Η μέρα που μπήκαν στην ζωή μας η Γιώτα, ο χορός και το τραγούδι....

Σήμερα είχαμε το τελευταίο μας εργαστήρι μουσικής έκφρασης. Και πολύ συγκινήθηκα. Ενώ δεν το περίμενα. Και δεν ξέρω γιατί δεν το περίμενα, αφού πολλές φορές έχω συγκινηθεί και κατά την διάρκεια των μαθημάτων. 

Σε αυτό το μάθημα λοιπόν, πήγα για πρώτη φορά τον Οκτώβριο. Το μαιμούδι ήταν ηλικιακά οριακά για το συγκεκριμένο group- στο οποίο συμμετέχουν και οι μαμάδες- και δεν έχετε ιδέα πόσο στεναχωριέμαι που δεν είχα μάθει νωρίτερα για αυτό. Θα είχα πάρει το μωρό από το sling ακόμα και ας μην ήμουν στο ηλικιακό πλαίσιο. (12 μηνών- 2.5 ετών) Θα είχα πάει για μένα! Τόσο πολύ απόλαυσα αυτό το μάθημα. 

Μέσα λοιπόν από αυτοσχέδια τραγούδια και μη, μέσα από την χρήση μουσικών οργάνων, του σώματος μας, της φωνής μας μα και της σιωπής μας, έμαθα τόσα, μα τόσα πολλά... 

Έμαθα να συνυπάρχω με το παιδί μου σε μια δραστηριότητα και να μην προσπαθώ να του επιβάλω τον "δικό" μου τρόπο εκτέλεσης της. Έμαθα πως αν εγώ λειτουργώ με αυτοπεποίθηση, θα λειτουργήσει και αυτός με αυτοπεποίθηση. Έμαθα να μην διστάζω να βγάλω προς τα έξω την εσωτερική μου φωνή- όσο "γελοία"¨και αν νομίζω ότι ακούγεται. Έμαθα να επικοινωνώ με το παιδί μου χωρίς λόγια. Έμαθα να έχω εμπιστοσύνη στο παιδί μου και να πιστεύω πως θα κάνει κάτι χωρίς να του το ζητήσω απαραίτητα. Έμαθα να δίνω τον λόγο σε έναν άλλο άνθρωπο όσον αφορά το παιδί μου- να εμπιστεύομαι την κρίση του σε αυτό που θέλει να επιτύχει. Έμαθα να είμαι και πάλι παιδί, κατά συνέπεια έμαθα να παίζω με το παιδί μου χωρίς να φοβάμαι πως αν μιλήσω ακαταλαβίστικα ή απλά τσιρίξω μαζί του στο παιχνίδι θα χάσω έστω και ελάχιστο από τον σεβασμό που καλλιεργείται σιγά σιγά απέναντι μου. Μα το πιο σημαντικό που έμαθα είναι πως έχω κάθε δικαίωμα να διεκδικώ και για μένα. Για αυτά που θέλω εγώ. 

Για μένα- που πέρασα τόσα πολλά για να έχω στην ζωή μου αυτό το παιδί- αυτό δεν ήταν και ούτε είναι αυτονόητο. Εξακολουθώ να βλέπω την ζωή πολύ ροζ και να εστιάζω στα θετικά παρά στα αρνητικά, μιας και έχω ζήσει στο πετσί μου να θες όσο τίποτα στον κόσμο να ζήσεις την μητρότητα full extra και ας μην ξαναξεκουραστείς ποτέ- (το εννοώ!), όμως το να διεκδικώ πχ λίγο χρόνο το πρωί να πιω το καφέ μου βάζοντας σε αναμονή τα θέλω του μικρού- εφόσον δεν επείγουν- για μένα δεν υπήρχε σαν επιλογή πριν από αυτό το μάθημα. Και πόσο καλό έκανε και στους δυο μας αυτή μου η απαίτηση...

Τι έμαθε ο Δημήτρης Γεράσιμος μέσα από όλα αυτά; Έμαθε τα ίδια με μένα μα από την δική του πλευρά. Έμαθε να υπάρχει και να συνυπάρχει μέσα σε μια συγκεκριμένη ομάδα ακολουθώντας τους "κανόνες" της χωρίς αυτοί να επιβάλλονται... Πόσο σπουδαίο είναι αυτό; Παρά μόνο παρατηρώντας και επιλέγοντας να κάνει το ίδιο... Έμαθε να ακολουθεί την μουσική, να δίνει και να παίρνει, να διαλέγει και να επιστρέφει ότι δεν του ανήκει. Έμαθε πως η παρουσία του μπορεί να είναι σημαντική και έξω από την οικογένεια. Έμαθε πως η μαμά μπορεί να είναι πολύ αστεία και πως είναι εκεί για αυτόν χωρίς όμως να επιβάλει την παρουσία της. 

Και όλα αυτά μας τα πρόσφερε ένα πλάσμα αιθέριο και ευγενικό. Αστείο μα και σοβαρό. Ένα πλάσμα ευαίσθητο μα και δυναμικό. Η Γιώτα ήταν η δασκάλα μας και την λάτρεψα από την πρώτη στιγμή που την είδα με τα πολύχρωμα ρούχα της και το πλατύ και ευγενικό χαμόγελο της. 

Την λάτρεψα γιατί δεν βαρέθηκα ούτε στιγμή στο μάθημα της. Γιατί ένα χρόνο δεν έπαψε να με εκπλήσσει. Γιατί με έκανε να γελάσω πολύ μα και να συγκινηθώ πολύ. Γιατί έπιανε την ψυχολογία του καθενός στον αέρα και δρούσε αναλόγως. Γιατί σε μια άτυχη στιγμή που είχα στο μάθημα της, φέρθηκε άψογα μου είπε τα σωστά λόγια και μου χάρισε την πιο "αγωνιστική" αγκαλιά. Μα πιο πολύ από όλα την λάτρεψα γιατί προσέγγισε το παιδί μου με σεβασμό, διακριτικότητα, ευγένεια και αγνή αγάπη κάνοντας τον με την σειρά του να την λατρέψει και αυτός και να θέλει στο σπίτι να κάνει ότι και η "δική του κυρία". 

Σήμερα λοιπόν, προς τιμήν του τελευταίου εργαστηρίου,  ζωγραφίσαμε δυο μπλούζες. Ακούγοντας την φωνή της Γιώτας σε ένα ακόμα υπέροχο και συγκινητικό αυτοσχέδιο τραγούδι, και αφήνοντας τα παιδιά μας εντελώς ελεύθερα να δημιουργήσουν και να κάνουμε και εμείς το ίδιο σιωπηλά ακριβώς δίπλα τους- είχα κολλήσει τόσο πολύ από την συγκίνηση που μόνο αυτό μπορούσα να σκεφτώ... "Πάντα μετά την καταιγίδα ακολουθεί το ουράνιο τόξο". Και αυτό ζωγράφισα στην δική μου μπλούζα. Και αφού ο Δημήτρης τελείωσε την δική του, ζητώντας μου να του προσθέσω το όνομα του, γύρισε και μου είπε: "Είναι πολύ ωραία η μπλούζα σου μαμά". Για να γίνει λοιπόν ακόμα πιο ωραία του ζήτησα να την ζωγραφίσει και αυτός. Μόνο τότε θα ήταν ολοκληρωμένη. Και πραγματικά... Δεν θα μπορούσε να συμπληρώσει η μια την άλλη καλύτερα... 

Ακόμα και σήμερα όμως η Γιώτα με έβαλε σε σκέψεις... Σε μια μουσική άσκηση μας ζήτησε να πούμε η καθεμία ελεύθερα την πρώτη λέξη που έρχεται στο μυαλό μας όταν σκεφτόμαστε το παιδί μας. Πρώτη από όλες φώναξα: "Ουράνιο τόξο!" Όταν όμως μετά μας ζήτησε να κάνουμε το ίδιο για τον εαυτό μας ως μανούλες, κόλλησα... Γιατί δεν είχα έτοιμη την λέξη; Γιατί άργησα; Γιατί είχα ένα τεράστιο κενό στο μυαλό μου; 

Μια άλλη μανούλα, η γλυκιά μου Τζωρτζίνα, φώναξε- πρώτη νομίζω: "Αγάπη". Και πόσο δίκιο είχε... Αυτό είναι η μάνα. Αγάπη. Καθαρή, παθιασμένη, ανιδιοτελής. Αγάπη που μπορεί να κινήσει βουνά. Αγάπη που μπορεί να αντέξει τα πάντα. Βράχος. Να λοιπόν και η δική μου λέξη. Σε ευχαριστώ Τζωρτζίνα που μου την ενέπνευσες... 

Για όλες αυτές λοιπόν τις μανούλες που γνώρισα αυτόν τον χρόνο και η καθεμία με ενέπνευσε διαφορετικά.... τα ονόματα των οποίων δεν τα γνωρίζω όλα. Γνωρίζω όμως των παιδιών... Και μέσω αυτών θα μιλήσω... (με εντελώς τυχαία σειρά- όχι ότι γνωρίζουν καν την ύπαρξη αυτού του μπλογκ- όμως τα νιώθω και θα τα πω, όπως κάνω πάντα άλλωστε!)

Για την πάντα χαμογελαστή μαμά του Σπύρου. Για τον Σπύρο που είχε πάντα το πιο όμορφο βλέμμα έκπληξης και σου χαμογελούσε τόσο γλυκά και απρόσμενα. 

Για την γλυκιά μαμά της Αλεξάνδρας. Για την Αλεξάνδρα που είχε την πιο διακριτική και φινετσάτη παρουσία. 

Για την μαμά της Δήμητρας, αδελφικής μου φίλης. Για την Δήμητρα που απολάμβανε τόσο πολύ τον χρόνο με την μαμά της. 

Για την γαλήνια και πανέμορφη μαμά του Μάξιμου. Για τον Μάξιμο και τα επικά του κλάματα που επισκίαζαν κάθε τι άλλο, μα και τα μοναδικά του χαμόγελα. 

Για την- ήρεμη δύναμη- μαμά της Ζωής και του Αλέξη. Για την Ζωή που ήταν η χαρά της ζωής πάντα. Για τον Αλέξη, το μπεμπάκι που μπουσουλούσε ανάμεσα στα πόδια μας και χαμογελούσε δίχως δισταγμό. 

Για την μαμά της Χρύσας που έτρεχε μα πάντα προλάβαινε. Για την Χρύσα που πάντα είχε απορίες, που πάντα είχε τις απαντήσεις, που πάντα ήξερε τα πάντα για όλους! 

Για την κούκλα, δυναμική  και πάντα μέσα σε όλα μαμά της Άννας Μαρίας και της μπουμπούς. Για την Άννα Μαρία που πάντα έτρεχε κακαρίζοντας έξω από τον κύκλο. Για την μπουμπού που τόση μυρωδιά Θεού έφερε στην παρέα μας. 

Για την διακριτικά δυναμική και πάντα χαμογελαστή μαμά της Μελίνας. Για την γλυκύτατη Μελίνα που πάντα καθόταν στην μέση του κύκλου. 

Για την χαμογελαστή  μαμά του Ραφαήλ. Για τον τόσο ήρεμο και γλυκό Ραφαήλ. 

Για την γλυκιά μαμά της Μαρίας. Για την ακόμα πιο γλυκιά Μαρία. 

Για το τόσο γλυκό και πανέμορφο εκείνο κοριτσάκι που έριξα κάτω εκείνη την άτυχη για μένα μέρα, που αδυνατώ να θυμηθώ το όνομα της.... Για την μαμά της που ήταν πάντα τόσο γλυκιά και χαμογελαστή. 

Και για μερικές ακόμα που ίσως ήρθαν περιστασιακά και ξέχασα πια... 

Μα πιο πολύ από όλα για την Γιώτα. Που με έκανε ακόμα καλύτερη μαμά. 

Γιώτα μου, το δωράκι μας ήταν πολύ μικρό μπροστά σε όλα όσα μας έκανες δώρο εσύ... 

Τι μας προτείνεις για του χρόνου;