Η πρώτη δημοτικού- για μένα προσωπικά- ήταν πολύ πιο εύκολη συναισθηματικά από το νήπιο το οποίο υπήρξε η πρώτη μου προσαρμογή στον κόσμο της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, κυρίως στο θέμα της καθημερινής απουσίας του παιδιού από το σπίτι- πράγμα για το οποίο είχα μιλήσει εδώ. Μου έλειπε και πάλι το μικράκι μου, μα είχα βρει τις ισορροπίες μου τον προηγούμενο χρόνο , ξαναγνωρίζοντας την Γιάννα, ξεκινώντας ξανά την εργασία μου με μερική απασχόληση, βάζοντας την ζωή μου σε πρόγραμμα με τα καινούργια δεδομένα. Αν με δυσκόλεψε κάτι ήταν το γεγονός πως υπήρχαν πολλοί εκπαιδευτικοί με τους οποίους ήθελα να αλληλεπιδράσω σχετικά με την πορεία του μικρού και συγκεκριμένες μέρες για να το κάνω, σε αντίθεση με το νήπιο όπου έστω και το καλημέρα ήταν καθημερινό και έδινε μια άλφα γαλήνη στην ψυχή μου. Ωστόσο τους συμπάθησα όλους- ακόμα και κάνα δύο με τους οποίους δεν κατάφερα να ανταλλάξω ούτε ένα καλημέρα, (μιας και μέσα από τις διηγήσεις του παιδιού αντιλαμβανόμουν πολλά)- με αποκορύφωση την δασκάλα του η οποία ήταν τόσο γλυκιά και προσεγγίσιμη, αυστηρή τόσο- όσο, η ιδανική αρχή για το μικράκι μου.
Ο Δημήτρης Γεράσιμος από την άλλη, το βίωσε διαφορετικά. Ήταν εύκολη η προσαρμογή του όσον αφορούσε τις ώρες που έλειπε από το σπίτι και τις φιλίες του- η αρχή είχε γίνει ήδη στο νήπιο- δυσκολεύτηκε όμως λίγο στην υποχρέωση του διαβάσματος - γεγονός που ίσως είχε αντίκτυπο στην μοναδική εξωσχολική δραστηριότητα που είχε όλα τα προηγούμενα χρόνια, αυτή της μουσικής έκφρασης. Μετά τα Χριστούγεννα ήμασταν πλέον σίγουροι ότι αυτό το κεφάλαιο της ζωής του είχε κλείσει για αυτόν από την προηγούμενη κιόλας χρονιά- εγώ αρνιόμουν να το δω- απλώς οι καινούργιες του υποχρεώσεις ήταν που προκάλεσαν τις έντονες αντιδράσεις που με βοήθησαν να το διαπιστώσω. Το κολύμπι ήταν η μόνη δραστηριότητα που δέχτηκε να κάνει παράλληλα με την πρώτη δημοτικού- το οποίο εξελίχθηκε σε μεγάλη αγάπη- μα αυτό είναι μια ανάρτηση από μόνη της.
Κατά την διάρκεια της πρώτης δημοτικού ανακάλυψα μια ακόμα πλευρά του χαρακτήρα του μικρού. Αυτή της τελειομανίας. Μια ιδιότητα που ούτε αγαπώ, μα ούτε και μισώ. Ίσως μάλιστα να την προτιμώ από την αδιαφορία. Ήταν όμως αυτή ακριβώς η πλευρά του χαρακτήρα του που τον δυσκόλεψε κατά την διάρκεια της επαφής του με την πρώτη τάξη του εκπαιδευτικού συστήματος. Δεν είχε σημασία αν ήταν κουρασμένος και τον παρότρυνα να συνεχίσει μετά από ένα διάλειμμα τις ασκήσεις του. Ο ίδιος ήθελε να τις τελειώσει το συντομότερο δυνατόν- ακόμα και τις μέρες, γιατί υπήρξαν και αυτές, κυρίως στην αρχή της χρονιάς- που σχεδόν έκλαιγε από απελπισία. Δεν είχε σημασία αν καθόμουν μαζί του να τον βοηθήσω. Οι συστάσεις της δασκάλας ήταν να μελετούν μόνοι τους και αυτό ακριβώς σκόπευε να κάνει παρότι κάποιες φορές του στοίχιζε σε διπλάσιο σχεδόν χρόνο. Δεν είχε σημασία αν είχε ήδη κάνει τα γράμματα στις ασκήσεις- αν όταν έλεγχε για λάθη δεν του άρεσαν, τα έσβηνε ένα ένα για να τα γράψει από την αρχή. Το ίδιο πάθος έδειχνε σε όλα τα μαθήματα- ακόμα και όταν κάποιος δάσκαλος θα έλειπε και θα μοιράζονταν σε άλλες τάξεις- αυτός ερχόταν το μεσημέρι γεμάτος γνώσεις από μαθήματα μεγαλύτερων τάξεων σχετικά με ιστορία, γαλλικά και γεωγραφία! Μόλις όμως τελείωνε τα μαθήματα του, ήταν το ζωηρό και παιχνιδιάρικο παιδί που πάντα γνώριζα- ένα που προσπαθούσε να χωρέσει τις ώρες παιχνιδιού που έχασε, σε όσες του απέμειναν.
Και κάπως έτσι φτάσαμε σε έναν βίαιο αποχωρισμό τις αρχές Μαρτίου- λόγω covid19. Όσο και αν ευγνωμονώ για τον επιπλέον χρόνο που μου δόθηκε με το παιδί μου, τόσο στεναχωριέμαι για τον χρόνο ανεξαρτησίας που έχασε, μα και τον χρόνο δεσίματος με τους φίλους του, τον χρόνο εδραίωσης της κοινωνικής του εικόνας, της "εκτός σπιτιού" προσωπικότητας του. Για μας που ο Δημήτρης Γεράσιμος δεν είχε άλλη εμπειρία πέραν του νηπίου- ήταν μια σοβαρή απώλεια. Απώλειας που φάνηκε έντονα σε αρκετά στάδια της καραντίνας μα και κατά την επιστροφή του στο σχολείο την οποία λάτρεψε και παρότι δεν έτυχε στην ομάδα του κανέναν φίλος- φρόντισε σε αυτόν τον απειροελάχιστο χρόνο- να προσεγγίσει με τον δικό του μοναδικό διακριτικό τρόπο καινούργιους φίλους. Ταυτόχρονα όμως, κατά την διάρκεια της καραντίνας, μας δόθηκε η ευκαιρία να επικοινωνήσουμε με τους εκπαιδευτικούς σε ένα άλλο επίπεδο- που προσωπικά- μας έδεσε ακόμα περισσότερο μαζί τους. Δεν το συζητώ καν- για το πόσα κερδίσαμε ως οικογένεια από όλη αυτή την εμπειρία.
Ήταν γενικότερα μια πρωτόγνωρη χρονιά σε πολλά διαφορετικά επίπεδα- τόσο εκπαιδευτικά όσο και συναισθηματικά. Μια χρονιά που όπως είχα γράψει και εδώ έκλεισε πικρόγλυκα- γιατί η πίκρα υπερτέρησε της γλύκας...
Για μένα, η πρώτη δημοτικού, συνοψίζεται άψογα στην παρακάτω φωτογραφία. Το μολύβι με το οποίο ξεκίνησε και αυτό με το οποίο κατέληξε. (Και δεν έγραφε καν μόνο με αυτό). Όσο και αν φαίνεται πιο όμορφο το μεγάλο και αχρησιμοποίητο μολύβι, η πραγματικότητα είναι πως το μικρό και χιλιοδαγκωμένο είναι το πιο όμορφο. Γιατί σε αυτό αντικατοπτρίζεται όλη η δουλειά που έκανε το μικρακι μου αυτόν τον χρόνο. Και αυτή η δουλειά γίνεται αντιληπτή στο πιο ανοιχτό μυαλό του, στην πιο ώριμη καρδιά του, στην μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση του.
Και είμαι αρκετά τυχερή ώστε να έχω ακόμα μια χρονιά την ευλογία να ευχαριστώ τους δασκάλους του για αυτό. Μπορεί εμείς να έχουμε βάλει τις ρίζες- μα αν τύχουν σωστοί εκπαιδευτικοί στον δρόμο σου- ρίχνουν το πιο καρποφόρο λίπασμα...
Εάν θέλετε να δείτε τα συναισθήματα μου στην αποφοίτηση μας από το νήπιο πέρσι δείτε εδώ.
Εάν θέλετε να δείτε γιατί αυτό το δαγκωμένο μπλε μολύβι ήταν τόσο σημαντικό, δείτε εδώ.
Ο Δημήτρης Γεράσιμος από την άλλη, το βίωσε διαφορετικά. Ήταν εύκολη η προσαρμογή του όσον αφορούσε τις ώρες που έλειπε από το σπίτι και τις φιλίες του- η αρχή είχε γίνει ήδη στο νήπιο- δυσκολεύτηκε όμως λίγο στην υποχρέωση του διαβάσματος - γεγονός που ίσως είχε αντίκτυπο στην μοναδική εξωσχολική δραστηριότητα που είχε όλα τα προηγούμενα χρόνια, αυτή της μουσικής έκφρασης. Μετά τα Χριστούγεννα ήμασταν πλέον σίγουροι ότι αυτό το κεφάλαιο της ζωής του είχε κλείσει για αυτόν από την προηγούμενη κιόλας χρονιά- εγώ αρνιόμουν να το δω- απλώς οι καινούργιες του υποχρεώσεις ήταν που προκάλεσαν τις έντονες αντιδράσεις που με βοήθησαν να το διαπιστώσω. Το κολύμπι ήταν η μόνη δραστηριότητα που δέχτηκε να κάνει παράλληλα με την πρώτη δημοτικού- το οποίο εξελίχθηκε σε μεγάλη αγάπη- μα αυτό είναι μια ανάρτηση από μόνη της.
Κατά την διάρκεια της πρώτης δημοτικού ανακάλυψα μια ακόμα πλευρά του χαρακτήρα του μικρού. Αυτή της τελειομανίας. Μια ιδιότητα που ούτε αγαπώ, μα ούτε και μισώ. Ίσως μάλιστα να την προτιμώ από την αδιαφορία. Ήταν όμως αυτή ακριβώς η πλευρά του χαρακτήρα του που τον δυσκόλεψε κατά την διάρκεια της επαφής του με την πρώτη τάξη του εκπαιδευτικού συστήματος. Δεν είχε σημασία αν ήταν κουρασμένος και τον παρότρυνα να συνεχίσει μετά από ένα διάλειμμα τις ασκήσεις του. Ο ίδιος ήθελε να τις τελειώσει το συντομότερο δυνατόν- ακόμα και τις μέρες, γιατί υπήρξαν και αυτές, κυρίως στην αρχή της χρονιάς- που σχεδόν έκλαιγε από απελπισία. Δεν είχε σημασία αν καθόμουν μαζί του να τον βοηθήσω. Οι συστάσεις της δασκάλας ήταν να μελετούν μόνοι τους και αυτό ακριβώς σκόπευε να κάνει παρότι κάποιες φορές του στοίχιζε σε διπλάσιο σχεδόν χρόνο. Δεν είχε σημασία αν είχε ήδη κάνει τα γράμματα στις ασκήσεις- αν όταν έλεγχε για λάθη δεν του άρεσαν, τα έσβηνε ένα ένα για να τα γράψει από την αρχή. Το ίδιο πάθος έδειχνε σε όλα τα μαθήματα- ακόμα και όταν κάποιος δάσκαλος θα έλειπε και θα μοιράζονταν σε άλλες τάξεις- αυτός ερχόταν το μεσημέρι γεμάτος γνώσεις από μαθήματα μεγαλύτερων τάξεων σχετικά με ιστορία, γαλλικά και γεωγραφία! Μόλις όμως τελείωνε τα μαθήματα του, ήταν το ζωηρό και παιχνιδιάρικο παιδί που πάντα γνώριζα- ένα που προσπαθούσε να χωρέσει τις ώρες παιχνιδιού που έχασε, σε όσες του απέμειναν.
Και κάπως έτσι φτάσαμε σε έναν βίαιο αποχωρισμό τις αρχές Μαρτίου- λόγω covid19. Όσο και αν ευγνωμονώ για τον επιπλέον χρόνο που μου δόθηκε με το παιδί μου, τόσο στεναχωριέμαι για τον χρόνο ανεξαρτησίας που έχασε, μα και τον χρόνο δεσίματος με τους φίλους του, τον χρόνο εδραίωσης της κοινωνικής του εικόνας, της "εκτός σπιτιού" προσωπικότητας του. Για μας που ο Δημήτρης Γεράσιμος δεν είχε άλλη εμπειρία πέραν του νηπίου- ήταν μια σοβαρή απώλεια. Απώλειας που φάνηκε έντονα σε αρκετά στάδια της καραντίνας μα και κατά την επιστροφή του στο σχολείο την οποία λάτρεψε και παρότι δεν έτυχε στην ομάδα του κανέναν φίλος- φρόντισε σε αυτόν τον απειροελάχιστο χρόνο- να προσεγγίσει με τον δικό του μοναδικό διακριτικό τρόπο καινούργιους φίλους. Ταυτόχρονα όμως, κατά την διάρκεια της καραντίνας, μας δόθηκε η ευκαιρία να επικοινωνήσουμε με τους εκπαιδευτικούς σε ένα άλλο επίπεδο- που προσωπικά- μας έδεσε ακόμα περισσότερο μαζί τους. Δεν το συζητώ καν- για το πόσα κερδίσαμε ως οικογένεια από όλη αυτή την εμπειρία.
Ήταν γενικότερα μια πρωτόγνωρη χρονιά σε πολλά διαφορετικά επίπεδα- τόσο εκπαιδευτικά όσο και συναισθηματικά. Μια χρονιά που όπως είχα γράψει και εδώ έκλεισε πικρόγλυκα- γιατί η πίκρα υπερτέρησε της γλύκας...
Για μένα, η πρώτη δημοτικού, συνοψίζεται άψογα στην παρακάτω φωτογραφία. Το μολύβι με το οποίο ξεκίνησε και αυτό με το οποίο κατέληξε. (Και δεν έγραφε καν μόνο με αυτό). Όσο και αν φαίνεται πιο όμορφο το μεγάλο και αχρησιμοποίητο μολύβι, η πραγματικότητα είναι πως το μικρό και χιλιοδαγκωμένο είναι το πιο όμορφο. Γιατί σε αυτό αντικατοπτρίζεται όλη η δουλειά που έκανε το μικρακι μου αυτόν τον χρόνο. Και αυτή η δουλειά γίνεται αντιληπτή στο πιο ανοιχτό μυαλό του, στην πιο ώριμη καρδιά του, στην μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση του.
Και είμαι αρκετά τυχερή ώστε να έχω ακόμα μια χρονιά την ευλογία να ευχαριστώ τους δασκάλους του για αυτό. Μπορεί εμείς να έχουμε βάλει τις ρίζες- μα αν τύχουν σωστοί εκπαιδευτικοί στον δρόμο σου- ρίχνουν το πιο καρποφόρο λίπασμα...
Εάν θέλετε να δείτε τα συναισθήματα μου στην αποφοίτηση μας από το νήπιο πέρσι δείτε εδώ.
Εάν θέλετε να δείτε γιατί αυτό το δαγκωμένο μπλε μολύβι ήταν τόσο σημαντικό, δείτε εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...