Όταν χάθηκα στο μέτρημα...

Σαν σήμερα, τρία χρόνια πριν, έκανες μάτια μου τα πρώτα σου βήματα... 

Ήταν αργά το μεσημέρι, όταν σηκώθηκες αποφασιστικά και σχετικά γρήγορα και σταθερά ήρθες προς το μέρος μου. 14 βήματα μέτρησα μέχρι να σωριαστείς φαρδύς πλατύς στον ποπό σου... 1014 δικούς μου χτύπους καρδιάς μέτρησα από χαρά και αγωνία. (τέτοια είναι η χαρά του γονιού να ξέρεις- πάντα πάει αγκαζέ με την αγωνία...)

Έκτοτε μετράω βήματα. Και χοροπηδητά. Και τρεξίματα. Και σκαρφαλώματα. Και πάλι βήματα. Μετράω και χτύπους καρδιάς, χαρές και αγωνίες... Ατελείωτα μετρήματα... 

Και βρίσκομαι εδώ σήμερα να αναλογίζομαι πως φέτος το καλοκαίρι μετράω κύματα, και κάστρα στην άμμο, ηλιοβασιλέματα και ανατολές εκεί στην ακρογιαλιά. Να μετράω τις ανάσες σου και τις προσπάθειες σου, να μετράω το θάρρος σου και το πείσμα σου... 

Σήμερα λοιπόν και ενώ μόλις είχαμε φτάσει στην θάλασσα, είπες του πατέρα σου πως χθες το βράδυ είδες εφιάλτη. Πως είδες ξανά εκείνη την μέρα στο κολυμβητήριο. Ζήτησες να μην μπούμε αμέσως για μπάνιο και πιστέψαμε πως μπορεί να ήταν μια μέρα που δεν θα έμπαινες. 

Για ακόμη μια φορά όμως μας διέψευσες. Αφού φτιάξαμε τα κάστρα μας, τα πλοία μας, τα υπόγεια γκαράζ μας- μόνος σου ζήτησες να κάνουμε το μπάνιο μας. Και ήταν υπέροχο όπως κάθε μπάνιο που έχω μετρήσει φέτος το καλοκαίρι. Μέτρησα πάλι χοροπηδητά ενάντια στα κύματα, επιφωνήματα ενθουσιασμού και σταγόνες στο πρόσωπο σου- ξέρεις,  αυτές που ακόμα δεν θες να νιώθεις εκεί, αυτές που μπορεί να σε τρομάξουν και πάλι από την αρχή. Να μετράω και πάλι τις ανάσες σου, τις προσπάθειες σου, το θάρρος σου και το πείσμα σου... 

Μα δεν μετριούνται... 

Δεν μπαίνει σε μέτρο τέτοια ψυχή, τέτοια καρδιά. Και μου το αποδεικνύεις από την πρώτη στιγμή που αυτή η καρδιά σου χτύπησε μέσα στο δικό μου το σώμα. 

Είσαι σπουδαίος άνθρωπος. Θέλω να το θυμάσαι αυτό. Να θυμάσαι πως ξεκίνησες, τώρα που ακόμα κουβαλάς λίγο Θεό πάνω σου. Πριν αρχίσει να σε διαβάλλει ο κόσμος,  η ίδια η ζωή. 

Να θυμάσαι πως ένα καλοκαίρι έγινε κάτι που σε τρόμαξε πολύ. Μα πως εσύ το κοίταξες κατάματα, το αγκάλιασες και το έκανες δικό σου. Κτήμα σου. Πήρες κάτι σκοτεινό όπως είναι ο φόβος και το φώτισες πέρα ως πέρα. 

Αυτό να θυμάσαι. 

Ντάτσει μαιμουδάκι μου; (ντάτσει)