Οκτώβριος. Ο μήνας της απώλειας. Για όλα τα αγγελούδια που έμαθαν να πετάνε, πριν μάθουν να περπατάνε...

Πως να εξηγήσω το συναίσθημα του να χάνει μια μητέρα το μωρό της; Πως να περιγράψω πως είναι να μένεις έγκυος, να κάνεις όνειρα και αυτά να γκρεμίζονται; Πως να δώσω να καταλάβει κανείς πως είναι να γεννάς το παιδί σου μα ποτέ να μην το κρατάς αγκαλιά; 

Πόσο άδεια να σας εξηγήσω πως νιώθεις την αγκαλιά σου, την καρδιά σου, πόσο άδειο είναι το κορμί σου και το μυαλό σου; Πόση απελπισία αισθάνεσαι, πόση οργή, πόσες ενοχές, (Θεέ μου, αυτές οι ενοχές...), πως σε περιτριγυρίζει προκλητικά η παραφροσύνη, το σκοτάδι, η κατάθλιψη, η πλήρης αδιαφορία για κάθε τι άλλο... 

Πως να σας δώσω να καταλάβετε πόσο δύσκολο είναι για αυτή την μανούλα να βλέπει άλλες μανούλες αγκαλιά με τα μωρά τους; Πόσο δύσκολο της είναι να εξηγήσει πως νιώθει. Πόσο πληγώνεται όταν ο περίγυρος φέρεται λες και δεν ήταν ποτέ έγκυος, λες και δεν γέννησε ποτέ. Λες και δεν είναι μητέρα. 

Θέλετε όμως να σας πω κάτι; 

Είναι μητέρα. Είναι τόσο, μα τόσο πολύ μητέρα. Διότι πριν καλά καλά καταφέρει να βιώσει τον ρόλο της- αυτόν που για χάρη του θα έμπαιναν σε δεύτερη μοίρα όλοι οι υπόλοιποι ρόλοι της ζωής της- καλείται να βιώσει έναν άλλον ρόλο. Αυτόν της μητέρας που έχασε το παιδί της. 

Διότι έχασε το παιδί της. Μπορεί εσύ να μην το είδες, να μην το γνώρισες, μπορεί να μην το είδε καν η ίδια. Μπορεί να μην έχει αναμνήσεις κοινής ζωής μαζί του, να μην ξύπνησε μέσα στην νύχτα για να το ταΐσει, να μην το άκουσε να λέει για πρώτη φορά μαμά, να μην το είδε να κάνει τα πρώτα του βήματα.... Αυτό όμως δεν αφαιρεί από τον πόνο της. Με κάποιο τρόπο, προσθέτει στον πόνο της. Έχασε τόσες πρώτες φορές... Σκέψου το. 

Σκέψου πως μπορεί να νιώθει... 

Ποτέ κανείς δεν θα δείξει τον απαραίτητο σεβασμό στο πένθος της. Κανείς δεν θα αναφέρεται στο μωρό της με το όνομα του- ακόμα και αν πρόλαβε να του δώσει όνομα. Ποτέ κανείς δεν θα της ζητήσει να δει φωτογραφία του- αν έχει- και αν τύχει και την δει, θα προσπαθήσει να την αγνοήσει.

Πως να σου εξηγήσω πως όταν αυτή την γυναίκα την ρωτάνε αν έχει παιδιά δεν ξέρει τι να απαντήσει... 

Γιατί θέλει να φωνάξει: "ΝΑΙ ΈΧΩ!" Μα ξέρει πως θα ακολουθήσουν και άλλες ερωτήσεις... Και βλέμματα οίκτου και αμηχανίας. Ξέρει πως μπορεί να ακούσει και κάτι που θα την πληγώσει. Κάτι που θα υποτιμήσει το πένθος της, την απώλεια της... 

Και δεν θέλει.  

Αντίθετα λοιπόν απαντάει με μια παύση και σχεδόν ψιθυριστά... "Όχι, δεν έχω". Και την ίδια στιγμή νιώθει αφόρητες τύψεις. Διότι νιώθει λες και απαρνήθηκε το παιδί της, λες και δεν το γέννησε... 

Αυτή η γυναίκα, ακόμα και αν κάνει και άλλο παιδί, ακόμα και αν κάνει πολλά παιδιά, ποτέ δεν θα ξεχάσει το παιδί που έχασε. Μέσα στην καρδιά της πάντα θα το μετράει μαζί με τα άλλα. Αυτή η γυναίκα θα κρατάει το μωρό της αγκαλιά και σε ανύποπτες στιγμές, θα κλαίει... Θα κλαίει για όλες αυτές τις αγκαλιές που έχασε με το άλλο της μωρό. Αυτή η γυναίκα πάντα θα αναρωτιέται... Πάντα θα φαντάζεται τι θα γινόταν αν... 

Αυτή η γυναίκα είναι μητέρα. Μητέρα ενός αγγέλου. Και δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι ιερότερο από αυτό. 

Μια στις τέσσερις γυναίκες βιώνει αυτού του είδους την απώλεια. Μια στις τέσσερις. Αυτή η γυναίκα είμαι εγώ, είσαι εσύ. Και αντί να το φωνάζουμε, σιωπούμε. Αντί να είμαστε περήφανες  που τα καταφέραμε, νιώθουμε ενοχές. Αντί να δείχνουμε τον πόνο μας, τον κρύβουμε. 

Όχι. Όχι πια. Όσο δεν μιλάμε για αυτό- δεν θα πάψει να είναι ταμπού. Δεν θα πάψει να υπάρχει άγνοια. Ο κόσμος θα συνεχίσει να συμπεριφέρεται με αγένεια και αδιαφορία. 

Δεν νοείται να χάνω το μωρό μου και ο γιατρός να μην μου επιτρέπει να το δω, να το κρατήσω. Οφείλει να μου δώσει τον χρόνο που μου αναλογεί με το παιδί μου. Δεν νοείται να θεωρείται παράλογο να θέλω μια φωτογραφία του μωρού μου. Ναι. Ακόμα και αν έχει ήδη φύγει. Πως θα διατηρήσω ζωντανή την μνήμη του; Πως να μην ξεχάσω την εικόνα του- που θα είναι πολύτιμο φυλαχτό για μένα για μια ζωή. Δεν νοείται να μην αναλαμβάνουν τα γραφεία τελετών την κηδεία του- αεροβαφτισμένου- μωρού μου. Δεν νοείται να υπάρχει τέτοια άγνοια που η κουβέντα που ακούς για παρηγοριά είναι: "Πάμε για άλλα"...

Μιλάμε για το παιδί μου. Το αίμα μου. Την ζωή μου. Ποιος λέει τέτοια λόγια; 

Ο Οκτώβρης είναι μήνας ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης σχετικά με την νεογνική απώλεια και απώλεια κύησης. Ενημερώσου. Ευαισθητοποιήσου. Κοίτα δίπλα σου... Υπάρχουν πολλές περισσότερες μανούλες αγγέλων από όσες φαντάζεσαι... 

Όσο για σας γλυκιές μανούλες αγγέλων... 

Μιλήστε. Ενημερώστε. Ευαισθητοποίηστε εσείς. Ξέρω πολύ καλά πως έχετε την δύναμη. Την έχετε διότι βιώσατε το αδιανόητο και όμως στέκεστε ακόμα όρθιες. Φωνάξτε. 

Για να σας βλέπουν, όπως λέω πάντα, από εκεί ψηλά τα αγγελούδια σας και να λένε όλο περηφάνια: "Την βλέπεις; Αυτή είναι η μανούλα μου". 

Εγώ είμαι η Γιάννα, περήφανη μαμά δυο αγγέλων- ενός κοριτσιού και ενός αγοριού. Της μπουμπούς μας που θα βαφτιζόταν Χριστίνα και του πρίγκηπα μας που βαφτίστηκε Δημήτρης. Μαμά άλλων ενός αγγέλου από παλίνδρομη κύηση και άλλων δύο μια αποβολή στην 7η εβδομάδα και μια στην 10η. Είμαι όλα τα "πρόσωπα" αυτού του μήνα.

Εγώ για όλο τον Οκτώβριο θα "φοράω" τα χρώματα της απώλειας μου. Θα φορώ γαλάζιο και ροζ. Εσύ; Θα ακολουθήσεις;