Ελευθερία... Αυτή η.. άπιαστη έννοια...

Πόσο σχετική η έννοια της ελευθερίας σωστά; 

Ένα από τα σημαντικότερα αγαθά και όμως τόσο πολύπλευρη, τόσο αμφιλεγόμενη, σχεδόν άπιαστη... 

Έχουμε παλέψει για αυτή. Την έχουμε διεκδικήσει. Πόσο ελεύθεροι όμως είμαστε στα αλήθεια; 

Όχι τόσο. Γεννιόμαστε ελεύθεροι αυτό είναι σίγουρο. Αν έχουν τα παιδιά κάτι έντονα είναι η αίσθηση της ελευθερίας. Είναι ελεύθερα από κάθε έγνοια, κάθε προβληματισμό, κάθε αίσθημα που εμάς μας κρατάει πίσω. 

Δεν φοβούνται, δεν ντρέπονται, δεν έχουν μνησικακία ή εγωισμό, δεν διστάζουν, ούτε αναλώνονται σε ανούσιες σκέψεις. Ονειρεύονται με τα μάτια ανοιχτά, έχουν άσβεστη δίψα για μάθηση, είναι περίεργα για τα πάντα και το βασικότερο; Εκδηλώνουν κάθε συναίσθημα τους, ακριβώς την στιγμή που το έχουν. 

Και πάμε εμείς και το πρώτο πράγμα που τους "μαθαίνουμε" είναι ακριβώς το αντίθετο. Μεγαλωμένοι και εμείς μέσα σε ένα κοινωνικό πλαίσιο- το οποίο εκ των πραγμάτων απαιτεί συμβάσεις και υποχωρήσεις- η μεγαλύτερη μας αγωνία είναι να μάθουν να λειτουργούν σε αυτό σαν σύνολο. Δίνουμε τόση βάση στο να εναρμονιστούν που σχεδόν ξεχάσαμε να ενθαρρύνουμε την μοναδικότητα τους, το δικαίωμα στην δική τους επιλογή- διαταράσσοντας κατά αυτόν τον τρόπο τι; 

Την ελευθερία τους. 

"Πρέπει" να μοιραστούν το παιχνίδι τους ακόμα και αν δεν γνωρίζουν καν το παιδί με το οποίο τους ζητάμε να το μοιραστούν. "Πρέπει" να πουν καλημέρα στον κάθε έναν που τα θεωρεί χαριτωμένα και τα πλησιάζει. "Πρέπει" να σηκωθούν το πρωί και να πάνε στο παιδικό ή στην γιαγιά τους επειδή οι γονείς εργάζονται. "Πρέπει" να μην φωνάζουν και να μην τρέχουν μέσα σε ένα σούπερ μάρκετ λόγου χάρη, "πρέπει", "πρέπει" "πρέπει"... 

Και κάπως έτσι, μέσα σε όλα αυτά τα άχρηστα "πρέπει", χάνουν ένα από τα σημαντικότερα αγαθά τους, ένα με το οποίο γεννιούνται και το οποίο είναι τόσο ατόφιο και σημαντικό στην ύπαρξη του. 

Την ελευθερία τους. 

Και είναι λογικό. Καλώς ή κακώς πρέπει να εναρμονιστούμε με το σύνολο. Πρέπει να σεβόμαστε, να δίνουμε τον χώρο και τον χρόνο στον καθέναν να εκφραστεί, να λειτουργούμε με ενσυναίσθηση και να φερόμαστε σε ένα πλαίσιο που δεν προσβάλει κανέναν. 

Καθώς μεγαλώνουμε λοιπόν, τα όσα μας διδάσκουν αλλά και τα όσα οι ίδιοι μαθαίνουμε από τις εμπειρίες μας, μας κάνουν όχι και τόσο ελεύθερους όσο νομίζουμε. Διότι πάντα θα ανησυχούμε για το τι θα πιστέψει κάποιος για μας- ακόμα και αν αυτός ο κάποιος είναι απλά η μάνα μας. (που ποτέ δεν είναι μόνο αυτή).  Πάντα θα ανησυχούμε για κάποιον περισσότερο και από τον εαυτό μας ακόμα και αν αυτός είναι μόνο το παιδί μας. (που ποτέ δεν είναι μόνο αυτό.) Πάντα θα λειτουργήσουμε- έστω και μόνο μια φορά- στα πλαίσια του κοινωνικού "πρέπει" ακόμα και αν δεν το αισθανόμαστε στα αλήθεια (που δεν θα είναι μόνο μια φορά). 

Και η αλήθεια είναι πως στην ζωή μας δρούμε κυρίως με όλα αυτά στο μυαλό μας, γεγονός που σίγουρα δεν ευνοεί ούτε συνιστά την γνήσια έννοια της ελευθερίας. Τα πνεύματα τα ελεύθερα είναι εξαιρετικά σπάνια και συνήθως δεν ανήκουν στο κοινωνικό σύνολο, συνήθως δεν κατανοούνται καν από αυτό. 

Το μυστικό είναι κατά πόσο θα το διαπιστώσεις και θα φροντίσεις να αποβάλλεις όλα αυτά τα άχρηστα "πρέπει". Όλα αυτά που δεν χρειάζεται να ροκανίζουν την ελευθερία της ψυχής σου. Ώστε όσο μπορείς να διατηρήσεις αυτούσιο αυτό με το οποίο ξεκινάς την ζωή σου. Και αυτό με το οποίο την τελειώνεις... Έχετε προσέξει πως οι περισσότεροι ηλικιωμένοι άνθρωποι απελευθερώνονται από όλα αυτά τα συμβατικά "πρέπει" και απλά ζουν την ζωή τους όπως ακριβώς θέλουν; 

Το μυστικό είναι να κοιτάς πότε, πότε ψηλά στον ουρανό και να παίρνεις μαθήματα ελευθερίας από τα πουλιά... Αυτά ξέρουν. Και αυτά είναι και ο λόγος που παραληρώ απόψε σε τούτη εδώ την γωνίτσα...