Ένα σπιτάκι ξωτικού στο σαλόνι μας!

Εντάξει. Αυτή την κατασκευή μας την λάτρεψα! Είναι παραμυθένια και δίνει άφθονες αφορμές για παιχνίδι, για αυτοσχέδια παραμύθια, για φαντασία και δημιουργικότητα- για τα πάντα! 

Έμπνευση υπήρξε το μάθημα μουσικής έκφρασης του Δημήτρη Γεράσιμου όπου την περασμένη εβδομάδα είπανε ιστορίες για τα καλικαντζαράκια, φόρεσαν το κάθε παιδάκι υπέροχα σκουφάκια με άσπρες και κόκκινες ρίγες και μια φουντίτσα στην άκρη, και ζωγράφισαν σε ομάδες καλικαντζαρόσπιτα τα οποία είχαν φτιάξει από απλά χαρτόκουτα! 

Το μαιμούδι βγήκε φυσικά αναψοκοκκινισμένο και απολύτως τρελαμένο να φτιάξουμε και εμείς το δικό μας σπιτάκι. Πως μπορούσα να αρνηθώ- αφού ήδη αναβόσβηνε στο κεφάλι μου το αποτέλεσμα;; (από ότι φαίνεται δεν θέλω και πολύ να αντιδρώ και εγώ χειρότερα από τετράχρονο!) 

Πήραμε λοιπόν σβάρνα τα μαγαζιά και τα σούπερ μάρκετ και μετά από πολύ άρνηση,  αδιαφορία και μια αποτυχημένη συνεννόηση με την καθαρίστρια ενός ρουχάδικου όπου με συνωμοτικό ύφος μου αποκάλυψε σε ποιον κάδο θα άφηνε τα πολύτιμα χαρτόκουτα- καταλήξαμε να κάνουν την διαφορά στα εβδομαδιαία ψώνια μας τα κέρατα ταράνδου με κουδουνάκια που φορούσε ο Δημήτρης Γεράσιμος και τα οποία ξετρέλαναν την ταμία η οποία έσπευσε στην αποθήκη για να βρει τα κουτιά που με τόση λαχτάρα ζητούσε αυτός ο πονηρός τάρανδος- (του οποίου του ζουλούσε συχνά πυκνά την μύτη η μαμά για να είναι κόκκινη σαν του Ρούντολφ)!

Και ναι! Επιτέλους είχαμε τα κουτιά μας!!! Αφού έφαγα μόλις ένα μισάωρο να κόβω και να κολλάω, το σούπερ χαρτονένιο σπιτάκι μας ήταν έτοιμο για δημιουργία! Το έβαλα πάνω σε ένα μεγάλο πλαστικό τραπεζομάντηλο, έδωσα τέμπερες, πινέλα, μαρκαδόρους και κηρομπογιές και άφησα το μικράκι μου να δημιουργήσει όσο εγώ έκανα άλλες δουλειές και απολάμβανα την ησυχία και την προσήλωση του σε ότι έκανε! 

Το αφήσαμε να στεγνώσει για ένα βράδυ και το επόμενο πρωινό- αξημέρωτα αφού πόσο πια να κρατηθεί και αυτό το μικρό μαιμουδάκι που έχω υποψίες πως μάλλον αίμα ξωτικού κυλάει στις φλέβες του, αρχίσαμε τα στολίσματα! Μου έφερε όλα όσα ήθελε να κολλήσουμε στο σπιτάκι μας, μου ζήτησε τα παράθυρα και οι πόρτες να έχουν χερούλια και φυσικά ζήτησε να υπάρχει και το όνομα του γραμμένο- ενώ εννοείται πως τα φωτάκια με τις μπαταρίες μεταφέρθηκαν από το δωμάτιο του στην κουζίνα για να στολίσουν και αυτά το σπιτάκι του! 

Ακολουθώντας λοιπόν αυστηρά τις οδηγίες του, τον βοήθησα απλά να κολλήσουμε τις τσαχπινιές μας με σιλικόνη, να τοποθετήσουμε στρατηγικά τα φωτάκια- βάλαμε και μέσα φωτάκια για ακόμα περισσότερη μαγεία- και το υπέροχο σπιτάκι μας είναι έτοιμο! Σπιτάκι ξωτικών το ονομάζει τώρα και ανυπομονεί ακόμα περισσότερο για την έλευση του Δήσιμου- του δικού μας ξωτικού. 

Και το ξέρω πως έχει πολλές ατέλειες- μα ειλικρινά στα μάτια μου είναι τέλειο διότι το ζωγράφισε ολομόναχο το μαιμούδι μου και οι οδηγίες του για το στόλισμα με εξέπληξαν ευχάριστα. Τέλος, ήθελε να βάλει έξω το δεντράκι που του αγόρασε η γιαγιά του και τον Καρυοθραύστη που του πήρε η θεία μου και χώθηκε μέσα εκεί σχεδόν όλο το πρωί- μουρμουρίζοντας όμορφες ιστορίες, ανοίγοντας και κλείνοντας τα παράθυρα και ζωγραφίζοντας και τους μέσα τοίχους με τους μαρκαδόρους του, κολλώντας αυτοκόλλητα και μαζεύοντας σε ένα κουτάκι όλα όσα ήθελε να έχει μέσα σε αυτό! 

Πάμε να σας ξεναγήσω λοιπόν στο σπιτάκι ενός μικρού και μαιμουδένιου ξωτικού;;; 

Δεν ξέρω αν το προσέξατε μα από την σκεπή μας εμφανίζονται μικρά πονηρά ματάκια... Λέτε να είναι ξωτικά;;;; (ιδέα και αυτή του μικρού μου καλλιτέχνη...) 

Επίσης, έχουμε μαγικές χιονονιφάδες που αντανακλούν το φως του ήλιου και αν κοιτάξεις προσεκτικά μπορεί να δεις να καθρεφτίζονται τα μεγαλύτερα σου όνειρα... 

Έχουμε στεφάνι γιορτινό πάνω από την πόρτα μας και ένα χερούλι μαλακό και αφράτο για να μπορούν να σκαρφαλώνουν χωρίς φόβο τα μικρά μας ξωτικά... 

Αλλά και κουδουνάκι για να μας χτυπάει όποιος θέλει να ζήσει λίγη μαγεία.. 

Τα πον πον στην οροφή είναι και αυτά για πρακτικούς λόγους- μην πέφτουν τα ξωτικά όταν σκαρφαλώνουν, ενώ το στο πίσω στρογγυλό παράθυρο μας υπάρχει σκαρφαλωμένος ένας χιονάνθρωπος!

Έχουμε στολίσει φυσικά, ενώ είναι ξεκάθαρο σε ποιον ανήκει αυτό το παραμυθένιο σπιτάκι... 

Όταν τα παράθυρα είναι κλειστά- το σπίτι είναι απολύτως ασφαλές. Άλλωστε μας προστατεύει ο ξύλινος στρατιώτης. Υπάρχει όμως ένα κρυφό άνοιγμα στην κορυφή- στην σοφίτα του σπιτιού- όπου μπορεί το μικρό ξωτικό να παρατηρεί τα πάντα μέσα από τα πορτοκαλί μαγικά γυαλιά του που τον κάνουν αόρατο... 

Δυστυχώς, κανένας δεν επιτρέπεται να δει στο εσωτερικό του σπιτιού... Κρύβονται πολλά μυστικά που ο κόσμος δεν είναι έτοιμος να μάθει- έτσι μου σφύριξε κάποιο ξωτικό... Σσσσ.... σας αφήνω τώρα... Το μικρό ξωτικό μου κλείνει την πόρτα- είναι το συνθηματικό για να πάω να κρυφοκοιτάξω από το άνοιγμα της σοφίτας...