Στην αγκαλιά του Θεού...

Από το πρωί που ξύπνησα- και ξύπνησα πολύ πρωί- η μέρα ήταν παράξενα μουντή. Σιωπηλή. Σχεδόν άχαρη. Ούτε Κυριακή θύμιζε, ούτε άνοιξη. 

Και τότε το είδα. Άλλο ένα αγγελούδι που πέταξε ψηλά. 

Έπειτα διάβασα τα υπέροχα λόγια μιας μανούλας που έλεγε πως όταν μια μάνα κλαίει μέχρι και ο Θεός λυγίζει. Και σήμερα η αλήθεια είναι πως για αυτό το αγγελούδι έκλαψαν, έκλαιγαν και κλαίνε εκατοντάδες μητέρες. Μητέρες που έχουν ζήσει τον πόνο, μητέρες που έχουν φτάσει στο κατώφλι του πόνου μα- ευτυχώς- τον έχουν αποφύγει, μητέρες που μήνες ολόκληρους αγωνιούσαν για αυτόν τον μικρό, μα τόσο μεγάλο, μαχητή. 

Έτσι όλη αυτή η θλίψη που έκρυβε αυτή η Κυριακή έβγαζε ξαφνικά νόημα. Μα εγώ παγωμένη. Ατελείωτη μου φάνηκαν οι ώρες- πραγματικά. Λες και ο χρόνος είχε σταματήσει. Ή απλά είχε γυρίσει πίσω.... 

Ωστόσο το κείμενο αυτό δεν θα είναι λυπηρό και ας μιλάει για θάνατο. Δεν θα είναι όχι μόνο γιατί αυτό "απαίτησε" αυτή η μανούλα αγγέλου... 

"Μην πενθείτε. Να χαίρεστε.  Είναι στην αγκαλιά του Θεού"  είπε...

Δεν θα είναι λυπηρό γιατί μου πήρε τόσα χρόνια για να αποδεχτώ, αυτό που αυτή η υπέροχη γυναίκα γνωρίζει ήδη. Όσο και αν εμάς μας πληγώνει, όσο και αν μας λείπουν τα παιδιά μας, όσο και αν αδυνατούμε να κατανοήσουμε το γιατί- τα παιδιά μας πράγματι βρίσκονται στην πιο ζεστή αγκαλιά. Αυτή του Θεού και της Παναγίας. Αυτά είναι ευτυχισμένα. Πόσο ταλαιπωρούνται αυτά τα πλάσματα παλεύοντας να μείνουν στην ζωή... Είτε μέσα στην μήτρα, είτε έξω από αυτήν- νιώθω πως αυτά τα παιδιά που είναι προορισμένα για άγγελοι πρεσβευτές στον ουρανό- παλεύουν μόνο για μας. Μόνο για όσο χρειάζεται μέχρι να ολοκληρώσουν το επίγειο έργο τους και να συνεχίσουν από ψηλά... (όπως έγραψε μια άλλη αγαπημένη μανούλα). 

Το δικό μας πένθος, η δική μας άρνηση, ο δικός μας θυμός, το μόνο που καταφέρνει είναι να μας αγριεύει, να μας απομονώνει, να μην "αφήνει" τα αγγελούδια μας να πετάξουν ψηλά, να μας στείλουν μηνύματα, να ζεστάνουν την καρδιά μας... (όπως μου έχει πει το γλυκό μου Σοφάκι...) 

Σήμερα λοιπόν γιορτάζω τα ουράνια γενέθλια αυτού του αγγέλου. Επιτρέψτε μου να το κάνω αυτό ως μια μητέρα που γνωρίζει τον πόνο πολύ καλά, έχει δει κατάματα το θεριό δυο φορές. Επιτρέψτε μου να τα γιορτάσω διότι αυτό το κορμάκι απαλλάχθηκε επιτέλους από τις ανθρώπινες αδυναμίες του- αφήνοντας την ψυχή να πετάξει ψηλά, ελεύθερη, ευτυχισμένη, ανάλαφρη. Επιτρέψτε μου να γιορτάσω διότι τα δικά μου αγγελούδια- και τόσο άλλα- τον περιμένουν εκεί όπου δεν υπάρχει πόνος και αγωνία. 

Όσο για σένα γλυκιά μανούλα- ξέρεις ποια είσαι... Δεν θα σου πω αυτά που έχεις ακούσει άπειρες φορές. Δεν θα στα πω γιατί όπως πολύ σοφά έχεις πει έκανες ότι θα έκανε κάθε μανούλα που βίωνε το ίδιο. Ο θαυμασμός είναι αυτονόητος. Όπως σε κάθε μάνα που έχει ζήσει τα ίδια. Θα σου πω μονάχα αυτό: 

Τα αγγελούδια μας, μας επιλέγουν πριν καν γεννηθούν. Το δικό σου μωρό δεν θα επέλεγε καμία άλλη στο πλευρό του πέρα από εσένα. Είσαι η δική του μανούλα- κομμάτι από το σώμα του, αίμα από το αίμα του. Αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Αυτός θα συνεχίσει να σε βλέπει και να είναι κοντά σου- να σου στέλνει την ζεστασιά του και το φως του. Τα συναισθήματα, οι μνήμες δεν πεθαίνουν ποτέ. Ποτέ. Το παιδί σου ζει απλά με άλλο τρόπο- διαφορετικό.

 Θα έρθει η μέρα που θα κατανοήσουμε το μυστήριο. Θα έρθει η μέρα που θα ανταμώσουμε ξανά. Και τότε θα είναι για πάντα.