Έβγαλες το παιδί στο κρύο;;;;;; Μέγα Έγκλημα!!!!!

Σήμερα το πρωί θύμωσα. Είχαμε το μάθημα μουσικής έκφρασης στο οποίο πάμε κάθε βδομάδα με τον Δημήτρη. Ο καιρός όμως ήταν απαίσιος, αρκετά κρύος και το κυριότερο βροχερός. Ωστόσο από τον πρώτο κιόλας χειμώνα του μαιμουδιού, όταν ήταν μόλις 3μιση μηνών, ποτέ δεν δίστασα να τον βγάλω έξω με οποιονδήποτε καιρό. Ακόμα και βράδυ που τον έπαιρνα μαζί στην εργασία μου δεν με απέτρεψε ούτε μια φορά ο καιρός να βγω από το σπίτι. (και τότε αν είχα ακούσει...αν είσαι μικρομανούλα θα ταυτιστείς σε αυτό το κείμενο...) 

Ντυνόμαστε πάντα πολύ καλά και ζεστά στα σωστά, κατ' εμε, σημεία- πόδια, στήθος, πλάτη, λαιμός και κεφάλι είναι αυτά στα οποία δίνω πιο πολύ σημασία- και μόλις μπαίνουμε σε κλειστό χώρο μένουμε πάντα με την πιο ελαφριά μπλουζίτσα μας. Σπάνια θα του φορέσω έστω και ζακέτα σε εσωτερικό χώρο εκτός και αν νιώθω ότι δεν είναι αρκετά ζεστός. Το ίδιο και στο αυτοκίνητο. Όσο ταλαιπωρία και αν είναι, στο καθισματάκι του θα μείνει μόνο με την μπλούζα του αφού με οτιδήποτε παραπάνω σίγουρα θα ιδρώσει. (Άλλωστε μπουφάν και παιδικό κάθισμα δεν πάνε παρέα). Σαν μωρό του φορούσα πάντα καλτσόν, (ναι υπάρχουν και σε αγορίστικα σχέδια- μην σοκάρεστε- το θέμα είναι να είναι ζεστά τα ποδαράκια του), και τώρα δεν διστάζω να του αφήσω την πυτζάμα μέσα από το παντελόνι αν ο καιρός το απαιτεί. Σκούφος, ζιβάγκο και κασκόλ είναι απαραίτητα και φυσικά το αγαπημένο μου μπουφάν είναι το αμάνικο αφού με ένα πολύ ζεστό φούτερ, (με γούνινη πχ επένδυση), τις περισσότερες μέρες στην Ελλάδα θα χρειαστεί μόνο αυτό σαν συμπλήρωμα, ίσα να είναι ζεστά πλάτη και στήθος. Βασικά να μην ιδρώσει και υπάρξει αυτή η διαφορά θερμοκρασίας. 

Πριν γεννήσω, όταν έψαχνα το καρότσι το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να είναι μικρό και ελαφρύ και να έχει οπωσδήποτε εξαρτήματα για κρύο και βροχή. Όταν λοιπόν προσθέσω στο καρότσι  την "ποδιά" και την διάφανη κουκούλα, ο Δημήτρης περνάει φίνα εκεί μέσα και δεν νιώθει απολύτως τίποτα. Αλλά ακόμη και με τα πόδια αν είμαστε, ή όταν τον είχα κολλημένο πάνω μου στο sling μέχρι σχεδόν ενός χρόνου, από την στιγμή που τηρηθούν όλα όσα έγραψα ήδη,  είναι σχεδόν απίθανο να κρυώσει το παιδί. Η δική μου εμπειρία αυτό με έμαθε. 

Τον έχω πάει εξήμισι μηνών στα χιόνια με κρύο και αέρα τόσο τσουχτερό εκείνη την ημέρα, και δεν έπαθε απολύτως τίποτα. Και δυόμιση χρόνια τώρα τα ίδια. Ο Δημήτρης δεν έχει αρρωστήσει με βήχα ή ακροαστικά ποτέ. Τρεις σχετικά υψηλούς πυρετούς που έκανε ήταν από ιώσεις που κόλλησε σε κλειστούς χώρους και ίσα η μυτούλα που μπορεί κατά διαστήματα να έχει λίγη καταρροή από τον παγωμένο αέρα που περνάει. 

Κατά τα άλλα περδίκι. Και το γάλα του το θέλει κρύο- από το ψυγείο- τα φρούτα για τους χυμούς του παγωμένα και σας λέω δεν έχει πάθει απολύτως τίποτα. Άλλωστε, εδώ που τα λέμε, δεν κάνει δα και τόσο κρύο στην Ελλάδα... Τα παιδιά δηλαδή σε Ρωσία, Καναδά και λοιπές πολύ πιο παγωμένες χώρες τι κάνουν; Μένουν εσώκλειστα; 

Για μένα, πιο επικίνδυνη είναι η πολύ η ζέστη διότι από αυτήν δύσκολα μπορείς να προστατευτείς, πόσο μάλλον ένα παιδί που εκ των πραγμάτων έχει πιο υψηλή θερμοκρασία από έναν ενήλικα και που δεν μπορεί να την προσαρμόσει σε απότομες αλλαγές. Ούτε που το σκεφτόμαστε το καλοκαίρι όταν  από τον καύσωνα μπούμε σε ένα κλειστό χώρο με full το air condition. Κι όμως είναι ο πιο εύκολος τρόπος να αρρωστήσεις. Θυμάμαι όταν τον γέννησα, αρχές Ιουλίου, την ίδια κιόλας μέρα τον άφησα με ένα εσώρουχο φορμάκι και είχα ανοιχτό το aircondition στους 27 βαθμούς στο χαμηλό σταθερά με μισάνοιχτη την πόρτα. Αλλιώς δυσανασχετούσε. Στις δέκα μέρες που τον πήγα στον παιδίατρο του φόρεσα μια όμορφη σαλοπέτα που μου είχαν πάρει, έτσι για να τον ντύσω όπως κάθε φρέσκια μανούλα και να καμαρώσω για το μικράκι μου. Ήταν όμως λίγο άβολο το ένιωθα. Όταν και ο παιδίατρος μου τόνισε πως καλύτερα να του φοράω ένα απλό εσώρουχο φορμάκι με τόση ζέστη άλλαξα εντελώς στάση. Έκτοτε με αφορά μόνο η άνεση του. Ακόμα και στην βάφτιση του, (3μιση μηνών), τον άλλαξα αμέσως πριν το τραπέζι και του φόρεσα τα κλασσικά ολόσωμα φορμάκια του για να κοιμηθεί άνετα, προκαλώντας εγκεφαλικά στον Αντρίκο τον φωτογράφο μας. 

Και επιστρέφω στο σήμερα. Που είχαμε το μάθημα μας και ακάθεκτοι βγήκαμε από το σπίτι για να πάμε. Μα τι έγκλημα! Στο δρόμο το 90% των ατόμων που συνάντησα και μας πρόσεξαν με κοίταξαν άκρως υποτιμητικά για την επιλογή μου να βγάλω έξω το παιδί με τέτοιο καιρό. Το αναγνωρίζω καλά το βλέμμα, το συναντάω δυόμιση χρόνια τώρα. Μια κυρία μάλιστα μου το τόνισε στην επιστροφή με πολύ ύφος. Και φυσικά κανένας μα κανένας δεν προσφέρθηκε να βοηθήσει στα απότομα πεζοδρόμια με τα λούκια βουλωμένα δημιουργώντας κανονική λίμνη για να περάσεις, αντίθετα κοιτούσαν χαιρέκακα για την επιλογή μου να κάνω το τραγικό "λάθος" να βγω από το σπίτι. 

Σε όλους εσάς λοιπόν που πάντα τόσο εύκολα κρίνετε και κατακρίνετε έχω να πω τα εξής: 

Κατ' αρχάς δεν γνωρίζετε αν επέλεξα να βγω έξω, μπορεί να μην είχα άλλη επιλογή. Στην δική μου περίπτωση δεν ισχύει, είμαι όμως σίγουρη ότι σε πολλές ισχύει. Αντί να με κατακρίνετε λοιπόν, θαυμάστε με. Διότι για να το κάνω αυτό, επιλέγω να ταλαιπωρηθώ εγώ και όχι το παιδί. Διαλέγω τον δύσκολο δρόμο και όχι τον εύκολο. Επιλέγω να μην χάσει το μικρό μου ένα μάθημα που λατρεύει και του προσφέρει πολλά. Έχω φροντίσει να έχω μαζί μου όλα όσα χρειάζεται για να είναι ευχαριστημένο, συνεπώς έχω κουβαλήσει ένα σωρό πράγματα τα οποία φόρτωσα στο αυτοκίνητο, τα ξεφόρτωσα και τα ξαναφόρτωσα- παρά τα τόσα μυικά μου προβλήματα- προκειμένου να χαρίσω μια έξοδο διαφορετική στο παιδί μου και άφθονη περιπέτεια. (γιατί στα δικά του μάτια αυτό είναι). Όταν δε, με έπιασε καταιγίδα και με κοιτούσατε με αποδοκιμασία, το παιδί μου ήταν ζεστό και στεγνό μέσα στο καρότσι του ενώ εγώ έγινα μούσκεμα μέχρι να βρω υπόστεγο για να περιμένω να κοπάσει.  Επίσης, ο λόγος που περπατούσα τόση απόσταση είναι διότι για να καταφέρω να προσφέρω αυτό το μάθημα στο παιδί μου- στο οποίο δεν γνωρίζατε καν ότι πήγαινα άλλωστε αλλά η κριτική- κριτική,  δεν μπορώ να σπαταλήσω λεφτά για να παρκάρω στο parking ακριβώς δίπλα στο κτίριο, για την ακρίβεια έχω στερηθεί δικές μου απολαύσεις προκειμένου να απολαμβάνω να βλέπω αυτόν να γεμίζει εικόνες και εμπειρίες. Διότι στην τελική επιλέγω να περνάω εγώ τον χρόνο μου με το παιδί μου παντού, πάντα και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. 

Όπως και τόσες ακόμα μανούλες. Το μάθημα και σήμερα ήταν πλήρες. Παρά τον καιρό. Υπάρχουμε λοιπόν πολλές "απαράδεκτες" μητέρες! Και μάλιστα κάποιες εργάζονται και παρόλα αυτά κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να ξεκλέψουν μια ώρα μέσα σε ένα εξαιρετικά γεμάτο και δύσκολο πρόγραμμα για να περάσουν αυτή την μια ποιοτική ώρα με το παιδί τους. Και επειδή μπορεί να βρέθηκαν και αυτές στον δρόμο σας και να στραβοκοιτάξατε και αυτές, σας λέω:  Την επόμενη φορά ξανασκεφτείτε το...  

Γιατί το πρόβλημα στην ουσία είναι δικό σας. Οπότε στραβοκοιτάξτε λίγο,  αν το χρειάζεστε, τον καθρέφτη σας. 

(για όλες εσάς τις μανούλες που σας έχουν στραβοκοιτάξει για οποιοδήποτε λόγο. Επειδή θηλάζετε, επειδή δίνετε μπουκάλι, επειδή εργάζεστε, επειδή δεν εργάζεστε, επειδή γεννήσατε φυσιολογικά, επειδή κάνατε καισαρική, επειδή κρατάτε το μωρό σας αγκαλιά, επειδή το έχετε στο καρότσι, επειδή απλά γίνατε μητέρα και έχουν όλοι άποψη).