παραδεισένιες διακοπές! 

Για πολλούς και διάφορους λόγους επιλέξαμε τελικά τις Σευχέλλες. Τα Μπόρα-Μπόρα που ήθελα να πάω σαν τρελή ξεπερνούσαν κατά πολύ το budget- άλλωστε ο Παναγιώτης αρνιόταν πεισματικά να μπει σε ένα αεροπλάνο για μια ολόκληρη μέρα σχεδόν- ενώ στις Μαλδίβες φοβόμουν εγώ να πάω μετά το τσουνάμι στο Πουκέτ. Παρόλο που παντρευτήκαμε Ιούνιο και δεν είναι καλός μήνας για να επισκεφτείς αυτά τα εξωτικά νησιά αφού είναι η εποχή των μουσώνων - επιμείναμε διότι αν δεν κάνεις ένα τέτοιο ταξίδι για γαμήλιο, δύσκολα θα το κάνεις ως παντρεμένος. 

Για μένα το γαμήλιο ταξίδι έχει να κάνει με άφθονη πολυτέλεια, με κοκτέιλ κάτω από το φως του φεγγαριού, με πολλά μπάνια, πολύ ηλιοθεραπεία- στην ουσία με πολύ πολύ ξεκούραση. Συνεπώς το να διαλέξουμε τελικά το Hilton για να αράξουμε τα κουρασμένα μας κορμιά ήταν σχεδόν μια επιλογή στον αυτόματο πιλότο!

(Αυτή η ανάρτηση θα είναι πιθανότατα τιτάνια, οπότε αν δεν έχετε χρόνο ή καφέ δίπλα σας ή απλά υπομονή, αποχωρίστε όσο είναι καιρός- πριν σας συνεπάρει η διήγηση μου και σας είναι αδύνατον!! )

Πετούσαμε την επόμενη ακριβώς του γάμου. Με ένα κρητικό σόι από την πλευρά μου καταλαβαίνετε πως δεν φύγαμε από το κέντρο παρά μονάχα όταν ήταν πλέον απαραίτητο για να μην χάσουμε το λεωφορείο για Αθήνα. Ταξιδεύαμε για το αεροδρόμιο στις 8 και γυρίσαμε σπίτι στις 6:30, ίσα που προλάβαμε να κάνουμε μπάνιο και να αναχωρήσουμε. (για ύπνο ούτε λόγος!) 

Ειλικρινά δεν θυμάμαι καθόλου τι ώρα πετούσαμε, δεν έχει και σημασία, θυμάμαι απλά πως το ταξίδι ήταν 4 ώρες μέχρι το Ντουμπάι, είχαμε ένα κενό 4 ωρών για την αλλαγή πτήσης και άλλες 4 ώρες μέχρι τον προορισμό μας. Επίσης στο αεροδρόμιο του Ντουμπάι επιβιβάστηκε στο ίδιο αεροπλάνο με μας το ζεύγος Μπέκαμ- φυσικά χωριστά και πριν από όλους εμάς τους κοινούς θνητούς. Όταν φτάσαμε ήταν πρωί της επόμενης ημέρας! 

Στο Hilton μας περίμεναν με τιμές και δόξες στον χώρο υποδοχής όπου μας έφεραν τσάι και νερό μαζί με ζεστές- υγρές πετσέτες προσώπου ώστε να φρεσκαριστούμε από το ταξίδι. Αυτό που δεν θα ξεχάσω είναι η υπέροχη μυρωδιά που υπήρχε σε όλους τους εσωτερικούς χώρους του ξενοδοχείου... Ένα υπέροχο άρωμα που απόπνεε ηρεμία, εξωτικότητα, πολυτέλεια. 

Περιττό να πω πως ήμασταν εξαντλημένοι από το ταξίδι. Ήμασταν κυριολεκτικά άυπνοι σχεδόν 2 εικοσιτετράωρα αφού εγώ ναι μεν μπορώ να κοιμηθώ στο αεροπλάνο, μα ο Παναγιώτης όχι. Και ως σωστή νεόνυμφη που σέβεται τον εαυτό της έκατσα για να κάνω παρέα στο άλλο μου εγώ- ναι, ναι- αυτό που γουργουρίζει. 

Μόλις μας συνόδεψαν στο δωμάτιο μας, νομίζω πως ένα σοκ το πάθαμε. Το δωμάτιο όχι μόνο ήταν όπως ακριβώς το είχαμε δει στις φωτογραφίες, αλλά πολύ πολύ πολύ  καλύτερο... Ενθουσιαστήκαμε... 

Αυτό ήταν το δωμάτιο μας, με το μπάνιο σε ανοιχτό χώρο δίπλα στο κρεβάτι και το σαλόνι, (το οποίο είχε και ντουζ  με το πιο χαλαρωτικό τηλέφωνο οροφής- ήταν σαν να καθόσουν κάτω από την βροχή...) και αυτό  το μπαλκόνι μας με δυο ξύλινες ξαπλώστρες θαλάσσης στην άλλη μεριά. Ο λόγος που βάζω τις επαγγελματικές φωτογραφίες είναι πως μας είχαν κάνει δώρο για το  γάμο μια κάμερα και είχαμε πάθει ψύχωση να τραβάμε τα πάντα με αυτή- επιλογή φυσικά που μας στέρησε άπειρες φωτογραφίες. 

Στο δωμάτιο μας περίμενε ένα τεράστιο καλάθι με εξωτικά φρούτα κάποια δεν τα γνωρίζαμε καν- ένα παρεό για μένα και μια polo μπλούζα για τον Παναγιώτη και ένα υπέροχο μήνυμα στο κρεβάτι με φοινικόφυλλα το οποίο μας καλωσόριζε. 

Αμέσως μετά χτύπησε η πόρτα και κατέφθασε και η σαμπάνια με το ανάλογο γλυκό- λόγω του ότι ταξιδεύαμε ως newlyweds φυσικά! Ήπιαμε στην υγειά μας και ξεραθήκαμε έξω στην βεράντα στο υπέροχο και αναπαυτικότατο day- bed όπως το έλεγαν. 

Οι πρώτες  μέρες κύλησαν πολύ χαλαρά με πολύ ύπνο, άφθονα μπάνια στο τζακούζι, άραγμα για καφέ, γλυκάκια και κοκτέιλ στο deck της καφετέριας αλλά και στο μπαλκόνι μας και πολύ πολύ κουβέντα για όλα όσα είχαν γίνει όλη την εβδομάδα του γάμου. Το πρώτο μας αφρόλουτρο μάλιστα, το ετοίμασαν οι κοπέλες στο ξενοδοχείο με υπέροχη ατμόσφαιρα και οφείλω να ομολογήσω την ιδανική θερμοκρασία. (και φυσικά δεν έχω αποτυπώσει την μαγεία ούτε κατά το ήμισυ!) 

Το ξενοδοχείο ήταν απλά μοναδικό. Πολλές φορές αστειευόμαστε με τον Παναγιώτη και λέμε πως το Hilton στις Σευχέλλες κατέστρεψε όλες τις επόμενες διακοπές μας αφού κανένα ξενοδοχείο έκτοτε δεν φτάνει τα standard του. (τουλάχιστον κανένα στο οποίο να μπορούμε να μείνουμε!) Ήταν κυριολεκτικά 24 ώρες το 24ωρό βγαλμένο από σελίδες τουριστικού περιοδικού- υπήρχαν καθημερινά φρέσκα λουλούδια παντού, ακόμα και στα τασάκια στους εξωτερικούς χώρους, στις κοινές τουαλέτες είχαν πετσέτες για να σκουπίζεις τα χέρια σου και το χαρτί στο wc ήταν πάντα τυλιγμένο τριγωνικά στην άκρη. (πραγματικά πάντα- το τέσταρα μια μέρα επίτηδες πηγαίνοντας στην ίδια τουαλέτα μόλις δέκα λεπτά μετά.... και ναι. Να η τρίγωνη ακρούλα μου!) Και παρότι ήμασταν στην εποχή των μουσώνων, μόλις έπιανε καταιγίδα εμφανίζονταν μερικοί υπάλληλοι από το πουθενά, μάζευαν όλα τα μαξιλάρια και τις πετσέτες από τον χώρο της πισίνας και μετά τα δεκαπέντε λεπτά που έβγαινε και πάλι ο ήλιος τα έβρισκες τοποθετημένα ακριβώς όπως τα είχες αφήσει- με τα λουλούδια τους και όλα... 

Και ακριβώς επειδή ήταν η εποχή των μουσώνων, είχαμε και δυο ομπρέλες έξω από την villa μας. Είχαμε γελάσει με την καρδιά μας όταν τις πρωτοείδαμε, με την καρδιά μας γελάσαμε και όταν μας έπιασε το πρώτο μπουρίνι και δεν είχαμε που να καλυφθούμε... Ο καιρός άλλαζε κυριολεκτικά από την μια στιγμή στην άλλη. Η θερμοκρασία όμως ήταν σταθερά 24 με 27 βαθμούς Κελσίου. 

Το φαγητό ήταν φυσικά εξαιρετικά γκουρμέ και λίγο μικρές μερίδες για τα δικά μας γούστα- ήταν όμως πεντανόστιμο. Και οπτικά. Ειδικά τα ορεκτικά, αυτά τα ,mini amuse bouche που λένε- με ξετρέλαναν.  Δοκίμασα πολλές καινούργιες και συναρπαστικές γεύσεις- μια εκ των οποίων ήταν ο καρχαρίας και ντρέπομαι που το λέω- μα ήταν θεσπέσιος. Κάτι ανάμεσα σε σολομό και ξιφία... Φυσικά η Κρεολέζικη κουζίνα είναι πολύ καυτερή, πράγμα που αρέσει τρελά σε μένα, όχι όμως και στον Παναγιώτη που μίσησε το κάρυ μια για πάντα μετά από αυτό το ταξίδι... 

Το δωμάτιο το καθάριζαν δυο φορές την ημέρα. Οι κοπέλες έβγαζαν τα παπούτσια τους στην πόρτα και έμπαιναν ξυπόλητες μέσα. Καθάριζαν μέχρι και κάτω από την τηλεόραση, το είδα διότι μια εκ των φορών ήμασταν μέσα και τους δώσαμε το οκ να μπουν. Δυο φορές την ημέρα εξαφάνιζα στην βαλίτσα όλα τα amenities, δυο φορές την ημέρα μου τα ανανέωναν! (ντροπή μου το ξέρω- μα σκεφτείτε πόσα έδωσε η δόλια η αδελφή μου- μέχρι και πριν ένα χρόνο είχα τα αφρόλουτρα του Hilton για τις διακοπές μου!!) Το χαρτί στο wc πάντα τυλιγμένο σε τριγωνάκι, (ναι ναι μου έχει κάτσει!! Αφού το κάνω πλέον και εγώ!), ενώ λόγω του ότι το δωμάτιο είχε στόρια, και το κρεβάτι ουρανό, κάθε πρωί μόλις γυρίζαμε από το πρωινό μας βρίσκαμε όλα τα στόρια ανεβασμένα, το κρεβάτι φυσικά στρωμένο και τις κουρτίνες του ουρανού όμορφα τραβηγμένες, ενώ αντίστοιχα το βράδυ μόλις γυρίζαμε από το βραδινό βρίσκαμε όλα τα στόρια κατεβασμένα, τα φώτα σε ρομαντική διάθεση, τις κουρτίνες του ουρανού κλειστές και το κρεβάτι άδειο από τα διακοσμητικά μαξιλάρια και τα σκεπάσματα προσεκτικά τραβηγμένα- ενώ μας περίμενε  πάντα και μια χειροποίητη έκπληξη, (όπως ένα σαπούνι τυλιγμένο σε φοινικόφυλλο) και μια λίστα με το πρόγραμμα του ξενοδοχείου για την επόμενη ημέρα. (λόγου χάρη, bbq evening, tea brunch, mexican night με ζωντανή μουσική και πολλά πολλά ακόμα) Η καφετιέρα μας είχε καθημερινά όλες τις γεύσεις καφέ και τσάι, και ήταν φυσικά μέσα στην τιμή. Είχε και wifi μα τότε δεν ήξερα καν τι είναι! 

Οι παραλίες μπροστά από το ξενοδοχείο ήταν υπέροχες. Είχαν μια άγρια ομορφιά,  είχαν τόσα πολλά κύματα που άκουγες ένα διαρκές βουητό συνέχεια. (λόγω των μουσώνων φυσικά) 

Από την πρώτη ημέρα μας πλεύριζαν διαρκώς κάποιοι τουριστικοί πράκτορες ώστε να μας διοργανώσουν κάποιες εκδρομές. Αφού τους αποφύγαμε το πρώτο τριήμερο, έπειτα υποκύψαμε και πήραμε ένα φυλλάδιο για να επιλέξουμε πια εκδρομή θα κάνουμε. Καταλήξαμε να πάρουμε ένα πακέτο των περίπου 350 ευρώ όπου την μια μέρα θα κάναμε το γύρο όλου του νησιού στο οποίο ήμασταν,  ( το Mahe), με προσωπικό σοφέρ και ξεναγό μόνο για μας. Ενώ την επόμενη θα πηγαίναμε σε δυο διαφορετικά νησιά τα πιο αντιπροσωπευτικά των Σευχελλών. 

Την πρώτη ημέρα περάσαμε υπέροχα! Πραγματικά. Γυρίσαμε όλο το νησί και είχαμε την γλυκιά ξεναγό μας να μας εξηγεί τα πάντα. Ο δε οδηγός ήταν εξίσου ευγενικός και αφού τον πιέσαμε αρκετά, μας αποκάλυψε ποιους σταρ είχε μεταφέρει στο ξενοδοχείο τους- δεν δέχτηκε να μας πει συγκεκριμένες συμπεριφορές, μας αποκάλυψε όμως πως η πιο απόμακρη και δύστροπη από όλους ήταν η Madonna ενώ ο πιο ευγενικός και προσιτός ο.. Jason Statham. (κι όμως!) 

Πήγαμε στο κέντρο της πόλης όπου κάναμε  βόλτα στην λαϊκή αγορά, όπου εντυπωσιάστηκα με το πόσο κυριαρχούσε το ψάρι και τα μπαχαρικά- μύριζε υπέροχα- σε αντίθεση με ότι περίμενα και όλοι ήταν πολύ εξυπηρετικοί και χαμογελαστοί. Στο κέντρο βρίσκεται επίσης το Εθνικό τους Βοτανικό Πάρκο- ένας πανέμορφος καταπράσινος χώρος όπου πέρα από τις ποικίλες και πανέμορφες ορχιδέες που καλλιεργούνται, (εμείς δεν τις πετύχαμε ανθισμένες),  υπάρχουν και αυτές οι τεράστιες υπεραιωνόβιες χελώνες, οι οποίες υπάρχουν μόνο στις Σευχέλλες και στο Εκουαδόρ- στα νησιά Καλαμπάγκος.  Μοναδικά πλάσματα- μοναδική εμπειρία.. 

Επισκεφτήκαμε και την βίλα στην οποία έμενε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος κατά την εξορία του στις Σευχέλλες και εντυπωσιαστήκαμε από το γεγονός πως το συμπεριλάμβαναν στην διαδρομή. Στο τέλος της εκδρομής μας πήγαν σε ένα υπέροχο παραθαλάσσιο εστιατόριο όπου τα τραπέζια ήταν κυριολεκτικά πάνω στην άμμο και κάτω από πανύψηλους φοίνικες ενώ η παραλία ήταν απλώς μαγευτική... 

Ο Παναγιώτης με βαριά καρδιά παράγγειλε κοτόπουλο κάρυ- δεν είχες και πολλές επιλογές αν δεν ήθελες κάρυ- και όταν ήρθε το πιάτο και είδε ένα βαθύ μπολ γεμάτο σάλτσα, σαν σούπα, με μικρά κομμάτια κοτόπουλο μέσα, (με κουτάλι το σέρβιραν!), τότε ήταν που μου δήλωσε με στόμφο να μην τολμήσω να ξαναμαγειρέψω κάρυ στο σπίτι ποτέ ξανά! Ήταν από τις πιο ξεχωριστές μας στιγμές στο ταξίδι εκείνο το εστιατόριο... 

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο γεμάτοι προσδοκίες για την εκδρομή μας στα νησία La Dique και Prasline την επόμενη μέρα. Η τουριστική μας εκπρόσωπος, η γλυκιά Liz- Anne μας πήρε τηλέφωνο στο δωμάτιο και μας τόνισε για ακόμη μια φορά πως επειδή θα μπαίναμε σε πλοίο την επόμενη- αν υπήρχε θέμα ναυτίας να κανόνιζε να πάμε με το αεροπλάνο. Εμείς γελάσαμε- της είπαμε πως δεν υπάρχει πρόβλημα και δεν κανονίσαμε τίποτα τέτοιο. Τι και αν το τόνιζαν και στο φυλλάδιο, τι και αν μας το είχαν πει τόσες φορές δεν πονηρευτήκαμε καθόλου... Κοκορευόμασταν μεταξύ μας πως "εδώ έχουμε ταξιδέψει με εννιά μποφόρ για Κρήτη εδώ θα δυσκολευτούμε;" (επί λέξη...) Που να ξέραμε... 

Επειδή την επόμενη είχαμε εγερτήριο πριν ξημερώσει- και δεν θα προλαβαίναμε το πρωινό- ζητήσαμε να μας το φέρουν room service. Στην έδινε αυτή την δυνατότητα το Hilton ακόμα και αν έπρεπε να φύγεις τέσσερις το πρωί. Ακόμα ανίδεοι για το τι μας περίμενε, στην ησυχία του δωματίου μας, πλακωθήκαμε χωρίς ενοχές στις ομελέτες, τα scramble αυγά , τα κρουασάν και τα bacon... 

Φύγαμε σκασμένοι από το φαΐ και χαρούμενοι.. Όταν φτάσαμε στο λιμάνι είδαμε ουσιαστικά ένα μεγάλο Φέρι μποτ. Γελάσαμε ακόμα μια φορά, βυθισμένοι μες την άγνοια μας, θεωρώντας άκρως υπερβολικούς όλους αυτούς τους Κρεολέζους που κάναν τόσο μεγάλο θέμα την ναυτία στην θάλασσα. Ανεβήκαμε κατάστρωμα. Είδαμε τους ντόπιους να σκεπάζονται με πετσέτες θαλάσσης και απορήσαμε τι μυαλά επιτέλους κουβαλούσαν... Με το που βγήκε όμως το φέρι από το κόλπο.... μας λύθηκαν όλες μας οι απορίες.... Το καράβι έγερνε τόσο πολύ από τα κύματα που στην ουσία, όλο το κατάστρωμα βρεχόταν από αυτά. Κανονικά. Μιλάμε σαν την ταινία "Καταιγίδα" με τον George Clooney... Αντί για μια φορά να σκεφτούμε λίγο λογικά- (τύπου ξέρουν τι κάνουν οι ντόπιοι), σηκωθήκαμε άρον άρον και κατεβήκαμε στον κλειστό χώρο του φέρι. Κατ' αρχάς δεν ξέρω πως κατεβήκαμε- τόσο πολύ κουνούσε. Μόλις βολευτήκαμε στις καρέκλες συνειδητοποιήσαμε πως λίγοι ήταν μέσα. Οι πόρτες για την κουζίνα ήταν τύπου σαλούν και ανοιγόκλειναν με πολύ δύναμη συνέχεια. Έξω δεν έβλεπες τίποτα, ήταν λες και ήσουν υποβρύχια. (αφού σας τα διηγούμαι και άρχισα ήδη να ζαλίζομαι...) Είπα του Παναγιώτη να ξαναπάμε πάνω- ήταν πολύ αργά... Είχε ήδη πιάσει στα χέρια του την ειδική μικρή καφέ σακούλα και έκανε δουλειά του... 

Σε αυτές τις περιπτώσεις όλη η ζημιά γίνεται από την μυρωδιά. Τον αγαπώ τον άντρα μου, τον εκτιμώ,  μα ήξερα πως αν δεν ήθελα να υπάρξει ακραίο περιστατικό με απανωτές στομαχικές εκρήξεις έπρεπε να απομακρυνθώ άμεσα από κοντά του. 8 θέσεις πιο πέρα πήγα.... Όμως άνθρωπος είμαι και εγώ.  Μετά την τρίτη, (ναι τρίτη και δεν έχω τελειώσει ακόμα την αφήγηση), φορά που ο Παναγιώτης υπέκυψε στην ναυτία του- πήρα μπροστά εγώ... Και μετά ακόμα μερικοί χαζοί σαν εμάς που είχαν κάτσει μέσα. Η μόνη διαφορά είναι πως εμείς είχαμε φάει τον αγλέορα... Μετά την δική μου τέταρτη, (ναι, τέταρτη), φορά ειλικρινά το μόνο που θυμάμαι είναι να καταλαβαίνω όλο μου το πρωινό να βγαίνει όπως ακριβώς μπήκε, τα μάτια μου να μην βλέπουν από τα δάκρυα και έναν δόλιο υπάλληλο να κάθεται δίπλα μου για να μου αλλάζει σακούλες... Και για να δείτε πόσο ταιριαστό ζευγάρι είμαστε με το καμάρι μου, 8 φορές έκαστος χρειάστηκαν για να αδειάσουν επιτέλους τα στομάχια μας... Το ταξίδι αυτό με το φέρι κράτησε 45 ατελείωτα λεπτά... 

Μόλις φτάσαμε και με είδε η Lizanne- η ξεναγός μας- κατατρόμαξε. Είμαι που είμαι αναιμική, δηλαδή από την φύση μου πολύ χλωμή, ήρθε το φέρι της κολάσεως να με αποτελειώσει... Άρχισε να με ψεκάζει με κάτι σπρέι και να μου ζητάει χίλια συγνώμη- γιατί δεν επιλέξαμε το αεροπλάνο, γιατί, τόσες φορές μας ρώτησαν έλεγε... Το μόνο που είχα να της πω ήταν να αλλάξει την δική μας επιστροφή διότι θα γυρίζαμε με αεροπλάνο. 300 ευρώ παραπάνω; 300 ευρώ παραπάνω. Εμείς εκεί μέσα δεν ξαναμπαίναμε. 

Για να πάμε όμως στον τελικό προορισμό μας από όπου θα μας έπαιρνε το αεροπλάνο- έπρεπε εκ των πραγμάτων να ξαναμπώ σε φέρι. Για δέκα λεπτά. 

Κενό. Το απόλυτο κενό. Πραγματικά δεν έχετε ιδέα πόσο χάλια ήμασταν. Μα δεν είχαμε άλλη επιλογή. Αυτή την φορά κάτσαμε πάνω. Μακριά ο ένας από τον άλλον εξαρχής. Και ενώ πέρασαν τα πρώτα πέντε λεπτά αναίμακτα, πάνω που είπα την γλίτωσα... όχι... το στομάχι μου είχε και μερική χολή φαίνεται να βγάλει ακόμα. Θυμάμαι πως ήμουν περιτριγυρισμένη από εφήβους που πήγαιναν εκδρομή και ένιωσα τόσο μα τόσο άσχημα. Κάποια στιγμή με πλησίασε, (που λέει ο λόγος- τέντωσε το χέρι του όσο περισσότερο μπορούσε ο άνθρωπος), ένας νεαρός Γάλλος και μου έδωσε ένα πακέτο χαρτομάντιλα. Πολύ συγκινήθηκα. 

Μας πήρε αρκετή ώρα να συνέλθουμε μα μόλις φτάσαμε στο La Dique  ήταν  τόσο μαγικά που αποφασίσαμε να τα ξεχάσουμε όλα και να απολαύσουμε την εμπειρία. Επισκεφτήκαμε την πιο φωτογραφημένη και εντυπωσιακή παραλία στον κόσμο την Anse Source D’Argent   . Ο Παναγιώτης βούτηξε εγώ όχι. Ήταν τόσο μα τόσο έντονα τα ρεύματα που του ήταν σχεδόν αδύνατον να κολυμπήσει. Είναι όμως περιτριγυρισμένη από γρανιτένιους βράχους και τα νερά της είναι εκτυφλωτικά καταγάλανα... 

Γενικά οι παραλίες ήταν υπέροχες και λένε παράδεισος για όσους κάνουν κατάδυση με τεράστια ποικιλία ψαριών και κοραλλιών. Έβρισκες κοράλλια μέχρι και ξεβρασμένα στις ακτές. Ήταν όμως επικίνδυνες με πολύ δυνατά υπόγεια ρεύματα, ενώ στις παραλίες η άμμος ήταν γεμάτη μικρά διάφανα καβουράκια καθιστώντας το αδύνατον να βουτήξεις χωρίς τα ειδικά παπούτσια... (και γέλια ο Παναγιώτης που πήγαινε ακροπατώντας- αρκεί να μην φορέσει τα παπούτσια!!) 

Στο νησί Praslin όπου καταλήξαμε,  βρίσκεται ένα ακόμα υπέροχο φοινικόδασος-το Εθνικό πάρκο Vallee de Mai  αναγνωρισμένο από την Unesco ως προστατευόμενο. Εκτός από την μοναδική του εξωτικότητα και πυκνότητα- τόσο που νιώθεις πως βρίσκεσαι στον Αμαζόνιο- το Valle de Mai φημίζεται φυσικά για την ενδημική και μοναδική καρύδα Coco de mer η οποία υπάρχει μόνο εκεί και πουθενά αλλού στον κόσμο. Η μοναδικότητα αυτής της καρύδας είναι η εξής: Υπάρχουν οι "θηλυκοί" φοίνικες και οι "αρσενικοί". Ο καρπός των θηλυκών, όταν αυτός βγει από το κέλυφος θυμίζει έντονα την φυσιολογία της ανατομίας των γεννητικών οργάνων μιας γυναίκας. Το δε αρσενικό θυμίζει εξίσου έντονα την φυσιολογία της ανατομίας των γεννητικών οργάνων ενός άντρα. Οι ντόπιοι αστειεύονται πως η θηλυκή καρύδα δεν παθαίνει ποτέ τίποτα, ενώ η αρσενική ευδοκιμεί μόλις για μερικούς μήνες και μετά μαραίνεται! Επίσης πιστεύουν πως όταν φυσάει στην εποχή των μουσώνων και χτυπούν τα φύλλα και οι σπόροι των φοινικών μεταξύ τους γίνεται και η "επώαση¨ για τον καρπό. Ενώ ο Charles George Gordon μετά από μια επίσκεψη του στο νησί ήταν πεπεισμένος πως επρόκειτο για τον Κήπο της Εδέμ. Περιττό να πω πως οι αράχνες που κρεμόσασταν περίτρανες από τους ιστούς τους ήταν απλά ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ! Ο φόβος και ο τρόμος όσων δεν αντέχουν αυτά τα παράξενα πλάσματα- δηλαδή- εμού! 

Γενικότερα οι Σευχέλλες έχουν τεράστια ποικιλία πτηνών και είναι ο παράδεισος για κάποιον που έχει σαν χόμπι την παρακολούθηση τους. Είναι και πολύ εξοικιωμένα με τους ανθρώπους- η ακόλουθη φωτογραφία δεν είναι τραβηγμένη με ζουμ, είναι τόσο κοντά μου αυτό το Σευχελλέζικο περιστέρι! 

Πέρα όμως από τα πτηνά, δεν έχουν καθόλου πανίδα. Αν εξαιρέσεις μερικά τρωκτικά και πολύ μικρά θηλαστικά. και φυσικά τις χελώνες, όλα τα νησιά του συμπλέγματος των Σευχελλών δεν έχουν κανένα μα κανένα εξωτικό ζώο... Είναι πολύ περίεργο. 

Παρά λοιπόν την άχαρη και δύσκολη αρχή σε αυτό το ταξίδι, καταλήξαμε να περάσουμε πολύ όμορφα και να χαρούμε κάθε στιγμή. Αγόρασα και ένα καπέλο φτιαγμένο από φοινικόφυλλα, το οποίο ακόμα κοσμεί το μπαλκόνι μου... 

 Έπρεπε όμως να γυρίσουμε πίσω... Και αν θυμάστε είχαμε ζητήσει να επιστρέψουμε με αεροπλάνο διότι δεν θέλαμε καν να φανταστούμε πως θα μπούμε και πάλι στο φέρι της κολάσεως... Αναχωρήσαμε λοιπόν δυο ώρες νωρίτερα από τους υπόλοιπους λόγω της πτήσης. Επικράτησε ένας μικρός χαμός μέχρι να επιβιβαστούμε αφού η τουριστική αντιπρόσωπος που θα μας συναντούσε στο αεροδρόμιο είχε καθυστερήσει, εμείς διαβατήρια δεν είχαμε ενώ τα χρειαζόμασταν, ο ελεγκτής απειλούσε πως το αεροπλάνο θα απογειωθεί και εμείς ξανά από την αρχή απελπισμένοι... Τελικά ήρθε αλαφιασμένη η δόλια η υπάλληλος και μας οδήγησαν στο αεροπλάνο... 

Μόλις το βλέπω, γυρνάω έντρομη στον Παναγιώτη και ρωτάω: "Αυτό είναι το αεροπλάνο;;; Η μαμά του που είναι;;;" Ήταν ένα μονοκινητήριο αεροπλανάκι, που χωρούσε μέσα όλους και όλους 30 επιβάτες. Και όχι άνετα. Εγώ που φημίζομαι για την JLO μεσογειακή σιλουέτα μου, (γκουχ- γκουχ), είδα και έπαθα να μπω στην θέση μου και να δέσω την ζώνη μου. Το πιλοτήριο ήταν μόλις 2 απλωμένα χέρια μπροστά μας και οι κουρτινούλες του, (για ποιο λόγο να έχει πόρτα;;;) ανοιχτές ώστε να απολαμβάνουμε τη πτήση και από το μπροστινό παρμπρίζ! (ποιος την χάρη μας!!) 

Ήμασταν τόσο εξαντλημένοι που απλά το διακωμωδούσαμε και με την πείρα του φέρι στην πλάτη μας -εφόσον οι ντόπιοι έδειχναν ευχαριστημένοι δεν είχαμε τίποτα να φοβηθούμε. Ήταν μια πτήση 15 λεπτών. Αυτά τα αεροπλάνα δεν ανεβαίνουν πάνω από τον καιρό. Οπότε μόλις έπιασε άλλη μια καταιγίδα και η βροχή έσκαγε στα τζάμια μας ενώ έβλεπα τους υαλοκαθαριστήρες, (!!) στο παρμπρίζ του πιλοτηρίου να χτυπάνε υπερωρίες.... έβγαλα για άλλη μια φορά την κάμερα και άρχισα να καταγράφω το σουρεάλ σκηνικό... 

Λίγο πριν φτάσουμε και αφού είχε ήδη αρχίσει να χάνει ύψος για να προσεγγίσει τον αεροδιάδρομο, ενώ όλα έβαιναν καλώς, εντελώς ξαφνικά το αεροπλάνο έπεσε σχεδόν 50 μέτρα. Όλοι οι ντόπιοι, ξέρετε η δικλείδα ασφαλείας μας, άρχισαν να ουρλιάζουν. Εμένα μου έπεσε η κάμερα από τα χέρια- μα πρώτη μου δουλειά ήταν να καθησυχάσω τον Παναγιώτη που δεν αγαπάει ιδιαιτέρως να πετάει. Να ακούω όμως ουρλιαχτά, να βλέπω τους πιλότους να κάνουν 150 κινήσεις σε 300 κουμπάκια του πιλοτηρίου το λεπτό, το αεροπλάνο να συνεχίζει τις απότομες καθόδους στα κενά αέρος, μέχρι που βλέπαμε τον αεροδιάδρομο- έναν αεροδιάδρομο τόσο μικρό, (έχω δει  μεγαλύτερους διαδρόμους που οδηγούν σε σπίτια)- και το αεροπλάνο να προσεγγίζει εντελώς λοξά... Από την μια μεριά θάλασσα, από την άλλη βουνά και στην μέση ένας τόσο δα μικρός αεροδιάδρομος. Και το αεροπλάνο μας από τους ανέμους να μην μπορεί καν να ισιώσει... 

Τι να σας λέω... Ότι λαχτάρισα να γεμίζω τις μικρές καφέ σακούλες με το περιεχόμενο του στομάχου μου; Ότι έλεγα ασταμάτητα το Πάτερ Ημών; Ότι σκεφτόμουν πως τουλάχιστον πρόλαβα να παντρευτώ αλλά για να γίνω- επιτέλους- μάνα δεν το βλέπω; Ότι είδα όλη μου την ζωή να περνά μπροστά από τα μάτια μου; 

Για να είμαι εδώ να σας τα διηγούμαι, προφανώς προσγειωθήκαμε... Με τιμές και δόξες αφού τα 25 άτομα που ήταν μαζί μας ξέσπασαν σε φρενώδη χειροκροτήματα και οι πιλότοι να γυρίζουν και να μας λένε με σπασμένα αγγλικά "Thank you, thank you"!!

Κατεβήκαμε σφαίρα, σχεδόν πήρα και το extra small κάθισμα μαζί μου, και έπεσα στο χώμα και το φιλούσα. Αλήθεια... Για τέτοια τραγελαφικά γεγονότα μιλάμε. Ο αγαπημένος μας σοφέρ που μας πήγε στο ξενοδοχείο, αφού του διηγηθήκαμε την περιπέτεια μας, μας αποκάλυψε πως και τα μεγάλα αεροπλάνα προσεγγίζουν πολλές φορές λοξά,  μα ο επιβάτης δεν είναι σε θέση να το καταλάβει. 

Μπήκαμε ανακουφισμένοι στον παράδεισο του Hilton και αποφασίσαμε να μην ξεμυτίσουμε για τις υπόλοιπες μέρες. Συνεχίσαμε με άπειρα κοκτέιλ, μπάνια και αφρόλουτρα και άφθονη ξεκούραση. Όταν ετοιμάσαμε τις βαλίτσες τις επιστροφής, πέρα από την μια χωριστή βαλίτσα amenities που είχα γεμίσει, ήθελα σαν τρελή να πάρω και τα μπουρνούζια. Αυτά τα καταπληκτικά, βολικά, δροσερά μα άκρως απορροφητικά μπουρνούζια που μας έβγαζαν 8 ημέρες τον πιο παιχνιδιάρικο εαυτό μας.. 

(ναι, ναι φραπέ βλέπετε στο ποτήρι, είχα πάρει μαζί μου τα απαραίτητα...!) Το μετάνιωσα οικτρά που δεν τα πήρα τα μπουρνούζια διότι τελικά κανείς δεν μας περίμενε στις τέσσερις τα χαράματα που αναχωρούσαμε να μας χαιρετήσει, και στην τελική με 450 ευρώ την βραδιά, νομίζω δυο μπουρνουζάκια τα δικαιούμασταν! 

Η πτήση όμως μέχρι το Ντουμπάι ήταν εφιαλτική. Από το πρώτο μισάωρο ήταν τόσες πολλές οι αναταράξεις λόγω ψυχρών και ζεστών ρευμάτων, που βγήκε ο πιλότος από το πιλοτόριο για κάποιο λόγο να ελέγξει κάτι, ενώ οι αεροσυνοδοί επέστρεψαν στις θέσεις τους και δεν σέρβιραν ποτέ. Εννοείται πως ήμασταν δεμένοι 4 ώρες και δεν επιτρεπόταν ούτε τουαλέτα να πας... Τι να σας πω... Μας βγήκε η ψυχή. Μόλις κατεβήκαμε αρκετά ώστε να προσγειωθούμε το μόνο που έβλεπες από το παράθυρο ήταν κατακόκκινη σκόνη. Ορατότητα ούτε στα 5 εκατοστά. Ειλικρινά δεν ξέρω πως το προσγείωσαν. Την επόμενη μάθαμε πως είχε πέσει ένα αεροπλάνο της Air France στο ίδιο δρομολόγιο λόγω όλων αυτών των αναταραχών... Περιττό να πω πως ο Παναγιώτης δύσκολα θα πειστεί να επιβιβαστεί ξανά για τόσο μακρινό ταξίδι...

Αφού σαχλαμαρίσαμε, (εντάξει, εγώ μόνο σαχλαμάρισα),  στο αεροδρόμιο για να ξεπεράσουμε ένα ακόμη σοκ, η επόμενη πτήση ήταν μια χαρά. Φτάσαμε μετά από πολλές πολλές ώρες επιτέλους σπιτάκι μας όπου μας περίμενε μια όμορφη έκπληξη από την αδελφή μου για το καλωσόρισμα.. 

Μέσα στο τούλι που κρέμεται από το αεροπλάνο έχει μια Barbie με το μαγιό της και ένα Ken- Ken με μαγιό επίσης! Με το αεροπλανάκι παίζει τώρα το μαιμουδάκι... 

Παρά τα ευτράπελα που μας έτυχαν στο γαμήλιο ταξίδι μας- δεν μετανιώνω καθόλου για την επιλογή μας. Άλλωστε όπως μας είπε η αγαπημένη Liz-Anne την επόμενη της επεισοδιακής εκδρομής μας: "Παρά το γεγονός πως σας έτυχαν τόσες αναποδιές από την αρχή, αποφασίσατε να συνεχίσετε την εκδρομή. Και παρότι συνεχίστηκαν οι αναποδιές, σήμερα που σε ρωτάω πως τα περάσατε χαμογελάς και μου λες μοναδικά. Αυτό και μόνο εμένα μου δείχνει πως θα είστε πάντα ενωμένοι και ευτυχισμένοι διότι επιλέγετε να παλεύετε και να βλέπετε την θετική πλευρά των πραγμάτων. Όσες δυσκολίες και να σας τύχουν εσείς θα τις αντιμετωπίσετε" Τότε είχα αστειευτεί όπως πάντα- μα που να ήξερα πόσο μα πόσο προφητική θα ήταν η γλυκιά Κρεολέζα. 

Όπως και να έχει, μπορεί η, (Σουλτάνα η) Φωφώ να αποπλήρωνε το ταξίδι για τέσσερα χρόνια, μα μου έχει τάξει προ πολλού πως στα 20 χρόνια γάμου θα μας ξαναστείλει. Και εγώ είμαι σαν μωρό παιδί- μην μου τάξεις. Όσο για σένα μικρέ και ανόητε μπελά, πάρε το απόφαση! Σε δεκατέσσερα χρόνια ξαναπετάμε!!