Η "μαργαριταρένια" Μυρτώ. Το αγγελούδι της Δέσποινας.

Θα ήθελα να μοιραστώ και εγώ την ιστορία μας μαζί σας. Με λένε Δέσποινα, γνώρισα τον Σωτήρη μου το 2004 και το 2010 αποκτήσαμε τη Μελίνα μας. Ένα κοριτσάκι προικισμένο με όλα τα καλά του Θεού. Νέοι και όχι όσο ενημερωμένοι θα έπρεπε, ήρθε στον κόσμο με μια αναίτια καισαρική.  Όταν έγινε 2,5 χρονών αποφασίσαμε να της κάνουμε ένα αδερφάκι. Για μια ακόμα φορά έμεινα έγκυος αμέσως, 14/10/12 στα γενέθλια του άντρα μου, η χορειακή ήταν θετική, έτσι η τούρτα έγραφε ‘μπαμπάκα έρχομαι’.

Πήγαμε σε νέο γιατρό, με τον οποίο θα επιχειρούσαμε κολπικό τοκετό μετά από καισαρική, όλοι ευτυχισμένοι, περνούσαν οι μέρες. 7^η εβδομάδα ξαφνικά βλέπω αρκετό αίμα, σκέπτομαι ότι το χάσαμε το μωρό, η καρδούλα όμως χτυπά κανονικά ….ο γιατρός μας καθησυχάζει, την 9^η εβδομάδα ξανά λίγο αίμα όπου πάλι είναι όλα καλά.  

Έκτοτε τα πράγματα κύλησαν τέλεια. Πήραμε άριστα στην αυχενική, μάθαμε ότι είναι κοριτσάκι κάτι που το θέλαμε πολύ, τέλεια και η β επιπέδου στην οποία αποκτούμε και τις πρώτες της φωτογραφίες.

Να πω μόνο ότι για ανεξήγητο λόγο περίπου μέχρι την 30^η-32^η εβδομάδα, θεωρούσα ότι τα πράγματα δε θα πάνε καλά, το ήξερα μέσα μου. Στην πρώτη μου εγκυμοσύνη ποτέ δεν είχα σκεφτεί κάτι τέτοιο, τώρα όμως το ένιωθα έντονα. Έβλεπα εφιάλτες ότι κράταγα ένα μικρό μωράκι αγκαλιά κ ούρλιαζα στους δικούς μου να τρέξουμε να το σώσουμε, και άλλα τέτοια…. Στο τέλος όμως έπαψα να το πιστεύω, αντιθέτως θεωρούσα ότι τόσο που είχε προχωρήσει η εγκυμοσύνη ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ δε θα μπορούσε να πάει στραβά. Ζούσα σε ένα συννεφάκι, κυριολεκτικά, ποτέ δεν είχα ακούσει ιστορία που να μοιάζει έστω με τη δική μας. Νόμιζα ότι η διαδρομή ήτανε μαιευτήριο- αγκαλιά με το μωρό- σπίτι- τις Κυριακές φτιάχνουμε τηγανίτες- και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Sorry,  νεκροταφείο δεν υπήρχε στη λίστα.

Τη μια μέρα λέγαμε θα την πούμε Μυρτώ την άλλη μέρα λέγαμε Μαργαρίτα, η Μελίνα ψήφιζε το Μαργαριταρένια, από μια πριγκίπισσα σε κάποιο παραμύθι της.

34^η αρχίζω και τα μαθήματα με την μαία ….έχω αρχίσει και  βαραίνω, όχι μόνο σε κιλά, έχω πρηστεί και έχω γίνει δυσκίνητη, αλλά είναι φυσιολογικό, σωστά? Τίποτα δε συμβαίνει στο ροζ συννεφάκι, σωστά?

37+3 Στο ΡΕΑ για NST, άριστα 10! Παλμοί τέλειοι, συσπάσεις πουθενά, έχουμε δρόμο ακόμα.

37+5 Παρασκευή 31 Μαΐου 2013. 13.00 το μεσημέρι, ο άντρας μου στη δουλειά, κάνω ένα μπάνιο το Μελινάκι, και σκουπίζοντας την διαπιστώνω ότι έχει πυρετό…. Τι μου έμελλε να πάθω η τελειόμηνη! Δύσκολο μεσημέρι, έχω συνεχώς την προσοχή μου στο παιδί. 6.30 το απόγευμα ξεκινάνε κάποιες συσπάσεις, πολύ αραιές, πολύ ελαφριές, ναι καλέ οι προπαρασκευαστικές συσπάσεις είναι, έχω διαβάσει τόσο για αυτές. 7.30 οι συσπάσεις αυξάνονται σε ρυθμό και ένταση, τι γίνετε εδώ?? Ξαφνικά ένας έντονος πόνος που συνδυάζεται σε δευτερόλεπτα με το να γίνω μούσκεμα στον ιδρώτα και την αίσθηση ότι δεν έχω οξυγόνο. Διαρκεί όμως 3-4 λεπτά και μετά είμαι τελείως καλά. Μόνο που τρόμαξε πολύ η Μελινά…… και εγώ. Μετά από αυτό και με τις συσπάσεις να συνεχίζουν αποφασίζουμε ότι μπορεί και να μην είναι false alarm, μπορεί να γεννάω, ενημερώνω τον άντρα μου ο οποίος επιστρέφει σπίτι, τον μπαμπά μου και την ομάδα μου (γιατρό- μαία). 

Κανένας δε πιστεύει ότι είμαι σε τοκετό. Και οι δύο όμως με ρωτάνε αν ακούω το μωρό…. Ξέρω ότι το πρωί την άκουσα, από το μεσημέρι και μετά όμως δε θυμάμαι τίποτα, είχα αλλού το μυαλό μου, και τώρα που πονάω τόσο δεν είναι φυσιολογικό να μην χοροπηδάει? Να έχει ‘λουφάξει’ η γλυκιά μου? 

Η μαία μου λέει ότι φυσικά και είναι πιθανό, να φάω όμως σοκολάτα, να περιμένω μια ώρα και αν δεν την ακούσω να πάμε μια βόλτα στο ΡΕΑ. Περνάει η μια ώρα και δεν την έχω ακούσει, όμως οι συσπάσεις χειροτερεύουν, πονάω παααρα πολύ και ενώ σε κανένα από εμάς δεν έχει περάσει από το μυαλό ότι μπορεί κάτι να μην πηγαίνει καλά, αποφασίζουμε να πάμε στο ΡΕΑ. Η Μελίνα κλαίει και δε θέλει να φύγω, η καημένη είναι άρρωστη χάλια, θέλει τη μανούλα της. Την αποχαιρετώ λέγοντας της ότι πάω να της φέρω την αδερφούλα της.

Στα μισά της διαδρομής νιώθω νερά να τρέχουνε, πανηγυρίζουμε, είμαστε τρισευτυχισμένοι! Πράγματι γεννάμε! Ειδοποιούμε την ομάδα να ξεκινήσουν και εκείνοι. Έχει μόλις αλλάξει η μέρα, στέλνω μήνυμα στην  αδερφή μου ότι η μικρή θα έρθει 1 Ιουνίου και θα είναι και σαββατογεννημένη.

Πάω να κατέβω από το αμάξι, και νιώθω ακόμα να τρέχουνε νερά, κοιτάζουμε όλοι τα πόδια μου και διαπιστώνουμε ότι δεν ήτανε τα νερά αλλά αίματα. Ο security με αρπάζει με βάζει σε μια τροχήλατη καρέκλα και άρχισε να τρέχει. Μια νεαρή γιατρός ψάχνει με τον επιτοίχιο υπέρηχο την κοιλιά μου αλλά δεν ακούγεται τίποτα. Δε μου λέει κάτι, απλώς φεύγει αναστατωμένη.

Από εκεί και πέρα χαμός. Άλλος με καθάριζε, άλλος έπαιρνε αίμα και μου έβαζε φλεβοκαθετήρα, άλλος μου έπαιρνε ιστορικό, άλλος έψαχνε το μωρό με άλλο μηχάνημα. Εγώ έκλαιγα και φώναζα. Προσπαθούσα και να συνεργαστώ. Συγκεντρώνομαι στις απαντήσεις που πρέπει να δώσω στο ιστορικό και λιγουλάκι ηρεμώ. Κάποια στιγμή κατάλαβα κάποιον ‘ανώτερο’ ότι με έψαχνε. Ο,τι και να του έλεγα έκανε ότι δε με άκουγε. Θυμάμαι που του είπα να μπούμε γρήγορα στο χειρουργείο μήπως την προλάβουμε, να κάνουμε γρήγορα μια καισαρική, να μου την κάνει εκείνος, δε με νοιάζει να μην είναι ο γιατρός μου. Δε μου είχε περάσει από το μυαλό ότι μπορεί να είχε πεθάνει ώρες πριν. Μόνο εκεί μου απάντησε ότι πρέπει να περιμένουμε το γιατρό μου, κοιτάζοντας με ένα βλέμμα λες και είχε το πιο ηλίθιο πλάσμα μπροστά του.

Ξαφνικά το δωμάτιο άδειασε. Μου έκλεισαν και την πόρτα. Ήμουν σκεπασμένη με μια μικρή πετσέτα προσώπου, δε μπορούσα να κρατήσω ακούνητο το σαγόνι μου, έτρεμα και κρύωνα. Και φυσικά οι συσπάσεις συνεχίζονταν κανονικά. Σκέφτηκα ότι αν πάθαινα κάτι κανείς δε θα το αντιλαμβανόταν έγκαιρα. Άρχισα να φωνάζω την προϊσταμένη και κάποια στιγμή κάποιος μπήκε μέσα. Της είπα ότι κρυώνω πολύ. Τη ρώτησα αν είχε έρθει ο γιατρός μου και της ζήτησα να μου φέρει τον Σωτήρη, να το μάθει από εμένα. Μου έφερε ένα σεντόνι και μου είπε ότι θα μου έφερνε τον άντρα μου. Εκείνη τη στιγμή έφτασε ο γιατρός μου. Ήταν σοκαρισμένος και βουρκωμένος. Με εξέτασε και μου είπε ότι πρέπει να βιαστούμε γιατί κινδύνευα και εγώ.  Ζήτησα τον Σωτήρη και μου είπε ότι θα μου τον έφερνε μόλις του εξηγούσε. Μπήκε η μαία μου στο δωμάτιο. Κλάψαμε λίγο μαζί. Μετά μπήκε ο Σωτήρης. Γαλήνεψα μόνο και που ήτανε εκεί. Σταμάτησα να κλαίω, εκείνος ρώτησε την Ελένη για ποιο λόγο ήμουνα τόσο ψύχραιμη, αν μου είχαν δώσει ηρεμιστικά, και πήρε αρνητική απάντηση. Ο γιατρός μου ρώτησε για φυσιολογικό, του είπα ούτε να το σκέφτεται. Ρώτησε για επισκληρίδιο, του είπα ότι θέλω να κοιμηθώ τώρα και να μη καταλάβω τίποτα. Τον ρώτησα για νεκροψία, είπε αναλόγως τι θα έβρισκαν. Με ρώτησε αν θέλω να την δω και του είπα οπωσδήποτε.

Όλα τελείωσαν.

Κάποιος με ρώτησε αν θέλω να τη δώ. Ήταν στο πυρεξάκι της, τυλιγμένη με μια άσπρη πετσέτα. Ήταν πολύ μακριά μου, τέντωσα το χέρι μου και μόνο ένα δάχτυλο έφτασε ίσα ίσα να την ακουμπήσει. Ζήτησα να μου την δώσουν και ήμουνα σίγουρη ότι θα αρνιόντουσαν, αλλά εκείνοι κοιτάχτηκαν λίγο και μου την έδωσαν. Την κράτησα αγκαλιά. Ήταν ένα κανονικό μωρό. 2.650. Ήταν τόσο όμορφη. Φαινόταν τόσο καλά, τόσο ζωντανή. Δεν ήτανε καν παγωμένη. Της φίλησα το κούτελο και την πήρανε. Ο Σωτήρης την έβγαλε μερικές φωτογραφίες, θα τον ευγνωμονώ για πάντα για αυτό.

Δε χρειάστηκε νεκροψία, ήταν ξεκάθαρα κεντρική αποκόλληση του πλακούντα. Σκάει το εσωτερικό του, ενώ στα τοιχώματα παραμένει κολλημένος, το παιδί χάνετε ακαριαία, και εσύ το αντιλαμβάνεσαι πολύ καθυστερημένα.

Έμεινα ένα 24ωρο μόνο μέσα, παρά την άσχημη κλινική κατάσταση μου, έπρεπε να γυρίσω στο άλλο αγγελούδι, και να της εξηγήσω τα ανεξήγητα.

Θυμάμαι ότι για μέρες είχε κολλήσει η βελόνα του μυαλού μου και επαναλάμβανα από μέσα μου ‘πώς έγινε αυτό?’.

Έπειτα είχαμε μια δεύτερη ευκαιρία να την δούμε στην κηδεία. Να διαλέγεις τον τάφο του παιδιού σου….

Την έβαλα στο χώμα χωρίς να ρίξω ούτε ένα δάκρυ. Να θάβεσαι και να μη σε κλαίει η μάνα σου, τραγικό! Μόνο τα βράδια κλαίγαμε, αφού κοιμότανε το παιδί και ήτανε βασική προϋπόθεση να μη βλέπει κανείς. Κάποια άλλη φορά θα σας γράψω για τις δυσκολίες που συναντάς όταν προσπαθείς να αντιμετωπίσεις ένα τέτοιο γεγονός και ταυτόχρονα πρέπει να βοηθήσεις ένα 3χρονο να βγει από το πένθος του με τις μικρότερες ζημιές. Να της απαντήσεις σε ερωτήματα που κανονικά θα ήθελες εσύ ο ίδιος να θέσεις κλαίγοντας σε κάποιον αρμόδιο.

Λίγους μήνες αργότερα επέστρεψα στο ΡΕΑ για να πάρω φωτοτυπία όλων των χαρτιών που την αφορούσανε, την φωτογραφία από την  Polaroid που την τραβήξανε εκείνοι, και το αποτύπωμα από το πατουσάκι της.

Μίσησα τη μήτρα μου, ονειρευόμουν ότι την τραβούσα και την ξερίζωνα. Μια δουλειά είχε να κάνει, να προστατέψει τα μωρά μου. Μπορεί το μυαλό μου να μην έκανε ποτέ τίποτα για να βλάψει την Μυρτώ, αλλά το σώμα μου την σκότωσε. Αντικειμενικά αυτή είναι η αλήθεια, μπορεί να μη το επέλεξα, αλλά το προκάλεσα.

Εξαφανίστηκαν φίλοι και συγγενείς. Δε ξέρανε λέει τι να μας πούνε με αυτό που περνούσαμε. Εγώ βρήκα καταφύγιο σε αντίστοιχα γκρουπακια της Αμερικής, με λύτρωσε κάθε ιστορία που διάβασα, κάθε φωτογραφία που είδα.

Απομακρύνθηκα από οτιδήποτε χριστιανικό αρχικά. Δε θύμωσα, απλά δε μπορούσα. Γρήγορα επέστρεψα, πιο κοντά από ότι ήμουνα ποτέ. Ξέρω ότι μια μέρα θα την πάρω ξανά αγκαλιά και θα είναι για πάντα. Ξέρω ότι είναι στα καλυτερότερα χέρια, στην Παναγία μας.

Ξέρω ότι έγραψα παααρα πολλά και θα σας κούρασα, αλλά πιστέψτε με είχα και άλλα να γράψω κανονικά. Δεσμεύομαι για δυο κείμενα ακόμα, ένα για τη διαχείριση πένθους όταν υπάρχει ήδη ένα παιδί στο σπίτι και ένα για το Ουράνιο Τόξο μας.

μαμά Δέσποινα.  

Η Δέσποινα μοιράστηκε μαζί μας πιθανότατα το πολυτιμότερο κομμάτι της ψυχής της και την ευχαριστώ για αυτό... Δεν κούρασες καθόλου, μονάχα συγκίνησες, ενημέρωσες, ευαισθητοποίησες. Η Μυρτώ σου σε καμαρώνει από εκεί ψηλά, είμαι σίγουρη...