Ενώ εσύ κοιμόσουν....

Το πόσα χιλιόμετρα έχω κάνει, πόσα νανουρίσματα έχω σιγοτραγουδήσει, πόσα παραμύθια έχω διαβάσει ξανά και ξανά για να κοιμίσω αυτό το μαιμούδι τέσσερα- σχεδόν- χρόνια τώρα, δεν μπορώ να υπολογίσω. 

Τον πρώτο χρόνο της ζωής του έχω την αίσθηση πως τον είχα μόνο αγκαλιά. Με αποκλειστικό θηλασμό μέχρι έξι μηνών και σταδιακό αποθηλασμό μέχρι δέκα μηνών- και μια μαμά που είχε λαχταρίσει αυτή την αγκαλιά όσο τίποτε στον κόσμο,  ήμασταν κυριολεκτικά αχώριστοι. Το πρώτο πράγμα που διαπίστωσα με ευκολία- όντας νέα μητέρα- ήταν πως το, δικό μου τουλάχιστον, μικράκι γαλήνευε και αποκοιμιόταν με τις ώρες μόνο στην αγκαλιά μου. Μόλις τον ακουμπούσα κάτω, ξυπνούσε αμέσως και ζητούσε και πάλι την αγκαλιά. 

Κόντρα σε όλα όσα άκουσα και συμβαδίζοντας αποκλειστικά με το ένστικτο μου, δεν άφησα το μαιμούδι να αποκοιμηθεί μόνο του ούτε μια φορά. Τέσσερα χρόνια τώρα κάθε βράδυ ξεκινάει η πολύτιμη ιεροτελεστία ύπνου. Μπανάκι, δοντάκια, και αγκαλιά με παραμύθια και νανουρίσματα μέχρι να νιώσω το κεφάλι του να βαραίνει, να ακούσω την ανάσα του να βαθαίνει. 

Τώρα λοιπόν, που το αγόρι μου μεγαλώνει- πόσο όμορφα μεγαλώνει- τώρα που ωριμάζει συναισθηματικά και μπορεί πλέον και εκφράζεται, πόσο με δικαιώνει αυτή μου η επιλογή. 

Γιατί σας λέω. Δεν υπάρχει πιο ιερή, πολύτιμη και ξεχωριστή στιγμή από αυτή που μοιράζεσαι με το παιδί σου την πιο χαλαρή ώρα της ημέρας. Αυτή πριν τον ύπνο. Πολλές φορές έχω σκεφτεί πόσα πράγματα θα έκανα για μένα ή πόσες δουλειές θα τελείωνα σε αυτή την ώρα που "σπαταλάω" αγκαλιά με το μαιμούδι μου στο δωμάτιο του ή στο δικό μας. ( ή και στο σαλόνι πολλές φορές). Τίποτα όμως δεν συγκρίνεται με τα πειράγματα, τα ζουζουνίσματα, τις καταθέσεις ψυχής που γίνονται λίγο πριν παραδοθούμε στην μαγική χώρα των ονείρων- εκεί που όλα είναι δυνατά. 

Η μητέρα μου εργαζόταν και εργάζεται πάντα βραδινές ώρες. Πολλές φορές έχω μιλήσει για το πόσο μου είχε στοιχίσει αυτό- η έλλειψη τους από το σπίτι αυτές τις δύσκολες ώρες παρότι ήμασταν πάντα και παντού μαζί. Δεν υπήρξε ούτε μια φορά που η μητέρα μου να μην έμπαινε στο δωμάτιο μου επιστρέφοντας από την δουλειά για να δει ότι κοιμάμαι και να με χαιδέψει στο κεφάλι. Ούτε μια. Όμως ποτέ δεν κοιμόμουν. Όχι. Έκανα ότι κοιμόμουν μέχρι να νιώσω το χάδι αυτό της μητέρας μου και το φιλί του πατέρα μου.  Δεν έχω όμως ούτε μια ανάμνηση να κοιμόμαστε μαζί. Να με νανουρίζει αν θες. Να ξαπλώνει δίπλα μου. 

Θυμάμαι όμως την γιαγιά μου. Την θυμάμαι να ξαπλώνουμε μαζί- εξορίζοντας  πολλές φορές τον δόλιο τον παππού μου σε άλλο δωμάτιο ή κρεβάτι- και να μου χαϊδεύει την πλάτη μέχρι να αποκοιμηθώ. Αυτό το χάδι δεν θα το ξεχάσω ποτέ και ας ήμουν μόλις πέντε ετών όταν το ένιωσα πρώτη φορά- την γιαγιά μου τότε την γνώρισα αφού μέχρι τότε ζούσαμε στην Νότιο Αφρική- όπου και γεννήθηκα. Και η αλήθεια είναι αυτή. Τους πιο γλυκούς μου ύπνους τους έκανα με την γιαγιά μου. Εκεί ξαπλωμένη στο πλευρό μου να μου χαϊδεύει την πλάτη. 

Και αναρωτιέμαι. Είναι δυνατόν αυτή η τόσο έντονη ανάμνηση- αυτή η σημαντική στιγμή μεταξύ μας- να είναι και αυτή που κάνει την γιαγιά μου, την γιαγιούλα μου; Είναι δυνατόν η έλλειψη αυτής με την μητέρα μου να κάνει την μητέρα μου, την μαμά μου και όχι την μανούλα μου; Δεν ξέρω ειλικρινά. Δεν είμαι όμως διατεθειμένη να το ρισκάρω. 

Έχω πλήρη συναίσθηση ότι έχω γιο. Ξέρω πολύ καλά πως το μαμά, πολύ σύντομα θα γίνει μάνα ούτως ή άλλως και πως μανούλα δεν θα με πει ούτε κατ' ιδίαν. Είναι η φύση των αντρών τέτοια νομίζω. Όμως μέσα στην ψυχή του και στην καρδιά του θα έχω παλέψει με κάθε κύτταρο του κορμιού μου να είμαι η μανούλα του. Αυτή που τα σημαντικά και τα ουσιώδη δεν του τα αρνήθηκε ποτέ. 

Και πόσο σημαντικά και ουσιώδη είναι αυτά τα πρώτα χρόνια... Και ας μην έχουν πλήρη ανάμνηση. Η συναίσθηση υπάρχει και η αίσθηση που αφήνουμε δυνατή και δεδομένη. Τα χρόνια που θα έρχονται στην μέση της νύχτας στο κρεβάτι μας πολύ λίγα πραγματικά. Οι στιγμές που θα ζητάνε τόσο παθιασμένα την αγκαλιά μας και την παρουσία μας ακόμα πιο λίγες. 

Γιατί τις χαραμίζουμε; Γιατί ανησυχούμε τόσο πολύ για το τι παιδιά θα κάνουμε με τις επιλογές μας αντί να γνωρίζουμε τα παιδιά που ήδη έχουμε; 

(Θα μου κάνετε και μια χάρη; Επειδή απόψε κάποια μάνα δεν μπορεί να δει από το κλάμα τον μικρό- μα πόσο μεγάλο Θεέ μου- μαχητή της να παλεύει να ξεπεράσει ακόμα έναν Γολγοθά, χαζέψτε τα δικά σας θαύματα όσο κοιμούνται. Σταματήστε ότι άλλο κάνετε και απλά χαζέψτε τα και ευχαριστήστε τον Θεό για τις μικρές μα τόσο μεγάλες ευλογίες που μας χαρίζει και που εμείς- χαμένοι στις ανούσιες "δυσκολίες" της καθημερινότητας μας- ξεχνάμε να δούμε...)