Ένα γράμμα για σένα, για μένα, για όλες….

(Αυτό το κείμενο της γλυκιάς μου Τασούλας δεν επιλέγω τυχαία να το αναρτήσω σήμερα της Αγίας Άννας. Ένα ακόμα συγκλονιστικό κείμενο που όπως μίλησε στην δική μου καρδιά, νομίζω θα μιλήσει στην κάθε καρδιά της κάθε μητέρας που βίωσε την νεογνική απώλεια...) Ένα γράμμα για όλες μας λοιπόν... 

Και ξαφνικά μένεις με ένα παιδί ,όχι επειδή έτσι ήθελες ,όχι επειδή το αποφάσισες, όχι επειδή δεν έρχεται, αλλά επειδή δεν μπορεί να μείνει μέσα σου … και τελικά αυτό σου γίνεται εμμονή ρε παιδί μου… και αναρωτιέσαι, είναι δυνατό να μου συμβαίνει αυτό το πράγμα συνέχεια; Ναι λοιπόν, είναι… γιατί ποια είμαι εγώ δηλαδή και να μη συμβεί σε μένα;

Αυτό το παιδί λοιπόν που έχω θα το αγαπάω με όση δόση υπερβολής έχω μέσα μου… θα τρομάζω σαν τρελή κάθε φορά που αρρωσταίνει , θα το κοιτάω στα μάτια όταν μιλάει, θα του κάνω τα χατίρια και ας γίνει «κακομαθημένο», δεν θα το στείλω σχολείο πριν το υποχρεωτικό γιατί το θέλω στην αγκαλιά μου όσο γίνεται περισσότερο, θα κοιμάται στο κρεβάτι μας μέχρι να θέλει το ίδιο να φύγει, θα τσεκάρω αν ανασαίνει όταν κοιμάται , θα περιμένω να κοιμηθεί και μετά θα φεύγω από κοντά του τις νύχτες, θα το παίρνω όποτε θέλει αγκαλιά και δεν θα το αφήσω για να πάω διακοπές μόνη μου… 

Γιατί για μένα είναι ο πιο πολύτιμος θησαυρός που μου έχει δοθεί..

Γιατί… για μένα δεν ήρθε αυτονόητα..ούτε είναι φυσική η ευχή «να σας ζήσει»…

Γιατί … έχω περάσει και στην απέναντι όχθη… και ξέρω ότι τίποτε δεν είναι αυτονόητο…

Γιατί… Δεν έζησα καμία εγκυμοσύνη μου ανέμελα..ούτε καν φόρεσα ρούχα εγκυμοσύνης γιατί δεν μπορούσα να περπατήσω για να τα αγοράσω…

Γιατί… δεν περπάτησα για να «κατέβει» το μωρό μου πιο χαμηλά(ήταν ήδη), δεν έφτασα καν «στον μήνα» μου….

Γιατί… δεν μου ακούμπησαν τα μωρά μου επάνω μου όταν τα γέννησα (τα έτρεχαν για εξετάσεις), ούτε ήξερα αν πρέπει να χαρώ απο το πρώτο τους κλάμα…

Για σένα μανούλα μου , που φοβάσαι μια εγκυμοσύνη όσο εγώ, για σένα που δεν είναι αυτονόητο ότι τα μωρά σου θα μείνουν στην κοιλίτσα σου… για σένα που νιώθεις «άχρηστη» και με ένα αφιλόξενο σώμα για τα ίδια τα μωρά σου… για σένα που «έμεινες με ένα παιδί» όχι από επιλογή, για σένα που τρέμεις μη σου πάθει και εκείνο κάτι και ξαναβρεθείς σε εκείνη τη μεριά της ζωής , την σκοτεινή και ταραγμένη, και τώρα δεν θέλεις ούτε να διαβάζεις ή να ακούς τέτοιες ιστορίες, για σένα που λαχταράς ένα ακόμη μωρό αλλά φοβάσαι και να το σκέφτεσαι (γιατί , ναι, είναι πολλοί 9 μήνες) για σένα που θα ευχόσουν να σου άφηναν απλά ένα μωρό στην πόρτα σου , για σένα που δεν έχεις κανένα μωρό στην αγκαλιά σου και μοιάζει όνειρο απατηλό το να συμβεί… για σένα μανούλα μου…

Να ξέρεις δεν είσαι μόνη… υπάρχουμε όλες εμείς εκεί έξω να σε

νιώθουμε τόσο που δεν χρειάζεται να μας πεις πολλά… αρκεί ένα βλέμμα να σ αγκαλιάσει… Θα έρθει κάποτε η σωστή ώρα… Άλλος την ορίζει… Οπότε ας απολαύσουμε ότι έχει καθεμία… ένα ουράνιο τόξο… Εναν γλυκό σύντροφο, με μεγάλη αγκαλιά..μια μαμά που πονάει και εκείνη… μια φίλη που δεν ξέρει πώς να βοηθήσει αλλά θέλει πολύ … μια αδερφή που θέλει πολύ να κλάψει κ εκείνη… Ας αγκαλιάσουμε ότι μας γεμίζει ασφάλεια και αγάπη… θα έρθει και το θαύμα για όλες μας… να είστε σίγουρες…

Κάπου διάβασα (τότε που τα Χριστούγεννα πονούσαν πολύ πολύ…) πως είναι ευλογημένη γιορτή γιατί ότι δεν προλαβαίνει να σε ακούσει ο Θεός ..το προλαβαίνει ο Άγιος Βασίλης… Παιδική σκέψη ε;… Ε, ποιος ξέρει μπορεί και να συμβαίνει …φωνάξτε τις ευχές σας…

Ας είναι η χρονιά που θα έρθει τυχερή και ευλογημένη όπως ξέρει Εκείνος…