The day after... (37 και 1...)

37 λοιπόν και επίσημα και μιας μέρας. 

Καταρχάς σας απαλλάσσω από οποιαδήποτε "υποχρέωση" να μου ευχηθείτε. Με τόσα ποστ που έκανα σε instagram και στον προσωπικό μου λογαριασμό, δεν νομίζω να έμεινε και κανένας που να μην μου έστειλε την πιο γλυκιά ευχή, την πιο θετική του ενέργεια. Και σας ευχαριστώ για αυτό μέσα από την καρδιά μου. 

Θέλω επίσης να προειδοποιήσω- μην τύχει να φέρω κάποιον σε δύσκολη θέση αν ποτέ βρεθεί στον δρόμο μου ανήμερα τα γενέθλια μου. Υπάρχουν πάντα αυτοί που όταν βρίσκονται "αντιμέτωποι" με το  λαμπερό γενέθλιο χαμόγελο μου με ρωτάνε γιατί χαίρομαι τόσο που μεγαλώνω. Τότε πάντα απαντάω χωρίς φόβο και πάθος, "Γιατί να ΜΗΝ χαίρομαι που μεγαλώνω; Τι θέλω; Να πεθάνω;" Όχι φυσικά, κανείς δεν θέλει. Σκεφτείτε το έτσι και ίσως χαμογελάσετε και εσείς πιο λαμπρά στα δικά σας γενέθλια. Σας το λέω. Μην σοκαριστείτε. Εγώ προειδοποίησα. 

 Ακόμα και τα διαστήματα της ζωής μου που ένιωθα σαν ζωντανή- νεκρή ποτέ δεν σκέφτηκα έτσι. Η ζωή και η υγεία μας είναι τα πιο πολύτιμα αγαθά. Για αυτό για μένα τα γενέθλια είναι σημαντικά. Είναι ακόμα ένας χρόνος στο ημερολόγιο της υπέροχης ζωής μου. Με τις ηλιόλουστες μέρες της αλλά και τις συννεφιασμένες. 

Καθισμένη λοιπόν φέτος  ανάμεσα σε αγαπημένα και οικεία πρόσωπα, με το ένα μου αγόρι αγκαλιά, το άλλο μου αγόρι πάντα λίγο πιο πίσω και τα αστεράκια μου να λάμπουν ψηλά στον ουρανό, άκουσα το γενέθλιο τραγουδάκι μου -επικεντρώνοντας την προσοχή μου σε αυτή την γλυκιά φωνούλα στην αγκαλιά μου που έλεγε πάντα πιο φωναχτά τις καταλήξεις- και λίγο πριν σβήσω τα 37 ολόλαμπρα κεράκια μου- ή μάλλον πριν αφήσω το μικρό/μεγάλο μου θαύμα να τα σβήσει- έκανα την πιο τετριμμένη, προβλέψιμη και ουσιαστική ευχή. 

Υγεία πάνω από όλα, ψυχική- σωματική και πνευματική- και ένα ακόμα θαύμα στην αγκαλιά μας. Κάθε χρόνο το εύχομαι, μα φέτος έγιναν ξαφνικά όλα πιο αληθινά. 

ΥΓ: Να τονίσω πως καμία τούρτα δεν καταστράφηκε, ούτε έπιασε φωτιά από τα 37 κεράκια που έκαιγαν ταυτόχρονα πάνω στην αφράτη κρέμα της...!!!  (και ήταν και πεντανόστιμη!)