Όταν απέτυχα στο Ημερολόγιο Αγάπης...

Όταν, φέτος για πρώτη φορά, πήρα "μυρωδιά" την υπέροχη ιδέα της συμπατριώτισσας Γιώτας από το αγαπημένο blog Lolipop σχετικά με το Ημερολόγιο Αγάπης, ενθουσιάστηκα. Μια τόσο απλή ιδέα μα τόσο ουσιαστική. 

Τον ενθουσιασμό μου αμέσως διαδέχθηκε η απογοήτευση. Μου ήταν αδύνατον να σκεφτώ 25 διαφορετικές καλές πράξεις. Το πιστεύετε; Αλήθεια, δυσκολεύτηκα πραγματικά. Στην πορεία συνειδητοποίησα πως ο λόγος που δυσκολευόμουν τόσο πολύ είναι πως έχουμε συνδυάσει μέσα μας την καλή πράξη με χρηματική ή υλική βοήθεια και εφόσον δεν είμαι και καμιά Ωνάση μου ήταν αδύνατον να αντεπεξέλθω σε 25 τέτοιες πράξεις... Πόσο μικρές θα έπρεπε να είναι για να τα καταφέρω; 

Άγχωθηκα τόσο πολύ που αποφάσισα να το αφήσω λίγο στην τύχη. Σκέφτηκα μερικές πράξεις αγάπης που μπορούσα να κάνω και έπειτα θα είχα απλά τα μάτια και τα αυτιά μου σε εγρήγορση ώστε να μην χάσω την κάθε ευκαιρία να χαθεί. Μάλιστα, όταν μια μέρα συνάντησα τυχαία την φίλη μου την Κέλλη στο Super Market να τρέχει να προλάβει, ενώ προσπαθούσε να κρατήσει τα ψώνια σαν επίδοξος ζογκλέρ στα χέρια και προσφέρθηκα να την πάω στο αμάξι για να την βοηθήσω και της είπα το πρόβλημα μου με το Ημερολόγιο Αγάπης, μου είπε: "Ορίστε. Για σήμερα την έκανες την καλή τη πράξη. Βοήθησες εμένα" Και σοκαρίστηκα γιατί δεν είχε άδικο. Μια καλή πράξη δεν χρειάζεται να αφορά πάντα ανθρώπους σε απόγνωση. Μπορεί να είναι απλά ένα χαμόγελο στον άντρα σου για καλημέρα αντί για γκριμάτσα, μπορεί να είναι απλά να  είσαι ευγενικός στον αγενή υπάλληλο και ας σε προκαλεί ασύστολα για καυγά. 

Σε αυτό το κείμενο δεν σκοπεύω να καυχηθώ για τις πράξεις αγάπης που έκανα, δεν πρόκειται καν να τις μοιραστώ όλες. Σε αυτό το κείμενο σκοπεύω να με κρίνω για αυτές που δεν έκανα και να παραδεχτώ πως απογοητεύτηκα οικτρά από τον εαυτό μου σε αυτή την πρόκληση. 

Τι εννοώ. Λόγου χάρη δεν επέλεξα να δώσω χρήματα, ρούχα ή τροφή σε έναν Ρομά. Και ποτέ δεν θα έδινα. Άρα ο "ανθρωπισμός" μου είναι επιλεκτικός. Δεν στερήθηκα ρούχα που φοράμε, έδωσα παλιά ρούχα που δεν φοράμε πια. Συνεπώς η βοήθεια μου δεν ήθελα να έχει συνέπειες στην καθημερινότητα μου. Όταν μια μέρα έδωσα την σειρά μου στο ταμείο σε τρεις ανθρώπους που περίμεναν με λιγότερα πράγματα μετά από εμένα και δεν μου είπαν ένα ευχαριστώ, δεν χαμογέλασαν καν- εκνευρίστηκα. Ενώ δεν θα έπρεπε να θέλω να "αναγνωριστεί" η καλή πράξη που έκανα. 

Βέβαια εδώ μιλάμε για στοιχειώδεις κοινωνικές συμπεριφορές που αν τις τηρούσαμε όλοι μας θα ήταν ο κόσμος μας λίγο καλύτερος, αλλά τέλος πάντων. Τέλος, όταν βρήκα μια οικογένεια με παιδιά σε ανάγκη και επέλεξα να πάω γλυκάκια και λιχουδιές για να νιώσουν τα μικρά Χριστούγεννα αντί για είδη πρώτης ανάγκης που τους πάνε άλλοι άνθρωποι και το γνωρίζω, όσο και αν το σκέφτηκα και το ξανασκέφτηκα, δεν θέλησα να δώσω το σοκολατένιο σπιτάκι που είχα φτιάξει, (για το μπισκοτένιο του μαιμουδιού ούτε που μου πέρασε από το μυαλό και ας ήξερα ότι δεν πρόκειται να το φάει όλο φυσικά). Για να αντισταθμίσω τις τύψεις μου, γέμισα μια σακούλα με τσαχπινιές αλλά μέσα μου ήξερα και  ξέρω πως δεν κατάφερα να βρω την ανιδιοτέλεια να χαρίσω- γιατί όχι- και τα δυο σπιτάκια. 

Οπότε ναι. Δεν είμαι καθόλου ευχαριστημένη από τον εαυτό μου και αυτό το Ημερολόγιο ήταν ένα μεγάλο χαστούκι αφύπνισης. Ωστόσο... 

Με αυτό ακριβώς το Ημερολόγιο κατά νου, συνειδητοποίησα πως είμαι αρκετά περήφανη για την γενικότερη στάση ζωής μου. Είμαι πάντα ευγενική, ακόμα και μέσα στο ίδιο μου το σπίτι με τον άντρα μου και το παιδί μου. Σέβομαι τους μεγαλύτερους και ποτέ δεν θα κοροϊδέψω άνθρωπο για κανέναν λόγο. Εκτιμώ απεριόριστα τον χρόνο του καθενός, διότι είναι ένα κομμάτι από την ζωή τους πολύτιμο, και πάντα νιώθω ευγνωμοσύνη όταν κάποιος αφιερώνει λίγο ή πολύ από αυτόν τον πολύτιμο χρόνο του για μένα ή την οικογένεια μου. Δεν είμαι άπληστη και προσπαθώ καθημερινά να βελτιώνομαι σαν άνθρωπος. Μοιράζομαι. Πονάω με τις πληγές άλλων ανθρώπων και πολλές αιμορραγώ σαν να ήταν δικές μου. Και μπορεί όσον αφορά την τελευταία πράξη αγάπης που υποσχέθηκα πως θα κάνω, να μην κατάφερα να μιλήσω σχεδόν σε κανέναν για όσα με έχουν πληγώσει, όμως τους έχω συγχωρήσει όλους έναν προς έναν. Και όχι τώρα. Από πιο παλιά. Και όχι ψεύτικα. Αληθινά. Αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα πως και εγώ πλήγωσα. Και εμένα χρειάζεται κάποιος να με συγχωρέσει. Αν κάπου δυσκολεύτηκα και δυσκολεύομαι ακόμη, είναι να συγχωρήσω τον ίδιο μου τον εαυτό. Και δεν το λέω για να το πω, το εννοώ. Και εν τέλει, όταν έδωσα το σοκολατένιο σπιτάκι στην αδελφή μου τελικά, αυτή έκλαψε. Γιατί συγκινήθηκε πολύ με την χειρονομία μου. Γιατί δεν το περίμενε. Γιατί μπορεί να μην τις λείπουν οι λιχουδιές από το σπίτι της, μα για τον άλφα ή βήτα λόγο η ψυχή της το είχε ανάγκη αυτό το δωράκι... Όποτε μου ρίχνω λίγα ελαφρυντικά για την επιλογή μου... 

Εννοείται πως δεν μετανιώνω που έλαβα μέρος σε αυτή την πρόκληση της Γιώτας. Με έβαλε σε σκέψεις πολύ εποικοδομητικές. Και με οδήγησε στην ουσία όλη των Χριστουγέννων. Πως αν έχουμε αγάπη μέσα μας, κάθε μέρα σε κάθε περίσταση, πάντα θα βρεθεί μια ευκαιρία να βοηθήσουμε κάποιον. Ακόμα και αν αυτός ο κάποιος είναι μερικές φορές ο ίδιος μας ο εαυτός.