Στόχοι καρδιάς...

Δυο μέρες πριν αλλάξει ο χρόνος, οι στόχοι περιτριγυρίζουν στο μυαλό μου. 

Από μικρά παιδιά μας μαθαίνουν να έχουμε στόχους. Κάποιοι τα λένε και όνειρα, άλλοι τα διαχωρίζουν. Τα όνειρα μπορεί να είναι και ανέφικτα, οι στόχοι όμως όχι. Είναι τόσο σημαντικοί οι στόχοι στην ζωή μας που αν δεν έχουμε- ή αν απλώς δεν έχουμε κανέναν μεγαλοπρεπή στόχο- νιώθουμε σχεδόν ανύπαρκτοι, πως κατά κάποιον τρόπο δεν υπάρχουμε. 

Οι στόχοι αφορούν συνήθως στο εγώ μας. Να πετύχουμε στην εργασία μας, να χάσουμε κιλά, να ξεκινήσουμε γυμναστήριο, να πάμε κάποιο ταξίδι, να αγοράσουμε κάτι που χρειαζόμαστε ή απλά θέλουμε, να εκπληρώσουμε κάποια βαθιά μας επιθυμία. 

Θα ήθελα όμως έστω για μια χρονιά οι στόχοι μας να αφορούν στο σύνολο. Ξέρεις, να είναι από αυτούς που θα κάνουν την διαφορά γενικώς, όχι μόνο σε μας ή στο στενό οικογενειακό μας περιβάλλον. Θα ήθελα για μια χρονιά οι στόχοι να είναι στόχοι καρδιάς... 

Να ακούμε περισσότερο και να μιλάμε λιγότερο. 
Να είμαστε ευγενικοί. Με όλους. Πάντα. 
Να χαμογελάμε. 
Να κοιτάμε τον κόσμο στα μάτια. 
Να έχουμε ενσυναίσθηση. 
Να προσφέρουμε πάντα βοήθεια- ακόμα και αν αυτό είναι κάτι μικρό όπως να βοηθήσουμε έναν ηλικιωμένο να περάσει τον δρόμο. 
Να σεβόμαστε. 
Να δίνουμε προτεραιότητα. 
Να δίνουμε πρώτοι το καλό παράδειγμα. 
Να πιστεύουμε βαθιά- σε ότι και αν πιστεύουμε. 
Να δηλώνουμε την πίστη μας. 
Να ακούμε τα παιδιά και να σκύβουμε στο ύψος τους. 
Να δίνουμε στον χρόνο τον σεβασμό που του αρμόζει. 
Να σεβόμαστε και τον χρόνο του συνανθρώπου μας- είναι εξίσου πολύτιμος με τον δικό μας. 
Να είμαστε ευγνώμονες. 
Να συγχωρούμε.
Να πιστεύουμε πως έστω και ένας μπορεί να κάνει την διαφορά. 
Και το βασικότερο; 
Να επιμένουμε σε όλα ακόμα και αν είμαστε οι μόνοι. 

Όσο για τους στόχους σε προσωπικό επίπεδο;

Να δίνουμε πάντα  χρόνο στο μυαλό και στο σώμα να "ξυπνήσουν¨με ηρεμία, με γαλήνη στο ξεκίνημα της ημέρας και να "αποφορτίσουν" στο τέλος της. 
Να μην τρέχουμε διαρκώς χωρίς σταματημό, να κάνουμε παύση για μια βαθιά ανάσα και για να κοιτάξουμε πραγματικά τι συμβαίνει γύρω μας.  
 Να αφουγκραζόμαστε την φύση, να κοιτάμε τον ουρανό- η φύση είναι το δεύτερο εγώ μας και έχουμε απομακρυνθεί τόσο από αυτήν που έχουμε χάσει κομμάτι του εαυτού μας. 
Να ευχαριστούμε τον Θεό, το σύμπαν- ότι θέλει ο καθένας- για τις ευλογίες που ζούμε καθημερινά. 
Να ονειρευόμαστε πως όλα είναι δυνατά αρκεί να το πιστέψουμε. 
Να είμαστε περήφανοι αν τηρούμε έστω και μερικά από όλα αυτά και να προσπαθούμε διαρκώς για περισσότερα. 

Δεν ξέρω. Μετά από όσα έχουμε ζήσει, όσα έχω ακούσει και όσα βλέπω τα τελευταία χρόνια- τα βιώνω όλα μέσα από ένα άλλο πρίσμα, μέσα από το πρίσμα του ανθρώπου που πληγώθηκε πολύ για να δει την ουσία και μέσα από το πρίσμα του γονιού που ελπίζει σε έναν καλύτερο κόσμο για το παιδί του προσπαθώντας να αντιληφθεί πώς αυτό θα είναι εφικτό... 

Είναι όμως εφικτό και είναι τόσο απλό γιατί όλα είναι στο χέρι μας, στην καρδιά μας, στο μυαλό μας... Μακάρι να το κατανοούσαμε όλοι αυτό. . Δυστυχώς ή ευτυχώς είμαστε μιμητικά όντα από την φύση μας και αν κάποια στιγμή επιμείνουμε στην σωστή και ορθή συμπεριφορά- με κάθε κόστος- ίσως κάποια στιγμή κάνουμε επιτέλους την διαφορά και νικήσει το καλό. 

Πόσο υπέροχος, απλός και συνάμα μεγαλοπρεπής στόχος είναι αυτός;