Αυτή η ψευδαίσθηση που μου λείπει...

Οδηγούσα ώστε να πάμε για κάποιες δουλειές που έπρεπε να γίνουν. Ήταν ουσιαστικά μεσημέρι, η ζέστη σχεδόν αφόρητη και το μόνο που ήθελα ήταν να ξαπλώσουμε με τον κλιματισμό στο φουλ σε δωμάτιο με κλεισμένα παντζούρια, ή να είμαστε στην παραλία των ονείρων μου με μόνη μας έγνοια να μας βρει εκεί το ηλιοβασίλεμα. 

Ονειροπατώντας  έτσι και ενώ είμαι σταματημένη στο φανάρι βλέπω μια μηχανή να με προσπερνάει από τα δεξιά με  ένα ζευγάρι πάνω που είτε πήγαινε για μπάνιο, είτε επέστρεφε από αυτό. Νέα παιδιά, γελούσαν με πάθος πάνω στην μηχανή χωρίς να έχουν έγνοια στον κόσμο καμιά. 

Και εγώ- παρασυρμένη πλέον σε άλλο στάδιο της ζωής μου, εξίσου υπέροχο αλλά άλλο- αφού ευχήθηκα να έχουν ασφαλή δρόμο έστω και θυμωμένη που κανείς από τους δυο τους δεν φορούσε κράνος, ένιωσα ξαφνικά μια αδιόρατη θλίψη για όλη αυτή την ξεγνοιασιά που κάποτε έζησα και που δεν θα ζήσω ποτέ ξανά. 

Και δεν "φταίει" η ηλικία μου, οι ενήλικες ευθύνες μου ή τα βιώματα μου. Ένα και μόνο ένα πράγμα σου "κλέβει" την ξεγνοιασιά σου και αυτό είναι η μητρότητα. Όλα στα λένε πριν γίνεις μητέρα, το μόνο που δεν σου λένε- ή μάλλον στο λένε με τρόπο που δεν αντιλαμβάνεσαι πλήρως στην περίφημη φράση "Όταν κάνεις παιδιά θα καταλάβεις"- είναι πως από την στιγμή που θα γίνεις μητέρα και εννοώ από την στιγμή που θα δεις εκείνες τις δυο γραμμές στο θετικό τεστ εγκυμοσύνης, η ξεγνοιασιά σου όπως την γνώριζες έχει χαθεί για πάντα. 

Από εκείνη την στιγμή θα ανησυχείς και θα αγωνιάς για ένα άλλο πλάσμα, περισσότερο και από τον εαυτό σου- για πάντα. Όχι μόνο στο καθημερινό επίπεδο διαβίωσης και επιβίωσης μα κυρίως στο "να είναι Παναγία μου καλά. Να είναι υγιές και ευτυχισμένο". Καμιά φορά ακούω με έκπληξη να αναρωτιούνται μανούλες αν θα αγαπήσουν το δεύτερο παιδί τους όσο το πρώτο, και εγώ απλά μένω να αναρωτιέμαι που βρίσκεις την ψυχική δύναμη στο δεύτερο, τρίτο, τέταρτο παιδί να αγωνιάς διπλά, τριπλά, τετραπλά... 

Αυτά λοιπόν τα παιδιά, για τα οποία κάποια μάνα αγωνιούσε πίσω στο σπίτι, μου θύμισαν τον εαυτό μου παιδί. Έφηβη, νέα όπως θέλετε πείτε το. Τότε που δεν είχα έγνοια στο κόσμο καμιά ούτε εγώ και είχα μια μάνα στο σπίτι να σηκώνει όλο αυτό το βάρος που εγώ αγνοούσα. 

Τότε που σηκωνόμουν ότι ώρα ήθελα, φορούσα το μαγιό μου και έπαιρνα μαζί μου μόλις μια πετσέτα και τόσα λεφτά ίσα για μια βυσσινάδα, έμπαινα στο λεωφορείο και πήγαινα θάλασσα μέχρι την ώρα που θα έπιανα δουλειά. Υπολόγιζα χρόνο μόνο για ένα ντουζ και να φάω βιαστικά το φαγητό που άλλος είχε μεριμνήσει να φτιάξει και που με περίμενε στην θέση μου στο τραπέζι, όλα σε σειρά και σκεπασμένα, παρότι η μητέρα μου είχε φύγει ήδη για δουλειά. Το κυρίως πιάτο μου, η σαλάτα, το ψωμί, ακόμα και λίγο φρούτο κομμένο σε άλλο πιάτο- μην γυρίσω και μου λείψει τίποτα- μην γυρίσω και χρειαστεί να κάνω τίποτα. Μπορεί το φαγητό να ήταν και παραγγελιά από την προηγούμενη μέρα. Γεμιστά πεθύμησα, γεμιστά θα έτρωγα την επόμενη. 

Τότε που στο δικό μου καρπούζι έλειπαν πάντα τα κουκούτσια- αλλιώς δεν έτρωγα και κάποιος το ήξερε. Και τον ένοιαζε.  Δεν χρειαζόταν να κάνω τίποτα, ούτε καν να το ζητήσω- θα μπορούσα κάλλιστα να πιστεύω πως τα καρπούζια δεν έχουν κουκούτσια. 

Τότε που το σπίτι το είχε καθαρίσει, τακτοποιήσει, αερίσει άλλος. Που τα ρούχα μου τα είχε πλύνει, τακτοποιήσει, σιδερώσει άλλος. 

Τότε που οι ονειρεμένες διακοπές ήταν σχεδιασμένες από άλλους, που η μόνη δική μου έγνοια ήταν να μετράω μέρες και να σχεδιάζω τις πλάκες που θα έκανα στην Σουλτάνα, πόσα παγωτά θα φάω και πόσες βουτιές θα κάνω. 

Τότε που μπορούσα να ξαπλώσω στην αμμουδιά, με τα ακουστικά στο αυτί μου στο τέρμα- άκουγαν άλλοι για μένα, πρόσεχαν άλλοι για μένα- και να αρχίσω και να τελειώσω ένα βιβλίο μέσα σε ένα τρίωρο χωρίς να σηκώσω τα μάτια μου από αυτό. 

Τότε που σηκωνόμουν το πρωί, ζητούσα βόλτα στην θάλασσα και ούτε κατά διάνοια δεν καταλάβαινα τι προεργασία χρειαζόταν αυτή η βόλτα από την μεριά της μητέρας μου για να πάμε. Τότε που δεν συνειδητοποιούσα πως οι πετσέτες από την προηγούμενη φορά είχαν στην καλύτερη απλωθεί να στεγνώσουν, πως το φαγητό είχε μαγειρευτεί από την προηγούμενη για να είναι έτοιμο μόλις γυρίσουμε, πως κάποιος ξυπνούσε ανήμερα νωρίτερα για να ετοιμάσει το σπίτι να δεχτεί ξανά πίσω την οικογένεια στην επιστροφή. 

Θα μπορούσα να συνεχίσω ατελείωτα και με άλλα "τότε" άλλων εποχών, για την μαγεία των Χριστουγέννων, τις εκπλήξεις των γενεθλίων, την απλή μα τόσο ουσιαστική ικανότητα να θυμάται πάντα κάποιος άλλος τι χρειάζεσαι εσύ, τι θα χρειαστείς εσύ, τι μπορεί να χρειαστείς εσύ. 

Μα πιο πολύ, μου λείπει τότε που πίστευα πραγματικά πως αν ήμουν δίπλα στην μητέρα μου και τον πατέρα μου κανένα κακό δεν μπορούσε να με αγγίξει. Νομίζω πως πιο πολύ από όλα αυτό μου λείπει.  Μου λείπει να νιώθω αυτή την απόλυτη- έστω και ψευδή- ασφάλεια. Πως κάθε βήμα μου είναι σταθερό όσο ασταθές το έδαφος. Να νιώθω αυτή την ψευδαίσθηση. 

Αυτό μου λείπει. Την ψευδαίσθηση πως όλα θα πάνε καλά. Πως είμαι ασφαλής. Πως όλα τα όνειρα πραγματοποιούνται πάντα. 

Τώρα χρέος μου είναι να μεταφέρω αυτή την μαγική ψευδαίσθηση στο παιδί μου. Να χορτάσει από αυτήν. Να γεμίσει από αυτήν. Να ξεχειλίσει. Μήπως και του περισσέψει για τα χρόνια που θα ακολουθήσουν όταν γίνει και αυτός γονιός. 

Και τότε...θα καταλάβει...