Οι μέρες αυτές, οι γιορτινές, σε παρασύρουν με έναν περίεργο τρόπο σε μια μικρή δίνη- σαν έντονο χορευτικό νούμερο μου αρέσει να το βλέπω, στο οποίο κοιτάς να χωρέσεις τα πάντα και ταυτόχρονα όλο αυτό να μοιάζει όμορφο, μαγικό- όπως η δίνη που δημιουργείται σε μια χιονόμπαλα μόλις την κουνάς και μένεις μετά να κοιτάς την ομορφιά του χιονιού που γυροφέρνει πριν πέσει και το τελευταίο τόσο δα χιονάκι για να επικρατήσει και πάλι γαλήνη σε αυτόν τον μικρόκοσμο.
Κάπως έτσι νιώθω και εγώ στις γιορτές. Σαν μια μικρή φιγούρα μέσα σε μια χιονόμπαλα που αυτές τις μέρες κάποιος την κουρδίζει διαρκώς κάνοντας την να στριφογυρίζει γύρω γύρω, την ίδια στιγμή που προκαλεί και μια μικρή χιονοθύελλα.
Αγαπώ τον ξέφρενο ρυθμό αυτών των ημερών. Αυτή την δίνη. Ναι, θέλω να είναι όλα έτοιμα και μαγικά για τα Χριστούγεννα. Θέλω το σπίτι να μοσχομυρίζει διαρκώς, χειροποίητες δημιουργίες να στολίζουν την κουζίνα μου, να ετοιμάσω όσα περισσότερα κεράσματα μπορώ, να στείλω όσα περισσότερα πακέτα πασπαλισμένα με αστερόσκονη μπορώ, να βάλω όλες τις δουλειές σε σειρά, να δω ανθρώπους που μου έχουν λείψει, να καταγράψω κάθε μικρή ή μεγάλη στιγμή. Να πλυμμυρίσω με αυτή την μαγεία την παιδική αυτή ψυχούλα που πλυμμυρίζει και την δικιά μου ψυχή με την δική του ξεχωριστή μαγεία, να θυμηθώ να τα κάνω όλα- μην μου ξεφύγει κάτι, μην φανερωθεί κάτι πριν την ώρα του- μην ξεχάσω κανέναν και τον στεναχωρήσω.
Όσο και να αγαπώ όμως αυτή την γιορτινή δίνη- πόσο εξοντωτικό είναι ταυτόχρονα... ναι; Υπάρχουν φορές που εύχομαι να μην με ένοιαζε αν τα γλυκά μας είναι αγοραστά. Να μην με ένοιαζε αν δεν ετοιμάσω κεράσματα και εκπλήξεις για όλους. Να μην με ένοιαζε να γίνουν όλα comme il faut , να μην αστράφτουν τα πάντα στο σπίτι, να μην κρύβομαι στο μπάνιο για να τυλίξω ένα δώρο στα κρυφά, να μην φτιάχνω ατελείωτες λίστες, να ξεχάσω και κάτι και κάποιον- να μην δώσω τόση ενέργεια για να σκεφτώ το ιδανικό για τον καθέναν χωριστά.
Το εύχομαι καμιά φορά -δεν το κρύβω- μα όλα αλλάζουν σε μια στιγμή. Αλλάζουν στην στιγμή που θα σε πάρει κάποιος την πιο σφιχτή αγκαλιά για το κέρασμα που έφτιαξες ειδικά για αυτόν. Στην στιγμή που η σκέψη σου θα συγκινήσει. Στην στιγμή που κάποια μάτια θα λάμψουν. Στην στιγμή που θα γυρίσει ο άντρας σου σπίτι και θα ρωτήσει "Πω πω τι μυρίζει τόσο όμορφα;". Στην στιγμή που θα έρθει κάποιος επίσκεψη και θα πει "Αυτό δεν είναι σπίτι, το εργαστήρι του Άγιου Βασίλη είναι". Στην στιγμή που βρίσκεις παντού λίγη χρυσόσκονη. Στην στιγμή που η υπάλληλος στο ταχυδρομείο θα κοιτάξει το "προειδοποιητικό" μήνυμα που γράφεις έξω από κάθε δέμα και θα χαμογελάσει γλυκά γιατί μόλις της έφτιαξες την μέρα και ας μην είναι για αυτήν το δέμα. Στην στιγμή που θα πάρεις έστω και λίγη από αυτή την μαγεία πίσω. Στην στιγμή που το μικράκι σου θα σου δώσει την πιο σφιχτή αγκαλιά και το πιο σβουριχτό φιλί επειδή "είσαι μαγική" .
Και ναι, το παραδέχομαι. Για αυτές τις στιγμές ζω. Αυτές οι στιγμές μου δίνουν δύναμη να τα κάνω όλα και να επιλέγω κάθε χρόνο να τα ξανακάνω όλα από την αρχή. Και μερικά παραπάνω ίσως.
Να όπως σήμερα. Οι τελευταίες μέρες είναι από τις πιο έντονες και απαιτητικές αφού φροντίζω να "αδειάσω" το πρόγραμμα για τις επόμενες. Οι επόμενες είναι για να χαλαρώσω και να απολαύσω και εγώ με την σειρά μου, ήρεμη, να πέφτει και το τελευταίο τόσο δα χιονάκι από την δίνη και να επικρατήσει και πάλι γαλήνη... Η σημερινή ήταν μάλλον η αποκορύφωση της χιονοθύελλας... Στο κλείσιμο λοιπόν αυτής της ημέρας- όπου οι δυνάμεις σιγά σιγά με εγκαταλείπουν και εύχομαι ακόμα μια φορά να μην με ένοιαζε τίποτα από όλα αυτά, βλέπω το μικράκι μου να κάθεται ακριβώς μπροστά από τα δώρα του, τα δώρα που με αγωνία λαχταράει να ανοίξει τα Χριστούγεννα, και να μονολογεί...
Και κάνω μια παύση. Να το απολαύσω. Να πλημμυρίσω από το θέαμα και το συναίσθημα. Να τον ακούσω. Και αυτό ακριβώς κάνω. Φωτογραφίζω με τα μάτια μου κάθε λεπτομέρεια της στάσης του, αντιλαμβάνομαι κάθε απόχρωση της φωνής του, σχεδόν μπαίνω στο υπέροχο μυαλουδάκι του που εκείνη την στιγμή δουλεύει υπερωρίες προσπαθώντας να καταλάβει τι κρύβεται πίσω από τα περιτυλίγματα, σχεδόν ακούω τους χτύπους της καρδιάς του που αγωνιά να τα ξεσκίσει μα κάνει υπομονή γιατί έτσι πρέπει...
Και χαμογελάω. Με δάκρυα στα μάτια. Γιατί είναι αυτή ακόμα μια στιγμή. Μια στιγμή που μου επιβεβαιώνει πως το comme il faut είναι ότι ακριβώς θέλω. Και τελικά χαίρομαι που είμαι αυτή που είμαι, χαίρομαι γιατί έστω και ένα πλάσμα είναι ευτυχισμένο εξαιτίας αυτής της τρέλας, αυτής της δίνης.
Έστω ένα και μόνο πλάσμα- και τι πλάσμα- είναι παραπάνω από αρκετό... Άλλωστε κάποια στιγμή επικρατεί και πάλι γαλήνη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...