Αναμνήσεις- αυτές οι πολύτιμες....

Κατά την διάρκεια του πρώτου χρόνου του μαιμουδιού, ετοίμαζα πυρετωδώς τα αναμνηστικά του βιβλία- ξέρετε αυτά τα λευκώματα που πουλάνε και συμπληρώνεις διάφορες λεπτομέρειες όπως μερικές φωτογραφίες και λίγα λογάκια.

Εννοείται πως εκτός του ότι έφτιαξα δυο και όχι ένα- δεν μου αρκούσε να γράφω και να κολλάω μόνο όσα σε καθοδηγούσε το βιβλίο- τα έκανα και εντελώς "δικά μας". Μέσα υπάρχουν πολλές φωτογραφίες, ακόμα περισσότερες αφηγήσεις, υπάρχουν όλα τα τσιρότα από κάθε ένα εμβόλιο που έκανε δώδεκα μήνες, (δεν μου έκανε καρδιά να πετάξω ούτε ένα), φωτογραφίες από την εγκυμοσύνη μου, οι υπέρηχοι του, εννοείται το βραχιολάκι του μαιευτηρίου, αποτυπώματα χεριών, το πρώτο φλουρί που κέρδισε, η πρώτη πάνα που φόρεσε, (σαν μέγεθος- όχι χρησιμοποιημένη, δεν είμαι τόσο τρελή!), η τελευταία πάνα που φόρεσε, πολλά αναμνηστικά μέχρι και μια πιπίλα του με το δετικό της κρέμεται έξω από το ένα βιβλίο- ενώ υπάρχει και ένα γράμμα σφραγισμένο το οποίο δεν επιτρέπεται να διαβάσει πριν τα 18 του χρόνια... (το είχα γράψει πριν καν σαραντίσει το μαιμούδι). 

Τα είχα ψηλά στην βιβλιοθήκη- από φόβο μην τα χαλάσει- και σήμερα σκέφτηκα να του τα δείξω για πρώτη φορά. Κουρνιάσαμε λοιπόν αγκαλιά στον καναπέ και αρχίσαμε... 

Ήταν μια ώρα μοναδική. Δεν ξέρω αν μπορώ να την περιγράψω. Ο Δημήτρης Γεράσιμος είχε συγκλονιστεί με όλα όσα μάθαινε, με ρωτούσε περισσότερες λεπτομέρειες, σε κάθε φωτογραφία ή αντικείμενο τα μάτια του έλαμπαν - μαζί και τα δικά μου. 

Μόλις ολοκληρώσαμε το πρώτο βιβλίο και ανοίξαμε το δεύτερο, με το που αντίκρισε την πρώτη σελίδα με τις φωτογραφίες του από την πρώτη μέρα της ζωής του- βούρκωσε. 

Μόλις πρόσφατα είχε γνωρίσει το μικράκι μου το συναίσθημα της συγκίνησης- όταν διαβάζαμε ένα παραμύθι που γράφτηκε μόνο για αυτόν. Υποψιασμένη λοιπόν, τον ρώτησα γιατί βούρκωσε και μου είπε πως συγκινήθηκε που έχω φτιάξει όλα αυτά τα όμορφα πράγματα για αυτόν. Και ενώ βουρκώνω και η ίδια και τον αγκαλιάζω σφιχτά, συμπληρώνει: 

"Είμαι όμως και στεναχωρημένος. Γιατί δεν θυμάμαι τίποτα από όλα αυτά. Και θέλω να τα θυμάμαι. Όμως δεν τα θυμάμαι. Και δεν θέλω να ξεχάσω και αυτά που κάνουμε τώρα".... 

Τι να πω, πείτε μου, και τι να νιώσω η μάνα; Πως να αντεπεξέλθω σε τέτοια συναισθηματική ωριμότητα από ένα τόσο μικρό θαυματάκι; Τον αγκάλιασα σφιχτά, του χαμογέλασα γλυκά και τον διαβεβαίωσα πως λίγο, λίγο από εδώ και πέρα δεν θα ξεχνάει. Θα θυμάται. Τα σημαντικά για αυτόν θα τα θυμάται. Και πως εγώ θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να καταγράψω κάθε μικρή ή μεγάλη στιγμή- όλα να υπάρχουν για πάντα κάπου σε ένα μαγικό άπειρο- μόνο για αυτόν. 

Και αυτό ακριβώς κάνω και θα συνεχίσω να κάνω. Όσο ύπνο και αν στερηθώ, όσα "άλλη παιδί δεν έκανε" και να ακούσω. Θα το κάνω, διότι όταν είχα τον πρώτο χρόνο τα βιβλία δίπλα μου όπου και να πήγαινα για να μην ξεχάσω τίποτα- όταν σηκωνόμουν από το κρεβάτι μέσα στην νύχτα για να γράψω κάτι που θυμήθηκα, όταν έχασα ώρες και ώρες κοιτώντας χιλιάδες φωτογραφίες για να βρω αυτή που μπουσούλησε/έκατσε/ έφαγε/περπάτησε πρώτη φορά, όταν με πολύ δισταγμό πάτησα για πρώτη φορά το κουμπί δημοσίευση σε τούτη εδώ την διαδικτυακή γωνίτσα- ποτέ δεν πίστευα πως μπορεί όντως να ήταν όλα αυτά εξίσου σημαντικά για το μικράκι μου. 

Και αν ήταν ακόμα μόνο για αυτή την στιγμή μας- ακόμα και αν δεν επαναληφθεί κάτι τέτοιο ποτέ ξανά- και πάλι άξιζε και αξίζει κάθε λεπτό αϋπνίας, κάθε πενήντα φωτογραφίες για να βγάλεις αυτή την μια την τέλεια, κάθε άνοιγμα της ατζέντας για να σημειώσεις μια ακόμα ατάκα, κάθε δημοσίευση σε προσωπικούς και δημόσιους λογαριασμούς, κάθε πάτημα πλήκτρου σε τούτο εδώ το πληκτρολόγιο.... 

Απλά άξιζε... 

(μαιμούδι- να θυμάσαι. Σήμερα εσύ, εμένα με συγκίνησες βαθιά).