Είμαστε στη φάση "ανακαλύπτω το κόσμο". Και ειλικρινά είναι μια φάση μοναδική, ξεχωριστή, διαφορετική. Το ξέρω ότι θα "ανακαλύπτει το κόσμο" για πολλά χρόνια ακόμη, (βασικά θα τον ανακαλύπτει όλη του τη ζωή και αυτό είναι το σωστό- δεν παύουμε ποτέ να μαθαίνουμε), τώρα όμως τον ανακαλύπτει με ένα τρόπο πρωτόγνωρο, σχεδόν μυσταγωγικό.
Όλα τον εξιτάρουν. Γουρλώνει τα μάτια, κουνάει τα χεράκια και ξεφυσάει πλημμυρισμένος από ευτυχία. Σουφρώνει όμως και τα φρύδια, ξινίζει τα μουτράκια και μπήγει τα κλάματα όταν το άγνωστο ξεπερνάει τον ενθουσιασμό.
Όλα είναι μαγικά στα μάτια του. Το φωτιστικό στο σαλόνι, το κουβερλί στον καναπέ, το φερμουάρ της μπλούζας του μπαμπά, τα φύλλα στα δέντρα, τα μαλλιά της μαμάς, τα βραχιόλια της γιαγιάς, τα σχέδια στο σεντόνι του, η αντανάκλαση μας στο καθρέφτη, τα κουμπιά στο πουκάμισο του παππού, η θάλασσα, ο ουρανός, η κούπα του καφέ. Τα ίδια του τα χέρια!
Θέλει να δοκιμάζει γεύσεις. Διαφορετικά φρούτα και φαγητά, τα παιχνίδια περνάνε πρώτα από τεστ γεύσης, τα ρούχα και τα μάγουλα μας, τη σαπουνάδα στο μπάνιο του! Ουσιαστικά δεν τολμάς να φέρεις κάτι κοντά στο στόμα του, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα το γλείψει!!
Η υφή των πραγμάτων είναι ακόμα κάτι που τον συγκλονίζει. Το χεράκι του μονίμως τεντωμένο, ψάχνει για κάτι νέο να αγγίξει, να νιώσει, να περιεργαστεί. Πέντε δαχτυλάκια ψαχουλεύουν διαρκώς τα πάντα. Το χαλί, τη φρουτόκρεμα, (ναι, αν τον αφήσεις θα χώσει όλο το χέρι μέσα με ενθουσιασμό!), τα πρόσωπα μας, τη σταγόνα αυτή του νερού πάνω στο καρεκλάκι του φαγητού του που μόνο αυτός βλέπει...
Οι ήχοι. Η βρύση που τρέχει, εγώ να του τραγουδάω, το πλυντήριο ρούχων, ο ήχος του κλείστρου της φωτογραφικής μηχανής, το ίδιο του το γέλιο και τα μπαμπαλίσματα του.
Όλα προκαλούν αυθόρμητες εκρήξεις χαράς και γέλιου.
Και αυτό ακριβώς είναι που κάνει τη καρδιά μου να σπαρταράει. Ο ενθουσιασμός του. Η απόλαυση και η ευτυχία σε μια σταγόνα νερό. Η ενέργεια και η δύναμη του να γυρίζει από μπρούμυτα ανάσκελα και τούμπαλιν, για μια ώρα διαρκώς. Το γεγονός πως ενώ νυστάζει και είναι γκρινιάρης αρνείται πεισματικά να κοιμηθεί μόνο και μόνο επειδή είμαστε βόλτα και δεν θέλει να χάσει ούτε ένα ερέθισμα, ούτε ένα φύλλο, ούτε μια μυρωδιά.
Θα ευχόμουν μέσα από τη καρδιά μου να μην χάσει αυτό τον ενθουσιασμό. Ξέρω όμως ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Θα παλέψω όμως σκληρά να διατηρήσω τα χρόνια της "αθωότητας" όσο περισσότερο μπορώ. Και να ενθουσιάζομαι και εγώ- πάλι από την αρχή- μαζί του για τα μικροπράγματα. Γιατί κάπως έτσι ξεκίνησα και εγώ και όλοι μας. Και αν η ζωή τα φέρνει έτσι ώστε να ξεχνάμε τι αξίζει πραγματικά- τότε όταν τελικά έρχεται ένα παιδί στη ζωή μας- έρχεται και η ώρα να ξαναγίνουμε και εμείς παιδιά. Και να μεγαλώσουμε ξανά μαζί τους. Γιατί αν εμείς νιώθουμε ότι έχουμε χιλιάδες πράγματα να μάθουμε στα παιδιά μας, νομίζω ότι τα παιδιά μας έχουν να μας μάθουν περισσότερα και ίσως και πιο σημαντικά.
Όλα τον εξιτάρουν. Γουρλώνει τα μάτια, κουνάει τα χεράκια και ξεφυσάει πλημμυρισμένος από ευτυχία. Σουφρώνει όμως και τα φρύδια, ξινίζει τα μουτράκια και μπήγει τα κλάματα όταν το άγνωστο ξεπερνάει τον ενθουσιασμό.
Όλα είναι μαγικά στα μάτια του. Το φωτιστικό στο σαλόνι, το κουβερλί στον καναπέ, το φερμουάρ της μπλούζας του μπαμπά, τα φύλλα στα δέντρα, τα μαλλιά της μαμάς, τα βραχιόλια της γιαγιάς, τα σχέδια στο σεντόνι του, η αντανάκλαση μας στο καθρέφτη, τα κουμπιά στο πουκάμισο του παππού, η θάλασσα, ο ουρανός, η κούπα του καφέ. Τα ίδια του τα χέρια!
Θέλει να δοκιμάζει γεύσεις. Διαφορετικά φρούτα και φαγητά, τα παιχνίδια περνάνε πρώτα από τεστ γεύσης, τα ρούχα και τα μάγουλα μας, τη σαπουνάδα στο μπάνιο του! Ουσιαστικά δεν τολμάς να φέρεις κάτι κοντά στο στόμα του, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα το γλείψει!!
Η υφή των πραγμάτων είναι ακόμα κάτι που τον συγκλονίζει. Το χεράκι του μονίμως τεντωμένο, ψάχνει για κάτι νέο να αγγίξει, να νιώσει, να περιεργαστεί. Πέντε δαχτυλάκια ψαχουλεύουν διαρκώς τα πάντα. Το χαλί, τη φρουτόκρεμα, (ναι, αν τον αφήσεις θα χώσει όλο το χέρι μέσα με ενθουσιασμό!), τα πρόσωπα μας, τη σταγόνα αυτή του νερού πάνω στο καρεκλάκι του φαγητού του που μόνο αυτός βλέπει...
Οι ήχοι. Η βρύση που τρέχει, εγώ να του τραγουδάω, το πλυντήριο ρούχων, ο ήχος του κλείστρου της φωτογραφικής μηχανής, το ίδιο του το γέλιο και τα μπαμπαλίσματα του.
Όλα προκαλούν αυθόρμητες εκρήξεις χαράς και γέλιου.
Και αυτό ακριβώς είναι που κάνει τη καρδιά μου να σπαρταράει. Ο ενθουσιασμός του. Η απόλαυση και η ευτυχία σε μια σταγόνα νερό. Η ενέργεια και η δύναμη του να γυρίζει από μπρούμυτα ανάσκελα και τούμπαλιν, για μια ώρα διαρκώς. Το γεγονός πως ενώ νυστάζει και είναι γκρινιάρης αρνείται πεισματικά να κοιμηθεί μόνο και μόνο επειδή είμαστε βόλτα και δεν θέλει να χάσει ούτε ένα ερέθισμα, ούτε ένα φύλλο, ούτε μια μυρωδιά.
Θα ευχόμουν μέσα από τη καρδιά μου να μην χάσει αυτό τον ενθουσιασμό. Ξέρω όμως ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Θα παλέψω όμως σκληρά να διατηρήσω τα χρόνια της "αθωότητας" όσο περισσότερο μπορώ. Και να ενθουσιάζομαι και εγώ- πάλι από την αρχή- μαζί του για τα μικροπράγματα. Γιατί κάπως έτσι ξεκίνησα και εγώ και όλοι μας. Και αν η ζωή τα φέρνει έτσι ώστε να ξεχνάμε τι αξίζει πραγματικά- τότε όταν τελικά έρχεται ένα παιδί στη ζωή μας- έρχεται και η ώρα να ξαναγίνουμε και εμείς παιδιά. Και να μεγαλώσουμε ξανά μαζί τους. Γιατί αν εμείς νιώθουμε ότι έχουμε χιλιάδες πράγματα να μάθουμε στα παιδιά μας, νομίζω ότι τα παιδιά μας έχουν να μας μάθουν περισσότερα και ίσως και πιο σημαντικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...