Το καλοκαίρι που πάγωσε τον χρόνο... (quest post)

Όταν διάβασα αυτή την ιστορία απώλειας της Μερσίνης, ένιωσα σαν να είχε αφήσει το κείμενο της στην μέση... Λες και κάτι έλειπε, λες και είχε γίνει λάθος και είχε παραλειφθεί το τέλος...

Μετά κατάλαβα... Όταν μαθαίνεις πως έχεις χάσει το μωρό σου, το παιδί σου, ο χρόνος παγώνει και σταματάει σε εκείνη ακριβώς την στιγμή. Σε εκείνα τα δευτερόλεπτα, σε εκείνες τις σκέψεις... 

Η Μερσίνη είναι μια περήφανη μαμά ενός αγγέλου στον ουρανό και ενός αγοριού στην αγκαλιά της. Είναι και το πρόσωπο πίσω από το υπέροχο μπλογκ σχετικά με την προωρότητα,  το Tosodoulika. Την ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για την καλή της διάθεση να μιλήσει για την δική της απώλεια, να αφυπνίσει και να σπάσει την σιωπή μαζί με μας. 

Αυτό είναι ένα κομμάτι από την ιστορία της... 

"Ήταν Ιούλιος του 2009. Είχε αφόρητη ζέστη, 39οC θυμάμαι. Για εμένα όμως δεν είχε καμία σημασία. Σκοπός μου ήταν να φτάσω στο νοσοκομείο. Λεωφορείο- μετρό και πάλι λεωφορείο.

Δεν πήγαινα στη ΜΕΝ για το συνηθισμένο επισκεπτήριο αλλά στην ΚΕΜ, στην Καρδιολογική Μονάδα. Ο Γιώργος είχε τετραλογία Fallot. Μετά τη γέννηση του μια «απλή» τρυπούλα στην καρδιά, που ίσως και να έκλεινε αν δεν γεννιόταν πρόωρα, εξελίχθηκε..."

για την συνέχεια πατήστε εδώ.