Ένα αγόρι στο μπαλκόνι....

Κάποια στιγμή σήμερα το πρωί και ενώ παίζαμε στο μπαλκόνι ελπίζοντας να χορτασουμε λίγο καθαρό αέρα πριν πιάσει η βροχή, το μικράκι μου απομακρυνθηκε και έμεινε να κοιτάζει στο απέναντι μπαλκόνι όπου είχαν βγει δύο αδέλφια με τον μπαμπά τους να παίξουν μπάλα. Πρόκειται για τους ίδιους που σας έχω αναφέρει πως παρότι έχουν μια σταλιά μπαλκόνι, κάθε μέρα θα βγουν να παίξουν μπάλα και τους καμαρωνω για αυτό. 

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, δεν θα τον άφηνα να κοιτάζει έτσι έντονα, τονίζοντας του πως είναι αγενής συμπεριφορά. Σήμερα όμως δεν το έκανα. Τον άφησα να κοιτάζει όσο το είχε ανάγκη και στο μεταξύ ήδη δάκρυζα σκεπτόμενη πόσο δύσκολο θα είναι όλο αυτό για αυτόν που δεν έχει αδέλφια να το μοιραστεί, σίγουρη πως αυτό ακριβώς σκεφτόταν. Σχεδόν πέντε λεπτά, έκατσε ακίνητος, κοιτάζοντας έντονα τους γείτονες μας. Να είμαι να σκάσω από στεναχώρια. Όλα τα προηγούμενα χρόνια, οι γέννες και τα αδέλφια που ποτέ δεν γνώρισε, να έχουν γίνει ένα τεράστιο βάρος στο στήθος.

 Όταν τελικά έφυγε, ήρθε σε μένα, του χαμογέλασα και μου ζήτησε να μπούμε μέσα. Μόλις μπήκαμε στο σπίτι, γυρίζει μου χαμογελάει γλυκά και μου λέει: "Μαμά, τελικά είμαι πολύ τυχερός. Είμαι πολύ τυχερός που έχω ένα μεγάλο σπίτι να παίζω, πολλά μπαλκόνια να διαλέγω, έναν όμορφο κήπο - μέχρι και δέντροσπιτο έχω. Ναι. Είμαι πολύ τυχερός που έχω τέτοιους γονείς και τέτοιο παππού που φροντίσατε για όλα αυτά"...

 Έμεινα άφωνη. Εγώ είχα βουλιάξει στο χειρότερο σενάριο, την στιγμή που ο μικρός σοφός μου είχε επιλέξει να δει τις ευλογίες της ζωής του. Ένας 6χρονος δεν μπορεί να πει ότι είναι ευλογημένος. Θα πει ότι είναι τυχερός. Εγώ όμως μπορώ. Είμαι πραγματικά ευλογημένη που ο Θεός έστειλε στην ζωή μου ΚΑΙ στην αγκαλιά μου αυτό το ξεχωριστό πλάσμα. Και Τον ευχαριστώ για αυτό καθημερινά. 

#ΕννοειταιΜενουμεΣπιτι #ΟιΜικρεςΜεγαλεςΣτιγμεςΜας2020 #ΗμεραΚαραντινας17η