Ημέρα 300 από τις 365...

Σήμερα είχα μερικές περίεργες συγκυρίες που με κάνουν να γράφω αυτή την ανάρτηση. Μάλλον δεν θα έχει και τόσο συνειρμό, μάλλον την γράφω περισσότερο για μένα... 

Πριν 300 μέρες- την 1η δηλαδή Ιανουαρίου 2015- ξεκίνησα το project #φωτογραφισετο. Ένα project που αποδείχθηκε μεγάλη πρόσκληση αλλά ως γνήσιο ψυχαναγκαστικό πλάσμα δυσκολεύομαι να αφήσω στην μέση κάτι που ξεκινώ. Επιπλέον, στο τέλος κάθε μήνα έπαιρνα μεγάλη χαρά βλέποντας μαζεμένες τις καλύτερες στιγμές κάθε μέρας με αποτέλεσμα όσο ανυπομονώ να φτάσει στο τέλος του, άλλο τόσο έχω μπει σε πειρασμό να το συνεχίσω και του χρόνου... 

Σχεδόν από την ημέρα 220, ανυπομονούσα για την 300η  και ποια θα είναι η φωτογραφία της. Η μέρα λοιπόν αυτή έφτασε και η φωτογραφία της είναι αυτή: 

Και το σχόλιο μου στην ομάδα, αυτό:

 Νομίζω πως παρότι ήμουν σε άρνηση- πιστεύοντας πως απλά είναι τυχαίο - 7 ημέρες στην σειρά επιβεβαιώνουν πλέον πως το μικρό μου μαιμουδακι μεγαλώνει και δεν χρειάζεται πια την αγκαλιά μου για να αποκοιμηθεί...Με λίγα χάδια στην πλάτη, ένα παραμύθι ή ένα τραγουδάκι, αποκοιμιέται κουλουριασμένος δίπλα μου στον καναπέ... Και παραδόξως η 300η μέρα αυτού του χρόνου αποκτά μια ιδιαίτερη, γλυκόπικρη σημασία...‪#‎φωτογραφισετο‬ ‪#‎65_μέρες_για_την_αλλαγή_του_χρόνου‬‪#‎για_την_ακρίβεια_63_έχω_πέσει_δυο_μέρες_έξω_στο_μέτρημα‬

Αναρτώ λοιπόν την φωτογραφία όπως κάνω καθημερινά και μπαίνω στο προσωπικό μου λογαριασμό στο fb όπου βλέπω μπροστά μου μια φωτογραφία πριν από δυο χρόνια και είναι αυτή: 

Είναι το μαιμούδι μου, μόλις 3,5 μηνών πλασματάκι, που κοιμάται στην αγκαλιά μου- όπως πάντα από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκε- και που λίγο πριν αποκοιμηθεί παίζει με τα χεράκια του, συνήθεια που έχει μέχρι και σήμερα... 

Ημέρα 300η και αυτή μα του 2013 και πείθομαι ακόμη μια φορά πως τίποτα δεν γίνεται τυχαία...

27 μήνες μετά και είμαι ακόμα η ίδια ψαρωμένη φρέσκια μαμά... Ακόμα σοκάρομαι με τον χρόνο που κυλάει σαν νερό και τρέχω να τον προλάβω.... Ακόμα θυμάμαι τόσο μα τόσο έντονα πόσο μικρός ήταν, πως ακουμπούσε το κεφάλι του στο στήθος μου και τα ποδαράκια του έφταναν- κουλουριασμένα- στην κοιλιά μου. Τώρα, όταν τον κοιμίζω γεμίζει όλη μου την αγκαλιά. Και όταν τον σηκώνω για να τον πάω στην κούνια του, το κεφάλι του γέρνει στον ώμο μου, τα χέρια του τυλίγονται γύρω από τον λαιμό μου και τα πόδια του κρέμονται και φτάνουν στο πάνω μέρος των ποδιών μου...  

Το μικράκι μου λοιπόν μεγαλώνει... Και μαζί του και εγώ. Μπορεί να μην χωράει πια στην αγκαλιά μου, μπορεί να αποκοιμιέται πλέον έξω από αυτή και ξέρω πολύ καλά πως θα έρθει και η μέρα που θα μου κλείνει την πόρτα χωρίς ούτε ένα καληνύχτα... 

Είναι όλα μέσα στο πρόγραμμα και το ξέρω. Για αυτό απολαμβάνω και ρουφάω κάθε στιγμή, κάθε δευτερόλεπτο. Διότι μεγαλώνει κάθε λεπτό και όσο μεγαλώνει, τόσο θα απομακρύνεται και έτσι θέλω. Έτσι θα ξέρω πως έκανα καλά την δουλειά μου. Μέχρι τότε όμως θα είμαι εδώ, δίπλα του να ζω την κάθε στιγμή. 

Και να ξέρεις... Ναι παλιομαιμούδι σε σένα μιλάω... Όσο και να μεγαλώσεις, ακόμα και αν με ξεπεράσεις στο ύψος... Η αγκαλιά μου θα είναι πάντα ανοιχτή για σένα. Η αγκαλιά μου θα σε χωράει πάντα. Ακόμα και όταν δεν θα σε χωράει.... 

Έγινα κατανοητή;