Χωρίς εσένα;... (Οι σκέψεις της Τασούλας)

Όταν κάτι τελειώνει λιώνει ο πόνος στο χιόνι...και μετά ξημερώνει και είμαι ακόμη πιο μόνη...

Αχ ψυχή μου..τι να σου γράψω φέτος.... Πέντε χρόνια πέρασαν κ εγώ ακόμη μπορώ να θυμηθώ ευτυχώς αυτά τα νυσταγμένα σου μάτια...

Τι να σου πω πια δεν ξέρω...όλα μέσα μου μαλάκωσαν πια...ο θυμός, η λύπη, ο πόνος...δεν σε ξεχνάω μωρό μου ...μη σκέφτεσαι έτσι μα...όλα έγιναν πιο απαλά...-έτσι λέει η αδερφή σου το μαλακά-..σε θυμάμαι με μια γλύκα τόση που λιώνω στη σκέψη σου...σ έχω φωτογραφία στην καρδιά μου χωρίς καλώδια..χωρίς ήχους..χωρίς μυρωδιές...χωρίς το πλαστικό τζάμι που μας χώριζε...σ έχω απομονώσει σ΄ενα μικρό καδράκι στην άκρη της καρδούλας μου ...δεν έχει άλλο αγκαθάκια εκεί , μη φοβάσαι...εκεί θα είσαι πια...εκεί που όλα είναι απαλά, εξάλλου το συννεφένιο κρεβατάκι σου είναι απαλό, δεν είναι;

Έτσι θέλω να σε σκέφτομαι..πάνω σ ένα σύννεφο να ξαπλώνεις και να ταξιδεύεις όπου σε πηγαίνει ο άνεμος...να μας ρίχνεις και καμιά ματιά ναι;

Φέτος λοιπόν ,βρήκα τι θα σου γράψω....ότι άλλαξα μωρό μου...δεν είμαι θυμωμένη...δεν είμαι λυπημένη...μου λείπεις βέβαια πολύ και θα έδινα τα πάντα να μην είχε συμβεί ποτέ τίποτε από όλα αυτά που μας χώρισαν..μα...ξέρεις κάτι; μου έδωσες τόση χαρά εκείνη τη μέρα που με κοίταξες για πρώτη φορά...με έκανες να κλάψω από συγκίνηση εκείνη τη μέρα που έσφιξες το δάχτυλο μου μέσα στη μικροσκοπική γροθιά σου ...που ...εντάξει πια...τα ζύγισα...τα μέτρησα...δεν θέλω άλλο να πονάω όταν σε σκέφτομαι...κ ας τρέχουν ακόμη ποτάμια τα μάτια μου εκείνες τις στιγμές...εκεί κάπου μέσα στα δάκρυα πια υπάρχει κ λίγο χαμόγελο...πικρό; γλυκό; δεν μπορώ ακόμη να ξέρω...μα ένα ξέρω...θα σ αγαπώ για πάντα πουλάκι μου συννεφένιο....

Όμως ξέρω μια μέρα ίσως χρόνια μετά  θα μετρήσω ξανά τα σπασμένα  χωρίς εσένα.............

η μαμά...