Μια μαμά με τα σουβέρ της, ένα μαιμουδάκι με το μαιμουδάκι του και μια υπέροχη έκπληξη!

Ένα από τα πράγματα που αγαπώ στο blogging είναι όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που έχω γνωρίσει.  

Ένας από αυτούς είναι και η γλυκιά Αλεξία. Μητέρα εφτά παιδιών και τόσο μα τόσο ευγενική και γενναιόδωρη ψυχή, εκπληρώνει κατά κάποιο τρόπο από τότε που την γνώρισα, το δικό μου όνειρο για μια τεράστια οικογένεια. Εφόσον οι καταστάσεις δεν μου επιτρέπουν να το ολοκληρώσω, το βιώνω εν μέρη μέσα από την ίδια, και χαίρομαι τόσο πολύ για την υπέροχη οικογένεια της. 

Η Αλεξία λοιπόν πέρα από την ανατροφή των παιδιών της, πλέκει. Και πλέκει πολύ πολύ όμορφα. Δημιουργίες της μπορείτε να δείτε στην σελίδα της στο facebook. 

Σήμερα λοιπόν, παραλάβαμε τα σουβέρ μας!  Και φυσικά ξετρελάθηκα! Όχι μόνο γιατί είμαι λάτρης των σουβέρ- αλλά επειδή μου θύμισαν πραγματικά τα πλεκτά μιας άλλης εποχής. Για να τα φωτογραφίσω και να σας τα δείξω, μόνο με ένα παγωμένο ποτήρι χειροποίητης βυσσινάδας από την πεθερά μου, μπορούσα να τα ταιριάξω...

Επειδή όμως όσοι με γνωρίζετε έστω και μέσα από τα κείμενα μου, ξέρετε πως οι λεπτομέρειες είναι αυτές που με κερδίζουν, οφείλω να ομολογήσω πως το πακετάκι της Αλεξίας ήταν ολόκληρο μια λεπτομέρεια έκπληξη! 

Μαζί με τα υπέροχα σουβέρ, μου έστειλε και ένα εξίσου υπέροχο πλεκτό μαιμουδάκι για... το μαιμουδάκι! Ομολογώ πως ξαφνιάστηκα ευχάριστα και φυσικά σύντομα θα αποκτήσει τιμητική θέση στην διακόσμηση του σπιτιού! 

Και για να μην μείνει ούτε η μαμά παραπονεμένη, το πακετάκι περιείχε και  ένα όμορφο χειροποίητο κολιέ που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως καρφίτσα. 

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, επειδή η Αλεξία μόλις πρόσφατα βάφτισε το έβδομο παιδάκι της, μας έστειλε και υπέροχα ενθύμια από το μυστήριο- με μια ιδιαίτερη δική μου αδυναμία στην εικόνα του Αγίου Παΐσιου. 

Αλεξία μου, τα λόγια είναι φτωχά για να σε ευχαριστήσω. Ελπίζω να καταλάβεις πόση χαρά μας έδωσες σήμερα από τις φωτογραφίες του μαιμουδιού όταν ανοίξαμε το πακετάκι σου και βρήκαμε τα δωράκια σου. (Είπαμε: ματάκια, μυτούλα, στόμα, τα πάντα!) 

Ενώ όπως έγραψα και στο #φωτογράφισετο, όσες φορές και αν τον δω να το κάνει- πάντα με εκπλήσσει το ίδιο έντονα. Ο τρόπος που "παγώνει" και κοιτάει με τόση προσοχή και προσήλωση την εκάστοτε εικόνα Αγίου που πέφτει στα χέρια του με κάνει να θέλω να προστατέψω αυτή την αγνή παιδική ψυχή- που βλέπει και αισθάνεται πέρα από εμάς- όσο περισσότερο μπορώ.

Είναι αυτές, οι μικρές- μεγάλες κινήσεις ανθρωπιάς που ζεσταίνουν την καρδιά μας και μας γεμίζουν ελπίδα και χαρά. 

*Το κείμενο, δεν αποτελεί διαφήμιση, είναι απλώς μια προσωπική εκτίμηση για μια όμορφη γνωριμία και συνεργασία <3 Αν δεν στηρίξουμε η μια την άλλη, τότε τι;