Ένα φλουρί και εγώ...

Είχα αναφέρει πρόσφατα πως δεν φτιάχνω- πια- βασιλόπιτες και πως αυτό αποτελεί μια άλλη μεγάλη ιστορία. Δεν πίστευα πως θα έφτανε ποτέ η στιγμή να μιλήσω για αυτό, ιδίως ανήμερα τα γενέθλια της τσιχλόφουσκας μιας και ήταν στα υπόψιν να ανεβάσω μια ανάρτηση για το mini και prive πάρτι που της έκανα σήμερα.

Να όμως που όλα ήρθαν έτσι, που ήρθε η στιγμή να μιλήσω για τις τεταμένες μου σχέσεις με την βασιλόπιτα και το φλουρί. 

Σαν παιδί, δεν μου έπεφτε συχνά το φλουρί, μάλλον σπάνια θα έλεγα- νομίζω πως δυο φορές όλες και όλες μου έχει τύχει σε όλη μου την ζωή. Όταν ήμουν κλινήρης στην κλινική όπου νοσηλευόμουν κατά την διάρκεια της δεύτερης εγκυμοσύνης μου- όπου πέρασα Χριστούγεννα εκεί- μου είχαν πέσει όλα τα φλουριά μαζεμένα. Και χωρίς να είναι στημένο το παιχνίδι- το ορκίζονται όλοι. Μάλιστα έλειπα από όλες τις περιστάσεις που έκοψαν οι οικογένειες μας βασιλόπιτα- ωστόσο πάντα έπεφτε στο δικό μου κομμάτι. Μέχρι και μέσα στην κλινική, στο δικό μου κομμάτι έπεσε... 

Η μάνα έχει πάντα ένστικτο όμως, και παρότι μου έλεγαν όλοι ότι είναι οιωνός και όλα θα πάνε καλά, βαθιά μέσα μου ήξερα πως τίποτα δεν θα πάει καλά. Και δεν διαψεύστηκα.  

Είναι λοιπόν λογικό, όσο και να μην το θέλω, να κλονιστεί ανεπανόρθωτα η πίστη μου σε αυτό το έθιμο... Όταν δε, στην συνέχεια, επί δύο συνεχόμενες χρονιές έφτιαξα την βασιλόπιτα μου, (ίδια, δοκιμασμένη συνταγή επί σειρά ετών), και απέτυχε παταγωδώς, τότε απλά αποδέχτηκα πως η πίστη μου στο συγκεκριμένο έθιμο είχε χαθεί παντελώς και θα έπαυα να ασχολούμαι πλέον...

Έκτοτε, απλά παρακαλούσα να μην μου πέσει το φλουρί. Και για να είμαι ειλικρινής, μάλλον παρακαλούσα να μην πέσει ούτε στον Παναγιώτη, ούτε στο μαιμούδι... (όσο ανόητο και αν ακούγεται...)

Ο Γενάρης αυτός όμως ήταν ανατρεπτικός με τρόπους παράξενους και ακατανόητους, το τέλος αυτού του μήνα μας οδήγησε σταθερά και σχεδόν απόκοσμα σε έναν Φλεβάρη διεκδικητικό, διαφορετικό... (Γεγονός για το οποίο θα μιλήσουμε αρχές του άλλου μήνα...)

Χθες το βράδυ λοιπόν, ονειρεύτηκα πως κόβαμε κάπου μια βασιλόπιτα και το φλουρί έπεσε στο μαιμούδι. Ήταν ένα τεράστιο κομμάτι και ένα μεγάλο φλουρί και ο Δημήτρης Γεράσιμος χάρηκε τόσο που του έτυχε, που εγώ στιγμή δεν ανησύχησα- στον ύπνο μου πάντα- παρά χάρηκα και εγώ μαζί με το παιδί.

Σήμερα μόλις ήρθε η Σουλτάνα σπίτι για το πάρτι, κρατούσε μια βασιλόπιτα στα χέρια και μου είπε πως ήταν ευκαιρία να την κόψουν, εφόσον δεν κατάφεραν να κόψουν μια δικιά τους τις γιορτές. Ούτε που θυμόμουν το όνειρο, ούτε που έκανα κάποιο συνειρμό. 

Και αφού γιορτάσαμε και σβήσαμε τα κεράκια, κόψαμε και την βασιλόπιτα... Και το φλουρί το βρίσκει το μαιμούδι μου... Που χάρηκε φυσικά πολύ και αμέσως θυμήθηκα το όνειρο... Το είπα μάλιστα σε όλους και αναρωτήθηκα, φωναχτά- τόση ήταν η έκπληξη μου- μήπως σε συνδυασμό με όλα τα υπόλοιπα που γίνονται, ήρθε η στιγμή να αναθεωρήσω την κλονισμένη μου άποψη για το φλουρί... Αυτό το ταπεινό και ίσως ανούσιο για μερικούς έθιμο...

Ξέρεις γιατί; Γιατί έξι χρόνια μετά από εκείνα τα μαρτυρικά Χριστούγεννα στο κρεβάτι μιας κλινικής, βρίσκομαι εδώ- νομίζω πιο ώριμη και σοφή από ότι ήμουν χθες-  να θέλω πλέον να πιστεύω πως για κάποιο λόγο που ποτέ δεν θα κατανοήσω, ή που όταν θα κατανοήσω δεν θα έχει πια σημασία γιατί θα είμαι μαζί και με τα άλλα μου δύο παιδιά, πως ότι έγινε, ήταν για καλό. Ποιανού, δεν ξέρω. Ούτε πως γίνεται αυτό μέσα από τόσο πόνο. Ήταν όμως. 

Οι καταστάσεις που ζήσαμε τραγικές, και ακόμα θολώνουν τα μάτια μου και σφίγγεται η καρδιά μου όταν μιλάω για αυτές- όμως πόσες ομορφιές βγήκαν από αυτές; 

Καταρχάς τα δυο πρώτα μας παιδιά... Πανέμορφα και αμόλυντα από κάθε τι επίγειο... Εσείς μπορεί να μην τα γνωρίσατε, μα τα γνωρίζαμε εμείς. Έπειτα το μέσα μας, οι ψυχές μας- ομόρφυναν μέσα στον πόνο παραμερίζοντας κάθετι ανούσιο και ανοίγοντας χώρο για πίστη, αγάπη και ελπίδα- την προσδοκία πως οι ψυχές των παιδιών μας είναι ήρεμες και ευτυχισμένες στην πιο ασφαλή και ζεστή αγκαλιά, της Μητέρας όλων μας. Και φυσικά το υπέροχο αυτό πλάσμα που μας αξίωσε ο Θεός να έχουμε στην αγκαλιά μας, που κάθε μέρα κάνει την καρδιά μας να σταματά από ευτυχία. Που γέμισε την ψυχή μας με γαλήνη... 

Θα είμαι αρκετά αισιόδοξη ή αφελής- όπως θέλετε πείτε το- να πιστέψω πως αυτό το φλουρί, σε αυτή την φάση της ζωής μας, ήρθε σαν σημάδι να προχωρήσουμε. 

Άλλωστε, δεν έφτασα εδώ που έφτασα έχοντας τον αρνητισμό μέσα μου. Δεν θα είχα αυτό το παιδί στην αγκαλιά μου, αν κόντρα σε όλα όσα μου έλεγαν οι γιατροί εγώ δεν τολμούσα. Δεν θα ήμουν η μητέρα που είμαι σήμερα, έχοντας αφήσει ακόμα τον εαυτό μου να βουλιάζει στο θυμό και στην άρνηση. Και αν ένα απλό φλουρί, μου δίνει έστω και την ψευδαίσθηση πως όλα για κάποιο λόγο γίνονται, εγώ θα αρπάξω την ευκαιρία από τα μαλλιά και θα πιστέψω με όλη μου την ψυχή ξανά.... 

Και να δεις, που του χρόνου, αν φτιάξω βασιλόπιτα- θα μου πετύχει...