Πέμπτη 6 Απριλίου 2017

Ο Χριστός και τα παιδιά...

Με αφορμή αυτό το υπέροχο κείμενο της Κατερίνας που πρέπει πραγματικά να διαβάσετε, βρήκα και εγώ το θάρρος να μιλήσω για κάτι που σκεφτόμουν καιρό, απλά δεν ήξερα αν έπρεπε ή όχι να μιλήσω για αυτό. 

Είχα αναφερθεί σε αυτή μου την ανησυχία στο #φωτογραφισετο_2017 τέλος του προηγούμενου μήνα και αφορούσε έναν λάθος χειρισμό που είχα σε κάποιο θέμα με τον Δημήτρη Γεράσιμο. Το λάθος είχε να κάνει σχετικά με την θρησκεία μας και αυτός ήταν και ο λόγος που δίσταζα να μιλήσω. 

Παρότι έχω αναφερθεί πολλές φορές στην πίστη μου και πόσο βαθιά είναι αυτή, παρότι έχω γράψει πως για μένα η μόνη αληθινή και ζωντανή θρησκεία είναι η Χριστιανική ορθόδοξη, παρότι έχω αναφερθεί στον δικό μου Άγιο Γεράσιμο και πόσα σημαίνει για μένα- ακόμα διστάζω να "πιάνω" τέτοια θέματα σε τούτη εδώ την διαδικτυακή γωνίτσα...

Γιατί όμως; Είναι τόσος ο φόβος μας μην φανούμε γραφικοί; Μήπως προσβάλουμε κάποιον άλλον που πιστεύει σε κάτι άλλο; Μην μας χαρακτηρίσουν θρησκόληπτους; Γιατί δεν διστάζουμε να μοιραστούμε πολλά άλλα- όχι όμως την βαθιά πίστη μας; 

Προσωπικά νιώθω δέος κάθε φορά που μιλάω για αυτό- νιώθω βλέπετε πολύ μικρή για να μιλάω για τόσο μεγάλα πράγματα. Όμως πρέπει να το κάνω. Πρέπει διότι πιστεύω βαθιά και το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να το φωνάζω δημόσια. 

Παρότι λοιπόν μεγαλώνουμε το παιδί μας με βάση αυτή την πίστη μας, με γνώμονα την αγάπη του Χριστού, ως Ορθόδοξο Έλληνα Χριστιανό στην ουσία του- (αυτό σημαίνει να συμμετέχει πολύ συχνά στα Άχραντα μυστήρια, στις λειτουργίες της εκκλησίας μας, να κάνει την προσευχή του και τον σταυρό του, να είναι ευγενικός και δοτικός- όλα όσα αυτή προϋποθέτει)-  η φοβία μου όμως μην γίνει κάτι και φοβηθεί ή μισήσει αυτή ακριβώς την θρησκεία με έκανε να φάσκω και να αντιφάσκω... 

Τι εννοώ; Στις ερωτήσεις σχετικά με το μωρό που έχουμε χάσει όποτε αυτές προέκυπταν από την φωτογραφία του που έβλεπε, ήμουν απόλυτα "κυνική" μιλώντας για θάνατο και τίποτε περισσότερο. Όπως ακριβώς συμβουλεύουν άλλωστε οι ειδικοί ψυχολόγοι. Ούτε για Θεό που το ήθελε κοντά του, ούτε για αγγελούδια, ούτε για ουρανούς, ούτε για τίποτα. Παρότι μου έχει δείξει πολλές φορές το ίδιο το παιδί πως γνωρίζει πολλά περισσότερα από εμάς για τα αγγελούδια μας- δεν μπήκα στην διαδικασία να αμφισβητήσω την τακτική μου. 

Το γεγονός που με έκανε να συνειδητοποιήσω ξαφνικά πως κάτι δεν κάθεται καλά στην όλη αντιμετώπιση μου, ήταν στο θέμα αδελφάκι. Από την στιγμή που ο Δημήτρης Γεράσιμος εξέφρασε την επιθυμία για αδελφάκι και κάθε φορά μετά από αυτή- η απάντηση μου ήταν πως θα δούμε καταρχάς αν μπορεί η μαμά και αν μπορεί θα προσπαθήσουμε χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα τα καταφέρουμε. Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Μάλιστα είχα γράψει πόσο με ενοχλούσε να επικαλούνται τρίτοι σε αυτό το θέμα τον Θεό. 

Μέχρι εκεί όλα καλά. Το καμπανάκι χτύπησε μια μέρα που μου είπε όλο χαρά: "Μαμά, να ζητήσω από τον Χριστούλη ένα αδελφάκι;" Η σιωπή μου νομίζω πως κράτησε αιώνια- προσπαθώντας να σκεφτώ τι να πω- ενώ ταυτόχρονα άκουσα ξανά: "Τι λες μαμά, να το ζητήσω;"  Και απάντησα: "Μωρό μου, αυτά τα πράγματα τυχαίνουν ή δεν τυχαίνουν. Δεν έχει νόημα να ζητήσεις κάτι τέτοιο από το Χριστούλη" 

Μαχαιριά στην καρδιά μου η κάθε λέξη. Αλήθεια σας λέω. Μου χάλασε η διάθεση όλη την υπόλοιπη μέρα. Το δε συνοφρυωμένο βλέμμα του μωρού μου και η εκκωφαντική σιωπή του- η πιο δυνατή βοή στα δικά μου αυτιά... 

Και τότε το συνειδητοποίησα- επιτέλους. Τι έκανα λάθος; Πως γίνεται να τον μεγαλώνω ως Χριστιανό Ορθόδοξο και να του στερώ αυτό το δικαίωμα; Της προσευχής. Όταν δε σταμάτησε να θέλει να προσεύχεται το βράδυ, κατάλαβα πως είχε έρθει η ώρα να μιλήσω στον πνευματικό μου... 

Οι λόγοι που έκανα αυτό το λάθος, ειλικρινείς και με την καρδιά στην σωστή θέση. Δεν ήθελα ούτε να πληγωθεί, ούτε να μισήσει ή να φοβηθεί τον Θεό. Έκανα όμως μεγάλο λάθος. Το ένιωθα. Τι να του έλεγα όμως; Πως να του εξηγήσω πως η προσευχή είναι περίπλοκο πράγμα; Πως να του πω πως όσο και να πιστεύω- δεν σημαίνει πως όσα θέλουμε πραγματοποιούνται πάντα όπως τα θέλουμε; 

Ο χαρισματικός μου πνευματικός, μου έδωσε την λύση και ήταν τόσο απλή . Ο Θεός υπάρχει και ακούει πάντα. Μπορούμε να του ζητάμε ότι θέλουμε. Η απάντηση του μπορεί να είναι ναι, όχι ή και περίμενε. Το θέμα είναι πως πάντα Αυτός γνωρίζει τι είναι καλύτερο για τον καθένα μας. Όσο για τα αδέλφια του στον ουρανό; Όλα όσα του έχω πει αλήθεια είναι και δεν χρειάζεται να αλλάξει. Ωστόσο μπορώ να του αναφέρω πως εγώ πιστεύω πως η ψυχή τους υπάρχει και είναι στον παράδεισο. Και πως φροντίζουν για μας από εκεί. 

Τα παιδιά είναι ήδη τόσο κοντά στον Θεό. Φρέσκα ακόμη από Αυτόν, γνωρίζουν πολλά περισσότερα από εμάς. Και η προσευχή τους έχει διπλάσια δύναμη... Γιατί είναι αγνή και ατόφια. Ποια είμαι εγώ που τόλμησα- από φόβο- να του στερήσω αυτή την σχέση; 

Το παιδάκι μου βίωσε αυτό μου το λάθος την πιο εσφαλμένη εποχή. Αυτήν που ωριμάζει συναισθηματικά. Τώρα αναγνωρίζει πρωτόγνωρα συναισθήματα όπως ο φόβος, η συγκίνηση, ο ενθουσιασμός και τόσα ακόμη. Μίλησα μαζί του με ειλικρίνεια. Απόλυτη. Ακόμα δεν είναι έτοιμος. Τον πλήγωσε πολύ εκείνη μου η κουβέντα- το ένιωσα άλλωστε. Μόνο να ευχαριστεί θέλει στην προσευχή του για όλα τα καλά, που μας προσέχει όλους... "Απαίτηση" άλλη, καμιά.... 

Δεν τα γράφω αυτά για να με "παρηγορήσετε"- όχι. Ξέρω πως έκανα λάθος όμως δεν είχα κακό στην καρδιά έτσι έχω την συνείδηση μου καθαρή. Στεναχωριέμαι μέχρι να "γιάνει" η ψυχούλα του, είμαι σίγουρη όμως πως και η Παναγία θα εισακούσει τις δικές μου προσευχές και θα τον φωτίσει η Ίδια όπως ξέρει καλύτερα. Τα γράφω διότι η κακή αλήθεια είναι με τόσα που διαβάζουμε πια οι γονείς και τόσο που ενημερωνόμαστε- και καλά κάνουμε- παρεκκλίνουμε πολλές φορές από τα σωστά και τα δοκιμασμένα... Πολλές φορές δίνουμε περισσότερη βάση σε επιστημονικές αλήθειες και ξεχνάμε εντελώς τις χριστιανικές μας αλήθειες. 

Και αυτό είναι μεγάλο κρίμα... 







9 σχόλια:

  1. Θέλουν αληθειες τα παιδιά...
    και η Πίστη μας δίνει απᾶντήσεις σε όλα, καλύτερα από κάθε ψυχολογική προσέγγιση.Γιατί είναι η μόνη Αλήθεια!
    Στα πρώτα χρόνια που ήμουν μητέρα, έψαχνα πολύ σε βιβλία ψυχολογίας, αλλά με τα χρόνια κατέληξα ότι όλα έχουν απαντηθεί από τους αγίους και τους πατέρες της εκκλησίας, ακόμα και τα πιο δύσκολα παιδαγωγικά θέματα.
    Αρκεί να θέλουμε να τα αναζητήσουμε και κυρίως να βιώσουμε αληθινά την Πίστη μας.
    Η απάντηση του πνευματικού σου είναι καθοριστική-στάση ζωής πραγματική...

    Σε φιλώ, Γιάννα μου,
    καλή Ανάσταση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γλυκιά μου Αλεξία... Πόσα έχω να μάθω ακόμη... Νιώθω τυχερή και ευλογημένη που έχω έναν τόσο χαρισματικό πνευματικό στην ζωή μου να με καθοδηγεί στα αδιέξοδα... Έχω κάνει καλή αρχή πια. Ήδη ο μικρός ξεκίνησε και πάλι την προσευχή του. Μόνο αυτό αλαφρυνε και πάλι την ψυχή μου. Φιλιά πολλά, Χριστός Ανέστη!

      Διαγραφή
  2. Γιάννα μου, δεν ισχύει αυτό που λες ότι συμβουλεύουν οι ψυχολόγοι. Μπορεί να έτυχε εσένα να σε συμβούλεψαν έτσι, γιατί κάθε επαγγελματίας έχει τις δικές του πεποιθήσεις, όμως το ορθότερο - κατά τη γνώμη μου - που έχω ακούσει να λένε άλλοι ψυχολόγοι είναι ότι ο γονιός πρέπει να μιλάει ειλικρινώς στο παιδί με βάση αυτά που πιστεύει. Αν κάποιος θέλει να εξηγήσει το θάνατο μόνο σαν ένα βιολογικό γεγονός, αν αυτό νιώθει ότι είναι, καλά θα κάνει να μιλήσει έτσι. Αν όμως κάποιος θέλει να βάλει και όλες τις θρησκευτικές προεκτάσεις που έχει ο θάνατος, θα πρέπει να τα εξηγήσει ακριβώς όπως τα πιστεύει. Όσο μικρό κι αν είναι το παιδάκι, όσο "δύσκολες" κι αν είναι κάποιες θρησκευτικές εννοιες, πρέπει να τα πει όπως ακριβώς τα νιώθει. Και πιστεύω πως το παιδάκι θα καταλάβει. Όλα είναι απλά, όταν τα μιλάμε με τη γλώσσα της δικής μας καρδιάς. Φιλιά, Ελίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι πράγματι. Τώρα ξέρω καλύτερα. Χαίρομαι που το κατάλαβα εγκαίρως πριν το λάθος γίνει πιο δύσκολο να διορθωθεί. Χρόνια πολλά και ευλογημένα. Χριστός Ανέστη!

      Διαγραφή
  3. Γιάννα μου, επιτέλους κάθομαι να γράψω. Τόσες μέρες είχα στο νου μου την ανάρτηση αυτή...
    Θα συμφωνήσω απόλυτα με το σχόλιο της Ελίνας. Ο κάθε ψυχολόγος συμβουλεύει με τα δικά του πιστεύω, γεγονός που το θεωρώ εξαρχής λανθασμένο, γιατί αυτό που πρώτα πρέπει να σεβαστεί ο ψυχολόγος είναι τα πιστεύω του θεραπευόμενου. Αυτό όμως είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα. Σημασία έχει να μάθουμε στα παιδιά μας την προσευχή, ακριβώς σαν μέσο έκφρασης κι επικοινωνίας με το Θεό, όχι για να μάθουν να ζητούν χάρες που αν δεν εκπληρωθούν , ο Θεός ματαιώνεται. Όταν ήμασταν μικρά, ο μπαμπάς μου μας είχε φτιάξει μια αυτοσχέδια βραδυνή προσευχή, η οποία στο τελείωμά της είχε τα εξής λόγια "Ανάπαυσε την ψυχή του παππού του Γιάννη, της κυρά Ζωής και της αδελφουλας μας της Μαρίας". Εμάς μας φαινόταν απόλυτα φυσιολογικό ότι όπως ζητούσαμε να έχει καλά το μπαμπά και τη μαμά, ζητούσαμε και να αναπαύονται οι ψυχούλες των αγαπημένων μας, που είχαν πάει κοντά Του - άλλη βεβαιότητα κι αυτή. Χωρίς πολλές κουβέντες, χωρίς βαριές θεολογίες, μόνο μέσα από τη φράση μιας προσευχής ο μπαμπάς κατάφερε να μας περάσει ένα σωρό νοήματα. Τα οποία φυσικά, μεγαλώνοντας τα βρήκα μέσα μου έτοιμα, όταν άρχισαν οι αναζητήσεις! Την ίδια αυτοσχέδια προσευχούλα έχω μάθει κι εγώ στα κορίτσια, με ακριβώς τα ίδια λόγια. Κι όταν έφυγε ένας θείος ηλικιωμένος και αρχίσαμε να μνημονεύουμε το όνομά του η Κωνσταντίνα με ρώτησε, πού πήγε ο θείος και γιατί λέμε το όνομά του στην προσευχή και της είπα κάποια απλά πραγματάκια. Το παιδί δεν τρόμαξε. Τα παιδιά δεν τρομάζουν με την αλήθεια και με την ελπίδα και την πίστη στο Θεό. Τα παιδιά τα τρομάζει αυτό που δεν μπορούν να καταλάβουν και όταν νιώθουν ότι δεν τα καταλαβαίνουμε. Είσαι μια υπέροχη μανούλα και σε θαυμάζω πόσο πολύ νιώθεις κάθε ανάγκη του παιδιού, κάθε κακοκεφιά του, κάθετι που τον στεναχωρεί. Γι΄αυτή την μεγάλη αγάπη, η Παναγιά μας θα είναι δίπλα σου και θα σε φωτίζει σε όλη την ανατροφή του. Μακάρι να είναι δίπλα σε όλες τις μανούλες η Παναγιά μας! Σε φιλώ γλυκά Γιάννα μου, ανυπομονώ για μια εκ του σύνεγγυς συνάντηση κάποια στιγμή... Καλή Ανάσταση και πάλι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γλυκιά μου Κατερίνα.... Πόσα μαθαίνουμε από τα παιδιά μας, ναι; Εγω από την αρχή το πρώτο που του έμαθα στην προσευχή είναι να ευχαριστεί... Για μένα είναι πολύ σημαντικό. Λες να του λέω να μνημονεύει τα αδέλφια του; Δεν ξέρω, ακόμα διστάζω. Ας μου ξαναφέρει την συζήτηση και θα δω... Σε ευχαριστώ πολύ που με το κείμενο σου με "σκουντηξες". Θα βρεθούμε. Είναι γραφτό μας νομίζω ❤❤❤❤

      Διαγραφή
  4. Συγκινητικα ολα αυτα, αλλα η πικρη αληθεια ειναι οτι δεν υπαρχει θεος. Βασικα, δεν υπαρχει κατι περαν της υλης την οποια βλεπουμε.

    Καταννοω βεβαια την αναγκη για θρησκευτικοτητα, ειδικα οταν καποιος χασει ενα παιδι. Ειναι μια παρηγορια. Και εγω μπορει να το γυριζα στην θρησκεια εαν μου συνεβαινε κατι τετοιο.

    Εγω τα δικα μου τα παιδια δεν θα τα πιεσω να μην πιστευουν, απλα θα τους υποδεικνυω το παραλογο του πραγματος. Απο εκει και περα, ειναι προσωπικη τους υποθεση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...