Μην στεναχωριέσαι- για εμένα- παχιά είμαι, δεν πεθαίνω.

Σήμερα είμαι πολύ θυμωμένη. Ένας πολύ δικός μου άνθρωπος- δεν έχει σημασία ποιος, θα θύμωνα εξίσου και με έναν άγνωστο- με κοίταξε με θλίψη και μου είπε πως όταν με βλέπει που έχω παχύνει στεναχωριέται πολύ. Για την ακρίβεια είπε "Στεναχωριέμαι πολύ για εσένα". Και δεν θυμώνω πια εύκολα, είναι όμως κάτι εκφράσεις που μου χτυπάνε κόκκινο στον εγκέφαλο... 

"Στεναχωριέμαι πολύ για εσένα" 

Ε, λοιπόν μην στεναχωριέσαι. Γιατί στεναχωριέσαι; Αφού είσαι δικός μου άνθρωπος θα σου πω πως δεν καταλαβαίνω γιατί στεναχωριέσαι για εμένα, αφού εγώ, έχω όλα όσα έχω ζητήσει στην ζωή. Την υγεία μου, ψυχική- σωματική-πνευματική- γιατί ναι, τις χρειάζεται κανείς και τις τρεις- μια οικογένεια, και όταν λέω οικογένεια εννοώ αποκλειστικά τους γονείς μου και την αδελφή μου,  που δεν είναι τέλεια μα με έχει στηρίξει στα πάντα- σε κάθε μου επιλογή- δυο πολύ καλές φιλές, ένα σπιτικό πάνω από το κεφάλι μου, φαγητό στο τραπέζι μου καθημερινά και φυσικά έναν υπέροχο σύζυγο και τρία θαύματα από τον ίδιο τον Θεό. Τα τρία παιδιά μου. (ναι, μετράω και τα αγγελούδια μου-μην αρχίστε πάλι γνωστοί και φίλοι να με ρωτάτε αν είμαι έγκυος)

Ναι έχω κάποια κιλά παραπάνω. Για την ακρίβεια έχω πολλά κιλά παραπάνω. Όχι τόσα όμως που να αποτελούν παθολογική πάθηση. Όχι τόσα που να επηρεάζουν την υγεία μου. Οπότε μην στεναχωριέσαι για εμένα. Εγώ, δεν στεναχωριέμαι. Εγώ, ευχαριστώ τον Θεό για όλα τα καλά που έχω στη ζωή μου. 

Και παρότι είχα και έχω λόγους που έγινα έτσι- που "κατάντησα" μάλλον στα δικά σου τα μάτια- και είμαι σίγουρη πως χαλάω την αισθητική σου, όπως και πολλών άλλων- λυπάμαι πραγματικά πολύ για αυτό μα στεναχωριέμαι και εγώ για εσένα που δεν βλέπεις λίγο παραπέρα. Όχι την ομορφιά της ψυχής μου, ή τέτοιες βλακείες. Όχι. Στεναχωριέμαι για εσένα που πάντα στεναχωριέσαι για τόσο ασήμαντα πράγματα αντί να χαίρεσαι για όλα τα θετικά των δικών σου ανθρώπων, αντί να καμαρώνεις για τα επιτεύγματα τους και τις δυσκολίες που κατάφεραν να αντιμετωπίσουν, αντί στην τελική να προσεύχεσαι περισσότερο από όσο στεναχωριέσαι. 

Να στεναχωριέσαι λιγότερο. Να χαίρεσαι, να καμαρώνεις, να προσεύχεσαι περισσότερο. Όχι τίποτα άλλο, αλλά είσαι δικός μου άνθρωπος και σε πονάω. 

Παρότι έχω ακούσει πολλά σχόλια για το πάχος ανά τα χρόνια και όχι πάντα για το δικό μου, σχόλια άλλοτε ειλικρινή μα αγενή, άλλοτε απλά κακόβουλα και κακεντρεχή, άλλοτε απλά σαχλά... έχω να πω τα εξής: 

Υπάρχει τεράστιος ρατσισμός στην εποχή μας για τους υπέρβαρους ανθρώπους- τόσος που έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε χοντρό το φυσιολογικό και φυσιολογικό το σκελετωμένο. Θυμήσου όμως το εξής: Ένας άνθρωπος που κοροιδεύει έναν άλλον άνθρωπο για τα παραπανίσια κιλά του, κοροιδεύει και έναν  άλλον για την μεγάλη του μύτη, έναν άλλον για τα λίγα μαλλιά του, τα μεγάλα αυτιά του, το μεγάλο του κούτελο, τα στραβά του δόντια και ειλικρινά η λίστα δεν έχει τελειωμό... 

Γιατί ο άνθρωπος που επικεντρώνεται μόνο στα "ελλατώματα" και την "ασχήμια" το κάνει αυτό και στον ίδιο του τον εαυτό και την ζωή του- ακόμα και αν ποτέ δεν το παραδέχεται ανοιχτά- με αποτέλεσμα να περνάει μια ζώη μίζερη και δυστυχισμένη έχοντας χάσει το νόημα. 

Και είναι κρίμα. Είναι κρίμα, διότι η ζωή είναι το πολυτιμότερο αγαθό. Και δεν είναι πρόβα. Την ζεις μόνο μια φορά. Δεύτερη ευκαιρία δεν έχει. Μα αν την ζήσεις σωστά, όπως έχω διαβάσει κάπου, μια φορά είναι αρκετή. 

Δεν ξέρω... Σκέψου το. Για σένα. Όχι για τον "χοντρό" που βλέπεις να περνάει δίπλα σου. Αυτός πιθανότατα την έχει βρει.