Ακούω τους Χαιρετισμούς, που γίνονται κεκλεισμένων των θυρών, από την τηλεόραση ενώ γράφω αυτή την ούτως ή άλλως φορτισμένη κατάθεση ψυχής- και ο κόμπος στο λαιμό είναι διπλός.
Είμαι τρομερά συνδεδεμένη με τους Χαιρετισμούς. Διάβαζα ένα απόσπασμα καθημερινά όσο ήμουν έγκυος στον Δημήτρη Γεράσιμο και σας ορκίζομαι πως με έναν ακατανόητο μα άκρως αληθινό τρόπο ένιωθα διαρκώς στην παρουσία της Παναγίας μας πάντα στο πλευρό μου- μάλιστα στα δεξιά μου. Δεν ξέρω γιατί.
Τεράστια η δύναμη που μου έδινε μέχρι να γεννήσω το μεγάλο μου θαύμα. Παρότι ωστόσο ο Δημήτρης Γεράσιμος είναι έξι χρονών, εγώ έγινα πρώτη φορά μητέρα πριν δέκα χρόνια σαν σήμερα. Σχεδόν ξημερώματα ήταν όταν γέννησα το πρώτο μου παιδί, την κόρη μου, τοσοδούλα και ήδη νεκρή από τις άγριες και πρόωρες συσπάσεις στις αρχές του έβδομου μήνα.
Βλέπετε η κόρη μου έπασχε από αχονδροπλασία, σύνδρομο Turner και άλλα παθολογικά θέματα τα οποία σε συνδυασμό με τεράστιο πρόβλημα που είχα στον πλακούντα δεν της επέτρεψαν να μεγαλώσει παραπάνω από περίπου 400 γρ. Το έχω ξαναπεί και δεν θα κουραστώ να το λέω, από όλα τα παιδιά μου η πιο αδικημένη είναι η κόρη μου. Λες και δεν πέρασε ποτέ από αυτή την γη, λες και δεν μεγάλωσε για εφτά μήνες μέσα στην κοιλιά μου, λες και δεν ήταν ένα ανθρωπάκι παρά μόνο μια κακή χρωμοσωματική ανωμαλία, λες και δεν πόνεσα όσο την γεννούσα φυσιολογικά. Τοσοδούλα μα νεκρή...
Δεν άκουσα ποτέ το κλάμα της. Άκουσα όμως το δικό μου. Το άκουγα ακόμα και όταν δεν το άκουγε κανείς. Το ακούω και τώρα παρότι χαμογελάω, γράφοντας τούτο εδώ το κείμενο, στον γιο μου που ζωγραφίζει δίπλα μου. Το κλάμα να ξέρετε δεν ξεσπά πάντα σε αναφιλητά. Δεν φανερώνει πάντα δάκρυα στα μάτια. Μερικές φορές το κλάμα είναι καρδιακό, βαθύ, ανέκφραστο στους άλλους. Το ακούει μόνο η ψυχή σου και η Παναγία.
Για αυτό είναι διπλός αυτός ο κόμπος φέτος. Γιατί μου λείπει, ειδικά αυτή την ημέρα, να ψάλλω τους Χαιρετισμούς μου προς Αυτήν μέσα στον οίκο του γιου της. Ξέρω πως είναι πάντα δίπλα μου. Το ξέρω. Μα να... Πέρασαν δέκα χρόνια. Ήδη. Και μερικές φορές μου φαίνεται σαν χτες, άλλες σαν να ήταν σε μιαν άλλη ζωή και άλλες... Άλλες μοιάζει απλά σαν ένας κακός εφιάλτης από τον οποίο δεν έχω ξυπνήσει ακόμα...
Μου λείπεις ψυχάκι. Μας λείπεις. Και θα μας λείπεις πάντα. Συγχώρεσε με για όλα. Το καντηλάκι μου απόψε καίει μόνο για σένα και την Παναγία μας. Σε λατρεύω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...