Μανούλα που πονάς... Γράψε την ιστορία σου- μόνο για σένα. Μου το υπόσχεσαι;

Επικοινωνώ εδώ και λίγο καιρό μέσω e-mail με μια αρκετά φρέσκια μανούλα αγγέλου η οποία με έχει αγγίξει βαθιά στην καρδιά, όπως άλλωστε κάθε μανούλα που μου έχει εμπιστευτεί, αυτά τα σχεδόν δυο χρόνια που διατηρώ το μπλογκ, την ιστορία της, τον πόνο της, τις ανησυχίες και αμφιβολίες της. 

Με την Ηρώ ωστόσο επικοινωνώ σχεδόν πιο συχνά από ότι επικοινωνώ με φίλους στην "πραγματική" μου ζωή και έχει αρχίσει να προσπαθεί να γράψει την ιστορία της, όπως παρότρυνα μέσα από την σελίδα, για να ακουστεί η φωνή της και να κάνει και αυτή την διαφορά στην ζωή μιας άλλης κοπέλας. 

Σήμερα λοιπόν με ενημέρωσε πως έχει αρχίσει να γράφει μα δεν ξέρει αν θα τα καταφέρει, αν θα την ολοκληρώσει διότι την πονάει τόσο μα τόσο πολύ. 

Όπως λοιπόν απάντησα στην ίδια, θα το πω και σε σας. Και απευθύνομαι σε όποια μανούλα διστάζει να γράψει την ιστορία της για τον ίδιο ακριβώς λόγο. 

Το ξέρω πως πονάει. Σας ορκίζομαι, κάθε- μα κάθε- φορά που γράφω ένα κείμενο σχετικά με την νεογνική απώλεια, κλαίω. Δεν βουρκώνω, δεν συγκινούμαι, κλαίω. Και ο κόμπος στον λαιμό είναι εκεί, παρόν, από την αρχή μέχρι το τέλος. 

Το πρώτο μου κείμενο σχετικά με την ιστορία μου, μου πήρε μια βδομάδα να το γράψω. Και έκλαιγα κάθε μέρα. Μα, μετά, ήρθε και η λύτρωση. Σαν να έφυγε ένα "βάρος" από πάνω μου. Δεν ήθελα να μιλήσω τόσο αναλυτικά για αυτό μπροστά σε κάποιον φοβούμενη τις αντιδράσεις, τόσο τις δικές μου όσο και του άλλου ατόμου, (σε αντίθεση με ότι μάλλον φαίνεται δεν είμαι και τόσο άνετη στις έντονες συναισθηματικές αντιδράσεις μπροστά σε τρίτους), οπότε το γράψιμο μου έδωσε την πολυτέλεια να το κάνω χωρίς να ανησυχώ καθόλου για αυτό. 

Αυτό που προσπαθώ να πω είναι το εξής: Δεν με αφορά καθόλου αν θα γράψετε την ιστορία σας για να την στείλετε σε μένα για να την αναρτήσω. Θα το ήθελα, για να ακουστούν και άλλες φωνές, μα μόνο για αυτό. Με αφορά όμως να γράψετε την ιστορία σας ακόμα και αν είναι μονό για εσάς. Γράψτε την λες και θα την διαβάσει όλος ο κόσμος, γράψτε την λες και θα την διαβάσει το αγγελούδι σας, γράψτε την  λες και θα την διαβάσει ο πληγωμένος σας εαυτός, αυτός που τόσο καλά κρύβετε... Μα, γράψτε την. Μετά κλείστε την σε ένα συρτάρι και πάρτε μια βαθιά ανάσα. Καθαρίστε το κεφάλι σας και ξαναδιαβάστε την. Και κλάψτε ελεύθερα. Κλάψτε πολύ. Μόλις ηρεμήσετε, μόλις βγάλετε όλη την συσσωρευμένη ένταση από μέσα σας, θα έρθει και η γαλήνη.  

Σας το υπόσχομαι. 

Εσείς μου υπόσχεστε ότι θα το κάνετε;