Η ιστορία ενός ξεχωριστού αγγέλου... Του Χρυσοβαλάντη.

„Ένα παιδί της  ζήτησε να πει ένα τραγούδι…κι είπε…

Ποτέ σου μη τους πεις, τι άσχημοι που μοιάζουν

Αυτοί που σε σιχαινοντε…μα στέκουν και κοιτάζουν.

Κι είπε ποτέ σου μη κοιτάς τον άλλον μες στα μάτια

Γιατί καθρέφτης γινεσαι…κι όλοι σε σπαν κομματια…“

Λέει ένα τραγούδι… 

Ένα από τα πολλά που με συντρόφευαν στην δικιά μου απώλεια. 

Είμαι η μαμά Ν. Και αυτή είναι η ιστορία μου.  (αν και άργησα πολύ να τη γράψω, αν και το υποσχέθηκα στη Γιάννα και στις άλλες μανούλες…και ζητώ συγνώμη γι αυτό). 

 Πάντα πίστευα στην αγάπη, στη δύναμη της και στα διαφορετικά της είδη… Από μικρό κοριτσάκι ονειρευόμουν κάποιος να με αγαπήσει και τελικά δεν άργησε να βρεθεί…

Γνώρισα τον Σ. Και όλα βρήκαν το δρόμο τους… Μετά από 5 χρόνια γάμου,μετά από πολλές δυσκολίες αλλά και όμορφες στιγμές ήρθε η ευλογία και η αγάπη μας πήρε μορφή, σώμα, ψυχή και πρόσωπο…

Ένα προσωπάκι που έμελλε να μας σημαδέψει κ να χαραχθεί μέσα μας…

Το 2011 κάναμε διακοπές στη Μύκονο και επι την ευκαιρία μπορέσαμε να επισκεφθούμε και την Τήνο και τον Ναό της Μεγαλόχαρης… Μια άγνωστη δύναμη με τράβηξε κοντά Της και ήξερα ότι κάτι μεγάλο με περίμενε εκεί. Μόλις φτάσαμε μπροστά στην Πύλη Της ένοιωσα ένα „αεράκι“ να με διαπερνά και εντελώς ασυναίσθητα ο άντρας μου μου έσφιξε το χέρι. Έγώ ξέσπασα ξαφνικά σε κλάματα και εκεί κατάλαβα ότι πρέπει να Της ζητήσω με όλη μου την καρδιά να μας ευλογήσει. Της ζήτησα λοιπόν να μου κάνει αυτό το δώρο και να μας κάνει γονείς… Κατάλαβα ότι έχουμε αγάπη μέσα μας να δώσουμε… Της ζήτησα να με δεχθεί και με όποια „αμαρτία“ προηγούμενη ή όχι να μου δώσει αυτή την ευκαιρία να γεμίσει η αγκαλιά και η καρδιά μας.

Και το έκανε. Γυρνώντας από τις διακοπές λοιπόν ξεκινήσαμε τις προσπάθειες,οι οποίες ευδοκίμησαν πολύ γρήγορα,ίσως τόσο γρήγορα που δε το περιμέναμε. Κοντά στα Χριστούγεννα μάθαμε την εγκυμοσύνη μου. Ήμουν στην 8η εβδομάδα. Εκεί το πήρα „σοβαρά“… Έκοψα τον καφέ,το τσιγάρο,οτιδήποτε που μπορούσε να μου κάνει κακό. Ήθελα να νοιώσω μαμά… Στην πρώτη εγκυμοσύνη πολύ δύσκολο! Προσπαθούσα να αλλάξω συμπεριφορά,να μειώσω τα νεύρα μου,  να ηρεμήσω γενικά και σκεφτόμουν μόνο το μωρό μας…

Θα είναι άραγε αγόρι; Μια τάση να θέλω να είμαι αγορομάνα την είχα (χαχαχαα..)

Ο καιρός περνούσε και εγώ απολάμβανα την εγκυμοσύνη μου κάνοντας σχέδια και όνειρα, κυρίως όνειρα... Γύρω στην 24η εβδομάδα μας πρότεινε ο γιατρός μας να κάνουμε την Β επιπέδου, για την οποία δεν είχα ιδέα και δεν είναι και υποχρεωτική εδώ που ζούμε. Δεχτήκαμε λοιπόν και κλείσαμε ραντεβού στον ειδικό. Στις 26 Απριλίου του 12 κάναμε τον μεγάλο υπέρηχο… Δεν πήγα με ιδιαίτερη ανησυχία η προσμονή για κάτι, πίστευα ότι θα δω το μωρό μου πιο ιδιαίτερα και θα αποκτήσω κάποιες γνώσεις παραπάνω για αυτό. Χάρηκα λοιπόν. Ο γιατρός ήταν λιγάκι ήσυχος και παρόλο που διέκρινα κάποια ανησυχία ταυτόχρονα στον τρόπο του,  δεν σκέφτηκα κάτι „κακό“.

Μόλις τελείωσε η εξέταση ο γιατρός ήθελε να μας ενημερώσει ειπε… Ευτυχώς ή δυστυχώς μας το είπε κατευθείαν.

“Τα νέα δεν είναι και τόσο ευχάριστα“…

Ο μπέμπης μας διαγνώσθηκε με ένα είδος συγγενούς καρδιοπάθειας το οποίο χωρίς επέμβαση δυστυχώς δεν είναι συμβατό με τη ζωή… Σύνδρομο υποπλαστικής αριστερής κοιλίας. Με άλλα λόγια το μωρό μου είχε μια μισή καρδιά… Από εκείνη τη στιγμή έσβησε κ η δική μου καρδιά στο μισό.  Η πρώτη μου ερώτηση ήταν κατά πόσο αντιμετωπίζεται χειρουργικά και κατά πόσο είναι σίγουρη η διάγνωση. Μισά τα λόγια του και στις δυο ερωτήσεις. Θα βλέπαμε ακόμα έναν γιατρό ακόμα πιο ειδικευμένο.

Ξέσπασα σε λυγμούς και η κοιλιά μου τραβήχτηκε. Πόνεσα. Πήρα τη μαμά μου τηλέφωνο που ήξερα ότι τις επόμενες μέρες θα πήγαινε στην Τήνο, της ζήτησα να μας πάρει ένα καντηλάκι και να το αφιερώσει στο όνομα μας με την ευχή να μας φυλάξει η Παναγία... Ήξερα ότι ήταν το σωστό καιΤης ζήτησα να μας δώσει δύναμη για ότι επακολουθήσει.

Ο δεύτερος ειδικός που μας είδε την ίδια μέρα απλά επιβεβαίωσε την διάγνωση. Μας ενημέρωσε όμως ακριβώς για τις επιλογές μας. 

Πρώτη ήταν η διακοπή κυήσεως, φυσικά μισό-νόμιμα και θα έπρεπε να γίνει σε άλλη πόλη,σε πανεπιστημιακή κλινική και με πολύ βάναυσο τρόπο. Έκτρωση στον 6ο μήνα δηλαδή; Με απλά λόγια αυτό θα ήταν… Και ποιος μου λέει ότι δε θα πάθω ζημιά; Και ποιος μου λέει ότι θα μπορέσω να ζήσω μετά από αυτό και θα μπορώ να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη; Που ήταν η αγάπη για το μωρό μου εκείνη την ώρα που σκέφτηκα το ενδεχόμενο αυτό; Ήξερα ότι δεν είναι λύση για μένα. Δεν κρίνω καμία μανούλα που έπρεπε να πάρει αυτό το δρόμο,κατανοώ πόσο δύσκολο είναι και πονάω διπλά κ τρίδιπλα γιατί στάθηκα μπροστά στο αδιέξοδο αυτό. 

Δεύτερη επιλογή να γεννηθεί το μωρό μου τελειομηνο,να λάβει φαρμακευτική αγωγή από την πρώτη μέρα και περίπου την τρίτη ήμερα ζωής να υποβληθεί στην πρώτη από τις 3 επεμβάσεις που είναι αναγκαίες και ακόμα και έτσι οι πιθανότητες επιβίωσης χωρίς συγκεκριμένο όριο ηλικίας που θα μπορούσε να φτάσει ως παιδί κυμαίνονται ως 75-80%. Έπρεπε δηλαδή να δεχθούμε την πιθανότητα ότι το παιδί θα επιζήσει ίσως μια δυο ή τρεις επεμβάσεις ή ίσως και καμία Με έπιανε τρέλα στη σκέψη αυτή… Είναι στη δικαιοδοσία μου να επιλέξω να ταλαιπωρηθεί ένα πλάσμα τόσο κ με αυτό τρόπο; Ποιος επιλέγει;

Η τρίτη επιλογή μας ήταν ο δρόμος δίχως γυρισμό… Ίσως ξενίσει κάποιους αλλά εγώ θα το πω…PALIATIV CARE ή αλλιώς η τελική φροντίδα που επιλέγουμε για έναν ασθενή που ξέρουμε ότι δεν έχει πολύ χρόνο ζωής… Στην περίπτωση μας επέλεξα να φέρω στη ζωή το μωρό μου, τελειόμηνο και με φυσιολογικό τοκετό και επέλεξα να ζήσω μαζί του όσες μέρες αποφάσισε η φύση και ο Θεός να του χαρίσουν… Μου είναι πολύ δύσκολο να το εξηγήσω και να κάνω τους άλλους να με καταλάβουν… Γεννάς ένα παιδί, πονάς και χτυπιέσαι να το φέρεις στη ζωή και δε παλεύεις περαιτέρω;  Ναι. Θέλεις να πεις ότι κουβαλούσες ένα παιδί 3 μήνες ξέροντας ότι θα δε θα ζήσει παραπάνω από 4 μέρες; Ναι. Θέλεις κάποιος να καταλάβει την απόφαση σου αυτή; Ναι. Θέλεις να λέγεσαι ΜΑΝΑ εσύ που δέχθηκες να δεις το μωρό σου να φεύγει; Ναι. Θέλεις να πεις πως το αγάπησες στ' αλήθεια? Ναι.

Ναι.

Έπρεπε να παλέψω πάνω από όλα με τον εαυτό μου, με τον άντρα μου, με γονείς, πεθερικά, με φίλους, με γιατρούς και πρόσωπα που ήξεραν και δε μίλαγαν, και αυτοί που μίλαγαν έλεγαν τα λάθος λόγια. Ναι λοιπόν πρέπει να σπάσω ξανά τη σιωπή και να αντιμετωπίσω ότι έθαψα πριν 4 χρόνια… Ναι λοιπόν αποφάσισα να φέρω στον κόσμο το παιδί μου και του έδωσα το όνομα Χρυσοβαλαντης. Ναι πάλεψα και τον Θεό και την πίστη μέσα μου, και ναι η Παναγία μου έδειξε το φως ,μου έδωσε τη δύναμη να πάρω την απόφαση και να το τάξω δυο φορές το μωρό μου, μου έδωσε ελπίδα αυτό. Ναι λοιπόν πάλεψα ανάμεσα σε λογική και συναίσθημα και η απόφαση μου αυτή ήταν η καλύτερη για μενα.

Πονεσα 22 ώρες για να δει το φως της γης ο άγγελος μου, τον είχα αγκαλιά 4 μέρες. Πέρασα ένα βράδυ στην εντατική μαζί του πριν πετάξει στο φως της επόμενης μέρας. Ήταν ένα αγοράκι μελαχρινό σαν το μπαμπά του, με σκούρα μάτια και μαλλιά. 3520 Γραμμάρια/ κιλά και 54 πόντους. Ψηλός, σαν το μπαμπά του. Έβγαλα 300 και βάλε φωτογραφίες μαζί του γιατί δε θα μπορούσα να έχω τίποτε άλλο από αυτόν, του ψώνισα ρούχα όπως θα έκανε κάθε μαμά και κράτησα τη μυρωδιά του, τον έκανα μπάνιο έστω και μια φορά, τον κράτησα αγκαλιά και βγήκα μαζί του στη μικρή βεράντα που είχε στη μεριά του δωματίου μας στο νοσοκομείο. Ξαγρύπνησα με το χεράκι του πλεγμένο δυνατά στο δάχτυλο μου εκείνη τη νύχτα πριν μου φύγει.

ΤΟΥ ΕΙΠΑ Σ ΑΓΑΠΩ. ΝΑΙ. ΠΡΟΛΑΒΑ.

Αυτά που έζησα μαζί του επισκιάζουν τις αρνητικές μου αναμνήσεις ακόμα και την απώλεια του και ότι ακολούθησε μετά. Με πίκραναν πολλά λόγια και πολλοί άνθρωποι τότε, όμως τους έχω συγχωρέσει. Δεν έχω συγχωρέσει τον εαυτό μου ίσως που επέβαλλα στον άντρα μου να το ζήσει αυτό μαζί μου, αν και συναίνεσε στην απόφαση αυτή. Δεν με πίεσε,  ούτε τον πίεσα, έχει πληγωθεί όμως και το ξέρω…. Εκείνος τον κρατούσε αγκαλιά όταν πέταξε, ήταν η μοναδική στιγμή που έλειψα από κοντά τους στην εντατική. Δέκα λεπτά όλο και όλο και ήταν αρκετά. Δεν μου χει μιλήσει ακόμα για την στιγμούλα αυτή και δεν τον κατηγορώ. Δεν μιλάμε πλέον γενικά για αυτό. . Πηγαίνουμε πολύ συχνά στο μνήμα του όμως και είναι αρκετό αυτό από το να μιλάμε. Ίσως κάποια μέρα πάρει την απόφαση να μου μιλήσει. 

Θα περιμένω.

Λίγο μετά την απώλεια μας ταξιδέψαμε και πάλι στην Τήνο. Ήθελα να Την ευχαριστήσω για το δώρο που μου έκανε, κράτησα την πίστη μου γιατί μου δίνει ελπίδα… Δεν Της ζήτησα ξανά αντάλλαγμα…. Πήγα και γύρισα κενή… Μόνο την υπόσχεση της έδωσα πως αν μου χαρίσει και άλλο μωρό θα το βαφτίσω στο νησί της… Το ίδιο έκανα και στο μοναστήρι της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου. Και αυτή μου έδωσε ελπίδα. Έψαξα την ελπίδα για ένα θαύμα που ίσως δεν ήρθε να μείνει δηλαδή κοντά μου, τη βρήκα όμως για να μπορέσω να συνεχίσω, και είδα ένα άλλο θαύμα…. 

Αυτά που έζησα, αυτά που έμαθα, που κατάλαβα από που πηγάζει η αγάπη…. Που άλλαξε η σύσταση του χαρακτήρα μου…. Που έμαθα να χαμογελάω και  να λέω ευχαριστώ, να συγχωρώ, να μπορώ  να πω ότι βγήκα δυνατή από αυτή τη καταιγίδα…

Πέρασε καιρός με την προσμονή και την επιθυμία να το ξαναζήσω, να γεμίσει η αγκαλιά μου και η καρδιά μου…  Ακριβώς ένα χρόνο μετά τον αποχαιρετισμό μας και αφού αποφάσισα να πετάξω τα μαύρα από το σώμα μου, (γιατί στη ψυχή μου τα κουβαλάω ακόμα) , ξαναβρέθηκα στην Τήνο και βρήκα τη δύναμη να ξαναζητήσω την ίδια χάρη. Ξέρω ότι μπορώ να γίνω μαμά και ζητάω μια δεύτερη ευκαιρία. Η αγάπη μέσα μου δε στέρεψε…. Ούτε και τα δάκρυα…. Ούτε και η πίκρα της άδειας αγκαλιάς. Και η Μεγάλη αυτή μανούλα δέχτηκε να μου στείλει ένα δεύτερο άγγελο… Ένα ουράνιο τόξο μετά τη καταιγίδα. Το ουράνιο τόξο ήρθε πριν 2 χρόνια και κάτι….και κουβαλάει μαζί με το όνομα του παππού του και το όνομα του αδερφού του. Κουβαλάει τα μάτια και τα μαλλιά του, το χαμόγελο και πιστεύω και την τρέλα του…

Ένα άλλο τραγούδι λέει….

“ There where is a fire, it s gonna be a flame….there where is a flame, does it means you are gonna get burn?...only cause it burns doesn t means you re gonna die…you got to get up and try….“

( Όπου υπάρχει φωτιά θα υπάρξει και φλόγα, όπου υπάρχει φλόγα μπορεί και να καείς, αλλά και αν καείς δε σημαίνει ότι θα πεθάνεις… Πρέπει να σηκωθείς ξανά και να προσπαθήσεις….) 

Μια μεγάλη αγκαλιά σε όλες σας…. Κοντά η μακρυά...