Monkey Talk- ή αλλιώς τι άκουσα πρόσφατα η μαιμουδομάνα...

Θέλω να αποχαιρετήσω αυτόν τον περίεργα μοναδικό φετινό Μάρτιο με απολαυστικά monkey talk- έτσι μπας και ξορκίσουμε όλη αυτή την τρέλα που πάει να μας καταπιεί... 

Τέλος Φλεβάρη περίπου έπεσα μια μέρα από την σκάλα του δεντρόσπιτου. Από το πρώτο σκαλοπάτι, μέχρι και το τελευταίο έφυγα απλώς προς τα κάτω- κάνοντας, δόξα τον Θεό,  απλά ένα μεγάλο αιμάτωμα στο αριστερό μου πόδι και μερικά κοψίματα στο αριστερό χέρι που προσπάθησε να πιαστεί από όπου βρήκε! (χωρίς αποτέλεσμα!) Τα παιδιά αναστατώθηκαν φυσικά από το γεγονός μιας και ήταν μπροστά, παρότι τα καθυσήχασα τονίζοντας πως έφταιγα εγώ που βιάστηκα και δεν πρόσεξα. Ενώ προσπαθώ να συνέλθω και να ξαναανέβω πάνω ακούω τον Δημήτρη Γεράσιμο: 

- Είδες Χριστίνα; Εμάς φοβόταν η μαμά μην χτυπήσουμε, αυτή χτύπησε τελικά. Εμ , έπρεπε ο παππούς ο Χρήστος να φτιάξει και μέτρα προστασίας για βιαστικές μαμάδες. Δεν το σκέφτηκε. Να του το πούμε. 

#ΤιΑλλοΝαΣκεφτείΚαιΑυτόςΟΔόλιοςΟΠατέραςΜου #ΤουΤοΕίπανΤαΠαιδιά #ΔενΦαντάζεστεΠόσαΕξτράΈβαλεΜετάΑπόΑυτόΤοΠέσιμο #ΌποιοςΒιάζεταιΣκοντάφτει #ΑπλάΤαΠράγματα 

Μετά το πέσιμο πονούσα φριχτά για κανά τριάρι μέρες- λες και είχα φάει ξύλο ένιωθα από τον Hulk. Κάποιο μεσημέρι παραπονιέμαι σχετικά στον Παναγιώτη. Έρχεται μπροστά μου ο μικρός και αρχίζει να με σταυρώνει ολόκληρη. 

-Αυτό μαμά για να γίνεις γρήγορα καλά. Μα και για να μην ξαναπέσεις. 

#ΤονΑγαπώ #ΟΜικρόςΣοφόςΓιοςΜου 

Κάποιο πρωινό παίζει στο δωμάτιο του και ξεκινάω να φτιάξω κέικ σοκολάτας. Βάζω μπροστά το μίξερ. Λίγα λεπτά αργότερα, εμφανίζεται στην κουζίνα όλο νάζι και λέει: 

-Ακούω μίξερ... Τι καλό ετοιμάζειειεις;;;; 

#Τερατάκι #Ύπουλο #ΔενΞεκόλλησεΑπόΤοΜίξερ 

Παίζουνε με τον Παναγιώτη. Δεν έχω ιδέα τι. Ξαφνικά αρχίζει να φωνάζει αγανακτισμένος: (ο Δημήτρης Γεράσιμος)  

- Με πρόδωσες. ΠΡΟΔΟΤΗ! Ε, ΠΡΟΔΟΤΗ!!! 

#ΚλάψαμεΚαιΟιΔυο #ΕιλικρινάΔενΈχουμεΙδέαΠουΆκουσεΑυτήΤηΛέξη 

Συζήτηση μεγατόνων: 

- Μαμά. Η Χριστίνα δεν φοράει Μαρτάκι. Ούτε το δαχτυλίδι Μαρτάκι που της έφτιαξες. 
-Δεν πειράζει καρδούλα μου. Ο καθένας κάνει ότι θέλει. 
-Όχι πειράζει. Γιατί θα την κάψει ο ήλιος. Και μετά θα έχω μια καμένη Χριστίνα. 

#κλαίω  #ΒασικάΈχειΜιαΚαμένηΧριστίναΟύτωςΗΆλλως #Χεχεχε #ΣουλτάναΑκούς;;; 

Παίζουμε μια μέρα ένα παιχνίδι δικής του έμπνευσης. Ξαφνικά και επειδή δεν τον συμφέρει αποφασίζει να αλλάξει τους κανόνες. Του εξηγώ πως αυτό δεν γίνεται. Επιμένει και τονίζει με ύφος: 

-Εγώ φτιάχνω τους κανόνες και μπορώ να τους αλλάζω όποτε θέλω. Και ΑΥΤΟΣ είναι ο ΠΙΟ σημαντικός κανόνας και δεν αλλάζει. 

#ΛογικήΕξάχρονου #Παραφροσύνη #ΔενΤονΠαίζωΆλλο 

Κάποιο βράδυ του ζητάω να ξεκινήσει με τις διαδικασίες του ύπνου. Πυτζάμες, χέρια, δόντια. Το έχω ζητήσει πολλάκις μα με αγνοεί. Κάποια στιγμή θυμώνω, (μην φαντάζεστε, τύπου ήμουν πιο αυστηρή και ύψωσα λίιιγο την φωνή), και απαιτώ να πάει αμέσως. Με κοιτάει απαξιωτικά και μου λέει όλο μίσος. 

- Είσαι η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ και η ΠΙΟ ΚΑΚΙΑ μαμά του κόσμου. 

#Όριστε #ΤοΆκουσαΚΑΙΑυτό #ΔενΠειράζειΘαΤουΠεράσει 

Εν καιρώ καραντίνας τον αρπάζω, τον πνίγω στα φιλιά και στα γαργαλητά ενώ του λέω: 

-Πως γίνεται να μου λείπεις ενώ σε έχω όλη μέρα στο σπίτι, μου λεεεες;;;; Δεν σε χορταίνωωωωωωω!! Για να μου απαντήσει ουρλιάζοντας και παλεύοντας να ξεφύγει: 
- Δεν ξέρωωωωω! Θα με ΠΝΙΞΕΙΣ!!! ΆΣΕ ΜΕΕΕΕΕΕΕ! 

#ΣιγάΜηνΤονΆφηνα #ΑφουΔενΤονΧορταίνωΛέμεεεεεε 

Πάλι εν καιρώ καραντίνας παίζουμε στο μπαλκόνι ένα παιχνίδι όπου πχ βάζω εγώ στο μυαλό μου ένα αντικείμενο που βλέπω εκεί όπου καθόμαστε και οι άλλοι προσπαθούν να βρουν με ερωτήσεις. Έχει πολύ επιτυχία και το παίζουμε ώρα με πολλά γέλια. Κάποια στιγμή βάζει ο Δημήτρης Γεράσιμος κάτι στο μυαλό του και προσπαθούμε με ερωτήσεις με τον Παναγιώτη να το βρούμε. Τίποτα. Ότι και να ρωτάμε νόημα δεν βγάζει. Τελικά ενδίδουμε και του λέμε: 

-Να το πάρει το ποτάμι! Τι είναι τελικά αυτό που βλέπεις;;; 
- Η γειτονιά ΟΛΗ! 

#ΡεΜαςΔουλεύει; #ΘαΤοΣκίσω #ΜετάΞέρετεΤιΈβαλαΕγώΣτοΜυαλόΜου; #Αυτόν! #ΔενΤοΒρήκανΠοτέ #Χεχεχε

Πάλι εν καιρώ καραντίνας. Κοιμάμαι βαθιά. Ξαφνικά ακούω ένα σιγανό "Μαμά;" Ανοίγω τα μάτια και τον βλέπω να κρατάει έναν πλαστικό δίσκο σερβιρίσματος που έχει πάνω δυο μπισκότα φυστικοβούτυρου και μια άδεια κούπα (για να φτιάξω τον καφέ μου). Συνεχίζει. "Μαμά σου έφτιαξα πρωινό. Ο μπαμπάς κοιμάται και έτσι πρέπει να φτιάξεις μόνη σου καφέ" Εγώ φανερά σαστισμένη τον ευχαριστώ για την όμορφη κίνηση και ταυτόχρονα κοιτάω την ώρα. Είναι έξι το πρωί. Έξι! Συνεχίζω με γλυκό ύφος: 
-Αγάπη μου σε ευχαριστώ τόσο πολύ μα είναι πολύ πρωί ακόμα, άφησε τον δίσκο στην κουζίνα και έλα να ξαπλώσουμε λίγο ακόμη. 
-Εντάξει μαμά. 
Πράγματι έρχεται μετά από λίγο και ξαπλώνει δίπλα μου. 
-Μαμά; Θα σου έβαζα και φρυγανιές αλλά κρύωνα στην κουζίνα και δεν έβαλα. 

#ΗΚαρδιάΜουΜόλιςΈχασεΈνανΧτύπο #ΤονΑγαπώ #ΣαςΤοΕίπα; #ΟΠιοΓλυκόςΎπνος

Ο Μάρτης λοιπόν αυτός διακόπηκε κατά κάποιο τρόπο βίαια. Ξεκίνησε με γλυκιά αναμονή της άνοιξης, με τα γενέθλια μου, (όπου την αμέσως επόμενη μέρα έκλεισαν τα σχολεία στην πόλη μας), και φυσικά με τα χειροποίητα μαρτάκια μας που είχαμε φτιάξει "για να μην μας κάψει ο ήλιος". Πολλές φορές μπήκα στο πειρασμό να το πετάξω- το ομολογώ- μα το κρατούσα στο χέρι μου για χάρη του παιδιού ο οποίος φορούσε το δικό του ευλαβικά. Άλλωστε είναι παράδοση μας, τέλος του μήνα να τα βγάζουμε, να τα βάζουμε σε έναν θάμνο για να τα πάρουν τα χελιδόνια και να φτιάξουν φωλιά. Σήμερα λοιπόν που του είπα πως αύριο ξημερώνει Απρίλης και ήρθε η ώρα να βγάλουμε τα μαρτάκια μας να τα βάλουμε σε θάμνο. Μου λέει λοιπόν  φανερά ανακουφισμένος: 

-Ουφ! Ευτυχώς! Μου έσπαγε τα νεύρα, το βαρέθηκα! 

Μα όταν το βάλαμε τελικά στον θάμνο μου λέει: 

- Μαμά, βγάλτο φωτογραφία. Θέλω να το θυμάμαι. Ήταν το καλύτερο μαρτάκι που είχα μέχρι τώρα... 

Και σε αυτές τις δυο αντικρουόμενες συναισθηματικές εκφράσεις κρύβεται όλη η αλήθεια αυτού του γλυκόπικρου Μαρτίου. Ο οποίος μας έκλεψε την καθημερινότητα και την ξεγνοιασιά μας, μα μας χάρισε χρόνο και ουσία με την οικογένεια μας και όχι μόνο. 

Υπομονή. Με το καλό να ξημερώσει ο κρίσιμος Απρίλιος.