Πάντα να είσαι το μωρό μου και εγώ η μαμά σου...

Σε βλέπω που ακόμα χωράς να κάτσεις ανάμεσα σε ένα τόσο δα περιθώριο στις γραμμές των τρένων σου που τόσο αγαπάς, και η καρδιά μου σταματά για λίγο... 

Από ευτυχία. Από ευγνωμοσύνη. Μα και από νοσταλγία. 

Είσαι μόλις τρεισήμισι χρονών και εγώ ήδη νοσταλγώ το κάθε λεπτό που έχει περάσει από την στιγμή που γεννήθηκες. Το κάθε λεπτό που περνάει από την στιγμή που ξυπνάς κάθε πρωί. Την κάθε ανάσα σου στον λαιμό μου τα βράδια που σκαρφαλώνεις στο κρεβάτι και χώνεσαι στην αγκαλιά μου... 

Μεγαλώνεις και δεν θα μπορούσα να ζητήσω κάτι περισσότερο... Μα νιώθω πως μεγαλώνεις τόσο γρήγορα. Δεν σε προφταίνω μάτια μου, άνεμος είσαι και αστραπή μαζί. Όσο μπορώ ακόμα, στιγμή δεν χάνω από την μέρα σου,  και πάλι δεν σε χορταίνω. 

Ένα πλάσμα μοναδικό, ευγενικό, αστείο, δυναμικό, γεμάτος αυτοπεποίθηση μέσα στην ηρεμία σου, δεκάρα δεν δίνεις τι κάνουν οι άλλοι- εσύ θα κάνεις αυτό που θεωρείς σωστό, αυτό που θεωρείς ευχάριστο. 

Και εγώ μάνα σου. Μητέρα σου. Μαμά σου. Μανούλα σου και μαμάκα σου όπως σου αρέσει να λες τελευταία. 

Η πιο μεγάλη, η πιο σημαντική, η πιο σπουδαία τιμή που είχα ποτέ στην ζωή μου. Να είμαι δική σου μητέρα. 

Και ταυτόχρονα η πιο μεγάλη, η πιο σημαντική, η πιο σπουδαία ευθύνη που είχα ποτέ στην ζωή μου. Να σταθώ αντάξια σου. Να είμαι η μάνα που εσύ χρειάζεσαι. Να το αφουγκράζομαι. Να σε βλέπω πάντα ως αυτό που πραγματικά είσαι. Ένα ελεύθερο πλάσμα. 

Μεγαλώνεις και μεγαλώνει και η ευθύνη... 

Πως απαντήσω στα περίπλοκα γιατί; Πως να σου μιλήσω για την δυστυχία γύρω μας αφού δεν μπορώ να σου την κρύψω; Πως να σου εμφυσήσω πως το διαφορετικό υπάρχει και είναι υπέροχο; Να σε πείσω πως αυτό μας κάνει μοναδικούς; Πως να σε "λούσω" με αγάπη χωρίς να σε "πνίξω"; Πως μπορώ να σου προσφέρω τα πάντα χωρίς να σε κάνω "ανίκανο" να μπορείς να τα προσφέρεις ο ίδιος στον εαυτό σου;  Πως μπορώ να σε μάθω να φιλτράρεις όσα ακούς; Πως μπορώ άραγε να σε προστατέψω, όταν μόνο αν πληγωθείς θα μάθεις; Πως μπορώ να σε βλέπω να πληγώνεσαι και να ξέρω πως δεν μπορώ να τον πάρω τον πόνο σου, δεν μπορώ να τον εξαφανίσω μαγικά; 

Δεν ξέρω πως και αυτή είναι και η μαγεία σε αυτό το ταξίδι μαζί σου... Ειλικρινά δεν έχω ιδέα... 

Το μόνο που ξέρω είναι πως να σε αγαπάω με όλη μου την ψυχή. Να είμαι εκεί. Να σε ακούω και να σε στηρίζω σε κάθε σου απόφαση. Να σου μιλάω. Ανοιχτά και με ειλικρίνεια. Να σου θυμίζω πως δεν πειράζει να πέφτεις αρκεί να ξανασηκώνεσαι. Γιατί αυτό το ξέρεις ήδη μικρέ μου σοφέ, μα μεγαλώνοντας θα την χάσεις αυτή την σοφία. Ξαφνικά θα γνωρίσεις αισθήματα πρωτόγνωρα όπως την αμφιβολία, την αμφισβήτηση, την απογοήτευση, τον εγωισμό και πικρία. Δεν θα ξεχνάς τόσο εύκολα τον θυμό σου και η λύπη σου θα βαθαίνει πιο πολύ. 

Άσχημο πράγμα να μεγαλώνεις πριν να μπορείς καν να το διαχειριστείς. Κάποιοι δεν μαθαίνουν ποτέ να το διαχειρίζονται...

Εσύ όμως είπαμε. Είσαι πλάσμα μοναδικό. Έχεις μεγάλη ευλογία πάνω σου- το πιστεύω αυτό- και είμαι σίγουρη πως θα είσαι τόσο δυνατός, βράχος στα κύματα της ζωής. Θα είσαι θετικός και αισιόδοξος. Θα βλέπεις την θετική πλευρά των πραγμάτων. 

Γιατί το ξέρω; Γιατί είσαι το θαύμα το ίδιο. Το ουράνιο τόξο που φανερώθηκε μετά την καταιγίδα. Και παρότι τόσο πολύ νοσταλγώ το νεογέννητο κουλουριασμένο σου κορμάκι πάνω στο στήθος μου, την κάθε μικρή και μεγάλη σου κατάκτηση... Το ίδιο πολύ αγαπώ που ξεχειλίζεις πλέον από την αγκαλιά μου... Το ίδιο πολύ ανυπομονώ για τις επόμενες νοσταλγίες που θα έρθουν- γιατί μόνο μικρές και μεγάλες κατακτήσεις θα έχουμε- για πάντα... 

Πάντα θα μεγαλώνεις, ακόμα και όταν θα είσαι πια ήδη μεγάλος, ενήλικας και μαζί με σένα θα μεγαλώνω και εγώ... Να σε καμαρώνω και πάντα να νοσταλγώ αυτό το μικρό χνουδωτό και απαλό σαν μετάξι μωρό... Πάντα να δακρύζω σε κάθε μικρή ή μεγάλη σου κατάκτηση... 

Πάντα να είσαι το μωρό μου και εγώ η μαμά σου.... 

Ας έχω αυτή την ευλογία Θεέ μου...