Πόσο πιο απλά θα ήταν όλα...

Μετά από μια "μάχη" που είχα σήμερα με το μαιμουδάκι- στην οποία βγήκα νικήτρια αλλά με σπασμένα ομολογουμένως τα νεύρα- σχετικά με την αναγκαιότητα να φάει το φαγητό του πριν "τσιμπίσει"  οτιδήποτε άλλο, καθόμαστε μονοιασμένοι στην κουζίνα και τρώει. 

Ταυτόχρονα μου κάνει τσαχπινιές και παρότι σπάνια το κάνω, τον ρωτάω: 

"Με αγαπάς;" 

Και κουνάει με εξαιρετική έμφαση αρνητικά το κεφάλι, πέρα δώθε, πολλές φορές κιόλας! 

Τον τσιμπάω και τον γαργαλάω λιγάκι κάνοντας την θιγμένη και η αλήθεια είναι πως είμαι λίγο... Παρόλα αυτά ξέρω πως είναι απλά ναζάκια και εγωισμοί και έτσι σε αντίθεση με αυτό που ήμουν έτοιμη να πω, ("Ούτε εγώ σε αγαπάω" και να κάνω και εγώ με την σειρά μου τα ναζάκια μου), υπερισχύει η ανιδιοτέλεια του μητρικού ένστικτου και ο φόβος πιθανών ψυχολογικών επιπτώσεων μιας τέτοιας κουβέντας, και του λέω: 

"Δεν πειράζει, εγώ σε αγαπάω. Πολύ. Και ξέρω πως και εσύ με αγαπάς ότι και αν λες" 

Χαμογέλασε αμυδρά και απλά συνέχισε τα δικά του. Και σκέφτηκα... 

Πόσο πιο εύκολη θα ήταν η ζωή μας αν σε κάθε σημαντική μας σχέση τηρούσαμε την ίδια στάση; Αν κοιτούσαμε πέρα από εγωισμούς, υπερηφάνεια, πιθανή κακή διάθεση, θιγμένα συναισθήματα και απλά... ήμασταν ειλικρινείς; 

Διότι η αγάπη δεν φεύγει. Δεν χάνεται. Δεν αλλάζει. Είναι εκεί. Την έχουμε ήδη χτίσει με τους ανθρώπους μας. Γιατί αφήνουμε όλα αυτά τα αλαζονικά και ιδιοτελή συναισθήματα να υπερισχύσουν πάνω από ένα τόσο απλό αλλά τόσο ουσιαστικό: 

"Δεν πειράζει. Εγώ σε αγαπώ. Και ξέρω ότι με αγαπάς και εσύ. Απλά ίσως όχι σήμερα. Όχι τώρα"  Και δίναμε και μια σφιχτή αγκαλιά...

Πόσο πιο απλά θα ήταν όλα...