Τετάρτη 9 Μαρτίου 2016

Μικρό Λευκό Κοχύλι- ένα μικρό, μα εκτυφλωτικό διαμάντι γεμάτο φως...

Το μπλογκ της Κατερίνας ήταν από τα πρώτα που έτυχε να μου τραβήξει την προσοχή μόλις ξεκίνησα να έχω το δικό μου και όταν γενικότερα γνώρισα και αγάπησα το μαγικό κόσμο του διαδικτύου με όλες αυτές τις υπέροχες γωνιές του... 

Ούτε που θυμάμαι πια ήταν η πρώτη ανάρτηση της που διάβασα, διότι την ίδια μέρα "ρούφηξα" πολλές μαζεμένες. Θυμάμαι όμως πολύ καλά πως με συνεπήρε, όχι μόνο με τις φωτογραφίες της, μα κυρίως με την αφήγηση της. Γεμάτη ειλικρίνεια, αγάπη για την ζωή και τις μικρές της στιγμές και πολλές φορές γεμάτη σοφία, δεν υπάρχει κείμενο της Κατερίνας που να αφήσεις στην μέση... 

Όταν λοιπόν έμαθα πως κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα, Μικρό Λευκό Κοχύλι- χωρίς καν να ξέρω τι πραγματεύεται- ήμουν σίγουρη πως θα το αγόραζα. 

Και ήρθε η μέρα που το κράτησα στα χέρια μου. Λίγο πριν το μάθημα μουσικής έκφρασης με τον Δημήτρη Γεράσιμο, πέρασα από το βιβλιοπωλείο που το είχα παραγγείλει και με πολύ χαρά το κράτησα στα χέρια μου και ας ήξερα πλέον καλά πως το περιεχόμενο δεν θα ήταν εύκολο. 

Είχα χρόνο πριν ξεκινήσει το μάθημα και πίνοντας τον καφέ μου διάβασα την πρώτη σελίδα. Και αρχίσε να τρέμει το χέρι μου... Το ξαναέβαλα με ευλάβεια μέσα στην τσάντα. Ήξερα. Έπρεπε να το διαβάσω άλλη στιγμή....

Το βιβλίο της Κατερίνας πραγματεύεται ένα θέμα πελώριο, δύσκολο, που σου κόβει την ανάσα. Πραγματεύεται το πένθος, την εσωτερική πάλη, την αιώνια πληγή που αιμορραγεί όταν μια μάνα χάνει το παιδί της. Δεν ξέρω τι να γράψω που να μην φανεί λίγο μπροστά στην μαεστρία με την οποία χειρίζεται η Κατερίνα αυτόν τον εσωτερικό μονόλογο της τραγικής μάνας. 

Έχοντας ζήσει την απώλεια δύο παιδιών, πολύ συχνά έχω μια εσωτερική πάλη σχετικά με το κατά πόσο ο πόνος μετριέται ή μπαίνει σε καλούπια... Βλέπετε εγώ τα έχασα αμέσως μόλις τα γέννησα, έτσι αναμνήσεις που να με πονάνε ακόμα περισσότερο δεν έχω. Μα έχω ακριβώς αυτή την έλλειψη αναμνήσεων να με πονάει εξίσου. Βρέθηκα στην θέση, λόγω της φύσης της απώλειας μου, να ακούω- "Δεν έγινε και τίποτα, θα κάνεις άλλο" ενώ μόλις είχα χάσει το ίδιο μου το παιδί και έπρεπε να ακούω ένα "Λυπάμαι πολύ".  Πολλές φορές λοιπόν έχω σκεφτεί τις δυσκολίες ή τις ιδιαίτερες αποχρώσεις που παίρνει ο πόνος, ανάλογα πάντα με τον τρόπο απώλειας... Πονάει το ίδιο όταν χάνεις το παιδί σου ανήλικο, όπου είναι ακόμα υπ' ευθύνη σου; Όταν το χάνεις από ασθένεια ή ατύχημα; Πονάει περισσότερο όταν το χάνεις ενήλικο αλλά από δικό του λάθος ή ευθύνη; Ή από ασθένεια; Ή από έγκλημα τρίτου; Πονάει περισσότερο όταν το χάνεις έχοντας πλέον κάνει την δική του οικογένεια, έχοντας πλέον αφήσει πίσω τους δικούς του απογόνους; Πονάει περισσότερο όταν οι μεταξύ σας σχέσεις ήταν καλές ή κακές; Ή απλά πονάει πάντα το ίδιο; 

Όταν αναγκάζεσαι να ζήσεις την απώλεια τόσο γρήγορα, τόσο απότομα, ενώ περίμενες να ζήσεις το θαύμα της ζωής, μπαίνεις σε τέτοια μονοπάτια σκέψης- συγχωρέστε με. Θυμάμαι, δεν ξέρω αν το έχω αναφέρει ξανά, μα όταν έχασα το δεύτερο παιδί μου, με πήρε τηλέφωνο η θεία μου η οποία είχε χάσει τον γιο της πάνω από μια δεκαετία από καρκίνο στα 27 του και μου είπε "Είσαι τόσο μικρή για όλο αυτό..." Και ήθελα να της φωνάξω "Γιατί, εσύ τι ήσουν; Ποιος είναι αρκετά μεγάλος για αυτό;" και αμέσως μετά να την ευχαριστήσω... Που αναγνώρισε τον πόνο παρότι είχε ζήσει έναν μεγαλύτερο... Κατ' εμε... 

Το βιβλίο λοιπόν της Κατερίνας μιλάει για την ματαιότητα, την ενοχή, το γκρέμισμα σχέσεων, τον απολογισμό ζωής και συμπεριφοράς που κρύβει η απώλεια του παιδιού σου... Είναι ένα χαστούκι αφύπνισης για όλους αυτούς τους γονείς που χάνονται στην κούρσα της ζωής τρέχοντας να προλάβουν, τι; Και τελικά στο ουσιαστικότερο όλων, δίνουν την δέουσα προσοχή; Να περάσουν χρόνο με τα παιδιά τους, να τα γνωρίσουν, να τα ακούσουν -πραγματικά. Να είναι γονείς παρόντες με όλο τους το είναι. Στο τέλος, τι έχει πραγματική αξία; Μόνο και μόνο στον πρόλογο της, κρύβει την σοφία, την ουσία της ζωής όλης. Μόνο και μόνο για τον πρόλογο, αξίζει να το αγοράσετε... Πιστέψτε με. Μα μην φοβηθείτε να διαβάσετε την συνέχεια. Σας παρακαλώ. Πάψτε να φοβάστε πως διαβάζοντας για κάτι κακό θα σας συμβεί κιόλας. Οι δυσκολίες στην ζωή μας έρχονται για να μας ωριμάσουν, να μας ομορφύνουν... Γιατί δεν κρατάμε τα αυτιά μας και τα μάτια μας ανοιχτά και σε όλα αυτά που μας φέρνουν σε αμηχανία; Γιατί να μην διδαχθούμε, χωρίς απαραίτητα να πάθουμε. Γιατί πρέπει να ζήσουμε το αδιανόητο για να εκτιμήσουμε τα αυτονόητα; 

Το Μικρό λευκό κοχύλι το διάβασα δίπλα στην θάλασσα, μέσα στο αυτοκίνητο, ενώ το δικό μου θαύμα κοιμόταν στο πίσω κάθισμα. Το τελείωσα σε 45 λεπτά. Μόλις γύρισα και τις τελευταίες τρεις σελίδες, οι οποίες είχαν γεμίσει τα μάτια μου με δάκρυα ελπίδας, το έκλεισα, το ξανακοίταξα και αναρωτήθηκα: Πως ένα τόσο δα μικρό βιβλίο μπορεί να κρύβει μέσα του τόση ουσία; 

'Ενα μικρό, μα εκτυφλωτικό διαμάντι γεμάτο φως... (για όποιον θέλει να το βρει μέσα από τα σκοτάδια....) 

Κατερίνα μου, για ακόμα μια φορά με συγκίνησες μα πιο πολύ με ενέπνευσες... Σε ευχαριστώ. 

Και αφού αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην γλυκιά μας Κατερίνα, μην ξεχνάμε να δώσουμε όλοι μια ευκαιρία στον Παύλο... 


12 σχόλια:

  1. Το ρούφηξα κι εγώ το μικρό κοχύλι της Κατερίνας!
    Αυτό το βιβλίο είναι σα να σου δίνει σφαλιάρα...
    Τι κι αν όλο όσα λέει τα ξέρεις;; τι κι αν ξέρεις πως είναι αλήθεια; τι κι αν προσπαθείς; "τίποτα δε φτάνει... το μικρό κοχύλι έρχεται και στα βγάζει όλα στη φόρα και κλείνοντας το σε κάνει να αναρωτιέσαι .... τι αναρωτιέσαι; για τα πάντα που σχετίζονται με την έννοια οικογένεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τρέμω κάθε φορά που το κοχύλι διαβάζεται από κάποιον που έχει ζήσει την απώλεια, πόσο μάλλον από έναν γονιό και να ήρθες εσύ να με καθησυχάσεις, πως δεν ξεπερνά τα όρια, δεν δείχνει έλλειψη σεβασμού, δεν είναι τελείως άστοχο!Σε ευχαριστώ γλυκιά μου Γιάννα, για τα υπέροχα λόγια σου.Σε ευχαριστώ για το γενναιόδωρο μοίρασμα σου.Σε ευχαριστώ για την τιμή που κάνεις σε εμένα και στο κοχύλι...εσύ που ξέρεις καλύτερα από τον καθένα τι σημαίνει να αποχαιρετάς το σώμα σου το ίδιο.. Σ'αγαπάω και λυπάμαι πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ βρε Κατερίνα... Ποια όρια; Παρότι η πλοκή έχει πολλές δυσκολίες και "αποσκευές" και πάλι την χειρίζεσαι με ωμή ειλικρίνεια, απόλυτο σεβασμό και μέσα σε όλα- με κατανόηση και ελπίδα...Για μένα τουλάχιστον, έχεις σεβαστεί απόλυτα τα όρια. Τα λόγια σου με συγκινούν να ξέρεις... Σε ευχαριστώ και εγώ με την σειρά μου. Τέτοια διαμάντια πρέπει να μοιράζονται... Σε φιλώ γλυκά, γλυκά...

      Διαγραφή
  3. Αχ Γιάννα είναι ακριβώς όσα λες το μικρό Λευκό κοχύλι. Και είπες αυτό ακριβώς που σκεφτόμουν. Δεν πρέπει να φοβηθεί ο κόσμος να το διαβάσει. Οχι. Το αντίθετο. Πρέπει να το διαβάσει. Γιατί όλοι ως γονείς κάνουμε λάθη και δεν βλέπουμε καμιά φορά την ευτυχία που έχουμε. Είναι αφυπνιστικό και αληθινό. Είναι πράγματι ένα χαστούκι!
    Δεν σου κρύβω πως κι εγώ φοβόμουν να το διαβάσω, αλλά το τόλμησα και είδα πόσο χαζή ήμουν. Δεν είναι μια ιστορία για το φόβο, είναι μια ιστορία ελπίδας. Και η Κατερίνα μας πάντα, ακόμα και μέσα από τα πιο δύσκολα θέματα, στο τέλος πάντα μας αφήνει κάτι θετικό. Πως μετά την καταιγίδα θα ξαναβγει ο ήλιος...

    Φιλιά πολλά κοριτσάρα μου. Απολαμβάνω πάντα να σε διαβάζω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δήμητρα μου και εγώ απολαμβάνω να σε βρίσκω εδώ κάτω...Πόσο μάλλον να μαθαίνω πως απολαμβάνεις όσα έχω να πω. Με κάλυψες απόλυτα και χαίρομαι πραγματικά που τόλμησες να το διαβάσεις παρά το τόσο δύσκολο θέμα. Σε φιλώ γλυκά, γλυκά...

      Διαγραφή
  4. Το μικρο λευκο κοχυλι ειναι ακριβως οσα λες! Χαστουκι για αφυπνιση για πολλους αλλα και για εμας τις νεες μητερες που καμια φορα μας παρασυρει η ρουτινα. Τα διαβασα ηδη και ξαναδιαβαζω κομματια του καθε βραδυ για να μου θυμιζουν αυτα που πολλες φορες ξεχναω! Μια τεραστια αγκαλια σε σενα και στην Κατερινα για αυτη την δυναμη ψυχης που βγαζετε μεσα απο τα κειμενα σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γλυκιά μου Μαρίνα...Είναι δύσκολο να έχεις φάει στην πραγματικότητα ένα τέτοιο χαστούκι για να αφυπνιστείς... Όμως αν αφυπνιστείς και αποφασίσεις να βγάλεις κάτι θετικό από αυτό, η ζωή σου- παρά τον πόνο- γίνεται καλύτερη, αποκτά νόημα. Είμαι σίγουρη πως είσαι μια μητέρα που εκτιμάει τις στιγμές και τις κυνηγά... έχεις ήδη βγει νικήτρια από τον δικό σου Γολγοθά- που μπορεί να μην είναι ο ίδιος μα δεν είναι εύκολος να τον ανέβεις. Μα εσύ τον έχεις ανέβει και μάλιστα με το κεφάλι ψηλά. Σε φιλώ γλυκά, γλυκά...

      Διαγραφή
  5. Πόσο όμορφα, πόσο δίκαια η ανάλυσή σου...! Έτσι ένιωσα κι εγώ, κι ας μην έχω περάσει δύσκολα ως τώρα. Εύχομαι ό,τι καλύτερο για εσένα, εύχομαι να έχουμε σοφία ως γονείς, αυτή την αληθινή σοφία - της ουσίας! Να χαίρεσαι το θαύμα σου και να Ζεις την αληθινή ζωή μαζί του κάθε μέρα... Λυπάμαι πολύ για το πριν, χαίρομαι για το τώρα σου! Βενετία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο όμορφη η τελευταία φράση σου... Τα περικλείει όλα.. Σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου και χαίρομαι που σε βρίσκω εδώ...

      Διαγραφή
  6. Παω κατευθείαν να πάρω το βιβλίο, μίλησε αμέσως στην καρδιά μου... Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να το διαβάσω εύκολα η Αγάπη είναι το μόνο που σκέφτομαι αφού σε λίγες μέρες είναι τα πρώτα της γενέθλια, το μόνο που με κρατάει απο το να μην βυθιστώ πάλι είναι αυτό το πλασματάκι μέσα μου... μόνο αυτό...
    Σε φιλώ πολυ γλυκά♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο σε νιώθω... Δεν θα σου πω να μην το διαβάσεις λόγω της κατάστασης σου διότι τα ουράνια τόξα μας έχουν σφραγιστεί με μια θλίψη όσο και αν είμαστε ευτυχισμένες και προσπαθούμε να σκεφτόμαστε θετικά. Θέλω να μου γράψεις πως ένιωσες. Η Κατερίνα έχει πάντα τον τρόπο να σε γεμίζει ελπίδα...

      Διαγραφή

Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...