Ο δικός μου μοναδικός πατέρας...

Για τον τρελό, παλαβό και σούπερ ήρωα πατέρα μου έχω ξαναγράψει.  Άλλωστε πάντα ήμουν το κοριτσάκι του μπαμπά, κρυφό δεν το έχω. 

Είναι όμως που σήμερα με κόλλησε με αυτό που σκέφτηκε για το προστατευτικό κάγκελο στο κρεβάτι του μικρού. Είναι που ποτέ δεν παύει να με εκπλήσσει. 

Ο πατέρας μου λοιπόν δουλεύει από μικρό παιδί. Όταν λέμε όμως μικρό, εννοούμε ακριβώς αυτό. Μικρό παιδί. Έντεκα χρονών κουβαλούσε πάγο στην Αθήνα από σπίτι σε σπίτι μέσα στα χαράματα για τα τότε ψυγεία. Μετά δούλεψε σε ξυλουργό, σε ηλεκτρολόγο, σε συγκόλληση και σίγουρα ξεχνάω και άλλα. Δούλεψε στον Σαρακάκη και ήταν ο αρχιμάστορας του στα λεωφορεία σε ηλικία μόλις 16 χρόνων. Στην ίδια ηλικία βγήκε πρωταθλητής Ελλάδος σε αγώνες μηχανής moto cross όπου έπαιρνε μέρος φανατικά, μέχρι που σε έναν αγώνα βγήκε σε μια στροφή από τον δρόμο, του μπήκε το τιμόνι από την μια μεριά δίπλα στο στομάχι και βγήκε από την άλλη και παρόλα αυτά έζησε. (από θαύμα αν με ρωτάς). 

Ο πατέρας μου στα 17 του ξεκίνησε το μακρινό ταξίδι της ξενιτιάς, φεύγοντας πρώτα από την Κρήτη και έπειτα από την Αθήνα για να πάει να σπουδάσει στην Αφρική με την βοήθεια του μεγάλου του αδελφού. Η βοήθεια αυτή δεν ήρθε ποτέ, και παρότι σπούδασε ένα εξάμηνο μηχανολόγος μηχανικός, η ζωή δεν έβγαινε και κάπως έτσι τα όνειρα των σπουδών ναυάγησαν και ξεκίνησε η περιπετειώδης ζωή του στην Μαύρη Ήπειρο. 

Ορυχεία, μπανανοφυτείες, συγκολλητής σε κατασκευή γέφυρας όπου κρέμονταν κυριολεκτικά στον αέρα- είναι μερικές μόνο από τις δουλειές που έκανε. Πυροβολισμοί, εργατικά ατυχήματα, τεχνολογικές καινοτομίες είναι μόνο μερικά από τα γεγονότα που βίωσε μπροστά στα μάτια του. Ταξίδεψε παντού στην Αφρική, εργάστηκε παντού, μέχρι που έμεινε για μερικούς μήνες σε καταυλισμό φυλής μαύρων μέσα στα δάση της Ουγκάντα. Οι καλύτεροι του φίλοι ήταν και είναι οι άνθρωποι αυτοί που γνώρισε τότε. Κόντεψε για μια ακόμη φορά να πεθάνει όταν επιχείρησε να περάσει ορμητικό ποταμό με το αυτοκίνητο. Κόντεψε να τον σκοτώσουν όταν πέρασε σύνορα απαγορευμένα και έκανε η αστυνομία έλεγχο για όπλα στο αυτοκίνητο μα ποτέ δεν τα βρήκε. Όπλο υπήρχε, αφού είχε άδεια οπλοκατοχής, ο πατέρας μου όμως το είχε κρύψει εξαιρετικά καλά. Αλλιώς θα ήταν νεκρός. Ο πατέρας μου παζάρεψε το πέρασμα του αυτό από τα σύνορα με τσιγάρα και ξύλινες κατασκευές που είχε φορτώσει το αμάξι κατά την διάρκεια του "παράλογου" αυτού ταξιδιού του. 

Ο πατέρας μου ξέχασε μεμιάς τον αλήτικο εαυτό του όταν σε ένα ταξίδι αναψυχής στην Ελλάδα, η μητέρα μου του σέρβιρε την πορτοκαλάδα στο σπίτι μιας ξαδέλφης του. Πάντα μας έλεγε πως ξεκινώντας να την κοιτάει από κάτω προς το πάνω- βλέποντας πρώτα την μίνι φούστα της και καταλήγοντας στο αγγελικό πρόσωπο της- σκέφτηκε πως αυτή ή πολύ Παναγία είναι, ή πολύ άτιμο θηλυκό... "¨Τι ήταν τελικά μπαμπά, τι ήταν;;" ρωτούσαμε όλο αγωνία εμείς και ας ξέραμε την απάντηση... 'Άτιμο θηλυκό!" έλεγε! Και μάλλον άδικο δεν είχε αφού τρεις μήνες μετά ήταν παντρεμένοι και ξενιτεμένοι μαζί στην Νότιο Αφρική. 

Μόλις στα 27 του λοιπόν,  ο πατέρας μου έγινε για πρώτη φορά μπαμπάς. Και καθόλου δεν του άρεσε η Σουλτάνα λέει όταν την πρωτοείδε, μα ο πατέρας μου ήταν πάντα αντισυμβατικός και σε εκείνα τα χρόνια ήταν μέσα στον τοκετό. Πως να του αρέσει; Σε μένα που ήταν συνηθισμένος στο θέαμα, λέει ήμουν το πιο όμορφο μωρό που είχε δει ποτέ στην ζωή του! (ψέμματα, μην τον πιστεύετε, τερατάκι ήμουν, την Σουλτάνα δεν την έφτανα!) 

Ο πατέρας μου λοιπόν, μετά σοβαρεύτηκε. Και έγινε επιχειρηματίας. Μανάβικο,  fish and chips και mini market ήταν οι επιχειρήσεις που πέρασαν με επιτυχία από τα χέρια του, τα δέκα χρόνια που έζησαν με την μητέρα μου Αφρική, πριν αυτό το "άτιμο θηλυκό" τον πείσει να γυρίσουν και πάλι σε πάτρια εδάφη. 

Στην Ελλάδα και πάλι με τρία container πράγματα και τετραμελή οικογένεια να φροντίσει. Ανοίγει εστιατόριο πιτσαρία και γίνεται έτσι από το πουθενά ο καλύτερος. Γιατί; Γιατί έτσι ξέρει. Ότι πιάνει στα χέρια του να το κάνει χρυσό. Επιχείρηση δεν άλλαξε ξανά. Μα καταπιάστηκε με τα πάντα προσπαθώντας να χαλιναγωγήσει το ανήσυχο πνεύμα του και την δημιουργικότητα του. Έφτιαξε δύο μαγαζιά, το ένα από το μηδέν- σχεδόν τα πάντα μόνος. Θες ψευδοοροφές, θες πλακάκια, θες χαγιάτια, ντουλάπια, ενυδρεία, κάγκελα, ξυλόφουρνο και ντουλάπες; Θες βαψίματα, μερεμέτια, κορνίζες, έργα τέχνης με ψιφιδωτό; θες συντριβάνια, καταρράκτη, τραπέζια, καρέκλες, συρώμενες σίτες για τα παράθυρα; Θες διώροφο κρεβάτι που να μοιάζει με σπίτι; 

Θα τα έχεις! Δεν υπάρχει μέρος να κοιτάξω στο σπίτι και το μαγαζί που να μην βλέπω παντού κάτι που να έχει φτιάξει ο πατέρας μου. 

Αυτή την στιγμή λοιπόν ο πατέρας μου, στα 67 του χρόνια- που μόλις προχτές γιορτάσαμε με μεταμεσονύκτιο prive πάρτι- βάζει κάτω σε ενέργεια και δύναμη τους τριαντάρηδες. Ο πατέρας μου δουλεύει non stop όλη μέρα και ότι και αν του ζητήσεις- όχι δεν θα σου πει. Ή μάλλον λάθος. Θα πει όχι, θα σε βρίσει, θα σου πει πως έχει και άλλα πράγματα να κάνει στην ζωή του, να βγάλει την γυναικάρα του βόλτα και αλλά τέτοια κουλά και μετά την επόμενη μέρα θα το έχεις ήδη έξω από την πόρτα σου. Ο πατέρας μου έχει υποστεί πέντε ισχαιμικά επεισόδια που τα μάθαμε εκ των υστέρων σε εξετάσεις ρουτίνας- δεν είχαμε καταλάβει τίποτα. Σώθηκε και από αυτά. Ο πατέρας μου μπορεί να μην νοιάζεται καθόλου για τα πρέπει και το φαίνεσθαι και μερικές φορές να το παρακάνει, μια η καρδιά του είναι από χρυσάφι. 

Ο πατέρας μου είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να με οδηγήσει στην τρέλα σε καυγά. Είναι ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο όσο περνάνε τα χρόνια τσακώνομαι όλο και πιο θεαματικά. Είναι ο πιο πεισματάρης και ξερόλας άνθρωπος που έχω γνωρίσει στην ζωή μου. Και αυτό είναι άκρως εκνευριστικό. 

Ο πατέρας μου όμως είναι ο άνθρωπος για τον οποίο δεν θα σε αφήσω να πεις κουβέντα. Είναι ο άνθρωπος που έβαλε όλα τα δικά του θέλω στην άκρη για τα δικά μας. Και δεν του το συγχωρώ αυτό. Ταυτόχρονα όμως τον ευχαριστώ για αυτό. Ο πατέρας μου, μου έξυνε πάντα την πλάτη τα βράδια με τα τεράστια γδαρμένα χέρια του που πάντα θα μύριζαν γράσο. Ο πατέρας μου δεν με έπαιρνε πάντα από το σχολείο, μα όταν το έκανε, κατέβαινε από την μηχανή, με περίμενε στο κάτω μέρος της σκάλας με ανοιχτή αγκαλιά και με παρότρυνε να κατέβω τα μαρμάρινα "κάγκελα" σαν τσουλήθρα για να πέσω στην αγκαλιά του. Ο πατέρας μου δεν άφηνε αρσενικό να με πλησιάσει σε απόσταση ούτε καν ασφαλείας μέχρι τα 15 μου. (που αποφάσισε πως δεν γίνεται και αλλιώς- μα τους είχε σε πολύ στενή παρακολούθηση!) Με αποκαλεί πολυεργαλείο και τρελαίνομαι! Ο πατέρας μου είναι ο μόνος πεθερός στον κόσμο που αποκαλεί τον γαμπρό του ήρωα και πως είναι ο πιο τυχερός μπαμπάς του κόσμου που βρήκε η κόρη του τέτοιον άντρα. Ο πατέρας μου είναι και αυτός που με σταμάτησε ενώ περπατούσα προς τον Παναγιώτη την μέρα του γάμου μας, στην μέση του διαδρόμου στο προαύλιο της εκκλησίας, ώστε να με ρωτήσει αν είμαι σίγουρη και πως αν άλλαξα γνώμη τώρα είναι η ώρα να το σκάσουμε!! Ο πατέρας μου παρότι δεν χορεύει- πια- όταν στον γάμο μου τον οδήγησα σε χορό έκπληξη μετά τον χορό με τον Παναγιώτη κάτω από τους στίχους του τραγουδιού της Dolly Parton "Daddy's hands", δεν δίστασε στιγμή και με χόρεψε σαν πριγκίπισσα. 

Ναι ο πατέρας μου είναι θεότρελος. Και δεν την παλεύω και πολλές ώρες μαζί του. Γιατί θα προκύψει τσακωμός και θα σφαχτούμε. Δεν την παλεύω όμως και πολλές... μέρες μακρυά του. Γιατί κάτι σαν να μου λείπει. Ένα κομμάτι αυτού του τρελού,   αντισυμβατικού και ξερόλα εαυτού μου που έχω πάρει από αυτόν. 

Και ναι, αυτό το παραλήρημα προέκυψε από ένα και μόνο προστατευτικό κάγκελο. Γιατί έτσι είμαστε εμείς. Υπερβολικοί και συναισθηματίες...