Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2015

Μανούλα που πονάς... Γράψε την ιστορία σου- μόνο για σένα. Μου το υπόσχεσαι;

Επικοινωνώ εδώ και λίγο καιρό μέσω e-mail με μια αρκετά φρέσκια μανούλα αγγέλου η οποία με έχει αγγίξει βαθιά στην καρδιά, όπως άλλωστε κάθε μανούλα που μου έχει εμπιστευτεί, αυτά τα σχεδόν δυο χρόνια που διατηρώ το μπλογκ, την ιστορία της, τον πόνο της, τις ανησυχίες και αμφιβολίες της. 

Με την Ηρώ ωστόσο επικοινωνώ σχεδόν πιο συχνά από ότι επικοινωνώ με φίλους στην "πραγματική" μου ζωή και έχει αρχίσει να προσπαθεί να γράψει την ιστορία της, όπως παρότρυνα μέσα από την σελίδα, για να ακουστεί η φωνή της και να κάνει και αυτή την διαφορά στην ζωή μιας άλλης κοπέλας. 

Σήμερα λοιπόν με ενημέρωσε πως έχει αρχίσει να γράφει μα δεν ξέρει αν θα τα καταφέρει, αν θα την ολοκληρώσει διότι την πονάει τόσο μα τόσο πολύ. 

Όπως λοιπόν απάντησα στην ίδια, θα το πω και σε σας. Και απευθύνομαι σε όποια μανούλα διστάζει να γράψει την ιστορία της για τον ίδιο ακριβώς λόγο. 

Το ξέρω πως πονάει. Σας ορκίζομαι, κάθε- μα κάθε- φορά που γράφω ένα κείμενο σχετικά με την νεογνική απώλεια, κλαίω. Δεν βουρκώνω, δεν συγκινούμαι, κλαίω. Και ο κόμπος στον λαιμό είναι εκεί, παρόν, από την αρχή μέχρι το τέλος. 

Το πρώτο μου κείμενο σχετικά με την ιστορία μου, μου πήρε μια βδομάδα να το γράψω. Και έκλαιγα κάθε μέρα. Μα, μετά, ήρθε και η λύτρωση. Σαν να έφυγε ένα "βάρος" από πάνω μου. Δεν ήθελα να μιλήσω τόσο αναλυτικά για αυτό μπροστά σε κάποιον φοβούμενη τις αντιδράσεις, τόσο τις δικές μου όσο και του άλλου ατόμου, (σε αντίθεση με ότι μάλλον φαίνεται δεν είμαι και τόσο άνετη στις έντονες συναισθηματικές αντιδράσεις μπροστά σε τρίτους), οπότε το γράψιμο μου έδωσε την πολυτέλεια να το κάνω χωρίς να ανησυχώ καθόλου για αυτό. 

Αυτό που προσπαθώ να πω είναι το εξής: Δεν με αφορά καθόλου αν θα γράψετε την ιστορία σας για να την στείλετε σε μένα για να την αναρτήσω. Θα το ήθελα, για να ακουστούν και άλλες φωνές, μα μόνο για αυτό. Με αφορά όμως να γράψετε την ιστορία σας ακόμα και αν είναι μονό για εσάς. Γράψτε την λες και θα την διαβάσει όλος ο κόσμος, γράψτε την λες και θα την διαβάσει το αγγελούδι σας, γράψτε την  λες και θα την διαβάσει ο πληγωμένος σας εαυτός, αυτός που τόσο καλά κρύβετε... Μα, γράψτε την. Μετά κλείστε την σε ένα συρτάρι και πάρτε μια βαθιά ανάσα. Καθαρίστε το κεφάλι σας και ξαναδιαβάστε την. Και κλάψτε ελεύθερα. Κλάψτε πολύ. Μόλις ηρεμήσετε, μόλις βγάλετε όλη την συσσωρευμένη ένταση από μέσα σας, θα έρθει και η γαλήνη.  

Σας το υπόσχομαι. 

Εσείς μου υπόσχεστε ότι θα το κάνετε;



7 σχόλια:

  1. Γιάννα μου τί υπέροχο μήνυμα!! Δεν έχω λόγια.....συγχαρητήρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γιάννα μου, σε ευχαριστώ τόσο πολυ !!!Ξερεις πόσο με έχεις βοηθίσει αυτούς τους μήνες;;; Όσο δεν παέι!!! Το κείμενο σου υπόσχομαι οτι θα το γράψω ολόκληρο, μπορεί να μου πάρει λίγο αλλα θα τα καταφέρω... Μακάρι να βοηθίσει και κάποια άλληκοπέλα που θα το διαβάσει...
    Σε ευχαριστώ ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι πολύ... Για όλα... Εφόσον το έφερε με αυτό τον τρόπο να γνωριστούμε, χαίρομαι που κάναμε την διαφορά και βγάζουμε από τον πόνο και την θλίψη κάτι θετικό και αισιόδοξο.. Σε φιλώ και αναμένω..

      Διαγραφή
  3. Γιάννα μου, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου ότι βοηθά πολύ να εκφράσουμε τον πόνο μας σε ένα γραπτό κείμενο... αλαφρώνει η ψυχή μας, τακτοποιούνται οι σκέψεις μας... είναι ίσως και ένα χρέος απέναντι στα αγγελούδια μας, ίσως να βοηθήσει και κάποια άλλη μανούλα με την έννοια ότι δεν θα νιώθει ότι είναι η μόνη που βίωσε τέτοιες καταστάσεις, ότι όλα αυτά που νιώθει τα ένιωσαν κι άλλες ψυχές και ότι ο πόνος είναι φυσικός (ενώ κάποιοι μπορεί να της είπαν :"μην στεναχωριέσαι"...)

    Από την δική μου αντίστοιχη εμπειρία, με την δημοσίευση ενός δικού μου κειμένου, έχω να πω στις μανούλες το εξής:
    αν ε΄ναι να κοινοποιήσετε ένα τέτοιο κείμενο, μια κατάθεση ψυχής, να είστε έτοιμες για κάθε αντίδραση από ανθρώπους που θα το διαβάσουν, και να μην πτοηθείτε αν δείτε ή ακούσετε ακόμα και αδιάκριτα λόγια. Κάποιοι άνθρωποι δεν εκφράζουν σωστά αυτό που νιώθουν και ίσως πονέσετε.
    Αυτό όμως μην σας κάνει να μετανιώσετε για την απόφαση να γράψετε και να δημοσιεύσετε... είναι ένα βήμα που πρέπει να κάνουμε, να σπάσει αυτή η σιωπή...

    Θα εισπράξετε όμως σίγουρα και πολλή αγάπη και κατανόηση και πολλές προσευχούλες- και αυτό αξίζει όσο τίποτα άλλο!

    συγγνώμη για το ατημέλητο γράψιμο, είμαι πολύ συγκινημένη

    Γιάννα μου, σε φιλώ!
    μια μεγάλη αγκαλιά σε όλες τις μανούλες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις δίκιο Αλεξία και πιάνεις ένα μεγάλο θέμα το οποίο πράγματι υφίσταται. Παρότι και η ίδια είχα λάβει ένα εξαιρετικά κακόβουλο σχόλιο στο πρώτο μου κείμενο για τα αγγελούδια μου, την ιστορία μου και πως έφτασα να είμαι εδώ που είμαι- για την ακρίβεια μου είχα ανώνυμα σχολιάσει "Με αηδιάζεις", δεν μπορώ παρά να συνεχίσω να μιλάω και να εύχομαι να βοηθήσω έστω και ένα άτομο αλλά και να λάβω έστω και μια προσευχή εκ καρδίας. Και τα "έχω καταφέρει". Αυτό και μόνο αξίζει για κάθε ανόητο ή κακόβουλο σχόλιο που θα ακούσω. Σε φιλώ γλυκά γλυκά...

      Διαγραφή
  4. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ψυχοθεραπεία από το γράψιμο.Η επεξεργασία και η αφήγηση του τραύματος ξανά και ξανά,μονάχα έτσι μπορεί να έρθει η γαλήνη.Ολοκληρωτικά ποτέ, για εμάς τους πενθούντες γονείς, μα αρκετή ώστε να στεκόμαστε καθημερινά στα πόδια μας.
    Γλυκιά μου Γιάννα έχεις μια μεγάλη καρδιά γεμάτη αγάπη.
    Εύχομαι να έρθει σύντομα ότι περιμένεις, με υγεία και χαρά να φωτίζεις πάντα τον δρόμο μας.
    Σε φιλώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...