Ακόμα μια μαμά αγγέλου...Η Ηρώ και η Αγάπη της... ένα κομμάτι της ψυχής της.

Γεια σας, είμαι η Ηρώ, σύζυγος του Γιάννη, αδερφή της Ηλέκτρας, της Δανάης, της Δήμητρας και του Αντώνη, θεία πάρα πολλών, μα πάνω από όλα είμαι μητέρα, μητέρα ενός αγγέλου, της Αγάπης... 

Με τον Γιάννη γνωριζόμασταν από το δημοτικό, για την ακρίβεια ήταν η πρώτη μου αγάπη στην εφηβεία, μετά το λύκειο συναντηθήκαμε ξανά, ερωτευτήκαμε  και παντρευτήκαμε. Έμεινα έγκυος αμέσως, χαρά απερίγραπτη, καθώς πάντα ονειρευόμουν μια μεγάλη οικογένεια όπως αυτή στην οποία μεγάλωσα. Η εγκυμοσύνη μου ήταν τέλεια και όλοι ήμασταν έτοιμοι για το νέο μέλος στην οικογένεια μας.Μόλις μάθαμε ειδικά ότι θα κάνουμε κοριτσάκι ήμουν ακόμα πιο ευτυχισμένη. 

Στην 21 εβδομάδα άρχισα να χάνω υγρά...Έτσι  έπρεπε να είμαι σε ακινησία και θα βλέπαμε πως θα πήγαινε...Εκείνες τις ημέρες τυχαία στο ίντερνετ βρήκα το μπλογκ της Γιάννας, όσο διάβαζα την ιστορία της σκεφτόμουν πόσο πόνο μπορεί να έζησε αυτή η γυναίκα, δεν μπορούσα να φανταστώ,και πραγματικά κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως είναι αυτός ο πόνος που σε κάνει απλά να θες να σταματήσεις να νιώθεις είναι τόσος που πραγματικά σου τρυπάει το στήθος, είναι πόνος που δεν αξίζει σε κανέναν...

Η άγνοια μου αλλά και η άγνοια της οικογένειας μου γύρω από το θέμα της νεογνικής απώλειας ήταν κάτι που το έκανε και το κάνει ακόμα πιο δύσκολο...

Οι εβδομάδες που περνούσαν με έβρισκαν αγχωμένη και με ένα  προαίσθημα ότι θα γεννήσω πρόωρα...Στο τέλος της 25ης εβδομάδας οδηγούμε σε τοκετό από πρόωρη ρήξη υμένων,ο γιατρός με είχε προειδοποιήσει ότι ένα τόσο μικρό μωρό μπορεί να μην επιζήσει  από φυσιολογικό τοκετό... κι' όμως τα κατάφερε!!! Η ανακούφιση μου εκείνη την στιγμή όταν άκουσα τον γιατρό μου να λέει ότι είναι εντάξει ,δεν περιγράφεται...Ήμουν τόσο ευτυχισμένη έστω και για λίγο... 

Η Αγάπη ήταν μόλις 26 εκατοστά και 497 γραμμάρια ενώ θα έπρεπε να ήταν περίπου στα 700. Ήταν 30 Μαρτίου 2015  στις 10:40 μ.μ.


Το πρωί ξύπνησα αξημέρωτα σχεδόν, το πρώτο πράγμα που ζήτησα ήταν να δω την κόρη μου, ο γιατρός δεν ήθελε ούτε να το ακούσει, παρά τα παρακάλια μου όλη μέρα. Ο Γιάννης πήγε και την είδε, μου είπε πως είναι μια κούκλα...Την επόμενη μέρα το ίδιο πράγμα δεν με άφηνε μου είπε ότι μόνο αν κλείσει τις τρεις μέρες μόνο τότε και αν... 

Στις δύο μέρες που ακολούθησαν   φοβόμουν κάθε ήχο τηλεφώνου, φοβόμουν ότι θα μας τηλεφωνούσαν και θα μας λέγανε ότι κάτι έπαθε... ήμουν σε μια κατάσταση συνεχούς άγχους. Όταν έφτασε η τρίτη μέρα μπαίνει ο γιατρός μου στο δωμάτιο και λέει "Σήκω πάμε να δούμε την κόρη σου". Μόλις το άκουσα αυτό πετάχτηκα από την χαρά μου!!! 

Ήταν υπέροχη ένα πανέμορφο πλασματάκι.Είχε πάρει λίγο βάρος από 497 γραμμάρια είχε πάει στα 520, μέρα με την μέρα αυξάνονταν οι πιθανότητες της, είχε αναπνευστικά προβλήματα αλλά η προωρότητα της ήταν αυτή που πάλευε.Να την πάρω αγκαλιά μου δεν μπόρεσα,της μίλησα και βγάλαμε φωτογραφίες  που τις έχω σαν φυλαχτό ακόμα και αυτή την στιγμή δίπλα μου... Γέμισα αισιοδοξία, που εγώ είμαι από την φύση μου απαισιόδοξη...Πέρασαν και άλλες δύο μέρες η Αγάπη είχε κλείσει πέντε ολόκληρες μέρες ζωής!!! Την επόμενη μέρα το απόγευμα θα πήγαινα σπίτι.


Εκείνη την μέρα ξύπνησα με ένα κακό προαίσθημα- σκέφτηκα ότι απλά έχω άγχος που θα φύγω από το μαιευτήριο,  δεν πήγα να την δω, θα πήγαινα το απόγευμα. Ήμασταν στο δωμάτιο εγώ οι αδερφές μου και η μητέρα μου.Χτυπάει το κινητό της το βλέμμα της παγώνει και βγαίνει έξω, εγώ να ανησυχώ αλλά να μην θέλω να πιστέψω ότι είναι το τηλεφώνημα που φοβόμουνα τις τελευταίες 6 μέρες.Μπαίνει μετά από δύο λεπτά με κόκκινα μάτια, το καταλαβαίνω από το βλέμμα της και μόνο με κοιτάει και μου λέει: 

Κοριτσάκι μου, έφυγε...


Εκείνη την στιγμή για εμένα πάγωσε ο χρόνος. Ήταν 5 Απριλίου 2015 περίπου στις 2 το μεσημέρι.


Πόνος... Ξαφνικά ένιωσα κάθε κύτταρο του κορμιού μου να πονάει, δεν μπορούσα να αναπνεύσω...Έκλαιγα με λυγμούς. Άκουγα μόνο σκόρπιες λέξεις από την μητέρα μου από τις αδερφές μου, από τις μαίες μου που μόλις είχαν έρθει.Δεν μπορούσα όμως να ακούσω τίποτα άλλο ήθελα μόνο τον άντρα μου και την κόρη μου... Φώναξα τους είπα να φύγουν και ότι χρειάζομαι αυτή την στιγμή μόνο τον Γιάννη. 

Έμεινα μόνη μου στο δωμάτιο, νόμιζα ότι θα πεθάνω δεν μπορούσα να αναπνεύσω κυριολεκτικά, σε λιγότερο από πέντε λεπτά ήρθε ο άντρας μου. Τα μάτια του ήταν κόκκινα μα δεν έκλαιγε ήρθε και με πήρε αγκαλιά- ήξερε ότι μόνο αυτό χρειαζόμουν. Ήρθε ο γιατρός και του είπα ότι θέλω να μου την φέρει έστω και για πέντε λεπτά. Μας την έφεραν στο πυρέξ, δεν είχε καλώδια πάνω της, τότε την κράτησα, την ακούμπησα στο στήθος μου της δώσαμε ένα φιλί και μας την πήρανε.

Την υπόλοιπη μέρα δεν την θυμάμαι καλά,θυμάμαι μόνο να μπαίνω στο σπίτι και να πηγαίνω στο δωμάτιο μου  ενώ όλοι οι άλλοι ήταν έξω. Ο Γιάννης  έτρεξε για  όλα τα χαρτιά και την κηδεία, με δυσκολία, αφού κανένα γραφείο δεν αναλάμβανε ταφή μωρού,εγώ δεν μπορούσα, δεν μπορούσα να σταθώ ούτε όρθια. Δυο μέρες μετά έγινε η κηδεία, εγώ να περπατάω με το ζόρι, να είμαι ένα άψυχο σώμα απλά. Δεν υπάρχει πιο σκληρό πράγμα από τους γονείς να θάβουν το παιδί τους. Τα σχόλια που άκουσα πολλά σαν το "νέα είσαι θα κάνεις κι' άλλο"...Ποιος λέει κάτι τέτοιο σε μια γυναίκα που μόλις έχασε το μωρό της;


Οι μέρες που ακολούθησαν με βρήκαν θυμωμένη, πληγωμένη, ένιωθα την αγκαλιά μου άδεια,δεν περιγράφονται με λόγια αυτά τα συναισθήματα...


Για κάποιο διάστημα δεν εξέφραζα κανένα συναίσθημα  ήμουν συνέχεια "υπό παρακολούθηση" μητέρας και πεθεράς.Ή δεν είχα πρόσβαση στο δωμάτιο του μωρού.Μόνο στο κοιμητήριο πήγαινα ελεύθερα και κάποιες στιγμές ήταν το μόνο μέρος που ήθελα να πάω... Εκεί που θάφτηκε ένα κομμάτι της ψυχής μου...


Κάποια γεγονότα με έκαναν να ξεσπάσω και να μιλήσω με το άντρα μου πραγματικά κι ουσιαστικά κάτι που έπρεπε να είχα κάνει από την αρχή.


Τώρα ξέρω ότι η κόρη μου βρίσκεται στην αγκαλιά της Παναγίας μαζί με όλα τα άλλα αγγελούδια. Δεν είμαι θυμωμένη πλέον μα είμαι ακόμα πληγωμένη, δεν νομίζω πως θα σταματήσω να είμαι ποτέ... Ο πόνος στο στήθος δεν έχει φύγει απλά τον έχω συνηθίσει πλέον και είναι μέρος του εαυτού μου...


Με τον Γιάννη ξεκινήσαμε προσπάθειες για δεύτερο παιδάκι, και φοβάμαι πολύ...Αλλά θα τα καταφέρουμε!!!Μέσα από τις δυσκολίες μας βγήκαμε πιο δυνατοί και αργά η γρήγορα το ουράνιο τόξο μας θα έρθει έτσι κι' αλλιώς έχουμε το αγγελούδι μας να μας προσέχει από ψηλά...!!!


Σπάστε τα ταμπού στο θέμα της νεογνικής απώλειας, ενημερωθείτε!!!