Μανδάμ ετών 40!

Έτσι. Μαντάμ θεωρούσα 20 χρόνια πριν τη σαραντάρα, και τώρα που είμαι και εγώ μια  οφείλω από σεβασμό για την τότε ασχετοσύνη μου να χαρακτηρίσω και εμένα ακριβώς έτσι! Μαντάμ ετών 40! 

Τι; Όχι; 

Μα, ναι! Βρίσκομαι ήδη στα μισά! Καλώς εχόντων των πραγμάτων! Τυχερή θα είμαι να φτάσω στα 80. Εκεί να δεις τι θα σου γράφω. (αν έχω ακόμα τα λογικά μου!) Ψάχνω λοιπόν φωτογραφίες μου από τότε που ήμουν εικοσάρα. (Μία. Όχι δυο όπως είμαι τώρα!!) Και πέφτω πάνω σε αυτή που χαρακτηρίζει απόλυτα το μικρό και ανόητο θηλυκό που ήμουν- γιατί είπαμε- τα 20 είναι τα εγωιστικά μας χρόνια. 

Κοιτάζω λοιπόν αυτό το όμορφο κορίτσι που σουφρώνει έτσι αλόγιστα τα φρύδια χωρίς να υπολογίζει τις μετέπειτα ρυτίδες, να είναι εντελώς ανίδεο πως είναι ανίδεο σχετικά με το τι το περιμένει, να μην νιώθει και τόσο όμορφο και να μην γνωρίζει πως αυτός ο τσαμπουκάς χαρακτήρας που έχει πρόκειται στην πραγματικότητα για μεταμφιεσμένη δύναμη προσωπικότητας που θα την φτάσει στα 40 έχοντας ακόμα σώας τα φρένας της. 

Και επειδή όπως έλεγε η γλυκιά μου γιαγιούλα "Στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα" και αφού δεν μπορώ να προειδοποιήσω εκείνο το 20χρονο κορίτσι, θα μιλήσω στον 40χρονο εαυτό μου, (γυναίκα με τα όλα της πια!) , μα με όσα πιστεύω πως έχω μάθει σε αυτά τα 20 χρόνια που πέρασαν από τότε. 

Ναι, είσαι ακόμα όμορφη παρότι υπάρχουν μέρες που δεν νιώθεις έτσι. Ευτυχώς λίγες. Έχεις όμως πια την ωριμότητα να μην το αφήνεις αυτό να σε επηρεάζει και να εκτιμάς όλα όσα έχεις προσπαθώντας όποτε και όσο μπορείς για το καλύτερο. Στην ουσία,  ξέρεις πλέον πως η γνήσια ομορφιά πηγάζει εκ των έσω. Ναι, είσαι ακόμα τσαμπουκάς,  μα με ενσυναίσθηση. Ξέρεις πως δεν χρειάζεται να πληγώσεις κάποιον για να νιώσεις εσύ ανώτερη, ξέρεις πως πολλές φορές η σιωπή είναι η καλύτερη απάντηση και όταν αποφασίσεις να μην σιωπήσεις,  ξέρεις πως έχεις όλες τις σωστές απαντήσεις. Ξέρεις να διεκδικείς αυτά που θες ή που σου ανήκουν και ξέρεις πια πως έδωσες όλο σου το είναι ακόμα και για όσα όνειρα σου δεν κατάφερες να αγγίξεις. Ξέρεις να προστατεύεις πλέον την Γιάννα και να απαιτείς τον σεβασμό που αξίζεις- και που ξέρεις ότι αξίζεις. Ξέρεις ποιοι άνθρωποι βρίσκονται στον κύκλο εμπιστοσύνης σου και δεν σε πειράζει καθόλου αν είναι μικρότερος αυτός ο κύκλος από ποτέ. Γιατί ξέρεις πως έμειναν μόνο οι καλύτεροι. 

Μα το κυριότερο; Ξέρεις πολύ καλά πως δεν ξέρεις ακόμα απολύτως τίποτα και πως ο μόνος τρόπος να εξακολουθήσεις να μαθαίνεις είναι να ρωτάς και να κρατάς το μυαλό και την καρδιά σου ανοιχτά. 

Υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από αυτό για τα φετινά μου γενέθλια; Όχι στο λέω εγώ. (αν και δεν θα με χαλούσε και μια βασιλική ορχιδέα- το ακουμπώ και αυτό εδώ να υπάρχει για όταν στείλω το κείμενο αύριο στον Παναγιώτη, γκουχ, γκουχ!) 

Έτσι απλά λοιπόν, σε μια στιγμή νιώθω κάποιες φορές και κάποιες άλλες νιώθω σε έναν αιώνα, έγινα και εγώ 40! Και σαν γνήσιο ψυχαναγκαστικό ψαράκι, αγαπώ την νέα ζυγή και ολοστρόγγυλη μου ηλικία την οποία θα χαρακτηρίσω χρυσή. Ξεκινάω μια χρυσή δεκαετία της ζωής μου και εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να με διδάξει όσα και οι προηγούμενες- αν γίνεται μοναχά με λίιιγο λιγότερο πόνο. 

Να με χαίρεστε βρε όσοι με αγαπάτε. Για όσους δεν με αγαπάτε- δεν βαριέσαι. Με αγαπάω εγώ αρκετά για όλους.