(Την γλυκύτατη Λίλα την γνώρισα μέσω της ομάδας μας, και την ξεχώρισα αμέσως διότι καταρχάς είχε πάντα μια καλή και παρήγορη κουβέντα για όλες τις μανούλες- ένιωθες πως πονούσε για την κάθε ιστορία χωριστά- μα και επειδή πάντα "υποτιμούσε¨το δικό της πένθος και την δική της αγωνία, νιώθοντας πολύ "μικρή" την απώλεια της μπροστά σε άλλες απώλειες της ομάδας. Και ενώ η ίδια ήθελε πολύ να γράψει την ιστορία της δίσταζε για αυτούς ακριβώς τους λόγους. Ναι, η Λίλα μπορεί να έχασε το μωρό της μόλις 10 εβδομάδων, όμως για την ίδια δεν παύει να είναι το μωρό της. Η Λίλα βιώνει επίσης έναν άλλο μεγάλο Γολγοθά της μητρότητας, αυτόν της υπογονιμότητας. Που είναι εξαιρετικά ψυχοφθόρο και απαιτεί τιτάνιες ψυχικές μα και σωματικές αντοχές. Η Λίλα λοιπόν αντιπροσωπεύει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι γυναικών που βιώνουν την απώλεια κύησης μα και την υπογονιμότητα βουβά και σιωπηλά χωρίς να τους δίνεται σχεδόν κανένα δικαίωμα πένθους. Χαίρομαι λοιπόν πολύ που τελικά αποφάσισε να μοιραστεί μαζί μας την ιστορία της και να της δώσει, η ίδια πρώτη, τον σεβασμό που της αξίζει...)
Καλησπέρα! Είμαι η Λίλα και είμαι 26 χρόνων.
Καλησπέρα! Είμαι η Λίλα και είμαι 26 χρόνων.
Πριν 3 χρόνια αποφασίσαμε με τον άντρα μου ότι θέλουμε τόσο πολύ ένα παιδάκι και απλά το αφήσαμε στην τύχη του. Πέρασαν 6 μήνες ατελείωτου άγχους, έχοντας πια γίνει εμμονή. Γκρίνιαζα συνέχεια, δεν ήξερα τι μου φταίει. Ήμουν
σίγουρη ότι κάτι δε πάει καλά… Ο γιατρός και όλοι στο περιβάλλον μου, μαζί κι ο
άντρας μου, επέμεναν ότι είναι πολύ νωρίς και να το αφήσουμε ακόμα… Το αφήσαμε... Όταν πέρασε ο ένας
χρόνος χωρίς φως στο τούνελ, έσπευσα στον γιατρό ο οποίος μου είπε θα κάνουμε τις δικές
σου τυπικές (αιματολογικές, ουρά, ορμονολογικες, υπερήχους) και αν όλα είναι καλά
θα το αφήσεις…
Φταίει το άγχος σου, έλεγε. Πότε δεν το πίστεψα.
Στον 1.5 χρόνο λοιπόν αποφάσισα ότι δεν το αφήνω άλλο στην μοίρα του. Θέλω να ξέρω τι συμβαίνει. Είχα γίνει ένα ράκος. Δεν έβγαινα καν από το σπίτι, δεν ήθελα να μιλάω με κανέναν. Επαφές με πρόγραμμα, παρακολουθήσεις ωορρηξίας με τεστακια, με υπερήχους αργότερα, χάπια, ξανά εξετάσεις..
Είχα πειστεί ότι δε θα γίνω μάνα ποτέ.
Η μοίρα έχει στο ιστορικό μου μια άμβλωση όταν ήμουν 17 και είχα πειστεί ότι είναι αυτός ένας λόγος που δεν μου το δίνει... Ούρλιαζα, έκλαιγα νυχθημερόν στην αγκαλιά του άντρα μου. Και εκείνος να είναι εκεί... Να μου υπόσχεται ότι θα γίνουμε γονείς μια μέρα και θα είμαι η πιο τέλεια μαμά ! Εξομολογηθηκα ακόμα, ούτε τότε απεβαλα αυτή την σκέψη.
Φταίει το άγχος σου, έλεγε. Πότε δεν το πίστεψα.
Στον 1.5 χρόνο λοιπόν αποφάσισα ότι δεν το αφήνω άλλο στην μοίρα του. Θέλω να ξέρω τι συμβαίνει. Είχα γίνει ένα ράκος. Δεν έβγαινα καν από το σπίτι, δεν ήθελα να μιλάω με κανέναν. Επαφές με πρόγραμμα, παρακολουθήσεις ωορρηξίας με τεστακια, με υπερήχους αργότερα, χάπια, ξανά εξετάσεις..
Είχα πειστεί ότι δε θα γίνω μάνα ποτέ.
Η μοίρα έχει στο ιστορικό μου μια άμβλωση όταν ήμουν 17 και είχα πειστεί ότι είναι αυτός ένας λόγος που δεν μου το δίνει... Ούρλιαζα, έκλαιγα νυχθημερόν στην αγκαλιά του άντρα μου. Και εκείνος να είναι εκεί... Να μου υπόσχεται ότι θα γίνουμε γονείς μια μέρα και θα είμαι η πιο τέλεια μαμά ! Εξομολογηθηκα ακόμα, ούτε τότε απεβαλα αυτή την σκέψη.
Τον Σεπτέμβρη του 2015 λοιπόν, μετά από ήδη 1.5 χρόνο προσπαθειών, κάνει ο άντρας μου το πρώτο σπερμοδιαγραμμα. Όταν πήρε τα αποτελέσματα εγώ κοιμόμουν, γύρισε, με ξύπνησε και είδα εκείνο το βλέμμα
γεμάτο απολογία, να μου λέει ότι δε είναι καλές οι εξετάσεις… Τις είδα και
πάγωσα... Δεν του το έδειξα. Του είπα πως όλα για κάποιο λόγο γίνονται και πως τώρα
που ξέρουμε θα κάνουμε λίγη υπομονή να μαζέψουμε λεφτά και αποφασίζουμε.
Πάμε διακοπές μια Εβδομάδα. Γυρνάμε ενώ έχω 3 μέρες καθυστέρηση στις οποίες δεν δίνω καν σημασία, μιας και ούτε γόνιμες ήταν μα κυρίως λόγω των αποτελεσμάτων των εξετάσεων. Οι 3 μέρες όμως έγιναν 9... Και το πρωί στις 16 Νοεμβρίου πήγα με μεγάλη σιγουριά πως απλά χάλασε ο κύκλος μου λόγω κλίματος, να πάρω ένα τεστ για να το αποκλείσω
Αυτό όμως είχε αντίθετη άποψη, σε δευτερόλεπτα έδειξε τον σταυρό ... Έπεσα στα γόνατα και άρχισα να ευχαριστώ την Παναγία και τον Θεό για αυτό το δώρο και να κλαίω. Εκείνο το πρωινό το θυμάμαι ακόμα σαν το πιο όμορφο όνειρο. Όλα θολά από την αστείρευτη χαρά και αγάπη που ένιωσα. Χάιδευα συνέχεια την κοιλιά μου και το καλωσόριζα. Του έλεγα ότι σε λίγο θα έρθει ο μπαμπάς και θα είναι ο πιο χαρούμενος άνθρωπος του κόσμου τώρα που μας διάλεξε για γονείς του. Πήρα τηλέφωνο τον γιατρό κλαμένη κ μου είπε να πάω αμέσως να δούμε σάκο.
Δεν είδαμε κάτι... "5 εβδομάδων είσαι" μου λέει "βάση περιόδου έπρεπε να φαίνεται" ."Αλλά ίσως έγινε αργότερα η σύλληψη." Με στέλνει για χορειακή. Μετά από 2 μέρες πάλι ..διπλασιασμός άψογος. Χαρούμενη ενώ είχα τρομάξει Στην αρχή, ηρεμώ και σκέφτομαι θετικά...Όλα καλά. Κάτι όμως δεν ήταν σωστό…δεν ένιωθα έγκυος..
Είχα πονακια, το είπα και μου έδωσε μαγνήσιο, δεν μου είπε τίποτα. 6η εβδομάδα ξαναπηγαινουμε για υπέρηχο με κομμένα πόδια, ο άντρας μου να μου κρατάει το χέρι τόσο σφιχτά. .. Το βλέπω θέλει να σιγουρευτεί όσο κι εγώ πως το παιδί μας είναι καλά. Και είδαμε το σακουλάκι μας. Και μέσα το σπορακι μας. Κάναμε τον σταυρό μας και οι 2. Καθυστερημένη σύλληψη μας είπε ο γιατρός και μας κλείνει ραντεβού σε 2 εβδομάδες να ακούσουμε καρδούλα. Όμως το ένιωθα κάτι δεν πήγαινε καλά. Ήθελα να το ακούσω τώρα... Είχα έντονα πονακια 4 μέρες πριν τον υπέρηχο, μου αύξησε το μαγνήσιο, σταμάτησαν.
Ήρθε η μέρα του ραντεβού..πήγα σχεδόν προετοιμασμένη για το τι θα ακούσω… Δεν ξέρω πως ήμουν τόσο σίγουρη. Κάθισα στον υπέρηχο. Ήμουν 9 εβδομάδων βάση περιόδου.
Έβαλε τον υπέρηχο, άνοιξε τα ηχεία.... σιωπή. Σιωπή κι εγώ.
Θυμάμαι είχα ανοίξει την ηχογράφηση όπως μου είχε ζητήσει ο άντρας μου γιατί δούλευε. Ο γιατρός έκανε απελπισμένα προσπάθειες να ακούσει κάτι. Τίποτα… "Έχει σταματήσει μου είπε. 99%". Όχι. Δεν γίνεται… Σε εκείνο το σημείο σταμάτησα την ηχογράφηση και άρχισα να σκέφτομαι πως θα το πω σε εκείνον; Περιμένει να το ακούσει... Γιατί τελικά πρέπει απλά να ακούσει από το στόμα μου ότι αυτό ήταν...πάει; Είχα παγώσει. Μου είπε πως πρέπει να γίνει απόξεση.
Τον παρακάλεσα να με αφήσει να του δώσω άλλη μια εβδομάδα... Μια δεύτερη ευκαιρία. 'Ισως να το άκουγα. Μου την έδωσε. Δεν το άκουσα ποτέ.
Το ραντεβού κλείστηκε για τις 11 Δεκεμβρίου, την μέρα του παιδιού. Ξύπνησα και έδειχνα απόλυτα ψύχραιμη, μα άδεια... Το ίδιο και εκείνος. Σε όλο το ταξίδι με κρατούσε αγκαλιά. Φτάσαμε στο μαιευτήριο. Εκείνος κανόνιζε τα χαρτιά και έμενα με πήγαν επάνω, σε ένα δωμάτιο με όμορφα χρώματα. Μου είπαν να γδυθώ και να ξαπλώσω. Απλά τους χαμογελούσα με ένα άψυχο, σχεδόν ψεύτικο χαμόγελο και συναινούσα . Δεν γίνεται να είναι αλήθεια... Δεν μπορεί... Έρχεται ο γιατρός και μου χορηγεί 3 υποθετα. .Μου λέει ότι σε λίγο θα πονάω..
Όντως σε περίπου μια ώρα με φωνάζουν να πάω μαζί τους. Με ξαπλώνουν στο κρεβάτι και περνάω πάλι το κατώφλι ενός παγωμένου χειρουργείου. Είναι 3 και μου κάνουν πλάκα για να γελάσω μάλλον. Μα πως είναι δυνατόν να κάνουν πλάκα; Εγώ σε λίγο θα χάσω τα πάντα.
Η επόμενη σκηνή που θυμάμαι, είναι τον Αντρέα, τον άντρα μου, καθιστό στο κρεβάτι του δωματίου. Με άφησαν εκεί και έφυγαν. Ούρλιαξα με όση δύναμή είχα και έκλαιγα. "Πάει το παιδάκι μας, πέθανε, πάνε τα όνειρά μας" Εκείνος έκλαιγε κι μου είπε απλά "Θα έδινα τα πάντα να τα περνούσα εγώ όλα αυτά αντί για εσένα"
Μπήκε ο γιατρός, μου έπιασε το χέρι, μου είπε πως όλα έγιναν με σεβασμό, μου έδωσε οδηγίες και έφυγε. Σε μισή ώρα πονούσα αφόρητα. Μου χορήγησαν παυσίπονα και στο επόμενο μισαωρο που πονούσα ακόμα αλλά μπορούσα να περπατήσω, του ζήτησα να φύγουμε από εκεί. Γρήγορα…
Φύγαμε. Άδειοι...
Το ουράνιο τόξο μας, δεν έχει έρθει ακόμη... Περιμένει την κατάλληλη στιγμή.
Πάμε διακοπές μια Εβδομάδα. Γυρνάμε ενώ έχω 3 μέρες καθυστέρηση στις οποίες δεν δίνω καν σημασία, μιας και ούτε γόνιμες ήταν μα κυρίως λόγω των αποτελεσμάτων των εξετάσεων. Οι 3 μέρες όμως έγιναν 9... Και το πρωί στις 16 Νοεμβρίου πήγα με μεγάλη σιγουριά πως απλά χάλασε ο κύκλος μου λόγω κλίματος, να πάρω ένα τεστ για να το αποκλείσω
Αυτό όμως είχε αντίθετη άποψη, σε δευτερόλεπτα έδειξε τον σταυρό ... Έπεσα στα γόνατα και άρχισα να ευχαριστώ την Παναγία και τον Θεό για αυτό το δώρο και να κλαίω. Εκείνο το πρωινό το θυμάμαι ακόμα σαν το πιο όμορφο όνειρο. Όλα θολά από την αστείρευτη χαρά και αγάπη που ένιωσα. Χάιδευα συνέχεια την κοιλιά μου και το καλωσόριζα. Του έλεγα ότι σε λίγο θα έρθει ο μπαμπάς και θα είναι ο πιο χαρούμενος άνθρωπος του κόσμου τώρα που μας διάλεξε για γονείς του. Πήρα τηλέφωνο τον γιατρό κλαμένη κ μου είπε να πάω αμέσως να δούμε σάκο.
Δεν είδαμε κάτι... "5 εβδομάδων είσαι" μου λέει "βάση περιόδου έπρεπε να φαίνεται" ."Αλλά ίσως έγινε αργότερα η σύλληψη." Με στέλνει για χορειακή. Μετά από 2 μέρες πάλι ..διπλασιασμός άψογος. Χαρούμενη ενώ είχα τρομάξει Στην αρχή, ηρεμώ και σκέφτομαι θετικά...Όλα καλά. Κάτι όμως δεν ήταν σωστό…δεν ένιωθα έγκυος..
Είχα πονακια, το είπα και μου έδωσε μαγνήσιο, δεν μου είπε τίποτα. 6η εβδομάδα ξαναπηγαινουμε για υπέρηχο με κομμένα πόδια, ο άντρας μου να μου κρατάει το χέρι τόσο σφιχτά. .. Το βλέπω θέλει να σιγουρευτεί όσο κι εγώ πως το παιδί μας είναι καλά. Και είδαμε το σακουλάκι μας. Και μέσα το σπορακι μας. Κάναμε τον σταυρό μας και οι 2. Καθυστερημένη σύλληψη μας είπε ο γιατρός και μας κλείνει ραντεβού σε 2 εβδομάδες να ακούσουμε καρδούλα. Όμως το ένιωθα κάτι δεν πήγαινε καλά. Ήθελα να το ακούσω τώρα... Είχα έντονα πονακια 4 μέρες πριν τον υπέρηχο, μου αύξησε το μαγνήσιο, σταμάτησαν.
Ήρθε η μέρα του ραντεβού..πήγα σχεδόν προετοιμασμένη για το τι θα ακούσω… Δεν ξέρω πως ήμουν τόσο σίγουρη. Κάθισα στον υπέρηχο. Ήμουν 9 εβδομάδων βάση περιόδου.
Έβαλε τον υπέρηχο, άνοιξε τα ηχεία.... σιωπή. Σιωπή κι εγώ.
Θυμάμαι είχα ανοίξει την ηχογράφηση όπως μου είχε ζητήσει ο άντρας μου γιατί δούλευε. Ο γιατρός έκανε απελπισμένα προσπάθειες να ακούσει κάτι. Τίποτα… "Έχει σταματήσει μου είπε. 99%". Όχι. Δεν γίνεται… Σε εκείνο το σημείο σταμάτησα την ηχογράφηση και άρχισα να σκέφτομαι πως θα το πω σε εκείνον; Περιμένει να το ακούσει... Γιατί τελικά πρέπει απλά να ακούσει από το στόμα μου ότι αυτό ήταν...πάει; Είχα παγώσει. Μου είπε πως πρέπει να γίνει απόξεση.
Τον παρακάλεσα να με αφήσει να του δώσω άλλη μια εβδομάδα... Μια δεύτερη ευκαιρία. 'Ισως να το άκουγα. Μου την έδωσε. Δεν το άκουσα ποτέ.
Το ραντεβού κλείστηκε για τις 11 Δεκεμβρίου, την μέρα του παιδιού. Ξύπνησα και έδειχνα απόλυτα ψύχραιμη, μα άδεια... Το ίδιο και εκείνος. Σε όλο το ταξίδι με κρατούσε αγκαλιά. Φτάσαμε στο μαιευτήριο. Εκείνος κανόνιζε τα χαρτιά και έμενα με πήγαν επάνω, σε ένα δωμάτιο με όμορφα χρώματα. Μου είπαν να γδυθώ και να ξαπλώσω. Απλά τους χαμογελούσα με ένα άψυχο, σχεδόν ψεύτικο χαμόγελο και συναινούσα . Δεν γίνεται να είναι αλήθεια... Δεν μπορεί... Έρχεται ο γιατρός και μου χορηγεί 3 υποθετα. .Μου λέει ότι σε λίγο θα πονάω..
Όντως σε περίπου μια ώρα με φωνάζουν να πάω μαζί τους. Με ξαπλώνουν στο κρεβάτι και περνάω πάλι το κατώφλι ενός παγωμένου χειρουργείου. Είναι 3 και μου κάνουν πλάκα για να γελάσω μάλλον. Μα πως είναι δυνατόν να κάνουν πλάκα; Εγώ σε λίγο θα χάσω τα πάντα.
Η επόμενη σκηνή που θυμάμαι, είναι τον Αντρέα, τον άντρα μου, καθιστό στο κρεβάτι του δωματίου. Με άφησαν εκεί και έφυγαν. Ούρλιαξα με όση δύναμή είχα και έκλαιγα. "Πάει το παιδάκι μας, πέθανε, πάνε τα όνειρά μας" Εκείνος έκλαιγε κι μου είπε απλά "Θα έδινα τα πάντα να τα περνούσα εγώ όλα αυτά αντί για εσένα"
Μπήκε ο γιατρός, μου έπιασε το χέρι, μου είπε πως όλα έγιναν με σεβασμό, μου έδωσε οδηγίες και έφυγε. Σε μισή ώρα πονούσα αφόρητα. Μου χορήγησαν παυσίπονα και στο επόμενο μισαωρο που πονούσα ακόμα αλλά μπορούσα να περπατήσω, του ζήτησα να φύγουμε από εκεί. Γρήγορα…
Φύγαμε. Άδειοι...
Το ουράνιο τόξο μας, δεν έχει έρθει ακόμη... Περιμένει την κατάλληλη στιγμή.
.
Σε ευχαριστώ ξανά που με εμπιστεύτηκες γλυκιά μου Λιλα και μοιράστηκες μαζί μας ένα κομμάτι της ψυχής σου... Είμαι σίγουρη πως το ουράνιο τόξο σου θα φανερωθει σύντομα και θα είναι υπερλαμπρο... Μια μεγάλη αγκαλιά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ σε ευχαριστώ κοριτσάκι μου..Που με φιλοξενησες, εμένα και το αγγελάκι μου, αλλά και όλες τις μανούλες αγγέλων που το διαβάζουν και μου γράφουν αυτά τα υπέροχα λόγια καρδιάς!!! ❤❤❤ είστε ηρωίδες!!!!❤❤❤
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι από εδώ και πέρα μόνο χαμόγελα και άλλη τέτοια στιγμή να μην υπάρξει.Κρατάς τον αγγελό σου στην καρδιά σου,ελπίζω σύντομα να κρατήσεις και εναν στην αγκαλιά σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα μην υποτιμάς τον πόνο σου κ την απώλεια σου καλη μου!Ηρωίδα είσαι κ συ!Όπως κ κάθε μανουλα με η χωρίς απώλεια! Στο λέω εγώ που όπως κ η Γιάννα έχω βιωσει όλες τις πλευρές! Απώλεια ενος αγγελου 14 εβδομάδων, απώλεια ενός ακόμα αγγελου που πρόλαβα να δω ζωντανό κ να αγκαλιασω.Πονεσα εξίσου πολύ!Έχω όμως κ το ουράνιο τόξο μου κ με τη θετική ενέργεια που θα σου στείλουμε όλες μας, θα αγκαλιάσεις πολυ σύντομα κ συ το δικό σου!Εχε πιστη κ επικαλεσου το αγγελουδι σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχω λόγια να εκφράσω όλα όσα νιώθω διαβάζοντας τις ιστορίες σας...Απλά ελπίζω με τη βοήθεια των αγγέλων σας να κρατήσετε ένα γερό μωρακι στην αγκαλιά σας!Ντρεπόμουν τόσο καιρό που σας διαβάζω γιατί είναι τόσο λίγα αυτά που έχω περάσει σε σχέση με σας.Μετα απο ένα χρόνο προσπαθειών φυσιολογικά,ε να με υπερήχους ,4 ακαρπες σπερματεγχυσεις ,έκανα εξωσωματική κ είδα επιτέλους μη μηδενική χοριακη.τρεις εβδομάδες μετά απλά σπεβαλα...Κανείς δεν καταλάβε τον πόνο μου.Ηταν βαθύς κ αβαστακτος. Ένιωθα ανίκανη που δεν μπόρεσα να το προστατεύω.Τωρα πια έχω το αντρακι μου από εξωσωματική κ τη μικρή μου με φυσιολογική σύλληψη.Γλυκια μου Λιλά ελπίζω κ το δικό σου μωρακι να είναι έτοιμο να έρθει σε σένα,μη χάνεις την πίστη σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβαζω ολες τις ιστορίες αγγελων ..θα σχολιασω σε αυτη για το σημειο της υπογονιμότητας..δεν ειμαι γιατρός.. ομως πολυ προσφατα ενας υποτιθεμενος γιατρος ειπε σε πολυ συγγενικο μας πρόσωπο -πολυ ψυχρα-οτι δεν θα κανουν ποτε μωρακι λογω υπογονιμότητας...οι στιγμές που ακολούθησαν ,ολες εσεις τις εχετε ζήσει στο έπακρο ,για μας ομως ηταν μεγαλο σοκ.προθυμοποιήθηκε δε να αρχησουν άμεσα και φαρμακευτική αγωγη εξιδεικευμενη...οσο διαδραματίζοταν αυτο το θεατρο του παραλόγου η κοπελα ηταν ηδη έγκυος..καταλαβαίνετε το δεύτερο σοκ που παθαμε την επομενη μερα και επειτα απο παρακαλια δικα μου να παει για χοριακη...ενας λαθος γιατρος,μια ασχημη Ψυχολογία, λαθος εξετασεις θα μας είχαν στοιχησει τ αστερακι μας...σημερα ειναι9μηνων...σίγουρα δεν συγκρίνεται ο πονος με αυτον μιας μαμας που χανει το μωρο της αλλα και αυτη η γυναικα που ακούει οτι δεν θα αποκτήσει ποτε μωρο κουβαλα μεγαλο βάρος.το μονο που θα πω ειναι προσοχη στους γιατρους που επιλέγουμε..λιλα μου σου ευχομαι ολόψυχα να κρατήσεις το ουρανιο τοξο σου..ο θεουλης δεν τιμωρει να το θυμασαι...χ.
ΑπάντησηΔιαγραφή