Ένα θαλασσοδερμένο ξυλάκι...

Στην τρελή μας μαιμουδοοικογένεια, συνηθίζουμε να κλείνουμε τις αναμνήσεις μας σε βάζο. (ή και σε κορνίζα- οτιδήποτε αρκεί να τις απολαμβάνουμε καθημερινά...) 

Έτσι και φέτος. Ετοιμάσαμε ακόμα μια φορά το βάζο μας. Και το λατρεύω. Πιο πολύ από όλα όμως,  λατρεύω αυτό το μικρό, τόσο δα ισχνό ξυλάκι... 

Το βλέπετε; 

Ήταν στο πρώτο μας μπάνιο για φέτος, όπου μετά το περιστατικό που είχαμε τον Μάιο στο κολυμβητήριο που μας έκοψε την ανάσα,  το μαιμουδάκι είχε αρνηθεί να μπει στην θάλασσα. Σε εκείνο λοιπόν το μπάνιο, σε μια από τις πολλές βόλτες που κάναμε κατά μήκος της αμμουδιάς, το κύμα ξέβρασε αυτό το ξυλάκι... 

Το μικράκι μου λοιπόν, το είδε και έσπευσε να το μαζέψει... 

"Το καημένο το ξυλάκι..." μονολογούσε... "Κοίτα το πόσο βρεγμένο είναι, ποιος ξέρει σε τι περιπέτειες είχε μπλέξει πριν το βγάλει το κύμα έξω από την θάλασσα" 

Η καρδιά μου πόνεσε εκείνη την ημέρα. Διότι εγώ ήξερα πως το μικρό- μεγάλο μου αγόρι, αυτό το υπέροχο πλάσμα- δεν μιλούσε για το ξυλάκι... Μιλούσε για τον ίδιον... 

Όλη του η έγνοια εκείνο το πρωινό, το ξυλάκι αυτό. Λες και ήταν το πιο πολύτιμο πράγμα στο κόσμο. Και ήταν. Γιατί σε αυτό, καθρεφτιζόταν η πονεμένη και τρομαγμένη του ψυχούλα. Το πρόσεξα λοιπόν αυτό το ξυλάκι σαν τα μάτια μου. Και όταν μου ζήτησε να το φυλάξω και να το πάρουμε σπίτι μαζί μας, εννοείται πως το έκανα. Μάλιστα στο επόμενο μπάνιο μας- σε αυτό που ζήτησε την βάρκα που ποτέ δεν χρησιμοποίησε-  το πήρα μαζί μου το ξυλάκι αυτό. Και το ένστικτο μου ήταν σωστό, διότι μου το ζήτησε. Μου ζήτησε να το δει, και αφού βεβαιώθηκε ότι το είχα μαζί μου, χαμογέλασε πλατιά. 

Εκείνη την ημέρα δεν ασχολήθηκε με το ξυλάκι του. Ήταν πολύ απασχολημένος να τρέχει μπρος πίσω εκεί που σκάει το κύμα... Ήταν πολύ απασχολημένος να ξεπεράσει και αυτός την δική του περιπέτεια...

Τώρα το καλοκαίρι κοντεύει να μας αποχαιρετήσει... Και το τι έγινε με αυτή την τρομαγμένη ψυχούλα και την αδιαμφισβήτητη αγάπη της για το νερό θα σας το πω αργότερα. Όμως το ξυλάκι αυτό το φυλάω σαν φυλαχτό. Και είναι σχεδόν ο λόγος που έφτιαξα φέτος βάζο- διότι δεν φτιάχνω πάντα... 

Ο λόγος που το φυλάω σαν φυλαχτό είναι γιατί σε αυτό το ξυλάκι το παιδί μου είδε την ψυχή του. Και εγώ είδα πως ένα τόσο αδιάφορο και ταπεινό πραγματάκι όπως ένα θαλασσοδερμένο ξυλάκι, μπορεί να σου δώσει δύναμη και να γίνει στα μάτια της ψυχής σου κάτι πολύ όμορφο και σημαντικό... 

Ένα θαραλλέο και ξεχωριστό ξυλάκι, το οποίο επιβίωσε από όσες περιπέτειες του επιφύλασσε η αχανής θάλασσα και βρήκε το δρόμο προς ένα χεράκι που το μάζεψε, το αγάπησε και με έναν μαγικό τρόπο του βρήκε καταφύγιο σε ένα ζεστό σπιτικό γεμάτο αγάπη...