5+1 πράγματα που αγαπώ στο πατρικό μου...

5 και 1 πράγματα που αγαπώ στο πατρικό μου με προ(σ)κάλεσε να γράψω η γλυκιά μου Αθανασία  και είμαι εδώ να αναρωτιέμαι πως στο καλό θα μείνω στα 5+1... 

Γνωστή η αδυναμία μου στις προ(σ)κλήσεις, γνωστή και η αδυναμία μου να τηρώ τόσο στενά πλαίσια... Θα προσπαθήσω, υπάρχει ωστόσο πάντα ο κίνδυνος για πολλές παρενθέσεις ή κόμματα ή παύλες και όλα αυτά που βάζω από παιδί ακόμα, προσπαθώντας να τα χωρέσω όλα σε μια πρόταση! (ή παράγραφο, ή κείμενο!) 

Νομίζω πως πρώτη στην λίστα θα είναι η τραπεζαρία της μητέρας μου- αυτή η επίσημη- μεγαλοπρεπής με το οβάλ σχήμα της και τις τεράστιες καρέκλες, είχε στα μάτια μου σχεδόν μυθική διάσταση. Εκεί τρώγαμε μόνο στις γιορτές ή όταν φιλοξενούσαμε πολλούς συγγενείς και δεν μας χωρούσε η καθημερινή στρογγυλή τραπεζαρία μας- την οποία αγαπώ εξίσου- μιας και ήταν αυτή στην οποία μαζευόμασταν πάση θυσία να φάμε όλοι μαζί το μεσημέρι- ακόμα και αν αυτό σήμαινε πως θα έπρεπε να περιμένουμε τον πατέρα μου να επιστρέψει στις 4 το απόγευμα, ακόμα και αν αυτό σήμαινε πως από την πείνα μας είχαμε ρημάξει το μισό ψυγείο με την Σουλτάνα πριν καν κάτσουμε να φάμε. Ήταν τόσο σημαντικό για τους γονείς μου να τρώμε μαζί ένα τουλάχιστον γεύμα της ημέρας και σφραγίστηκα τόσο από αυτή την επιθυμία που όταν διαλέγαμε το δικό μας καθημερινό τραπέζι, για το δικό μας σπίτι ήθελα οπωσδήποτε στρογγυλό λες και το σχήμα ήταν αυτό που θα μου εγγυοταν τις ίδιες αναμνήσεις για το δικό μου παιδί. Στο στρογγυλό επίσης τραπέζι κάναμε όλες τις οικογενειακές μας συζητήσεις- σε κάθε μικρή η μεγάλη κρίση ο πατέρας μου να μας μαζεύει και τους τέσσερις εκεί, τονίζοντας πως όλοι είχαμε λόγο, κάθε άποψη ήταν σεβαστή και ήταν- άσχετα αν πάντα αυτός είχε την τελευταία κουβέντα. Στο στρογγυλό τραπέζι καθόμασταν επίσης περασμένα μεσάνυχτα με την θεία Στέλλα, ή τον θείο Στέλιο, ή τον Κωστή- να προσπαθεί ο πατέρας μου να γεμίσει πατρίδα, να ρωτήσει κάθε τι, να θυμηθεί ξανά παλιές αγαπημένες ή πονεμένες στιγμές.  Στο στρογγυλό τραπέζι είπα πρώτη φορά του πατέρα μου πως ήμουν ερωτευμένη και αντί να γελάσει- αφού 15 χρονών ήμουν ένα μωρό στα μάτια του- με άκουσε με υπομονή δίνοντας μου όλο τον χώρο που ήθελα για να μιλήσω. Στην δε τραπεζαρία βλέπαμε πάντα όλα τα αγαπημένα πρόσωπα μαζεμένα, ακούγαμε τα νέα για τους αγαπημένους μας συγγενείς που ζουν μακρυά, ζήσαμε ομηρικούς καυγάδες μεταξύ αντρών σε πολιτικές και κοινωνικές συζητήσεις! Γύρω από την επίσημη τραπεζαρία μαζεύτηκαν τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα όταν αρραβωνιαστήκαμε με το άλλο μου εγώ, στηρίζοντας μας σε αυτή την τόσο σημαντική στιγμή της ζωής μας. 

Παρότι στην διακόσμηση έχω πολύ διαφορετικό γούστο από την μητέρα μου, αγαπώ πολύ κάθε διακοσμητικό στοιχείο στο πατρικό μου. Τα αγαπώ γιατί ήταν πάντα τόσο πολλά και τόσο εξωτικά- έχοντας ζήσει οι γονείς μου 17 χρόνια στην Νότιο Αφρική- αρκούσε πάντα να τριγυρίσω στο σαλόνι ή στην κρεβατοκάμαρα ή οπουδήποτε μέσα σε αυτό για να ταξιδέψω νοερά σε μέρη μακρινά, να φανταστώ τις πιο τρελές περιπέτειες, να βρω ευκαιρία να μου διηγηθεί ο πατέρας μου μια ακόμα από τις απίθανες ιστορίες της ζωής του- με αυτή την καταπληκτική ικανότητα που έχει να σε ταξιδεύει... Πιο πολύ από όλα όμως αγαπώ την γωνία του ηλεκτρικού πιάνου. Όχι μόνο επειδή το πιάνο ήταν το μόνο πράγμα που δεν κατάφερε η Σουλτάνα να κάνει εξαίσια και ένιωθα και εγώ το έρμο λίγη δικαιοσύνη, (χιχι), μα επειδή είχε σχεδόν όλα τα αγαπημένα μου στοιχεία σε μια μεριά. Τον αγαπημένο μου πίνακα, που όσο και αν έχω παρακαλέσει την μητέρα μου δεν μου τον δίνει, το καράβι και η πολιτεία που είναι φτιαγμένα από ελεφαντόδοτο- (ναι ντρέπομαι πια, όμως ακόμη και σήμερα αν προσέξετε τις λεπτομέρειες είναι ένα απίθανο έργο τέχνης)- και φυσικά τα κλασσικά ξύλινα διακοσμητικά από την Νότιο Αφρική. 

Τρίτο στην λίστα είναι το κρεβάτι των γονιών μου- γενικά η κρεβατοκάμαρα. Η κρεβατοκάμαρα διότι στα συρτάρια και την επιβλητική "τουαλέτα" της μητέρας μου, (ξέρετε αυτές που είχαν τον καθρέφτη και το σκαμπό για να βάφονται και να ετοιμάζονται οι γυναίκες), μπορούσα να βρω κόσμους θαυμαστούς με κοσμήματα που στα μάτια μου ήταν πολύτιμος θησαυρός και κρέμες και αρώματα σε μικρά και καλοφτιαγμένα βαζάκια- τα άνοιγα με προσοχή- σχεδόν τελετουργικά, δεν ήθελα να κάνω ζημιά και να μην με αφήσει να τα ξαναχαζέψω- και ρουφούσα μυρωδιές, δοκίμαζα στα κρυφά υφές, ήταν για ένα μικρό κορίτσι ότι πιο μαγικό... Το κρεβάτι τους όμως... Αχ το κρεβάτι τους ακόμα το λατρεύω... Ένα τεράστιο κρεβάτι- king size ονομάζεται όταν το έφεραν με το container Ελλάδα δεν υπήρχαν ανάλογα σεντόνια στην αγορά για να στρώσει η μητέρα μου- με ένα πανύψηλο και χοντρό στρώμα- η μητέρα μου που μετράει 1.54 στο ύψος ακόμα ρίχνει ένα μικρό σάλτο για να ανέβει- ήταν και είναι ότι πιο αναπαυτικό έχω νιώσει... Με ένα επιβλητικό κεφαλάρι που γεμίζει τον μισό τοίχο, ξύλο μαζί με βελούδο, και ένα ανάκλιντρο στο κάτω μέρος- τι να πω... Πριγκίπισσα ένιωθα κάθε που σκαρφάλωνα πάνω του. Τα δε αγαπημένα κουβερλί της μητέρας μου χρυσά, (τι άλλο;) με τεράστιες χρυσές μαξιλάρες πάνω από τα μαξιλάρια του ύπνου- σας λέω, έπεφτες εκεί και περίμενες με βεβαιότητα να νιώσεις το φιλί του πρίγκηπα! Μα πιο πολύ από όλα αγαπώ που όταν ήμουν άρρωστη, το κρεβάτι τους γινόταν το κρεβάτι μου. Ξάπλωνα ολημερίς στην πλευρά του πατέρα μου και απολάμβανα ατελείωτη τηλεόραση και φροντίδα από την μαμά. Να παρακαλάς να αρρωστήσεις σας λέω... Το κρεβάτι δεν μου επιτρέπεται να σας το δείξω... Θα μείνει ένα μυστήριο. Όσοι ωστόσο το έχουν δει μόνο να επιβεβαιώσουν μπορούν τα όσα περιγράφω... 

Τέταρτο στην λίστα αναμφισβήτητα ο κήπος- ζούγκλα του σπιτιού με το χτιστό barbeque του πατέρα μου που κρύβει μέσα τα πάντα όλα, να πρωταγωνιστεί...  Εκείνο το σημείο σηκώνει ολοδική του ανάρτηση... Το αγαπώ γιατί είναι το άνδρο του πατέρα μου, χαρακτηρίζεται δηλαδή από την απόλυτη λειτουργικότητα ταυτόχρονα με το απόλυτο χάος δεν γίνεται να ζητήσεις κάτι και να μην το έχει. (αλήθεια. Το έχει!) Το αγαπώ γιατί ειδικά τώρα πια,  κυρίως ο πατέρας μου θα ψήσει για να μαζευτούμε όλοι σπίτι και παρότι μας εκνευρίζει έτσι όπως πάει και έρχεται και τίποτα δεν είναι στην ίδια θέση ποτέ, τελικά όλοι καταλήγουμε να είμαστε γύρω του γιατί δεν ξέρω- είναι σαν να έχει μαγνήτη αυτός ο άνθρωπος, σε τραβάει κοντά του... Τον κήπο παρότι ποτέ δεν τον χάρηκα ιδιαίτερα- και ας μου είχε φτιάξει ο πατέρας μου ένα σπιτάκι στο πίσω μέρος για τα sleepovers με τις φίλες μου που ούτε μια φορά δεν μας άφησε η μητέρα μου να αξιοποιήσουμε από τον φόβο της- τον αγαπώ γιατί μοιάζει λίγο με τον χαρακτήρα της μητέρας μου... Πλούσια μεν βλάστηση αλλά σε σειρά και με το γκαζόν να είναι πάντα στην εντέλεια- στα γόνατα πέφτει η τρελή και το κλαδεύει με ψαλίδι- έχω πια καταλάβει όμως πως τις σκέψεις της κλαδεύει και όχι το γκαζόν... 

Πέμπτο είναι το μπάνιο μας. Ή μάλλον τα μπάνια μας. Μάλλον θα έχετε καταλάβει πως το γούστο της μητέρας μου ήταν βασιλικό και εφόσον έχουμε μεγάλο σπίτι φρόντισε να φτιάξει τρία μπάνια, ένα εκ των οποίων στο δωμάτιο των γονιών φυσικά, πράγμα που σήμαινε πως με την Σουλτάνα είχαμε το δικό μας μπάνιο και μάλιστα η καθεμία τον δικό της νεροχύτη... Δεν νομίζω πως χρειάζεται να περιγράψω πόσο μπορεί να λάτρεψα ως έφηβη, (γιατί στο συγκεκριμένο σπίτι καταφέραμε να μπούμε όταν ήμουν 12 χρονών), την τεράστια ημικυκλική μπανιέρα την οποία γέμιζα με νερό ρίχνοντας μισό μπουκάλι αφρόλουτρο, (και ας τσίριζε η μαμά!), απολαμβάνοντας το μπάνιο μου μέχρι να κρυώσει το νερό ή μέχρι να βγάλει φλύκταινες η Σουλτάνα από το κακό της! (που δεν ήταν αυτή μέσα!) Είχε όμως το μπάνιο μας (και όλα τα δωμάτια) ένα χαρακτηριστικό που μισούσαμε όχι μόνο εμείς μα και όλοι οι καλεσμένοι μας. Οι πόρτες είχαν στο μεγαλύτερο μέρος τους γαλακτερά τζάμια.. Αυτό σήμαινε πως όλες οι σκιές ήταν παραπάνω από ευδιάκριτες. Η - κλειστοφοβική- ωστόσο μητέρα μου ακόμα και σήμερα δεν μετανιώνει για αυτές τις πόρτες και απλά την πείσαμε να βάλει λίγο πιο γαλακτερό τζάμι τουλάχιστον στα μπάνια! (αν και ομολογώ πως τα τζάμια αυτά ήταν παραπάνω από χρήσιμα όταν μιλούσα κρυφά στο τηλέφωνο και έβλεπα την σκιά της μητέρας μου να πλησιάζει...) 

Και φτάνουμε στο +1.  

Και φυσικά δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το παιδικό μου δωμάτιο... Όταν μετακομίσαμε αρχικά το δωμάτιο μου ήταν αποθήκη με σκοπό να γίνει δωμάτιο επισκεπτών. Είχα επιλέξει ένα που είχε και μπαλκόνι, ενώ η Σουλτάνα το αμέσως επόμενο- είχαμε δηλαδή το μπάνιο μας ανάμεσα. Ωστόσο της μητέρας μου της φάνηκε  μικρό αυτό που είχε μείνει για δωμάτιο επισκεπτών και με ρώτησε αν ήθελα να πάω εκεί. Αρνήθηκα πεισματικά. Ρώτησε και την Σουλτάνα. Φυσικά δέχτηκε η τσουρδούπο- που να χαλάσει χατήρι της μαμάς- και άρχισε να σχεδιάζει πως θα το φτιάξει και τόνισε πόσο της άρεσε που είχε δυο σκαλοπάτια που κατέβαινες για να μπεις στο δωμάτιο... Τι να σας λέω, αυτό ήταν... Το δωδεκάχρονο- εγώ ντε- άλλαξα γνώμη αμέσως και άρχισα να διεκδικώ το δωμάτιο που είχα μόλις πριν μισή ώρα περιφρονήσει, με νύχια και με δόντια! Με τα πολλά, επειδή κανείς δεν άντεχε την γκρίνια μου και εδώ που τα λέμε δεν είναι η Σουλτάνα να πακετάρει και να ξεπακετάρει ξανά και ξανά, υπέκυψε και  μου έδωσε το δωμάτιο που έμελλε να γίνει το καταφύγιο μου μέχρι τα 25 μου... 

Μόλις προχθές ανέβασα μια τωρινή του φωτογραφία στο #φωτογραφισετο_2017. Ωστόσο δεν ήταν έτσι όταν εγώ ζούσα εκεί και δεν με εκφράζει για αυτό το κείμενο. Μπορώ να βρω άνετα μια, (και πενήντα μην πω), όμως η ώρα είναι περασμένη, ο φωτισμός κακός και δεν ξέρω αν θέλω. Νομίζω πως εκείνο το δωμάτιο αξίζει μια ξέχωρη ανάρτηση. Όλη δική του. Εκείνο το δωμάτιο που αγάπησα τρελά.... Εκεί φιλοξένησα άπειρες φορές τις φίλες μου, εκεί μοιραστήκαμε όνειρα και ανησυχίες. Εκεί ονειρεύτηκα, γέλασα, μίλησα στο τηλέφωνο ατελείωτες ώρες, χόρεψα κρυφά, έκλαψα πολύ. Εκεί ανακάλυψα την Γιάννα, τους ψυχαναγκασμούς της, τα ταλέντα της, την αγάπη της να φιλοξενεί και να διοργανώνει τα πιο παράλογα events- έτσι για την πλάκα. Σε ένα δωματιάκι μια σταλιά.... 

Ευχαριστώ Αθανασία μου για αυτό το ταξίδι στις αναμνήσεις και τον παραλογισμό κια απόψε... Το απόλαυσα...  (και μην γελιέστε πως ήταν 5+1... Αν κοιτάξετε προσεκτικά, πιθανότατα να σας βγουν περίπου 10+1....)

Προσκαλώ και εγώ με την σειρά μου τις αγαπημένες μου: 

Ρεγγίνα από Mama Reggina
Μάρθα από Martha is Blogging 
Κατερίνα από Mama gia Spiti 
Ελένη από Καρυδότσουφλο
Μαρίνα από Little Box of Luv

Δείτε την αρχική έμπνευση της γλυκιάς Εύης εδώ και τις αναμνήσεις της Μαρίας που ακολούθησε εδώ!