Πέντε εγκυμοσύνες, δυο παιδιά στην αγκαλιά, ένα στον ουρανό... (η ιστορία ακόμα μιας μανούλας αγγέλων)

"Έγκυος" λέξη μαγική για κάποιες, λέξη άπιαστη για κάποιες άλλες, λέξη που ακόμη δεν μπορώ να ξεστομίσω.

Μετά από δυο χρόνια γάμου φτάνει η στιγμή που το τεστ βγήκε θετικό... H χαρά απερίγραπτη αλλά ξαφνικά μας κόπηκε το γέλιο, η γιατρός είπε αποκόλληση μου συνέστησε ξάπλα και επανεξέταση αλλά δυστυχώς το μωρό δεν τα κατάφερε και αυτή ήταν η πρώτη μου παλίνδρομη. Δεν το έβαλα κάτω παρόλο που στεναχωρήθηκα πολύ, είπα πως κάποιο λόγο θα χει η φύση.

Έρχεται η δεύτερη εγκυμοσύνη, λόγω σχήματος μήτρας (δικερη)η γιατρός είπε να μείνω ξαπλωμένη. Έτσι κι έγινε μέχρι την 27η εβδομάδα που ξαφνικά ανεβασα πυρετό, πολύ πυρετό και τρέχουμε γρήγορα στο μαιευτήριο που ούτε κατάλαβα πως βρέθηκα στην αίθουσα τοκετών να γεννάω το κοριτσάκι μου, το αστεράκι μου... 

Δυστυχώς δεν την είδα δεν την κράτησα ούτε νεκρή, με κοίμισαν όταν έβγαινε το άψυχο κορμάκι της. Η μικρή μου δεν τα κατάφερε... Και τότε βρεθήκαμε στη δυσάρεστη θέση να βρούμε γραφείο κηδειών να πάρει το μωρό μας...

Πόνος και παγωνιά στη ψυχή μου πένθος βαρύ. Κοιταζόμασταν με τον άντρα μου μέσα στο άδειο σπίτι μας και δε μας έβγαιναν πια δάκρυα. Χτυπούσε το τηλέφωνο και δεν απαντούσαμε και τι να λέγαμε δηλαδή; Ενδομήτρια πνευμονία είπε ο ιατροδικαστής,  από μικρόβιο. 

Μετά από ένα χρόνο περίπου ήρθε η τρίτη εγκυμοσύνη και ήρθε στον κόσμο ο άγγελος μου, ο γιος μου. Δύσκολη εγκυμοσύνη και πάλι. Τώρα χρειάστηκε να νοσηλευτω για δυόμιση μήνες σε μονάδα παθολογίας κύησης εντελώς ακίνητη για να αναστείλουν τις συσπάσεις. Τελικά τα καταφέραμε όμως και γέννησα χωρίς επισκληριδιο, (λόγω προβλήματος στη μέση),  το αγοράκι μου. Πονεσα πολύ αλλά ξέχασα τον πόνο όταν πήρα στην αγκαλιά μου τον πρίγκηπα μου. 

Δυσκολεύτηκα πολύ να πάρω την απόφαση για άλλο ένα παιδί αλλά μετά από τέσσερα χρόνια το πήρα απόφαση και ήρθε η τέταρτη εγκυμοσύνη. Παλίνδρομη κι αυτή!!! Στεναχωρήθηκα αλλά σε σχέση με αυτό που είχα περάσει ήταν τίποτα. Και τέλος ήρθε και η πέμπτη εγκυμοσύνη και γεννήθηκε η μπέμπα μας, με δύσκολη εγκυμοσύνη πάλι, με αποκόλληση πλακούντα που οδήγησε σε νοσηλεία μου και πάλι για δέκα μέρες και με πρόωρες συσπάσεις και πάλι σε νοσηλεία μου για μια εβδομάδα.(Στο νοσοκομείο με ξέρανε πια όλες οι μαίες και οι γιατροί τόσες φορές που είχα πάει, "Πάλι εσύ εδώ;" μου λέγανε) Τέλοςπαντων γεννήθηκε το μωρό μου λίγο πρόωρα μια εβδομάδα στη θερμοκοιτίδα αρκούσε για να είναι καλά.

Κάθε χρόνο στις 16 Ιουνίου θρηνώ και σκέφτομαι πως θα ήταν η ζωή μου αν είχε ζήσει, είναι φοβερό πως μας σηδευουν οι ημερομηνίες...

Κορίτσια μην το βάζετε κάτω... ένα τους χαμόγελο είναι ικανό να διαγράψει κάθε στενοχώρια, κάθε ταλαιπωρία που ίσως να χετε περάσει. 

Ακόμα με βασανίζουν πολλά ΓΙΑΤΙ αλλά δε με νοιάζει πια. Μέσα από τις ταλαιπωρίες γινόμαστε καλύτεροι, ωριμάζουμε και γινόμαστε για άλλους στήριγμα και για άλλους παράδειγμα. 

Πολλοί γνωστοί με λένε ήρωα όμως όχι δεν είμαι, μια απλή μαμά είμαι που αγαπώ τα δικά μου παιδιά και τα παιδιά όλου του κόσμου και που ακόμα δακρύζω όταν τις νύχτες τα κοιτώ να κοιμούνται και να γελάνε από κάποιο όνειρο.