Μια συλλογή από χαρτομάντιλα, ένας τσακωμός με την αδελφή μου και πάντα το μαιμουδάκι!!

Όταν ήμουν μικρή, πολύ μικρή, έκανα συλλογή από χαρτομάντιλα. Ξέρετε αυτά με τα υπέροχα σχέδια που ένα πακέτο με δέκα τεμάχια κοστίζει όσα τα δέκα λευκά πακέτα των δέκα τεμαχίων! Αφού είχα που είχα θέμα με την μύτη μου λόγω αλλεργιών, αφού κουβαλούσα που κουβαλούσα πάντα μαζί μου χαρτομάντιλα, (και vix και liposan αλλά αυτά είναι μια άλλη ιστορία!), είχα αποφασίσει να το κάνω με στυλ. 

Έτσι, το ένα χαρτομάντιλο από κάθε πακέτο το έβαζα προσεκτικά μέσα σε ένα άλμπουμ φωτογραφιών. Είχα βάλει στόχο να το γεμίσω- τουτέστιν 200 χαρτομάντιλα. Η αδελφή μου που τρελαίνεται για κάθε τι τέτοιο ανούσιο με το οποίο καταλήγεις να έχεις μια αποθήκη πράγματα, με στήριξε πολύ σε αυτή μου την προσπάθεια, φέρνοντας μου κάθε  λογής περίεργο χαρτομάντιλο που έβρισκε. 

Τα χρόνια περνούσαν, η συλλογή σχεδόν ολοκληρώθηκε, (160 παρακαλώ!) και είναι τώρα αρκετά χρόνια που το άλμπουμ αλλάζει κατοικία. Από το δωμάτιο μου, πήγε στην σοφίτα όπου έμενα ως ελεύθερο πουλί, (!), από την σοφίτα στο σπίτι μας και φέτος στο τελευταίο ξεσκαρτάρισμα που κάνω κάθε χρόνο ήμουν σχεδόν έτοιμη να το πετάξω. Δεν σήμαινε και τίποτα για μένα πια, άσε που μου έπιανε και πολύ χώρο στην βιβλιοθήκη... 

Την γλύτωσε όμως σκεπτόμενη να κάνω τουλάχιστον μια ανάρτηση αναμνηστική. Την Πρωτοχρονιά λοιπόν κουβεντιάζω με έναν φίλο που κάνει συλλογή από δίσκους rock και metal, ο οποίος μου αναλύει όλη αυτή την πώρωση και το πάθος ατόμων που συλλέγουν κάτι συγκεκριμένο. Φέρνω από την βιβλιοθήκη τους αγαπημένους μου δίσκους του Elvis- δώρο της αδελφής μου που σημαίνει πολλά για μένα- μου προτείνει να τους αγοράσει, η αδελφή μου που είναι παρούσα και ανίκανη να αποχωριστεί έστω και χνούδι από την μπλούζα της, γίνεται κίτρινη σαν το λεμόνι μέχρι να διαπιστώσει πως κουβεντιάζω χάριν ενημέρωσης και πως δεν ενδιαφέρομαι να πουλήσω τους δίσκους. Η συζήτηση πάει τελικά και στα χαρτομάντιλα. (Θεέ μου, τρεις παράγραφοι και στο θέμα δεν έχω μπει ακόμη!). 

Ενημερώνομαι λοιπόν πως για αυτή η συλλογή μπορώ να βρω κάποιον που να ενδιαφέρεται στο διαδίκτυο. Να με πληρώσει αληθινά λεφτά; ρωτάω και δεν το σκέφτομαι καν! Βρες μου έναν σε παρακαλώ, του λέω! 

Η αδελφή μου έξαλλη. Και γιατί να πουλήσω κάτι που έκανα τόσο κόπο να μαζέψω. Γιατί δεν σκέφτομαι το μέλλον μήπως και τα θέλει η κόρη μου. (που δεν έχω!) Και στην τελική πως μπορώ να αποχωρίζομαι τόσο εύκολα πράγματα, δεν με καταλαβαίνει. Καταλήγουμε σε θεατρικό καβγά όπου εγώ λέω πως αποχωρίστηκα άλλα και άλλα πολύ πιο σημαντικά δεν σκοτίστηκα για 200 χαρτομάντιλα και την αδελφή μου να μου παίρνει τους υπόλοιπους δίσκους μου rock, δήθεν και καλά να τους ακούσει στο πικ απ της μητέρας μου μα ξέρω πολύ καλά πως τους "ασφάλισε" στην αποθήκη της μην τυχόν και προβώ στην τραγική κίνηση να τους πουλήσω! 

Νευρίασα τόσο πολύ που της είπα πως θα της τα κάνω τα χαρτομάντιλα κορνίζα να τα κρεμάσει στο σαλόνι της- και το κακό με εμένα είναι πως άπαξ και πω κάτι δύσκολα το ξεχνάω, πρέπει απλά να το κάνω- άλλωστε είπαμε είμαι κομματάκι εμμονική.  

Αφού το σκέφτηκα καλά και θέλοντας να είναι ένα πλήρως ανακυκλωμένο diy δώρο, αλλά όχι δικό της τελικά μας της ανιψούλας μου που θέλω να πιστεύω πως δεν θα μαζεύει ακόμα και τα χαρτάκια από τις τσίχλες, (!), έκανα τα εξής:

Πήρα από το παιδικό μου δωμάτιο την αγαπημένη μου αφίσα των εφηβικών μου χρόνων με την αγαπημένη μου ταινία όλων των εποχών, (αλλά πρωτίστως του βιβλίου, και την έβγαλα από την κορνίζα της την οποία σκόπευα και να χρησιμοποιήσω για το project μου. 

Έβγαλα όλα τα χαρτομάντιλα από το άλμπουμ και ξεχώρισα αυτά που ήθελα να βάλω του ποντικιού. Άρχισα να τα τοποθετώ στην κορνίζα, και αφού τελειοποίησα το pattern, (χρειάστηκε να κόψω και μερικά για να γεμίσω όλα τα κενά), ξεκίνησα να τα κολλάω με λίγη κόλλα σε στικ  ώστε να μην κουνηθούν όταν θα τοποθετούσα το τζάμι. Έγραψα και μια αφιέρωση στο ποντικάκι μου, και τόσο απλά ένα δώρο μεγάλης αξίας, τόσο συναισθηματικής όσο και χρηματικής αφού έμαθα πως αυτά τα χαρτομάντιλα θα μπορούσα να τα πουλήσω για περίπου 160 ευρώ! Χαχα, ένα δώρο 160 ευρώ λοιπόν!! ;-) 

Το τύλιξα όμορφα, όμορφα και αναμένω να της το δώσω μεθαύριο στο μικρό παρτάκι που της διοργανώνω ανήμερα τα γενέθλια της- το επίσημο το κάνει  η μαμά της  Κυριακή λόγω της μεγάλης λίστας καλεσμένων- αφού φυσικά την προσκάλεσα και επίσημα αφήνοντας μια τσαχπινιά έξω από την πόρτα της... 

(ανάρτηση για το super cute μπαλονάκι, σύντομα!) 

Το πρόβλημα είναι άλλο... Ανάμεσα στα τόσα χαρτομάντιλα είδα και δυο με μαιμουδάκια και εφόσον είχε και αρκετά με 'αγορίστικο" θέμα, μου μπήκε η ιδέα στο μυαλό να φτιάξω ένα μικρό καδράκι, τιμής ένεκεν, και για το δωμάτιο του Δημήτρη! Διάλεξα λοιπόν άλλο ένα από το δωμάτιο μου που μου είχε κάνει δώρο η λατρεμένη μου αδελφή, (γιατί από πάντα αγαπιόμασταν, χιχι!), επέλεξα τα χαρτομάντιλα και voila το αποτέλεσμα...

Η αλήθεια είναι πως το διασκέδασα. Και χάρηκα που βρήκαν μια δεύτερη ευκαιρία αυτά τα χαρτομάντιλα που δεν σήμαιναν πλέον τίποτα για μένα. Έχω ξεχωρίσει και καμιά εικοσαριά με χριστουγεννιάτικο θέμα, με τα οποία σκοπεύω να φτιάξω κάτι ανάλογο για εποχική διακόσμηση... 

Για δες τελικά που μια διαφωνία με την αδελφή μου, η γλώσσα μου που λέει καλά καλά και μετά το μυαλό μου που πρέπει να πράξει κιόλας, και μια εφηβική συλλογή κατέληξαν σε μια όμορφη διακόσμηση. 

(Μην της το πείτε όμως, ναι;)