Η μέρα που φανερώνω τις πληγές μου...

Ειλικρινά δεν έχω ιδέα πως να ξεκινήσω αυτό το κείμενο και ούτε μπορώ να φανταστώ πως θα το κλείσω... 

Για μένα η αλλαγή του χρόνου- συναισθηματικά- δεν συμβαίνει τόσο τώρα όσο στα γενέθλια μου. Στα γενέθλια μου είναι που αναλογίζομαι πόσους στόχους εκπλήρωσα, πόσα όνειρα πραγματοποιήθηκαν, πόσες μοναδικές ή δύσκολες στιγμές έζησα. 

Επειδή όμως οι χρονολογίες σηματοδοτούν περιόδους της ζωής μου, περιόδους που λάτρεψα ή μίσησα, δεν μπορώ να αφήσω το 2015 να φύγει έτσι, χωρίς μια μικρή -τόση δα- ενδοσκόπηση. 

Παρότι λοιπόν ήταν ένας χρόνος πολύ όμορφος και γεμάτος, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα- εμένα με δυσκόλεψε πολύ. Διότι βρέθηκα στην θέση να με αμφισβητήσω, να με κρίνω, να με τιμωρήσω, κάποιες φορές μέχρι και να με μισήσω. 

Έχω 6 χρόνια τώρα που μόνος μου στόχος είναι η μητρότητα. Και παρότι τον έχω εκπληρώσει εδώ και δυόμιση χρόνια, όλη μου η ύπαρξη ακόμα στα ίδια μονοπάτια περιφέρεται. Δυόμιση χρόνια τώρα, μόνη μου ευχή κάθε αλλαγή του χρόνου και γενέθλια- πέρα από την υγεία φυσικά- είναι να ζήσω και πάλι το θαύμα της μητρότητας . Να αποκτήσω ένα ακόμα παιδάκι. Να χαρίσω ένα αδελφάκι στον Δημήτρη. 

Μέσα σε αυτό τα περιττά κιλά και τώρα και η Συριγγομυελία που ήρθαν να με δυσκολέψουν και άλλο. Δυόμιση χρόνια τώρα, ενώ τα προηγούμενα τέσσερα υπήρξα στρατιώτης, αδυνατώ να χάσω τα κιλά μου. Δεν είναι ότι προσπαθώ και δεν τα καταφέρνω. Δεν προσπαθώ καν. Στον νευρολόγο αποφεύγω να πάω. Και όσο περνάει ο καιρός το πάθος για ένα ακόμη παιδί ξεθωριάζει. Το όνειρο αρχίζει και ξεμακραίνει. Βρίσκομαι ξαφνικά χωρίς στόχο και λίγο αρχίζω να χάνω τον εαυτό μου και να αναρωτιέμαι τι θέλω και που πήγε αυτό το κορίτσι που θα έκανε τα ΠΑΝΤΑ για μια μεγάλη οικογένεια... 

Και ξαφνικά έρχεται η συνειδητοποίηση. Εκεί που κουβεντιάζω μια μέρα σχετικά με όλα αυτά με την κουμπάρα μου, μου λέει αυτό που γνωρίζω πολύ καλά μα δεν θέλω να παραδεχτώ. Δεν θέλω να το πω δυνατά. 

Ότι φοβάμαι. Φοβάμαι οικτρά τα πάντα. Φοβάμαι να ξαναμείνω έγκυος. Φοβάμαι να ξαναπεράσω δύσκολη εγκυμοσύνη. Φοβάμαι μην πρέπει να μείνω κλινήρης και να υποστεί τις συνέπειες ο Δημήτρης. Φοβάμαι μην ξαναχάσω παιδί, ψέμματα να πω; Φοβάμαι μην αναγκάσω τον Παναγιώτη να ξαναπεράσει από γνώριμα μονοπάτια που τόσο μας δυσκόλεψαν. Φοβάμαι μην κάτι γίνει- επηρεαστώ ψυχολογικά- και "ξυπνήσω" περισσότερο την Συριγγομυελία. Φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι.

Και σαμποτάρω τον εαυτό μου. Δεν χάνω τα κιλά γιατί ξέρω πως απαξ και χαθούν δεν υπάρχει πια καμία δικαιολογία. Θα μπορώ να επιχειρήσω για μια ακόμη εγκυμοσύνη. Μια ακόμη...

Υπάρχουν στιγμές που μου φαίνεται ψέμα πως είχα τρεις σχεδόν τελειόμηνες εγκυμοσύνες αλλά  ένα μόνο μωρό στην αγκαλιά μου. Δεν είναι πως το μαιμουδάκι δεν με καλύπτει. Με υπερκαλύπτει και βιώνω την μητρότητα στον υπέρτατο βαθμό και την απολαμβάνω περισσότερο από το οτιδήποτε. Μα πως να το κάνουμε. Κουράστηκα. 

Τέσσερα χρόνια πάλευα με φάρμακα, εξετάσεις πάνω στις εξετάσεις, να τρέμω κάθε φορά που πάω στον γιατρό, να τρέμω κάθε φορά που πάω τουαλέτα, να τρέμω να φάω το οτιδήποτε, να τρέμω να μπω στο αυτοκίνητο,  να τρέμω τον ίδιο τον Θεό. Τέσσερα χρόνια τώρα πάλευα με την πίστη μου, την δύναμη μου, το σώμα μου το ίδιο, το εγώ μου που το είδα να χάνεται εντελώς χωρίς να ξέρω αν θα το ξαναβρώ. 

Δεν ξέρω αν θα άντεχα να τα ξαναπεράσω όλα αυτά...

Και μέσα σε όλα, να μην μου έχω επιτρέψει να με λυπηθώ, να ζητάω από όλους συγνώμη εκτός από τον εαυτό μου. Στον εαυτό μου πότε θα ζητήσω συγνώμη; Τον εαυτό μου πότε θα τον ξανακοιτάξω; Γιατί να πρέπει να απαντάω και να δικαιολογούμαι που δεν προσπαθούμε να κάνουμε και άλλο παιδί; Γιατί να ακούω συνέχεια να λένε του Δημήτρη να πει της μαμάς να του κάνει ένα αδελφάκι; Γιατί να πρέπει να νιώθω ενοχές την στιγμή που άλλη μανούλα στην θέση μου μπορεί να μην είχε βρει την δύναμη να συνεχίσει παρακάτω ούτε καν από την πρώτη απώλεια... 

Εκείνη την ημέρα λοιπόν συνειδητοποίησα το εξής πολύ απλό μα πολύ ουσιαστικό. Θέλω πολύ να κάνω ακόμα ένα παιδί. Για την ακρίβεια θα ήθελα να κάνω πολλά παιδιά ακόμα, να μην σταματώ να μένω έγκυος και να γεννάω- μα δεν μπορώ. Και αυτό το ένα ακόμη που ίσως μπορώ να κάνω, δεν είμαι έτοιμη να το κάνω. Τελεία. Και δεν είναι ούτε ο Παναγιώτης έτοιμος. 

Τα κιλά δεν πρέπει να τα χάσω για να μείνω έγκυος. Πρέπει απλά να τα χάσω. Στον νευρολόγο δεν πρέπει να πάω για να μείνω πάλι έγκυος. Πρέπει απλά να πάω για να με βοηθήσει με τους πόνους. 

Αυτό που πρέπει να κάνω είναι να απολαύσω την ζωή μου ως έχει. Να μου αναγνωρίσω ότι έχω ήδη παλέψει πάρα πολύ και δικαιούμαι ένα διάλειμμα. Όσο μεγάλο και αν είναι αυτό. Να χαρώ το παιδί που έχω στην αγκαλιά μου χωρίς να υποβόσκουν φόβοι και ενοχές για ότι μπορώ ακόμα να του προσφέρω. Αυτά είναι δικά μου ζητήματα, όχι δικά του. Να χαλαρώσω και να γνωρίσω ακόμα καλύτερα τον νέο μου εαυτό. Να ισορροπήσω όλους τους ρόλους μου, να δυναμώσω ψυχικά πριν επιχειρήσω να μπω και πάλι μέσα στο μάτι του Κυκλώνα. Να μάθω να με αγαπώ με τις αδυναμίες μου. 

Και όταν θα είμαι έτοιμη θα το καταλάβω. Και αν είναι να μας ευλογήσει ο Θεός με ένα ακόμη παιδί, θα είμαι πιο δυνατή και έτοιμη από ποτέ για να το υποδεχτώ. 

Ο λόγος που γράφω όλα αυτά λίγες ανάσες πριν την αλλαγή του χρόνου, (και σας "φτιάχνω" ακόμα μια φορά την διάθεση), είναι γιατί θέλω να τα βγάλω από μέσα μου, να ξαλαφρώσω και να τα αφήσω εκεί που ανήκουν. Στην χρονιά που με δυσκόλεψε πολύ ψυχολογικά. Την προηγούμενη. Και να μπω στην επόμενη φρέσκια, ανάλαφρη και ανανεωμένη. 

Και όπως ακριβώς πήγα χθες και κουρεύτηκα και από το ύψος του στήθους, τα μαλλιά μου είναι πλέον στο ύψος των αυτιών και απλά αλάφρυνε το κεφάλι μου, έτσι και με αυτή την κατάθεση ψυχής αλάφρυνε η ψυχή μου. 

Γιατί παραδόξως, κάποιες φορές τα πιο αταίριαστα πράγματα συνδέονται μεταξύ τους με ένα τρόπο μαγικό, αλλόκοτο και ανεξήγητο. 

Γιατί κάποιες φορές το να φανερώσεις τις πληγές σου και τις αδυναμίες σου σε κάνει ακόμα πιο όμορφο άνθρωπο. Πιο δυνατό. Πιο γενναίο.